Μοτοσυκλέτα,μιλάμε για.....την άλλη μας γκόμενα..
- Μέλος που άνοιξε το νήμα Altec73
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 6K
- Εμφανίσεις 346K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 4 άτομα (0 μέλη και 4 επισκέπτες)
GiveItToMe
Μέλος
- Εγγρ.
- 14 Μαΐ 2008
- Μηνύματα
- 159
- Like
- 0
- Πόντοι
- 1
Το 'χω αυτό το κακό, εκτός των άλλων.
GiveItToMe
Μέλος
- Εγγρ.
- 14 Μαΐ 2008
- Μηνύματα
- 159
- Like
- 0
- Πόντοι
- 1
Τελικά σπρώξιμο θέλατε!
amjik
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 12 Μαΐ 2008
- Μηνύματα
- 45.517
- Κριτικές
- 61
- Like
- 42.881
- Πόντοι
- 22.785
Τελικά σπρώξιμο θέλατε!
Συνημμένα
amjik
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 12 Μαΐ 2008
- Μηνύματα
- 45.517
- Κριτικές
- 61
- Like
- 42.881
- Πόντοι
- 22.785
γιατι δεν την βελτιωσε;;;
παγκοσμιο πρωταθλημα 2007
τι σχέση εχει το παγκόσμιο πρωτάθλημα με την ποιότητα κατασκευής;
amjik
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 12 Μαΐ 2008
- Μηνύματα
- 45.517
- Κριτικές
- 61
- Like
- 42.881
- Πόντοι
- 22.785
δεν ομιλω...
Συνημμένα
gabadoo
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 14 Μαρ 2007
- Μηνύματα
- 10.664
- Like
- 2
- Πόντοι
- 166
[size=12pt] Ιsle of Man TT Race - Η Ιστορία[/size]
Isle of Man - Ο Τόπος
Το Isle of man βρίσκεται στο αρχιπέλαγος της Ιρλανδίας (Irish Sea) σε απόσταση ίση περίπου από την Αγγλία, τη Σκωτία και την Ιρλανδία. Καλύπτει 572 τετραγωνικά χιλιόμετρα, από τα οποία το μεγαλύτερο μέρος αποτελείται από πεδιάδες. Το υψηλότερο βουνό -λόφος καλύτερα- έχει ύψος 620 μέτρων. Η πρωτεύουσα του είναι το Douglas, στην ανατολική πλευρά του νησιού, όπου και κατοικεί το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού που ανέρχεται στους 76,315 μόνιμους κατοίκους.
Ιστορικά, το νησί ανέκαθεν τελούσε υπό ένα ιδιόμορφο καθεστώς ανεξαρτησίας. Έτσι κατά τον 18ο και 19ο αιώνα το Isle of Man έγινε σημαντικός σταθμός του θαλάσσιου εμπορίου -παράνομου και νόμιμου- αλλά και κρυσφήγετο πολλών πειρατών. Το κοινοβούλιου του νησιού (Tynwald ή Tinvaal στη τοπική διάλεκτο) αποτελεί το αρχαιότερο εν ενεργεία κοινοβούλιο του κόσμου καθώς εξακολουθεί να υπάρχει από το 979μχ. Ο αρχηγός του κράτους είναι η βασίλισσα της Αγγλίας που εκπροσωπείται από τον Λόρδο του Mann. Παρόλα αυτά, δεν ανοίκει τον Ενωμένο Βασίλειο ούτε στην Ευρωπαϊκή ένωση αν και το πρώτο έχει την αμυντική ευθύνη καθώς και ελέγχει τις εξωτερική πολιτική του τόπου. Οι πολίτες του Isle of Man έχουν την Αγγλική υπηκοότητα αλλά δεν μπορούν να ζήσουν και να εργαστούν ελεύθερα στην Ευρώπη, ενώ οι πολίτες της Ευρωπαϊκής ένωσης δεν χρειάζονται βίζα για να ταξιδέψουν στο νησί. Οι εξαγωγές προς την Ευρωπαϊκή ένωση επίσης είναι ελεύθερες αλλά όχι και τα οικονομικά κεφάλαια ή οι υπηρεσίες, έτσι έχει ευνοηθεί η ανάπτυξη πολλών offshore εταιριών. Νόμισμα του νησιού αποτελεί η τοπική λίρα αλλά διακεινείται ελεύθερα και η Αγγλική λίρα.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στη τοπική διάλεκτο που έχει Κελτικές ρίζες. Κατά το 19ο αιώνα η διάλεκτος άρχισε να εξαφανίζεται σταδιακά, έτσι το 1974 πέθανε ο τελευταίος κάτοικος που μιλούσε την παλιά διάλεκτο με την αντίστοιχη προφορά που χάθηκε μαζί του. Πλέον, η γλώσσα έχει σχεδόν εξαφανιστεί και οι ντόπιοι μιλούν βασικά Αγγλικά με μερικούς ιδιοματισμούς της αρχικής διαλέκτου. Προσπάθεια γίνεται στην αναβίωση της αρχικής γλώσσας καθώς αυτή είχε καταγραφεί στις αρχές του 20 αιώνα στο Vocabulary of the Anglo-Manx Dialect από τους Α.w. Moore, E. Goodwin και S. Morrison.
