Ο συνεπής Φάμπρι...
Ομολογώ ότι όλα περίμενα να τα δω στη ζωή μου, εκτός από ένα προπονητή σαν τον Φάμπρι στο ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν λέω ότι ο άνθρωπος δεν είναι καλός, ή ότι δεν ξέρει ή ότι οι επιλογές του είναι κακές ή μυστήριες.
Θεωρώ δεδομένο πως οποιονδήποτε και να φέρεις στην Ελλάδα από ένα πρωτάθλημα της Δυτικής Ευρώπης – πόσο μάλλον από την Ισπανία, δύσκολο να ανταποκριθεί στις εδώ απαιτήσεις για αυτόν δεν θα είναι. Αυτό δε σημαίνει ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν προπονητές ή ότι οι μέθοδοι προπόνησης είναι κακοί ή απαρχαιωμένοι. Αυτά είναι κουταμάρες.
Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αλλά στους δυο μήνες περίπου που είναι ο Φάμπρι εδώ, δεν έχει εκφράσει το παραμικρό σοβαρό παράπονο για τη διαιτησία, δεν έχει τσακωθεί με κανένα αντίπαλο προπονητή και δεν έχει πει κουβέντα κατά των δημοσιογράφων απέναντι στους οποίους είναι σχεδόν απολογητικός, ακόμα και όταν ισχυρίζεται πως γράφουν υπερβολές.
Ακολουθώντας ένα πολύ προσωπικό δρόμο, είναι αλήθεια, ο Φάμπρι τα έχει αποκλειστικά με τους παίκτες του! Στο Βικελίδης ο Ζέκα τον παρακάλεσε να μην κάνει φασαρία, ενώ ο Φερέιρα Κινγκ τον τραβούσε για να μη μπει στο γήπεδο και επιτεθεί σε κάποιον που δεν άκουγε τις παρατηρήσεις του. Σε προηγούμενα ματς ο Φάμπρι τα είχε βάλει με τον Βιτόλο, ενώ διαπιστωμένα έχει τσακωθεί σε προπονήσεις με τον Σο και τον Κουϊνσι (...ένας Θεός ξέρει με πόσους ακόμα).
Συνήθως όταν έρχεται ένας ξένος προπονητής σχεδόν πάντα οι εφημερίδες μας ενημερώνουν για τις όποιες επιτυχίες του καθώς και τα καλύτερα που ακούγονται για αυτόν και τα οποία συνήθως περιγράφονται με πέντε – έξι κλισέ φράσεις του στυλ «είναι λάτρης της πειθαρχίας», «δίνει ευκαιρίες σε νέους», «δεν του αρέσει να χάνει» κτλ.
Στο Βικελίδης, οι στιγμές του Φάμπρι στον πάγκο του ΠΑΟ ήταν εντυπωσιακότερες από το ματς, και στο τέλος οι ερωτήσεις δεν είχαν να κάνουν με το τι έγινε, αλλά με το αν ο κόουτς άρπαξε κανένα από τα πέτα, βρίστηκε με κανένα, ή έδειρε κάποιον.
Την περασμένη εβδομάδα η διοίκηση του ΠΑΟ απείλησε ότι θα κάνει μηνύσεις σε όσους έγραψαν τι έγινε στις επεισοδιακές προπονήσεις. Απορώ πώς δεν περίμεναν ότι με τον ερχομό ενός τέτοιου τύπου κάθε προπόνηση θα αποτελεί βάση για μυθιστόρημα, αφού ότι και να ειπωθεί ακούγεται αληθινό! Αν π.χ αύριο κάποιος γράψει ότι ο Φάμπρι πήγε στην Παιανία ένα αληθινό λιοντάρι κι αυτό άρχισε να κυνηγάει τους παίκτες, οι απορίες δεν θα έχουν να κάνουν με το αν αυτό έγινε, αλλά με το ποιους παίκτες έφαγε πρώτους. Ο,τι και να σου πουν για το Φάμπρι γίνεται εύκολα πιστευτό.
Δεν είναι περίεργος ή γραφικός μόνο αυτός και τρομεροί επαγγελματίες όλοι οι υπόλοιποι. Στα μάτια μου έχω ακόμα μια άθλια εικόνα συμπεριφοράς του Κούπερ σε ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη πριν από ένα ματς του Αρη: είχε βάλει στους παίκτες τις φωνές για να μην ενοχλούν αυτόν και τους βοηθούς του ενώ έπαιζαν χαρτιά (!), αδιαφορώντας για το αν οι μισοί το είχαν "σκάσει" για να πάνε στο διπλανό καζίνο.
Εχω επίσης δει τον καλό Σόλιντ εν ευθυμία (για να μην πως ντίρλα…) "κόκκινο" από το αλκοόλ πιο πολύ κι από τη φανέλα του ΟΣΦΠ.
Έχω ακούσει απίστευτες ιστορίες για τον Τεν Κάτε, τον Λίμπρεχτς που την έπεφτε σε οτιδήποτε θηλυκό, τον Φερέρ που ούρλιαζε σαν εκπαιδευτής κομάντο: ουδείς αναμάρτητος.
Αν πάτε στο Galaxy μπορείτε να δείτε και μια φώτο του σοβαρού Βαλβέρδε σε κατάσταση «έχω πιει ένα ποτήρι παραπάνω»!
Αλλά όλοι αυτοί ήξεραν που να φρενάρουν, ενώ πολύ φοβάμαι πως αν ο Κινγκ δεν μάζευε τον Φάμπρι στο Βικελκίδης θα παρακολουθούσαμε για πρώτη φορά προπονητή και παίκτες της ίδιας ομάδας να παίζουν ξύλο.
Και πάλι δεν θα μας έκανε εντύπωση βέβαια αφού ο άνθρωπος είναι απολύτως συνεπής με το βιογραφικό του. Στο οποίο ένας Θεός ξέρει τι ακριβώς ζήλεψαν και τον έφεραν στον ΠΑΟ ο Αλαφούζος και οι συνεργάτες του...
