Είμαι ΠΕΡΥΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΕΊΜΑΙ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ....
Το καλάθι του βρομιάρη μπήκε γιατί έκανε ένα βήμα δεξιά ,αλλιώς δεν θα έμπαινε ...μας κλέψανε ένα παιχνίδι όλα τα άλλα είναι μαλακίες είμαστε η Μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας και μια από της Μεγαλύτερες στην Ευρώπη πάμε τους γαμήσου εκεί που ξερουμε..
Η μεγάλη κλοπή έρχεται στον τρίτο τελικό που διεξάγεται στο ΟΑΚΑ. Σε έναν από τους συγκλονιστικότερους τελικούς στην ιστορία της Α1, ο Ολυμπιακός δείχνει ικανός όσο ποτέ να σπάσει το πλεονέκτημα έδρας του Παναθηναϊκού και η κανονική διάρκεια του αγώνα λήγει με το σκορ ισόπαλο 78-78. Το παιχνίδι οδηγείται στην παράταση και κάθε λάθος κοστίζει. Ο Ολυμπιακός προηγείται με 84-85 μόλις 9'' πριν από την λήξη, σε εκείνο το σημείο ο Τσαρτσαρής αστοχεί σε τρίποντο, αλλά ο Διαμαντίδης παίρνει το επιθετικό ριμπάουντ και σημειώνει καλάθι που βάζει τον Παναθηναϊκό μπροστά στο σκορ με 86-85. Με 6'' να απομένουν, ο Σκούνι Πεν ξεκινάει την τελευταία επίθεση του Ολυμπιακού, ο Διαμαντίδης του κάνει σκληρό φάουλ στο κέντρο του γηπέδου στα 3'' αλλά ο άρχοντας του αγώνα, ο διαιτητής Πηλοΐδης, αποφασίζει να μην σφυρίξει το εμφανές φάουλ, το οποίο σε οποιαδήποτε άλλη φάση του αγώνα θα το έδινε ίσως και αντιαθλητικό. Με αυτό τον τρόπο στερεί από τον Ολυμπιακό το δικαίωμα των δύο βολών και τις όποιες πιθανότητες για νίκη μέσα στο ΟΑΚΑ ή για δεύτερη παράταση, ο χρόνος κυλάει, ο αγώνας λήγει και οι καρδιές επανέρχονται στις θέσεις τους στο ΟΑΚΑ. Προφανώς, ο Διαμαντίδης δεν έπεσε τυχαία πάνω στον Πεν, ρισκάροντας να δώσει δύο βολές που ίσως κόστιζαν ολόκληρο τον αγώνα στην ομάδα του. Και προφανώς, ο Πηλοΐδης δεν μπορούσε να ανεχτεί άλλο το θράσος του Ολυμπιακού, να απειλεί με ήττα μέσα στο ΟΑΚΑ τον πρωταθλητή Ευρώπης.
Όλα τα ΜΜΕ αναγνώρισαν την κλοπή και μάλιστα τα πρωτοσέλιδα των "αντικειμενικών" εφημερίδων ήταν ειρωνικά για τον Πηλοΐδη και το "χέρι του θεού" (βλέπε Διαμαντίδης, ως άλλος Μαραντόνα). Φυσικά απούσα από αυτή την ιστορία είναι για ακόμα μία φορά η πλέον φανατικά αντιολυμπιακή εφημερίδα που αυτοθεωρείται αντικειμενική, ο Φίλαθλος. Όσο για τους οπαδούς του Ολυμπιακού, μεγάλος αριθμός οργανωμένων και μη πήγε στον Ρέντη, όπου υποδέχθηκε τους ερυθρόλευκους με επευφημίες, θεωρώντας τους ηθικούς νικητές του αγώνα.