Ο Αγώνας
Το Isle of Man Τourist Trophy είναι ίσως ο πιο δύσκολος και επικίνδυνος αγώνας που συνεχίζει να διοργανώνεται σε πείσμα των καιρών και των μοντέρνων απαιτήσεων ασφαλείας. Λαμβάνει χώρα στους δρόμους του νησιού και η διαδρομή διαγράφει τη περιφέρειά του. Ντόπιοι, Άγγλοι αλλά και ξένοι συμμετέχοντες δίνουν ραντεβού κάθε χρόνο στο νησί σε μια συναρπαστική γιορτή του μηχανοκίνητου αθλητισμού που παρακολουθούν από κοντά δεκάδες χιλιάδες θεατών. Δυστυχώς βέβαια το θέαμα και η επικινδυνότητα του αγώνα έχουν και το τίμημά τους αφού σχεδόν κάθε χρόνο η οργάνωση θρηνεί θύματα. Έτσι η τοπική κυβέρνηση ψάχνει τρόπους για να αναθερμάνει τη δημοτικότητα του αγώνα που χρόνο με το χρόνο πλήγεται όλο και περισσότερο.
Διαβάζοντας κανείς για την ιστορία του καταλαβαίνει ότι η πορία του ξεκίνησε την ίδια εποχή που άρχισαν να γίνονται μηχανοκίνητα οχήματα διαθέσιμα στο κοινό και είναι παράλληλη με την εξέλιξη του μηχανοκίνητου αθλητισμού και της τεχνολογίας. Αξίζει να έχουμε στο μυαλό μας ότι η αρχή έγινε έναν αιώνα πριν, από κάποιους ανήσυχους ιδιώτες κατά βάση που θέλησαν να δημιουργήσουν έναν αγώνα που θα αποτελέσει τόπο δοκιμής των νέων αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών που κατασκευάζοντα ν. Ουσιαστικός στόχος ήταν η βελτίωση της αξιοπιστίας των προϊόντων αλλά και η αύξηση των πωλήσεων φυσικά. Και όλα αυτά απέναντι σε μια επιφυλακτική Αγγλική κυβέρνηση σε μια εποχή που δεν ευνοούσε τις νέες ιδέες. Αυθόρμητα έρχεται στο μυαλό η -φράση κλισέ- "μηχανοκίνητη κοουλτούρα" και το ερώτημα γιατί στην χώρα μας έχουμε μείνει τόσο πίσω παίρνει άλλες διαστάσεις...
Συνεχίζω λοιπόν με μια σύντομη ιστορική αναδρομή της διοργάνωσης, με μεγαλύτερη έμφαση στη γέννηση της, για να καταλήξω στο τώρα.
H Προ-Ιστορία
Στις αρχές του 20ου αιώνα και καθώς η συτοκινητοβιομ ηχανία έκανε τα πρώτα της βήματα σε Ευρώπη και Αμερική, ξεκίνησε μια διαμάχη σχετικά με το ποιά χώρα παράγει τα καλύτερα αυτοκίνητα. Έτσι δημιουργήθηκε η ιδέα ενός αγώνα αυτοκινήτων που θα λάβαινε χώρα σε δημόσιους δρόμους. Μη ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή που ο μηχανοκίνητος αθλητισμός είναι ακόμα ανύπαρκτος καθώς οι πρώτοι κατασκευαστές κάνουν τα πρώτα δειλά του βήματα προσπαθώντας να κερδίσουν την αγορά. Έτσι το 1900 με εμπνευστή τον Αμερικάνο Gordon Bennett, οργανώθηκε ο πρώτος αγώνας των εθνών με συμμετοχές από τη Γαλλία, τη Γερμανία και το Βέλγιο. Ο αγώνας κάλυπτε μια συνολική απόσταση 550χλμ μεταξύ του Παρισιού και της Λιόν και κατέληξε σε φιάσκο, καθώς οι περισσότεροι αγωνιζόμενοι έχασαν το δρόμο τους! Το 1901 ο αγώνας επαναλήφθηκε με συμμετοχή των Γάλλων και των Άγγλων μόνο, με συντριπτική νίκη των πρώτων. Το 1902 το μόνο πλήρωμα που κατάφερε να ολοκληρώσει τη διαδρομή ήταν το Αγγλικό και έτσι η Αγγλία θα ήταν η χώρα που θα φιλοξενούσε τον αγώνα την επόμενη χρόνιά, σύμφωνα με τους κανονισμούς. Αυτό από μόνο του αποτελούσε πρόβλημα για τους Άγγλους καθώς η αγγλική κυβέρνηση ήταν πολύ επιφυλακτική όσο αφορά τη διεξαγωγή αγώνων σε δημόσιους δρόμους. Μάλιστα, οι αγγλικοί νόμοι δεν προέβλεπαν το κλείσιμο δημοσίων δρόμων για τη διεξαγωγή αγώνων και έτσι η Ιρλανδία ήταν αυτή που επωφελήθηκε της ευκαιρίας να διοργανώσει τον αγώνα Gordon Bennet, όπως έγινε πλέον γνωστός, το 1903.
