Πρώτος ο Πλάτωνας μίλησε για σπατάλη δυνάμεων. Ότι υπάρχει ένα όριο στα ανθρώπινα αποθέματα που μπορεί να εξαντληθεί. Κι όταν ρώτησαν τον Σοφοκλή όταν είχε γεράσει αν νοσταλγούσε την περασμένη του νιότη μ' όλες τις χαρές του έρωτα, εκεἰνος απάντησε: "Ευφήμει, ω άνθρωπε... ασμενέστατα τούτο απέφυγον, ώσπερ λυττώντα τινα και άγριον δεσπότην αποδράς".
Δηλαδή "σοβαρέψου, άνθρωπέ μου... τις απέφυγα με μεγάλη μου ευχαρίστηση, σα ν' απόδρασα από κάποιον άγριο και λυσσασμένο δεσπότη".
Ωστόσο, το ζήτημα παραμένει: οι δυνάμεις μας είναι πεπερασμένες και κάποτε εξαντλούνται... και δεν μιλάμε για την ικανότητα να λειτουργούμε με τον άλφα ή βήτα οργανικό τρόπο, αλλά για τη δύναμη, δηλαδή για την προδιάθεση της ικανότητας να λειτουργεί, κοντολογίς για τη βούληση.
Για όλα υπάρχει ένα τέλος. Ο Σοφοκλής το παραδέχτηκε και το αποδέχτηκε με μεγάλη του χαρά, δηλώνοντας εμμέσως πλην σαφώς ότι απαλλάχτηκε από έναν δαίμονα που του 'χε φάει την ψυχή.
Ωστόσο ακόμα κι όταν οι δυνάμεις μας εξαντλούνται, η ζωή συνεχίζεται, και το ζήτημα που τίθεται εκ των πραγμάτων δεν αφορά το τι χάνεται αλλά το τι αντικαθιστά αυτό που χάνεται.
Αφιερωμένο σ' όσους έχουν βιώσει τον κορεσμό σ' οποιαδήποτε πλευρά της ζωής.