Σαν να μην έφτανε η αλλοίωση του αποτελέσματος στο ΟΑΚΑ, η δήλωση του Πηλοΐδη μετά από τον θόρυβο που προκάλεσε η απόφασή του στην τελευταία φάση του αγώνα, εξόργισε ακόμα περισσότερο τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο εν λόγω διαιτητής εξήγησε την απόφασή του να μην σφυρίξει το φάουλ που ίσως άλλαζε το χρώμα όχι μόνο του νικητή του αγώνα, αλλά και του πρωταθλητή, με την δικαιολογία του περιβόητου "non call". Πρόκειται για έναν άγραφο κανόνα που λέει ότι για παράδειγμα ένα πέναλτι στο τελευταίο λεπτό ενός αγώνα στο ποδόσφαιρο, θα πρέπει να το σκεφτείς καλά πριν το δώσεις, ώστε να μη διαμορφώσεις το αποτέλεσμα. Οι δηλώσεις του όπως δημοσιεύθηκαν [εδώ]:
«Είδα τρεις φορές το παιχνίδι και θεωρώ ότι η διαιτησία ήταν εξαιρετική. Μέχρι την τελευταία φάση όλα πήγαιναν καλά. Εκεί είναι ξεκάθαρο πως υπάρχει επαφή, υπάρχει φάουλ, αλλά νομίζω ότι έκανα καλά που δεν σφύριξα. Είναι κλασική φάση non call. Η επαφή δεν ήταν τόσο δυνατή, ώστε να σφυρίξω, να στείλω το παιχνίδι στις βολές.»
Από τη μία υπάρχει φάουλ, αλλά από την άλλη δεν είναι τόσο δυνατό ώστε να το σφυρίξεις κύριε Πηλοίδη; Αυτές τις οδηγίες προφανώς του έδωσαν οι αφοί Γιαννακόπουλοι, αλλά θα έπρεπε με τις τρεις φορές που είδε το βίντεο, να παρατηρήσει ότι το φάουλ ήταν αρκετά δυνατό. Αλλά νομίζω ότι το φάουλ δεν δίνεται ανάλογα με το πόσο δυνατό είναι. Από τη στιγμή που παραδέχεσαι ότι υπάρχει φάουλ, απλά το δίνεις.
Πεν πήγε λίγο δεξιά μετά την επαφή, αλλΚαι θα έκανε το ίδιο και πάλι. Ευτυχώς για αυτόν, τα επόμενα χρόνια βρέθηκαν άλλοι συνάδελφοί του, πιστοί υπηρέτες του πράσινου καθεστώτος, να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
«Για να το καταλάβουν όλοι, είναι σαν μια φάση ποδοσφαίρου. Ένα μαρκάρισμα στο κέντρο θα το δώσεις φάουλ. Το ίδιο μαρκάρισμα μέσα στην περιοχή, στο τελευταίο λεπτό, θα το σκεφτείς δύο φορές και τρεις φορές για να το δώσεις πέναλτι. Πρωταγωνιστές είναι οι αθλητές κι εγώ δεν ήθελα να κρίνω το ματς με ένα δικό μου σφύριγμα.»
Δεν ήθελε να κρίνει το παιχνίδι με ένα σφύριγμα και αποφάσισε να το κρίνει με ένα μη σφύριγμα.
«Δεν μετανιώνω...»
Αυτό έλειπε, χαμένος δεν βγήκες...
Εν ολίγοις, ο αμετανόητος κύριος Πηλοΐδης, αποφάσισε να δημιουργήσει δικούς του κανόνες και να κάνει διαχωρισμό των φάουλ, ανάλογα με το πότε και που γίνονται. Προφανώς ξέχασε ότι στο μπάσκετ τα φάουλ και οι βολές κρίνουν παιχνίδια στο τέλος που βρίσκονται στον πόντο. Με αυτή τη λογική μπορεί ο κάθε διαιτητής να δίνει το δικαίωμα στον κάθε Διαμαντίδη να κάνει ατιμώρητο φάουλ ώστε να ανακόψει την επίθεση του αντιπάλου, όταν αυτός πάει για το νικητήριο καλάθι στην τελευταία φάση. Ένας κανόνας "non call" που δεν εφαρμόζεται πουθενά στο μπάσκετ, αλλά ο ίδιος φρόντισε να του δώσει νόημα και υπόσταση: απαγορεύεται να δώσεις φάουλ κατά του Παναθηναϊκού, όταν αυτό μπορεί να του στερήσει τη νίκη ή ακόμα και τον τίτλο.
ΚΑΙ ΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟς ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟς