Μάγκες γεια χαρά. Είχα υποσχεθεί πλήρη αναφορά από επικείμενό μου ταξίδι στην Πράγα. Και επειδή οι υποσχέσεις είναι για να τηρούνται, ξεκινάμε...
Την περασμένη Τρίτη γύρισα από Πράγα με το ζόρι (με τράβαγαν για να με βάλουν στο αεροπλάνο). Τί να πρωτοπεί κανείς για μια χώρα που μόλις το 1989 αποφάσισε να τραβήξει διαφορετικό δρόμο από αυτόν του Κομμουνισμού. Από όποια άποψη και να το πιάσεις το θέμα (πολιτισμού, δυνατοτήτων εξέλιξης, ποιότητας ζωής, καθαριότητας) πονάει πολύ μια πιθανή σύγκριση με την Ελλάδα μας. Σκεφτείτε ότι η Πράγα είναι μια πόλη με 1.200.000 κατοίκους (σαν τη Θεσσαλονίκη δηλαδή) και εκτός των αστικών λεωφορείων έχει περίπου 30 γραμμές τραμ και 3 γραμμές μετρό. Αντιλαμβάνεστε τί αντίκτυπο έχει αυτό στην ποιότητα ζωής των πολιτών της. Μηδενική κίνηση, ελάχιστοι ρύποι και κυρίως ανθρώπινες συνθήκες για να περπατήσεις. Όλο το κέντρο της πόλης είναι πεζοδρομημένο και όπου κυκλοφορούν τα λιγοστά αυτοκίνητα, οι οδηγοί τους δεν διαννοούνται να μην σταματήσουν σε διάβαση για να περάσουν οι πεζοί. Πολιτισμικό σοκ το οποίο βιώνω κάθε φορά που αποφασίζω να εγκαταλείψω την κατά τα άλλα γοητευτική μας χώρα.
Καθαριότητα σε επίπεδα σαλονιού (γεγονός που δεν συναντάς στο πολυδιαφημισμένο Παρίσι π.χ.), εκτός από μερικά αποτσίγαρα πεταμένα (που κι αυτά δεν είμαι σίγουρος ότι τα πετάνε οι κάτοικοι της Πράγας, αν κρίνω από τον εαυτό μου).
Σε όλα τα παραπάνω (και σε πολλά άλλα που δεν αναφέρω μια και δεν είναι του παρόντος), αν προσθέσεις και τις φυσικές ομορφιές της πόλης (καλοδιατηρημένα κτήρια, σοκάκια, ποτάμι και πολλά άλλα), δημιουργείται μια ατμόσφαιρα που αγγίζει τα όρια του παραμυθιού.
Από άποψη διασκέδασης, που μας ενδιαφέρει πιό πολύ εδώ, υπάρχουν σχεδόν τα πάντα. Όπερες, κονσέρτα, θέατρα, jazz & rock clubs και φυσικά σε αφθονία (επιτέλους θα πει κάποιος) μασάζ, καμπαρέ και strip show clubs.
Σε επόμενα post μου θα σας ενημερώσω λεπτομερώς για τα 3 βράδυα που έζησα στην Πράγα.