"Συλλεκτικό" (οτιδήποτε, όχι μόνο ρολόγια) θεωρείται ό,τι παρουσιάζει κάποιο οικονομικό ενδιαφέρον, έστω και μόνο σε μια κλειστή κοινότητα ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται "συλλέκτες", και το οποίο χωρίς να έχει κάποια συγκεκριμένη οικονομική χρησιμότητα για κάποιο (μυστήριο για μένα) λόγο αποτιμάται πολύ ψηλά, και πωλείται ή δημοππρατείται αναλόγως.
Π.χ. ένα μισοκαπνισμένο πούρο του Winston Churchill μπορεί να πουληθεί σε μια δημοπρασία και 5, και 10.000 λίρες. Καμία η χρησιμότητα του, αλλά έτσι, κάποιος (που του περισσεύουν προφανώς) για κάποιο μυστήριο εσωτερικό του λόγο θέλει να το αποκτήσει. Επομένως το πληρώνει σ' αυτόν που το κατέχει, και αυτό "ανεβάζει" την τιμή του συλλεκτικού αντικειμένου.
Με τα ρολόγια είναι λίγο διαφορετικά τα πράματα, γιατί:
1) Τα ρολόγια, ως αποτέλεσμα μεγάλης ποσότητας εργασίας ανθρώπων έχουν (μερικά) ήδη πολύ μεγάλη αρχική αξία πώλησης από τον κατασκευαστή τους. Ο Philippe Dufour π.χ., δεν φτιάνει ρολόϊ που να το πουλάει κάτω από €30.000. Και όχι μόνο αυτό, αλλά του το πληρώνεις σήμερα και σου λέει "Θα στο δώσω σε 2 ή 3 χρόνια, ή όποτε το τελειώσω".
2) Ένας άλλος λόγος μεγάλης τιμής είναι ότι η έννοια "ρολόϊ" πλησιάζει την έννοια "κόσμημα", και γι' αυτό άλλωστε υπάρχουν ρολόγια (όχι κατ' ανάγκη σπουδαίας τέχνης ή άριστης μηχανικής λειτουργίας) που διακοσμούνται με πολλές και πανάκριβες πέτρες, οπότε και αυτά αποτιμώνται ψηλά. Έχω την εντύπωση ότι τέτοια ρολόγια είναι ιδαίτερα δημοφιλή σε πλούσιους Άραβες...
Οι λόγοι που μερικοί άνθρωποι αποφασίζουν να διαθέσουν μεγάλα ποσά για να αποκτήσουν ένα πολύ ακριβό ρολόϊ είναι ψυχολογικοί (εσωτερικοί), και δεν μπορούν να αναλυθούν στα πλαίσια ενός ποστ σε ένα μπουρδελοσάϊτ. Πάντως έχουν καταφέρει να "περάσουν" την άποψη ότι είναι "συλλέκτες", και ως τέτοιοι να κυκλοφορούν.
Άλλοι μαζεύουν χαρτάκια (τα γνωστά γραμματόσημα), και είναι κι αυτοί συλλέκτες. Ο καθένας με την τρέλλα του.
Δεκτές όλες οι τρέλλες, αυτό άλλωστε κανει τον κόσμο μας όμορφο.
Κάποια στιγμή, πριν από 40? 50? 60 χρόνια? (δεν ξέρω ακριβώς) βγήκε από ένα εργοστάσιο το πρώτο digital ρολόϊ με κρύσταλλο ταλάντωσης και μπαταρία (βιομηχανικής παραγωγής εννοώ). Αυτά, η πρώτη παρτίδα, δεν θα υπάρχουν πια. Η τιμή τους (τότε) δεν θα ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Και όμως, αν εύρισκα ένα τέτοιο, θα το θεωρούσα "συλλεκτικό".
Ίσως είναι αυτό:
Πάντως σαφώς, η τιμή ΜΟΜΟΝ, δεν αποτελεί στοιχείο σπανιότητας και σπουδαιότητας για ένα αντικείμενο (ή ρολόϊ). Αν αποτελούσε, ο Άραβας που παράγγειλε μια μαλακία στη Gucci για να καταπραϋνει την τσαντίλα μιας δικιάς του επειδή της έφερε και μια πιο μικρή και νόστιμη στο χαρέμι, και είπε στη Gucci να το φορτώσει με διαμάντια, θα ήταν συλλέκτης, και το ρολόϊ θα ήταν συλλεκτικό. Μόνο και μόνο επειδή η Gucci του το πούλησε $1Μ.
Δεν πάει έτσι το πράμα.