Στον ΠΑΟ δεν πλήττουμε ποτέ!
Πιο πολύ νερό στο μύλο του εμφυλίου, έριξε σήμερα η ΠΕΚ
27/02/2008
O Παναθηναϊκός είναι ομάδα που δεν σε αφήνει ποτέ σε νιρβάνα. Ακόμα και την εποχή που πήγαινε εξαιρετικά, πάντα υπήρχε κάτι σ' αυτό το σύλλογο να μας απασχολεί. Το 1995 με την αρμάδα του Ρότσα να έχει πάρει τον τίτλο απ' την...9η αγωνιστική, ψαχνόμασταν γιατί ο σύλλογος είχε μ.ο 11.000 εισιτήρια στο Στάδιο.
"Εμείς θέλουμε Ευρώπη" έβγαινε τότε απ' το περίγυρο των οπαδών. Μερικούς μήνες αργότερα με τον Παναθηναϊκό να φτάνει 90 λεπτά μακριά απ' το τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, η ομάδα είχε φτάσει να νικά εκτός έδρας τη Πόρτο και στο αμέσως επόμενο εντός έδρας ματς με τη Παναχαϊκή, να κόβονται...5.000 εισιτήρια!
Στα χρονικά του ποδοσφαίρου αμφιβάλλω αν βρεθεί ποτέ δείγμα ανάλογο του οπαδού του ΠΑΟ. Μονίμως ανικανοποίητος, μονίμως τρώγεται με τα ρούχα του, μονίμως ψάχνει να βρει εξιλαστήρια θύματα μέσα στην 11άδα. Τώρα με το Βύντρα και το Τζιόλη, παλιότερα με τους Γκουμομπασινάδες, το Λαγωνικάκη, το Μαραγκό και τον Κολιτσιδάκη. Φανταστείτε λοιπόν αυτό τον κόσμο, φαρμακωμένο ως το μεδούλι από την δεκαετή κυριαρχία του Ολυμπιακού, να γίνεται στόχος κι από τους ανθρώπους της ομάδας που λατρεύει.
Οι φίλαθλοι ψάχνουν απεγνωσμένα να πιαστούν από κάπου, εξού κι η ευρεία αποδοχή που έχει τύχει η ΠΕΚ. Οτιδήποτε δείχνει ικανό να αμφισβητήσει τη κυριαρχία των Βαρδινογιάννηδων και να τους στριμώξει, αποθεώνεται απ' το κόσμο. Κακά τα ψέμματα, μετά από τόσα χρόνια στο "κεφάλι" της ΠΑΕ, η οικογένεια έχει φθαρεί στα μάτια του κόσμου. Εντάξει, επί "καπετάνιου" λόγος για έντονη μουρμούρα δεν υπήρχε, μιας κι η ομάδα είχε επί σειρά ετών παικταράδες που έφεραν τίτλους κι έκαναν την Ευρώπη να παραμιλάει. Το κύμα της γκρίνιας αυτή τη στιγμή κατά του Τζίγκερ είναι πιο σφοδρό από ποτέ.
Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης σε σχέση με το θείο του, έχει να αντιμετωπίσει την τεράστια αποχή από τους τίτλους, τη σαρωτική υπεροχή του "αιώνιου", τη σφοδρή αντιπολίτευση που ασκεί η ΠΕΚ κι ασφαλώς ότι για πρώτη φορά τείνει να παρατηρηθεί σχίσμα στις τάξεις των οπαδών, με τους φιλο-διοικητικούς και τους...απέναντι (που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία). Να μιλήσουμε για την ταμπακιέρα:
Θεωρώ εκτός τόπου και χρόνου τη σημερινή τοποθέτηση της ΠΕΚ (αν και συμφωνώ 100% με τη παρατήρηση ότι αν η ΠΑΕ συνεχίσει τον πόλεμο κατά του κόσμου, θα ψάχνει τους θεατές ,στο Βοτανικό, με το τουφέκι). Διαφορετικός ντόρος γίνεται όταν οι οπαδοί κράζουν τον προπονητή και 1-2 λάθος κινήσεις στο προηγούμενο ματς κι άλλο όταν μια κάστα με μερικούς από τους πιο ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες της χώρας, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το αρνητικό κλίμα για να την πέσει στον Τζίγκερ.
Είχαμε, δεν είχαμε πάλι με κάτι -άσχετο με το ποδοσφαιρικό τμήμα- βρήκαμε να ασχοληθούμε, λίγες μέρες πριν το ντέρμπι-κλειδί για τη κατάκτηση του πρωταθλήματος. Για πολλοστή φορά αποδεικνύεται ότι ο Πεσέιρο κι οι παίκτες προσπαθούν ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ να πάρουν το τίτλο, αφού ο περίγυρος του συλλόγου είναι ριγμένος με τα μούτρα στον εμφύλιο.
Στα δικά μου μάτια οι ποδοσφαιριστές είναι ψηλά, αφού παρότι με το παραμικρό οι περισσότεροι πέφτουν να τους φάνε, έχουν καταφέρει (με τα λογικά σκαμπανεβάσματα μιας ομάδας που τώρα δημιουργείται) να έχουν τον Παναθηναϊκό (στο γήπεδο κι όχι στα χαρτιά) φαβορί για το πρωτάθλημα.
Χωρίς έδρα, χωρίς μεγάλες προσωπικότητες στην 11άδα, χωρίς υποστήριξη απ' το κόσμο, χωρίς διοικητική "προστασία" (μονάχα οι πεναλτάρες-μαρς σε Τρίπολη και Ξάνθη να δίνονταν τώρα θα κάναμε ετοιμασίες φιέστας), sorry, αλλά σε μένα, το παραπάνω μοιάζει με κατόρθωμα.
Μιλάμε για την ομάδα του Σέριτς, του Βύντρα, του Τζιόλη, του Γκονζάλες με το δις εγχειρισμένο γόνατο, την ομάδα των...δανεικών, όπως συχνά -πυκνά λοιδορείται. Την ομάδα που oι εφημερίδες της, αναφέρουν συχνά ως ηγέτες (!!!) της, το Γκούμα και τον Καραγκούνη που όσο και φιλότιμοι να είναι, όσο καλά παιδιά, όσο κι αν αγαπούν τον ΠΑΟ (σαφώς και τον λατρεύουν αφού προέρχονται απ' τα σπλάχνα του), είναι οι ποδοσφαιριστές που έχουν γευτεί στο πετσί τους ,περισσότερο από κάθε άλλο, τις μεγαλύτερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του...Ολυμπιακού!
Υ.Γ Το μόνο φάρμακο που μπορεί να ηρεμήσει το κόσμο και ν' αυξήσει λίγο τη δημοτικότητα του Τζίγκερ είναι 3-4 σερί πρωταθλήματα. Για να τελεσφορήσει όμως κάτι τέτοιο επιβάλλεται ν' αλλάξουν πολλά (κυρίως σ' ότι έχει να κάνει με την πολιτική της ΠΑΕ απέναντι στο κόσμο), αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης. Ας τελειώσει η σεζόν με το καλό (μακάρι να συνοδευτεί και με κατάκτηση της κούπας, που θα συμβάλει κατά κάποιο τρόπο στην αποφόρτιση του κλίματος) και θα έχουμε πολλά να γράψουμε...
Green Believers,