Όλες οι σειρές πλέον έχουν τα ίδια πάνω κάτω χαρακτηριστικά.
Ο κακός: Ο δολοφόνος είναι πανέξυπνος, μορφωμένος, εξαιρετικά κακός με στιγμές καλοσύνης, ημίτρελος και έχει προβλέψει τα πάντα.
Ο κακός: Ο ντετέκτιβ είναι πανέξυπνος, μορφωμένος, εξαιρετικά ικανός, απότομος, δουλεύει δύσκολα με άλλους, συνήθως είναι ένα βήμα πίσω από τον δολοφόνο και φυσικά στο τελευταίο βήμα βρίσκεται μπροστά.
Η γυναίκα: Φυσικά υπάρχουν και οι (στάνταρ) γυναίκες που είναι μουνάρες, κοινωνικά αδέξιες, γλυκές και δεν έχουν γκόμενο επειδή πέφτουν και για τον καλό και για τον κακό.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ!!!
Θέλω τους ήρωες να είναι κοινοί άνθρωποι, να μην ξέρουν τι να κάνουν και να κάνουν χοντράδες, αν υπάρχει σχέδιο, να αποτυγχάνει επειδή η πραγματικότητα είναι ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΤΥΧΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ. Θέλω να έχουν στιγμές αμηχανίας και αν γουστάρουν γκόμενες, να μην είναι μουνάρες αλλά απλές κοπέλες που αν πας να τους πεις τις ΜΑΛΑΚΙΕΣ που τους λένε στις σειρές, να σε κοιτάξουν σαν να είσαι ο μεγαλύτερος μαλάκας.
Είδα πρόσφατα το Ambassadors, τέτοιο πράγμα θέλω (δεν απέφυγε και αυτό λίγες κλισέ μπούρδες, αλλά σε μικρότερο βαθμό).
Με τους ίδιους πρωταγωνιστές, peep show.
Yes minister, the thick of it, absolute power.
Έχει ρε παίδες να προτείνει κανένας τίποτα τέτοιο;
(Από τα προηγούμενα εξαιρείται το Sherlock αλλά όχι το χοντροκομμένο Elementary).