Η μύηση μου στο χώρο του Αμερικάνικου μπάσκετ έγινε την περίοδο 1988-89 και 89-90, όταν Pistons έκαναν το back-to-back ενώ η αγαπημένη από τότε ομάδα μου, οι Rockets, είχαν ένα roster γεμάτο παίχτες που έκαναν μεγάλη καριέρα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια όπως οι Otis Thorpe, ?Sleepy? Floyd, Buck Johnson, Derrick Chievous [που είχε μονίμως επιδέσμους για γούρι], Walter Berry, Mitchell Wiggins, Anthony Bowie, Byron Dinkins.
Τη χρονιά 1989-90 στην Ελλάδα έπαιζαν 2 από τους καλύτερους που πέρασαν ποτέ, το ελικόπτερο Edgar Jones στον μεγάλο Παναθηναϊκό, τη μόνη ομάδα που δυσκόλευε τον ʼρη στον Τάφο του Ινδού εκείνα τα χρόνια [οι περισσότεροι αγώνες είχαν κριθεί στην παράταση ή στο καλάθι και ο καλύτερος παίχτης ήταν συνήθως ο Γιαννάκης και όχι ο Γκάλης] και ο εκπληκτικός David Ingram στον Γηραιό [από το Wake Forest όπως και ο Tim Duncan αν θυμάμαι καλά]. Οι υπόλοιποι ήταν οι Anthony Cook, Greg Church, Cal Foster, Carl Harrison, John Hudson, Mike Jones [αυτός δεν είχε βάλει ένα καλάθι πίσω από το ταμπλό και εκτός γηπέδου σε Ευρωπαϊκό παιχνίδι;], Todd Mitchell, Watkins Singletary, Jim Usevitch και Wayne Yearwood.
Την ίδια χρονιά έπαιζαν στη Γαλλία ο Tony Costner που έκανε ένα καλό δίδυμο στην Α.Ε.Κ. αργότερα με τον κοντούλη και δαιμόνιο White, o Richard Relford στο Ισραήλ, ενώ στην Ιταλία είχαμε γαλαξία αστέρων με Walter Berry, Darryl Dawkins, Danny Ferry, Brian Shaw, Bob McAdoo, Michael Ray Richardson, Danny Vranes και τους δύο Middleton, Darryl και Larry, που τίμησαν και αυτοί το πρωτάθλημά μας αν και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους
H σύγκριση με το σημερινό επίπεδο των ξένων είναι μάλλον απογοητευτική.
