kappa_fi
Μέλος
- Εγγρ.
- 30 Ιουν 2018
- Μηνύματα
- 1.745
- Like
- 281
- Πόντοι
- 36
Ο πλούτος του κόσμου της θρησκείας δεν μπορεί ν' αποτιμηθεί στη βάση της αλήθειας του εκάστοτε δόγματος. Όπως κι η φτώχεια του σύγχρονου κοσμοειδώλου -που στον απλό, λαϊκό κόσμο, ισοδυναμεί με δυνάμεις που μας ωφελούν και μας βλάπτουν- δεν μπορεί ν' αναχθεί στην εγκυρότητα των βασικών του αρχών.
Δεν θυμάμαι αν ήταν ο Σεφέρης, ο Βενέζης ή κάποιος άλλος που έλεγε ότι ο χριστιανικός Θεός των προσφύγων του '22 είχε μια απέραντη καλοσύνη που δεν μπορούσε να εξαντλήσει κανένα κακό. Γι' αυτό κι οι κακουχίες τις οποίες υπέστησαν, σκέφτομαι εγώ, δεν τους έκαναν ζώα - δηλαδή απέλπιδες και μισάνθρωπους.
Η εμπιστοσύνη μας στις αρχές και στο πνεύμα της επιστήμης, λοιπόν, δεν κινδυνεύει τόσο από τη θρησκεία όσο από τις αξίες ενός κόσμου που μετράει την αλήθεια της με τρόπο λογιστικό κι ανιστόρητο.
Προσωπικά μ' ενθουσιάζει -και με ηρεμεί ταυτόχρονα- ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης. Περισσότερο κι από τον χριστιανισμό των γραφών. Πιο κοντά μου βέβαια αισθάνομαι τον νέο ελληνισμό και τον κόσμο του ύστερου Βυζαντίου (παρ' όλες τις στοιχειώδεις κι υποτυπώδεις μου γνώσεις) η λαϊκότητα του οποίου επιβίωνε στον τόπο μας μέχρι πρόσφατα. Κι αναφέρομαι στη λαϊκότητα γιατί εκφράζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον μη μονοσήμαντο χαρακτήρα που έχει η θρησκεία.
Θα συνεχίσω με σχετική πρόταση-έκπληξη στα βιβλία.
Δεν θυμάμαι αν ήταν ο Σεφέρης, ο Βενέζης ή κάποιος άλλος που έλεγε ότι ο χριστιανικός Θεός των προσφύγων του '22 είχε μια απέραντη καλοσύνη που δεν μπορούσε να εξαντλήσει κανένα κακό. Γι' αυτό κι οι κακουχίες τις οποίες υπέστησαν, σκέφτομαι εγώ, δεν τους έκαναν ζώα - δηλαδή απέλπιδες και μισάνθρωπους.
Η εμπιστοσύνη μας στις αρχές και στο πνεύμα της επιστήμης, λοιπόν, δεν κινδυνεύει τόσο από τη θρησκεία όσο από τις αξίες ενός κόσμου που μετράει την αλήθεια της με τρόπο λογιστικό κι ανιστόρητο.
Προσωπικά μ' ενθουσιάζει -και με ηρεμεί ταυτόχρονα- ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης. Περισσότερο κι από τον χριστιανισμό των γραφών. Πιο κοντά μου βέβαια αισθάνομαι τον νέο ελληνισμό και τον κόσμο του ύστερου Βυζαντίου (παρ' όλες τις στοιχειώδεις κι υποτυπώδεις μου γνώσεις) η λαϊκότητα του οποίου επιβίωνε στον τόπο μας μέχρι πρόσφατα. Κι αναφέρομαι στη λαϊκότητα γιατί εκφράζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον μη μονοσήμαντο χαρακτήρα που έχει η θρησκεία.
Θα συνεχίσω με σχετική πρόταση-έκπληξη στα βιβλία.