Υπάρχουν κάποιες "δικλείδες ασφαλείας" στο δικαστικό σύστημα, απαράβατες, γιατί όταν παραβιαστούν οδηγούμαστε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα (οι νομικοί θα στα πουν καλύτερα). Για παράδειγμα το τεκμήριο της αθωότητας, τη μη στέρηση ελευθεριών μετά την ολοκλήρωση της ποινής, όχι κόψιμο χεριών, βασανιστήρια στις πλατείες, θανατική ποινή κλπ.
Οι επίδοξοι δικτατορίσκοι πιάνουν έναν ειδεχθή εγκληματία που σιχαίνομαστε όλοι και εφαρμόζουν επάνω του τα αντισυνταγματικά μέτρα που θέλουν να συνηθίσει η κοινωνία. Αν κάποιος υποδείξει τον κίνδυνο ολοκληρωτισμού εύκολα τον αντιμετωπίζουν ως υπεραπιστή βιαστών και έτσι.
Παραδείγματα:
- Ο Στρος Καν που συνελήφθη χωρίς στοιχεία αλλά έπρεπε να αποδείξει ότι δεν είναι ένοχος. Έχασε τελικά την προεδρία του ΔΝΤ και η άβουλη Λαγκάρντ μας πούλησε σκλάβους στους ιδιώτες.
- Μητρώο "σεξουαλικών παρενοχλητών" στην Αμερική όπου για ένα στραβοκοίταγμα μπορεί κάποιος να στιγματιστεί ισοβίως (και να αποκλειστεί από την κοινωνία). Προάγγελος του social credit score.
Τα άλλα θα τα πει ο Μπόκολος