Άρθρο του Βασίλη Σκουντή:
Ο πωλών τοις μετρητοίς και ο πωλών με δόσεις!
Διάβασα χθες σε πολλές εφημερίδες ότι στο Φάληρο ο Παναθηναϊκός έπαιξε, λέει, σαν πρωταθλητής.
Αυτό είναι μεγάλο λάθος και από γραμματικής και από ουσιαστικής πλευράς: πρώτα απ' όλα ο Παναθηναϊκός έπαιξε ως πρωταθλητής, διότι είναι τέτοιος και το ομοιωματικό όριο «σαν» δεν του ταιριάζει?
Προχθές ο Παναθηναϊκός έπαιξε ως πρωταθλητής, αλλά κυρίως ως? Παναθηναϊκός! Ηταν απλά ο εαυτός του!
Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο καλύτερος εαυτός του, αλλά με αυτήν την ομάδα κανείς δεν μπορεί ποτέ να είναι σίγουρος. Δεν είναι καν σίγουρος ο Ομπράντοβιτς, οπότε η κουβέντα τελειώνει εδώ?
Θα ξανανοίξει ενδεχομένως στον τελικό του Κυπέλλου, αλλά μέχρι τότε μεσολαβούν τριάντα δύο μέρες. Για τον Ομπράντοβιτς ίσως είναι αρκετές για να σιγουρευτεί. Για τον Γιαννάκη, πάλι, είναι λίγες!
Η διαφορά του Ομπράντοβιτς από τον Γιαννάκη δεν είναι οι 18 πόντοι της τελικής διαφοράς, που θα μπορούσαν να είναι περισσότεροι. Δεν είναι καν ο προορισμός τους...
Η διαφορά του Ομπράντοβιτς από τον Γιαννάκη είναι η αφετηρία τους και ο δρόμος που έχουν διανύσει ως τώρα με τα συγκεκριμένα οχήματα: ο Ζέλικο πήγε στο ΣΕΦ χωρίς αλυσίδες και ο Παναγιώτης τον περίμενε με τα γκρέιντερ, τις αλατιέρες και τα εκχιονιστικά.
Για τον «Ζοτς» ήταν ένα κανονικό βράδυ στη δουλειά, για τον «δράκο» ένα κακό, ψυχρό κι ανάποδο βράδυ...
Τα ντέρμπι των «αιωνίων» είχαν ανέκαθεν τη σημειολογία τους. Επειτα από τριάντα χρόνια στο κουρμπέτι, (έχω τη ματαιοδοξία να) πιστεύω ότι μπορώ να την αποκρυπτογραφώ...
Σε πείσμα της (μαρξιστικής) θεωρίας ότι όποτε η Ιστορία επαναλαμβάνεται, καταλήγει σε φάρσα ή σε τραγωδία, το «κτύπημα» του Διαμαντίδη στη λήξη του πρώτου ημιχρόνου με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η ιστορία απλώς θα επαναλαμβανόταν...
Είχα την αίσθηση ότι (ύστερα από εννιά χρόνια) θα επαναλαμβανόταν η ιστορία της τελευταίας φοράς που κάποιος παίκτης έβαλε «σκοτωμένο» τρίποντο στη λήξη του πρώτου ημιχρόνου ενός ντέρμπι «αιωνίων» στο ΣΕΦ στο ίδιο καλάθι...
Ο παίκτης εκείνος ήταν ο (μετέπειτα ακατονόμαστος για τους «πράσινους») Ράτζα. Στα μισά του πέμπτου τελικού πήρε την μπάλα από το άουτ, προχώρησε, έκανε τρία βήματα και την ώρα που μηδενιζόταν το χρονόμετρο την πέταξε και σημάδεψε διάνα.
Εκείνο το τρίποντο άλλαξε την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, διότι ο Παναθηναϊκός (διατήρησε μεν τα σκήπτρα του, αλλά) στέφθηκε πρωταθλητής σπάζοντας το πλεονέκτημα έδρας του Ολυμπιακού.
