Αγαπητέ αυτά που γράφει δεν είναι καθόλου άσχετα με την κουβέντα. Ο προπονητής δεν είναι μόνο αυτός που θα σχεδιάσει τα συστήματα στο πινακάκι.
Στο μεν τεχνικό κομμάτι (έστω και αν κανείς δεν λέει οτι είναι ομπράντοβιτς - προς το παρόν τουλάχιστον) η αξία του αποδεικνύεται απο τα νούμερα. Τις επιτυχίες σε εθνικό επίπεδο που έφερε ο γιαννακης δεν τις έχουμε δει με κανέναν άλλο προπονητή, ακόμα και με μέτριο υλικό. Χωρίς να επαναλαμβάνουμε αναλυτικά τα αποτελέσματα στις δυο διαφορετικές περιόδους που ήταν στον πάγκο, θα σου θυμίσω πως εαν δεν είχαμε υποστεί το χειρουργείο του ημιτελικού του 2007, ή αν είχε μπει το σουτ του σπανούλη με την αργεντινή το 2008, θα μιλάγαμε τώρα για θρυλικά επιτεύγματα. Όσο για τα συστήματα και το κουτσάρισμα, αρκεί να ξαναδει κανείς το βιντεο του ημιτελικού με τις ΗΠΑ.
Αυτό που λέει ο κουρτίνας είναι οτι άνθρωπος με αυτά τα βιώματα, με τέτοιο χαρακτήρα, με αυτή τη συμπεριφορά, με το βιογραφικό του, και με την απόλυτη αναγνώριση εκ μέρους όλων, δεν μπορούσε παρά να είναι πηγή έμπνευσης και απόλυτου σεβασμού για όλους - παίκτες, παραγοντίσκους της ομοσπονδίας, φιλάθλους - στο συγκεκριμένο πόστο.
Το ψυχολογικό κομμάτι είναι ακόμα πιο σημαντικό απο το τεχνικό στη θέση αυτή. Δεν υπήρχε κανένας ελληνιάδης να κάνει καραγκιοζιλίκια επί ημερών γιαννάκη, κανένας κολοκυθάς να κάνει (επιεικώς) άστοχες δηλώσεις και να σπέρνει διχόνοιες, κανένα τσουτσέκι να μπαινοβγαίνει απο την εθνική τα καλοκαίρια όπως του γουστάρει, λες και πρόκειται για μπουρδέλο της φυλής. Και φυσικά κανένας διαιτητής να μην δίνει εμφανέστατο φάουλ στον σπανούλη στο τελευταίο δευτερόλεπτο, όπως με την νιγηρία. Όλοι τον σεβόντουσαν και θυσιαζόντουσαν για πάρτη του, απο τους αστέρες πρώην συμπαίκτες του την περίοδο που πρωτοανέλαβε (φάνης, φασούλας) μέχρι και τους νεώτερους.
Εν πολλοίς είχε μεταδόσει στην ομάδα την νοοτροπία του και την φιλοσοφία του, κανείς δεν παραδινόταν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα, η προσήλωση, η αυταπάρνηση, η συγκέντρωση και η ενέργεια που έβγαζε η ομάδα ήταν σαφώς καθρέφτης του χαρακτήρα του. Είναι τυχαίο νομίζεις οτι πήγαν περίπατο οι παροιμιώδεις ανατροπές της εθνικής, όπως με τη γαλλία το '05, με τη βραζιλία το '06, τη σλοβενία το '07, την αργεντινή το 08?
Και το κυριότερο που λέει ο κουρτίνας, και έχει απόλυτο δίκιο, είναι οτι άνθρωποι του αθλητισμού όπως ο γιαννάκης ή ο γκάλης, είχαν την ατυχία να μεγαλουργήσουν σε αυτόν τον υπόνομο που ονομάζουμε χώρα, όπου αντί να τους τιμάμε και να τους σεβόμαστε (και αυτό ισχύει για όλους, απο την πολιτεία μέχρι και τον τελευταίο κομπλεξικό χρήστη του σαιτ για πουτάνες) για τα κατορθώματά τους, τους αποκαλούμε "βλαξ" και πλακωνόμαστε ομαδικώς για τίς επαγγελματικές τους επιλογές, με αποτέλεσμα ολόκληρη ομοσπονδία να ακολουθήσει τη χουλιγκανική λογική και να απομακρύνει τον γιαννάκη απο την ομάδα που χάρη σε αυτόν θαύμασε όλος ο πλανήτης.