Τα καντίλια των αντικειμενικών γαύρων, και οχι των κομπλεξικών χουλιγκάνων, ήταν στραμμένα κυρίως στους αγγελόπουλους που νόμιζαν οτι επειδή ξόδευαν αλόγιστα και έφερναν αφάνες και αστέρες, θα κατακτούσαν τα πάντα σε μια χρονιά, και θα χτυπούσαν τους κοντούς που είχαν κάνει το ίδιο λάθος δεκα χρόνια νωρίτερα. Ο παναθηναικός την περίοδο του γιαννάκη ήταν ακόμα αχτύπητος.
Τα αποτελέσματα όμως μιλάνε απο μόνα τους. Εκτός απο την εθνική, έφερε τον ολυμπιακό σε δυο συνεχόμενα φαιναλ φορ μετά απο δεκα χρόνια, και τη δεύτερη χρονιά σε τελικό ευρωλίγκας. Και μάλιστα με κάποιους παίκτες που δεν είχε επιλέξει ο ίδιος και που δεν ταίριαζαν στο παιχνίδι του. Και φυσικά με την αφόρητη πίεση της εξέδρας, της διοίκησης, και του τύπου.
Άνεργος έμεινε απο δική του επιλογή, πέρυσι η ρεαλ τον παρακαλούσε.
Θα είμαι για πρώτη φορά στην παρουσία μου στον ιστοτόπο αυτό αγενής και επιθετικός.
Σε μια ράτσα ηλιθίων που φυλάκισε τον Κολοκοτρώνη, δηλητηρίασε τον Σωκράτη, πρακτικά εξόρισε τον Βενιζέλο και εκτέλεσε τον Καποδίστρια δε θα περίμενα λογικά καλύτερη συμπεριφορά.
Απλά θα περίμενα μετά απο αιωνες που οι Γερμανοί τότε θεώρησαν ότι πρέπει να υπάρξουμε ως φάρα, να πατήσουμε σε αυτό και να μάθω-μάθεις-μάθει-μαθουμε τι θα πει αυτοκριτική, σεβασμός, επίτευγμα και ντροπή.
Δυστυχώς η ράτσα μας επιβεβαιώνει ότι ότι δεν τελείωσαν οι Γερμανοί το 30 για ρομαντικούς λόγους πρέπει να το ολοκληρώσει η Μέρκελ για οικονομικούς.
Δεν εχει σημασία εάν είσαι παναθηναικός, ολυμπιακός, αριστερός, δεξιός, βορειοελλαδίτης ή κυκλαδίτης.
Ο σεβασμός στα επιτεύγματα ανθρώπων που ξεκίνησαν απ το μηδέν τη φτώχεια, την ανέχεια και την πείνα βασιζόμενοι μόνο στο χαρακτήρα τους και το ταλέντο τους αποτελεί το ελάχιστο που μπορεί να κάνει μια ράτσα προκειμένου πρώτον να αυτοσυντηρηθεί και δεύτερον να πάρει παραδείγματα για το μέλλον.
Πέραν της τεράστιας αξίας του Γκάλη, το φαινόμενο ουσιαστικά δεν μεγάλωσε στην Ελλάδα αλλα ήρθε εδώ άντρας ενήλικας με παραστάσεις σε όλη του τη ζωή απο άλλη προηγμένη χώρα αθλητικά.
Αντιθέτως ο Γιαννάκης έχτισε μια ολόκληρη καριέρα ως αθλητής και προπονητής σε μια χωρα που το μπάσκετ γνώριζαν ελάχιστοι και που οι υποδομές και υποτροφίες για ταλέντα ήταν εκείνη την εποχή απλά ανέκδοτο.
Σαφώς και οι επόμενες γενιές πάτησαν απάνω σε αυτόν τον άνθρωπο κολοσσό απο κάθε πλευρά, ο οποίος τηρουμένων των αναλογιών, εάν είχε τη βοήθεια και τις υποδομές των Πέτροβιτς και Μάτζικ Τζόνσον θα τους είχε κάνει να παραμιλάνε εντός και εκτός γηπέδων.
Ο Γιαννάκης εκτός απο μέγας αθλητής για όσους τον είχαν παρακολουθήσει και ζωντανά υπήρξε προπονητής, κατά τη διάρκεια που αγωνιζόταν.
Ο άθλος του δε, δεν εστιάζεται μόνο στο πού έφτασε αλλά και τον τρόπο που το κατάφερε.
Οταν έπαθε χιαστό στην Αμερική στα ντραφτ του ΝΒΑ, τότε δεν υπήρχαν ακόμα μοσχεύματα και οι αθλητές πρακτικά εγκατέλειπαν την επαγγελματική τους καριέρα. Μάλιστα στον Γιαννάκη είχε γίνει σύσταση από Αμερικάνους γιατρούς να εγκαταλείψει το μπάσκετ για να μη μείνει ανάπηρος.
Τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία για όλα αυτά τα τετράποδα με ελληνικό διαβατήριο που εδώ και αλλού τον αποκαλούν βλάκα και άχρηστο.