Μέχρι τότε καμιά ομάδα δεν είχε πετύχει το break σε σειρά πέντε τελικών. Εκτοτε επίσης καμιά ομάδα δεν το πέτυχε...
Ενα ημίχρονο αργότερα ο Παναθηναϊκός «κλείδωσε» το πρωτάθλημα με ένα τρίποντο του Οικονόμου, στο άλλο καλάθι.
Στο μπάσκετ υπάρχει ένα βασικό κεφάλαιο, που αφορά τις δράσεις και τις αντιδράσεις της τελευταίας στιγμής. Οι προπονητές το αποκαλούν «special situations».
Αυτές οι ειδικές καταστάσεις είναι οι αγαπημένες του Γιαννάκη, από τη θητεία του στην εθνική ομάδα. Προχθές απλά συνειδητοποίησε ότι αυτός είχε το όνομα και άλλος τη χάρη.
Στην πραγματικότητα είναι η ίδια χάρη, διότι το τρίποντο φέρει τη «σφραγίδα» του... σεσημασμένου για το ένστικτό του σε τέτοιες φάσεις Διαμαντίδη. Στο Βελιγράδι είχε επτά δευτερόλεπτα, χθες (από την επαναφορά) του έφταναν τέσσερα.
Σε επίθεση τεσσάρων δευτερολέπτων ο Παναθηναϊκός σκόραρε από τα 6,25 μ., πήγε με μια διαφορά πέντε πόντων (36-41) στα αποδυτήρια και ετοίμασε την αντεπίθεσή του.
Μολονότι ήταν πολύ νωρίς για να κριθεί ένα ματς, η σημειολογία έδειχνε ότι είχε κιόλας κριθεί!
Από στατιστικής πλευράς, το ματς είναι σκέτη ίντριγκα: απέναντι σε μια ομάδα που τώρα αρχίζει να ανακαλύπτει το αγαθό της άμυνας, ο Παναθηναϊκός έβγαλε στο γήπεδο το βαρύ οπλισμό του και βομβάρδιζε ασυστόλως!
Εκτός από ίντριγκα, η στατιστική είναι και? μαγική εικόνα: ο Παναθηναϊκός έχει ευστοχήσει μόλις σε 8 από τα 16 δίποντα που επιχείρησε και έχει πετάξει στο καλάθι (των αχρήστων) 13 βολές, παρ' όλα αυτά κάνει πασαρέλα στο άντρο του Ολυμπιακού...
Εμ, κουμπάρε, 16 στα 33 τρίποντα είναι αυτά! Το νούμερο όντως προκαλεί ίλιγγο όχι τόσο σε σχέση με τα 3/20 τρίποντα του Ολυμπιακού, όσο με τα 8/19 που είχε κατά μέσο όρο ο Παναθηναϊκός στις προηγούμενες 15 αγωνιστικές.
Εβαζε τα μισά, αλλά με ποσοστό ευστοχίας 42% και με ένα επιπλέον?τρομακτικό στοιχείο: εννέα παίκτες του σουτάρουν από τα 6,25 μ. με ποσοστό άνω του 44%!
Αυτό κι αν είναι άρθρο 44! Καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης. Ειδικής και ραγδαίας!
Η τρίτη περίοδος εξελίχθηκε στο χρονικό μιας προαναγγελθείσης νομοτέλειας! Το εννοώ αυτό, διότι ήταν γνωστοί οι αντίθετοι βίοι των δυο ομάδων από το 20' ως το 30' και τους προανήγγειλε από μικροφώνου (του ΣΚΑΪ) ο Παντελής Διαμαντόπουλος.
Η εξέλιξη των πραγμάτων σε αυτήν την τρίτη περίοδο ήταν όντως «τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου»!
