Κριτική για ΖΟΖΕ από Γιώργο Μαρκάκη:
"........
Με τον Παναθηναϊκό, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά: στο χθεσινό ματς είχε το πάνω χέρι. Αν και θα μπορούσε να έχει χάσει στη Γλασκώβη αν ο Γκαλίνοβιτς δεν είχε κάνει τέτοια εμφάνιση, οι Ρέιντζερς δεν έδειξαν να είναι δα και καμιά υπερομάδα. Ένα άγχος υπήρχε κυρίως στο χθεσινό ματς: το ότι οι «πράσινοι» κυνηγούσαν νίκη και μόνο, ενώ, γενικά, το κυριαρχικό παιχνίδι δεν τους πάει –δεν έχουν παίκτες για να το υλοποιήσουν άνετα. Όταν, λοιπόν, τους κάθεται κι ένα γκολ πραγματικά απίθανο (με την πλήρη έννοια της λέξης) από τον Γκούμα (!!!), μόλις στο 12΄, είναι, νομίζω λογικό να σκεφτεί κανείς ότι και αυτό το άγχος πάει περίπατο και, συνεπώς, το παιχνίδι έρχεται τελείως στα μέτρα τους: με καλό πρέσινγκ, «γεμάτο» κέντρο και λίγη προσοχή στην άμυνα, δεν είχε κάποιος λόγους να πιστεύει ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν άσχημα.
Πλην όμως, ούτε καλό πρέσινγκ υπήρξε, ούτε το κέντρο «γέμισε» ούτε η άμυνα ήταν αλάνθαστη. Παρά ταύτα και το ημίχρονο «καβατζώθηκε» με το 1-0 να παραμένει.
Τα όσα (δεν) συμβαίνουν μετά είναι, λοιπόν, που σου… ανεβάζουν πυρετό: διότι αν ο Πεσέιρο βρίσκει ότι ο καλύτερος τρόπος να κρατηθεί (ή και να αυγατίσει) το 1-0 είναι το να βγει ο τελείως εκτός κλίματος Πόστιγκα για να μπει ο Ν’Ντόι (που, με εξαίρεση το γκολ στο Καραϊσκάκη έχει μήνες να κάνει ματς της προκοπής), συγγνώμη, αλλά κάνει λάθος.
Κι αν όταν ο αντίπαλος προπονητής κάνει τρεις αλλαγές μέσα σε δέκα λεπτά και, αν μη τι άλλο φρεσκάρει πνευμόνια (και, φυσικά, κερδίζει χώρους σιγά σιγά και αυξάνει την πίεση) θεωρεί ότι η σωστή αντίδραση είναι, απλώς, να τραβήξει τον Καραγκούνη από τα άκρα στο κέντρο πίσω από τον Σαλπιγγίδη (και τον… δεύτερο εαυτό που και πάλι κατέθεσε ηρωικά στο γήπεδο ο Σαλπιγγίδης), συγγνώμη, αλλά κάνει ακόμη μεγαλύτερο λάθος.
Το μοιραίο γκολ που έρχεται ως αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της αυξημένης πίεσης υπογραμμίζει απλώς ό,τι εδώ και καιρό συζητάμε, φευ, εις μάτην ως τώρα:
Ο Πεσέιρο έχει ασφαλώς δικαίωμα να ανακαλύψει, αν θέλει, το ποδόσφαιρο και τελείως απ’ την αρχή. Και, φυσικά, έχει κάθε δικαίωμα και να υπερασπίζεται τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται την ομάδα ακόμη και με λόγια όπως αυτά που χρησιμοποίησε προχθές. Άλλωστε, πράγματι, δεν τον πληρώνουμε εμείς. Η διοίκηση που τον πληρώνει είναι και η μόνη που μπορεί να τον ελέγξει.
Αν μας επιτρέπει ωστόσο ο Πεσέιρο, δικαίωμα να ΚΡΙΝΟΥΜΕ εάν αυτό που βλέπουμε είναι, αν μη τι άλλο, λογικό ή όχι, έχουμε. Όλοι. Και είναι αναφαίρετο.
