Αρχές της δεκαετίας του 2000 μια λόγια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο μου μας έλεγε στα πηγαδάκια του 15άλεπτου διαλείμματος με ανησυχία πως περνάμε απο την εποχή "του λόγου" στην εποχή "της εικόνας" και μας έλεγε και καποια επιχειρήματα για το ότι είναι πολύ κακό και επικίνδυνο ...
Θα ήθελα να ήξερα τι λέει τώρα...
Βέβαια απο τα 167 άτομα του έτους μου άντε τα 5-10 να ήταν στο μάθημα! Μετά όλοι γκρίνιαζαν πως ήταν τρελή και έκοβε τον κόσμο... (Το 90%)
Συμπέρασμα :Μνημόνια μέχρι να μην έχει η κάθε τσούλα να φάει...
1ον: το γεγονός ότι μόνο μία χούφτα ανθρώπων από τους 167 πήγαιναν στο μάθημα είναι ο λόγος για τον οποίο δεν έχω σε υπόληψη το Ελληνικό πανεπιστήμιο.
2ον: μπράβο της που τους έκοβε ιδιαίτερα άμα δε διάβαζαν μιας και οι περισσότεροι δεν πάταγαν στο μάθημα.
3ον: τώρα θα λέει ότι επαληθεύτηκε.
Γενικά η εικόνα αντικασταστεί το λόγο από το 50 κι έπειτα! Αρχικά ήταν με το σχετικά παθητικό μέσο της τηλεόρασης, που έστω επέτρεπε και σοβαρές εκπομπές η οποία εκφυλίστικε με την άνοδο της σαπουνόπερας και του ριάλιτυ ενώ τώρα με τα σόσιαλ μίντια όλοι μπορούμε να δημιουργήσουμε και να προβάλουμε υλικό. Το Πρόβλημα είναι ότι πλέον το διαδίκτυο έχει αναχθεί σε μίας μορφής τρύπα στην οποία χάνουμε το χρόνο μας με το να μας τραβάει απλά την προσοχή. Επί της ουσίας είναι πλέον μίας μορφής παιχνίδι για σκυλάκι το οποίο είναι σχεδιασμένο να τραβάει για όσο παραπάνω γίνεται την προσοχή του ζώου ώστε ο ιδιοκτήτης να έχει την ησυχία του.
Το ινστα και το τουίτερ (κι η μικτή πλατφόρμα του τάμπλερ) ήταν και είναι η αποκορύφωση αυτής της μορφής διασκέδασης που εν τέλει όμως εν αντιθέσει ακόμα και το ριάλιτυ της τηλεόρασης επιτρέπει στην κάθε γυναίκα να λαμβάνει φτηνή ανδρική προσοχή. Ας ήμεθα αντικειμενικοί όμως κι οι άνδρες πλέον αρέσκονται παραπάνω στο να εκπληρώνουν τις ανάγκες τους μέσω διαδικτύου δεν είναι ιδιαίτερα δυνατό ή διαρκές μα είναι πάμφθηνο κι άμεσο να ληφθεί εκ του διαδικτύου η όποια ψυχολογικής μορφής ικανοποίηση!
Π.Χ.: Οι χιπστεράδες που φωτογραφίζουν το φαγητό που έχουν άμεσα μπροστά τους. Κανονικά θα το φάμε ή άμα είναι εξωτικό μία φτηνή απλή φωτογραφία φτάνει άντε και μία διορθωτική. Αντιθέτως οι χιπστεράδες κι οι χιπστερούδες θα πάρουν πολλές φώτο για ν' ανεβάσουν στο λογαριασμό τους λαμβάνοντας πολλή περισσότερη ηδονή με το να νοιώθουν μίας μορφής επικοινωνιακής ικανοποίησης παρά απ' το να γεμίσουν το αδειανό στομάχι τους!
Απ' την άλλη μεριά υπάρχει κι ένα ακόμα φαινόμενο: οι σέλφις. Αυτό πρέπει ν' αντιμετωπιστεί διαφορετικά γιατί πέραν της αυτοπροβολής η συνεχής χρήση αυτού του μέσου δημιουργεί μία κατάσταση εγωμανίας και ναρκισισμού όπου δημιουργία διαδικασία κατά την οποία όλος ο κόσμος τριγυρίζει γύρω απ' το τι έκανα σήμερα. Λάθος δεν έχει να κάνει με δράση αλλά με μη δράση παθητικότητα. Είναι που ήμουν, με ποιον/ποια ήμουν, τι φόρεσα κλπ. Εφόσον αυτές οι φώτο ανέβουν και στο ίνστα, το οποίο πρέπει και να προσέχει πολύ η γυναίκα, μπορεί να λάβει και φθηνή προσοχή τόσο γρήγορα, τόσο απλά και χωρίς δέσμευση για τίποτα! Ουσιαστικά σε αυτήν την περίπτωση οι σέλφις γίνονται ένα εργαλείο χυδαίας αυτοπροβολής που ανεβάζει αναγκαστικά και την εγωμανία και τον ναρκισσισμό. Ας αναφερθεί ότι σε μία σχετικά παλιά διαφήμιση, δύο ή τριών ετών περίπου, για γιαούρτι ανεφέρεται ότι το ανεβάζει το γιαούρτι τον ναρκισσισμό είναι γεγονός θετικό, που δείχνει πως η κοινωνία πλέον έχει αλλάξει τη στάση της προς αυτό το φαινόμενο! Οπότε αυτό που γίνεται μέσω του ίνστα είναι πως όσοι ασχολούνται σοβαρά με αυτό αρχίζουν ν' αναπτύσσουν χαρακτήρα νάρκισσου, τώρα αν αυτό φτάσει κλινικά δεδομένα δεν το νομίζω αλλά πλέον αναπτύσσεται μία ψυχολογία του εγώ είμαι ο σπουδαιότερος άνθρωπος, κι ας είμαι ένα τίποτα, σε συνδυασμό με μία κουλτούρα διαρκής ενθάρρυνσης κι άπλετης ελευθερίας (προφανώς κι αυτό ισχύει παραπάνω στο δυτικό κόσμο) έχει καταφέρει να δημιουργήσει ψυχολογικά ράκους ανίκανους να λειτουργήσουν ανθρώπους μέσα στα πλαίσια του κοινωνικού ιστού.
Και όλα αυτά γιατί πλέον οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν πια την απαραίτητη ικανότητα συγκέντρωσης να διαβάσουν ένα σοβαρό βιβλίο σε τέτοιο σημείο που μάλιστα άμα δεν συμφωνούν στην θέση την οποία θα έρχονταν υπό άλλες συνθήκες σε επαφή, να θεωρούν πως ο συγγραφέας επιτίθεται σε αυτούς τους ίδιους. Η εικόνα από βοηθό έγινε κυβερνήτης και πλέον ταύτιση με εμάς.
Σημειωτέον το ξανά-τονίζω: δεν έχω ίνστα ή φατσοβιβλίο ή άλλο σόσιαλ μίντια... μ' εξαίρεση έναν λογαριασμό στο ντισκάς για να δίνω σχόλια.