Γι' αυτό επιμένω ότι ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε ως πρωταθλητής, αλλά απλώς ως Παναθηναϊκός.
Ως Παναθηναϊκός και ως κάτι ακόμη: ως αυτό που κάποια στιγμή θα ήθελε να γίνει ο Ολυμπιακός. Το αν θα το προλάβει στα 32 βράδια που απομένουν έως τον τελικό Κυπέλλου, θα φανεί όντως στο χειροκρότημα!
Η διάθεση της εξέδρας
Aυτό για το χειροκρότημα (στην προηγούμενη σελίδα) δεν γράφτηκε στην τύχη ούτε επειδή αναφέρεται στο στίχο του τραγουδιού της Αλκηστης. Γράφτηκε διότι την ώρα που αποχωρούσαν οι παίκτες από τον αγωνιστικό χώρο, οι οπαδοί του Ολυμπιακού τους πρόγκιξαν! Ο Βασιλόπουλος έφαγε την πρώτη «κρυάδα», επειδή -σε μια επίδειξη συναδελφικής αλληλεγγύης- προσπάθησε να απλώσει δίχτυ προστασίας πάνω από τους αντιπάλους του, αλλά αυτός ήταν μονάχα ο πρόλογος της διάθεσης της εξέδρας. Στο? κυρίως θέμα, τα άκουσαν χοντρά όλοι οι παίκτες και αυτό ήταν ένα μήνυμα: ο κόσμος που κουνούσε άσπρα μαντίλια και διαπόμπευσε τον Γκέρσον, έπαυσε πλέον να τους θεωρεί άμοιρους ευθυνών...
Το οδήγημα του «Ζοτς»
Το τελευταίο διαφημιστικό σποτ, που προβλήθηκε από τον ΣΚΑΪ πριν από το τζάμπολ, έδειχνε τον Ζέλικο να οδηγεί με ηρεμία και ασφάλεια το Ηonda CR-V του. H εταιρεία το χαρακτηρίζει «ατίθασα κομψό» και βάσει του σεναρίου, ο Ομπράντοβιτς εξηγεί ότι στο οδήγημα άλλοτε πηγαίνεις με πρόγραμμα και άλλοτε ακολουθείς απλά το ένστικτό σου. Μερικά λεπτά αργότερα, όταν ο Γουίνστον είχε αρχίσει να «μπουμπουνίζει» τα τρίποντα και να καθοδηγεί το κρεσέντο του Παναθηναϊκού σκέφτηκα ότι το «πράσινο» τετρακίνητο όχημα δεν είχε προτιμήσεις ούτε διαζεύξεις όπως το διαφημιστικό σενάριο. Εκανε και τα δύο!
Spanoulis to Batiste!
Εκανε και τα δύο, αλλά (θαρρώ ότι) βρήκε και τα έκανε! Η περιφερειακή άμυνα του Ολυμπιακού ήταν ωσεί παρούσα και η αντίδραση στα pick 'n' roll απλά απούσα! Ασφαλώς το γεγονός ότι το παιχνίδι του Παναθηναϊκού εδράζεται σε αυτήν την εξίσωση δεν σημαίνει ότι είναι κιόλας ευκόλως αναχαιτίσιμο. Παρεμπιπτόντως και προς επίρρωσιν αυτής της άποψης, ο Τζον Στόκτον και ο Καρλ Μαλόουν γέρασαν στήνοντας pick 'n' roll και όταν βγήκαν στη σύνταξη άνοιξαν μια μάντρα αυτοκινήτων, που την ονόμασαν (εις ανάμνησιν της συνεργασίας τους) Stockton to Malone. Α, να μια καλή ιδέα για το επαγγελματικό μέλλον του Βασίλη Σπανούλη και του Μάικλ Μπατίστ!
