Προχθές βράδυ 9 παρά 10 τελειώνω τη γυμναστική στο δωμάτιό μου, αφήνω τη μπάρα στο πάτωμα και μετά από λίγο φτιάχνω πρωτεΐνη.
Εδώ και τρεις εβδομάδες κατάφερα να ξαναπιάσω τη γυμναστική εντατικά.
Γυρίζω από την κουζίνα με το σέικερ στο χέρι, σκοντάφτω στη μπάρα και νιώθω ένα διαπεραστικό πόνο στο αριστερό γόνατο. Αρχίζω να ουρλιάζω. Κοιτάζω το γόνατό μου και βλέπω να έχει πάει περίπατο.
Σέρνομαι μέχρι το κρεβάτι που είναι το κινητό, προσπαθώ να παρω τηλέφωνο τον αδερφό μου και νιώθω ότι θα χάσω τις αισθήσεις μου από τον πόνο.
Μετά από λίγη ώρα -ούτε θυμάμαι πώς- καταφέρνω να πάω στο χολ να παρω το σταθερό. Του λέω "το 'σπασα έλα". Ήμουν μόνος μου.
Επειδή όμως ήταν με τη δικιά του το μετανιώνω και του λέω "ασ'το".
Καλώ ασθενοφόρο, μου λένε θα αργήσουν. Τους λέω σε τι κατάσταση είμαι και ότι σέρνομαι.
Περνούν δύο ώρες και είμαι ακινητοποιημένος. Ώρα 11μμ. Με παίρνουν τηλ από το ΕΚΑΒ και με ρωτούν πώς είμαι... Και με ενημερώνουν ότι θα αργήσουν.
Παει 12πμ, τους παίρνω τηλ και τους λέω μουρμουρίζοντας ότι αρχίζω να χάνω τις αισθήσεις μου. Στα αρχίδια τους.
Στις 2πμ πλεον τους παίρνω κ το ακυρώνω. Δάκρυσαν πολλά αρχίδια μιλάμε.
Σέρνω το κουφάρι μου και ανεβαιβω σε μια καρέκλα στην κουζίνα να καθίσω. Είχα ώρες να φάω.
Τσάκισα 4 κρουασάν του αδερφού μου. Και ήπια νερό από αφημένο ποτήρι στο νεροχύτη.
Αποκοιμήθηκα και ξύπνησα κάπως καλύτερα εχθές Παρασκευή. Είχα ραντεβού σε βιβλιοπωλείο και δουλειά. Δεν κατάφερα τίποτα.
Εκμεταλλεύθηκα το πρηξιμο ποθ υποχωρούσε, εφάρμωσα πάγο στο σημείο και κουτσαινοντας όδευσα σρ εφημερεύον ορθοπεδικό.
Μπαίνω, τους τα εξηγώ, κλπ
Δεν με παίρνουν στα σοβαρά.
Τους λέω:
-είναι εξάρθρωση.
Μου λένε:
-Οχι, γιατί το πατάς.
-Μα δεν μπορούσα να το πατήσω καθόλου και ξέρω μια χαρά πώς είναι η εξάρθρωση.
Το γόνατο και περιξ είχε γίνει σαν πεπόνι. Τους λέω είναι πρησμένο.
Σηκώνει μια νοσηλεύτρια το πατζάκι:
"Μάλιστα, και μας λέτε ότι είναι πρησμένο"
Γυρίζει το άλλο πατζάκι και παθαίνει σοκ. "Α ειναι πολύ πρησμένο" κλπ κλπ
ΣΩΠΑ!
Παω ακτινογραφία. Και έπειτα περιμένω δύο ώρες να με φωνάξουν. Τους λέω "το και το".. Μου λενε έχετε δίκιο, σας ξεχάσαμε ?
Βγείτε, θα σας φωνάξουμε. Περνούν 45 λεπτά, με φωνάζουν και έχει αντιστραφεί πλήρως το κλίμα...
Τύψεις; Κατι άλλο; Αλλά εν τέλει μου φέρθηκαν σπαθί.
Με ρώτησαν πώς θα φύγω κλπ, τι θα κάνω που είμαι μόνος μου...
Επρεπε να βαλω γύψο.
Παίρνω πάλι τηλ τον αδερφό να με παρουν πακέτο με ταξί αφού μου έβαλαν το γύψο.
Η διάγνωση ήταν εν τέλει "αναταθέν εξάρθρημα επιγονατήδας". Ενώ το γεγονός που παραμένει πρησμένο σαν το κεφάλι μου είναι μάλλον, από ό,τι είπαν επειδή έχω εσωτερικά αίμα.
Επιστροφή στο σπίτι με τον αδερφό, τσακίσαμε και σουβλακάρες να πανε τα φαρμάκια κατω
Εν κατακλείδι,
Από το πουθενά βρίσκομαι στο κρεβάτι μέρα νύχτα με γύψο στο πόδι. Αύριο περιμένω δωράκι...τις πατερίτσες μου.
Μία εβδομάδα μου είπαν θα κρατήσει. Ενώ για την αποφυγή θρόμβωσης κάνω μια φορά την ημέρα ενέσεις αντιθρομβωτικών φαρμάκων. Το δε υγρό μέσα είναι ελαιώδες, οπότε μιλάμε ΓΙΑ πόνο.
Φοβάμαι πως μέχρι την άλλη Κυριακή δεν πρόκειται να ξεμπλέξω. Με προϊδέασαν για τυχον επέμβαση αν δειξει κάτι η επερχόμενη μαγνητική.
Εν τέλει ξαφνικά σκατά.
Μπροστα στον υπολογιστη, κανοντας εργασιες για τη σχολή, διαβάζοντας βιβλία (must) και δεχόμενος να μου φέρνουν το πιάτο με το φαγητο αντί να σερβίρομαι όπως μου αρέσει.
Να εκφράσω κάπου εδώ ότι φαινομενικά το έχω παρει στην πλάκα, ωστόσο νιώθω ενίοτε ένα βύθισμα. Στο κρεβάτι, στη διάθεση.
Αρχίζω και δεν έχω τόση όρεξη και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το διαχειριστώ το επόμενο διάστημα.
Γαμώ την κοινωνία μου