Κι αυτό που κρίνω εγώ τουλάχιστον, είναι ότι ΔΕΝ είναι λογικό να έχει φτάσει η σεζόν στον έβδομο μήνα της, αλλά, παρά ταύτα, να μην υπάρχει ούτε κατά προσέγγιση ένα σύνολο που να περιγράφεται ως «βασικά, Παναθηναϊκός» -και επί του οποίου να γίνονται, κατά περίπτωση, μια δυό αλλαγές ανάλογα με το ματς. Αλλά, αντίθετα, να υπάρχει μόνον κάτι που να περιγράφεται ως «βασικά, μια κάποια ενδεκάδα του Πεσέιρο» και η οποία μπορεί, κάθε φορά, να απαρτίζεται από τους οποιουσδήποτε παίκτες, για λόγους που, εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι σε τίποτε ΔΕΝ έχουν να κάνουν με τον αντίπαλο, αλλά αποκλειστικά με ό,τι έχει στο μυαλό του ο Πεσέιρο και για οποιουσδήποτε λόγους το έχει.
Είναι ένα «σύστημα» αυτό που αδικεί, εν τέλει, τους ΠΑΝΤΕΣ.
Και τον ίδιο τον Πορτογάλο
(ο οποίος είναι σαφές ότι, παρά τα όποια λάθη του, σίγουρα… «Μαλεζάνι» δεν είναι)
και τους παίκτες του
(που, εν τέλει, κρίνονται αποσπασματικά και, φυσικά, δεν καταφέρνουν ποτέ να αναπτύξουν πραγματικά επίπεδο συνεργασίας μεταξύ τους τέτοιο που να αρμόζει στο ποδόσφαιρο και να μην παραπέμπει σε «σκάκι»)
και, πάνω απ’ όλα, τον Παναθηναϊκό ως ομάδα:
σε επίπεδο «ηθικο-φιλοσοφικό»
(διότι μεγάλη ομάδα χωρίς μεγάλα ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ δεν υπάρχει και στο ακατάπαυστο, παράλογα έντονο, ανεξήγητο «ροτέισον» του Πεσέιρο ίνδαλμα μπορεί να γίνει μόνο ο ίδιος, το «σύστημα» και ο τεχνικός διευθυντής που επέλεξε ή ενέκρινε αυτά τα δύο),
αλλά και σε επίπεδο αγωνιστικό 100%
(διότι σε μια χρονιά που οι «πράσινοι» έχουν το καλύτερο υλικό των τελευταίων ετών, οι δύο από τους τρεις στόχους έχουν χαθεί νωρίς και με πολύ άδοξο τρόπο -ο ένας με τεσσάρα από τον «αιώνιο» κι ο άλλος χθες).
Εννιά γύρους πριν κριθεί κι ο τελευταίος εναπομείνας φετινός στόχος, ο Πορτογάλος ίσως πρέπει να νερώσει λίγο το κρασί του και να σκεφτεί το ενδεχόμενο ΧΙΛΙΑΔΕΣ ομάδες στον κόσμο (μαζί και οι τεχνικοί διευθυντές που αρκετές απ’ αυτές έχουν…) να ΜΗΝ κάνουν λάθος. Αλλά το λάθος να βρίσκεται στο «αυτάρεσκο» -έως και αυτοχειροκροτούμενο θα έλεγε κάνας κακιασμένος- μοντέλο με το οποίο πορεύεται ο φετινός Παναθηναϊκός. Και το οποίο δεν αποκλείεται να συνοδευτεί στο τέλος της χρονιάς από ένα πρωτάθλημα. Το οποίο, όμως, με τη σειρά του, καθόλου δεν αποκλείεται να αποκτήσει και τη μελλοντική σημασία του πρωταθλήματος του 2004. Τη σημασία της «εξαίρεσης στον κανόνα» δηλαδή, της στιγμής που “περνάει και χάνεται”, της “ευκαιρίας που δεν αξιοποιείται”, του στιγμιοτύπου που αποτελεί νησίδα στη ροή του χρόνου και όχι πραγματική αλλαγή πορείας –για να μην υιοθετήσουμε και πιο ακραίες απόψεις, όπως αυτές που το ονομάζουν «τυρί στην –αόρατη- φάκα»…
........"
