Ένα τραγούδι του αλησμόνητου Άκη Πάνου, όπου μια εκδιδόμενη γυναίκα απευθύνεται στον ερωμένο της ανάμεσα στους οποίους τα αισθήματα είναι μεν αμοιβαία, οι κοινωνικές τους θέσεις όμως διαφέρουν...
Γιατί οι αλήτες κι οι δολοφόνοι όπως ήταν ο Πάνου, ήξεραν κάποτε τον τρόπο να δικαιώνουν τα θύματα των κοινωνικών διακρίσεων και να συντάσσονται με τους αδύναμους και τους αδικημένους αυτού του κόσμου.
Κι όχι να του πατάνε τη μούρη με την αιώνια γερμανική μπότα του Όργουελ...
Είμαι εκείνη που είμαι και έχεις όνομα κάποιο
Σε χρυσό κόσμο σάπιο δε χωράω να μπω
Κάνε εκείνο που πρέπει, όλα τα επιτρέπει
Το δικό σου το πρέπει ένα πρέπει θαμπό