Ένα σχόλιο σ' αυτό το βίντεο πριν 8 χρόνια λέει: When he hear of this, The Boss will be a prould old man.
Πάμε για μια διασκευή του Bruce Springsteen λοιπόν, που τα σπάει, δίνοντας βάση στους στίχους του, που παρότι στον πυρήνα του νοήματός τους ανευρίσκεται αυτούσιο το συζυγικό ιδανικό, ο αιώνιος σύντροφος που καλύπτει εξ αρχής, κατά κανόνα και διά παντός όλες τις πιθανές κι απίθανες ανάγκες του άλλου, λες και πρόκειται για κανένα αλεξίβροχο ή αλεξήλιο, που μας παρέχει την προστασία του ανεξαρτήτως καιρού, δεν πα να βρέχει, δεν πα να λιώνουν οι πάγοι, άμα σε έχω δίπλα μου εφ' όρου ζωής, άμα υποστώ αυτή την εθελούσια τύφλωση (ναι, ναι, εσένα θέλω και τίποτ' άλλο) όλα θα γίνουν ροζ. Άντε ειδυλλιακά.
Παρ' όλα αυτά λοιπόν, το τραγούδι έχει εξαιρετική μουσική, διαθέτει ροκ πνεύμα, κάτι με το οποίο δεν παίζουμε, κι αναδεικνύει μια άλλη όψη της αμερικής, αυτή της ματαιωμένης μεσαίας τάξης που προλεταριοποιείται αναφερόμενη στην αγάπη κι όχι στο μίσος για τον μεξικανό που θέλει να περάσει τα σύνορα. Αναφέρεται στη συντροφικότητα καταγγέλλοντας την κοινωνική αδικία, προτάσσει μέσα απ' την ήττα τον έρωτα, έστω τον χαμένο έρωτα, αντί για μνησίκακα αισθήματα εκδίκησης, αυτά τα τόσο χριστιανικά στην ουσία τους, που τόσο πολέμησε ο Νίτσε.
Μπορεί εγώ να είμαι ο πρόεδρος, αλλά εσύ είσαι το αφεντικό, του είχε πει ο Ομπάμα, και δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε μαζί του.
Ανεβάζουμε την ένταση των ηχείων στο τέρμα και πατάμε πλέι.