Η αφύλακτη διάβαση
Ο Ολυμπιακός ήξερε τι, πώς, πότε και από ποιους να το περιμένει, αλλά πιάστηκε στον ύπνο. Φαντάζομαι ότι δεν είναι θέμα scouting, αλλά εφαρμογής του, διότι κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός έστηνε ένα pick 'n' roll, ο παίκτης ο οποίος έπρεπε να αντιδράσει γρήγορα και αποτελεσματικά, είχε πάει για βρούβες και η άμυνα των γηπεδούχων έμοιαζε με αφύλακτη διάβαση που απλά έβλεπε τα τρένα να περνούν. Από την πρώτη στιγμή ο Γιαννάκης θέλησε να... μεταγγίσει το αμυντικό φίλτρο στις αρτηρίες των παικτών του, αλλά τα ζητούμενα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η ομαδική αντίδραση, η συνεργασία, η ισορροπία και η επικοινωνία στο παρκέ. Ολα αυτά (και τα παρελκόμενά τους) ήταν και παρέμειναν ζητούμενα!
«Βάλτε πολλά καλάθια»!
Τρία λεπτά και 58 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του αγώνα και με τη διαφορά στους 21 πόντους (53-74), ο Ομπράντοβιτς κάλεσε τάιμ άουτ. Δεν ξέρω αν ο Γιαννάκης παρεξηγήθηκε γι' αυτό, αλλά ο Ζέλικο δεν είναι από τους τύπους που προσβάλλουν συναδέλφους τους. Το έκανε στα ισπανικά πρωτόλειά του (με την Μπανταλόνα), γι’ αυτό τον είχε καταγγείλει ο Σύνδεσμος Ισπανών Προπονητών, αλλά από τότε έχουν περάσει 15 χρόνια. Από το ρεπορτάζ του πάγκου πληροφορηθήκαμε ότι σε εκείνο το τάιμ άουτ ο προπονητής του Παναθηναϊκού ζήτησε επί λέξει «πολλά καλάθια». Σε πείσμα της λαϊκής θυμοσοφίας, το κατ' ευφημισμόν ντέρμπι απέδειξε και τούτο: όπου ακούς πολλά καλάθια, κράτα μεγάλη καρότσα για να τα φορτώσεις!
Και θα κάααθεται!
Εν τέλει ο Παναθηναϊκός φόρτωσε στην καρότσα του 18 πόντους. Του είναι άχρηστοι αυτήν τη στιγμή, διότι όντας τρεις νίκες μπροστά (ή μάλλον τρεις ήττες πίσω!) από τον Ολυμπιακό εξασφάλισε την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο, το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ και το δικαίωμα να αφοσιωθεί στις διεθνείς μπίζνες του. Απλά κρατά το προχθεσινό «γομάρι» σαν μια (ψυχολογική) κάβα για την επόμενη φορά?
Μια κάποια λύσις...
Ενίοτε ο Παναθηναϊκός είναι συγκλονιστικά προβλέψιμος και αυτό λειτουργεί υπέρ του. Ο Ολυμπιακός πάλι είναι απρόβλεπτος και αυτό τον καταστρέφει. Στο ματς με τη Μακάμπι ο Γουντς είχε 0/7 σουτ, ενώ ο Γκριρ έβαλε 26 πόντους. Προχθές ο Γουντς ήταν θεατής και ο Γκριρ τελείωσε το ματς με 0/10 σουτ, μηδέν πόντους και μηδέν εις το πηλίκον! Από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός του έβγαλε τα συκώτια και ταυτόχρονα έβαλε στο σημάδι τον αδύνατο στην άμυνα Τζάκσον, το έργο έμοιαζε deja vu, καθώς ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να... γεννήσει με καισαρική τομή αυτό που ο Παναθηναϊκός διαθέτει από τη μάνα του: πρωταγωνιστές και ισχυρές προσωπικότητες. Eλειπε βεβαίως ο Ματσιγιάουσκας, που ίσως (σύμφωνα με το πνεύμα του Καβάφη) ήταν και αυτός μια κάποια λύσις...