Άνθρωπος κλειδί για την οργάνωση ενός αγώνα όπου οι Άγγλοι κατασκευαστές θα μπορούσαν να δοκιμάσουν τα όρια των μηχανών τους ήταν ο Γραμματέας της νεοσύστατης Λέσχης Αυτοκινήτου της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας, Julian Orde. Οι Άγγλοι από τη μια αντιμετώπιζαν την άρνηση της κυβέρνησης για να βοηθήσει τη νέα βιομηχανία και από την άλλη είχαν αρχίσει να μένουν πολύ πίσω όσο αφορά στην εξέλιξη των αυτοκινήτων τους, ειδικά σε σχέση με τους αιώνιους εχθρούς τους στην απέναντι όχθη της Μάγχης. Η ιδιωτική πρωτοβουλία έπρεπε να σώσει τη πληγωμένη αγγλική υπερηφάνεια και να βρεθεί σύντομα ένας διαθέσιμος χώρος που θα προσέφερε δρόμους με πολλές εναλλαγές στην ποιότητα και κλίση. Ο Orde επισκέφθηκε το Isle of Man την άνοιξη του 1904 με σκοπό να κάνει τη πρότασή του στη τοπική κυβέρνηση. Φυσικά, δεν είναι τυχαίο που βρέθηκε εκεί. Ο ενθουσιασμός των κατοίκων για την διοργάνωση ενός αγώνα που θα βοηθούσε τον αναπτυσσόμενο τουρισμό του τόπου ήταν μεγάλος αλλά και γιατί να ψάξεις αλλού για βοήθεια όταν ο Κυβερνήτης του νησιού είναι ο ξάδελφος σου!
Ένα μήνα μετά, στις 15 Μαρτίου 1904, ψηφίστηκε ο νόμος που θα επέτρεπε το κλείσιμο των δημόσιων δρόμων από μια εώς τρεις μέρες για τη διεξαγωγή ενός αγώνα. Ο νόμος θα ίσχυε μέχρι το τέλος του χρόνου. Η ανησυχία της τοπικής αρχής όσο αφορά στην ασφάλεια ήταν μεγάλη, καθώς το μόνο μέσο μεταφοράς των ντόπιων ήταν τα άλογα και θα ήταν η πρώτη φορά που ένα μηχανοκίνητο μέσο θα εμφανιζόταν στο νησί, προκαλώντας σίγουρα τον ενθουσιασμό του κοινού. Ο αγώνας, που είχε τη μορφή δοκιμαστηκών μη ξεχνάμε, θα λάβαινε χώρα στο προτώγονο οδικό δίκτυου του νησιού, συνολικού μήκους 75χλμ. Η διαδρομή θα ήταν κυκλική και οι αγωνίζομενοι θα έπρεπε να συμπληρώσουν 6 γύρους μέσα σε οκτώ ώρες. Περιελάμβανε τρία μέρη, το αγώνα αντοχής, μια ανάβαση και ένα sprint. Κριτές στρατολογήθαν αρκετοί ντόπιοι ανθρακορύχοι και πλήρωμα από τα πλοία του Βρετανικού ναυτικού που είχαν τη βάση τους στο νησί. Ο νικητής θα ήταν αυτός που θα αντιπροσώπευε την Αγγλία στον αγώνα Gordon Bennet του 1905 στη Γερμανία. Αξίζει να σημειωθεί ότι, τελικά, ο νικητής αυτού του πρώτου αγώνα ανακυρήχθηκε εν μέσω ενστάσεων και διαμαρτυριών, κάτι που θα ακολουθούσε ως φαίνεται τον μηχανοκίνητο αθλητισμό στο μέλλον...
Tα δοκιμαστικά Gordon Bennett συνεχίστηκαν και το 1905 με επιτυχία. Η διαδρομή παρέμεινε η ίδια, αλλά ο αγώνας μειώθηκε στους 4 γύρους. Για πρώτη φορά στην ιστορία, τα αγωνιζόμενα οχήματα θα έπρεπε να φέρουν αναγκαστικά νούμερο συμμετοχής. Η καινοτομία των δοκιμαστικών του 1905 είναι η πρόταση να οργανωθεί αντίστοιχος αγώνας και για μοτοσυκλέτες, ώστε να μπορέσουν οι Άγγλοι να γίνουν ανταγωνιστικοί έναντι των Γάλλων (πάλι αυτοι οι Γάλλοι...). Έτσι κι έγινε και στις 31 Μαρτίου 1905, μια μέρα μετά τα δοκιμαστικά των αυτοκινήτων, έγιναν τα πρώτα δοκιμαστικά μοτοσυκλετών υπό την οργάνωση του Auto-Cycle Club, που αργότερα άλλαξε την ονομασία του σε Auto-Cycle Union (το γνωστό ACU). Νικητής αναδείχθηκε ο J. S. Cambell που ολοκλήρωσε τη διαδρομή σε 4 ώρες, 9 λεπτά και 36δ με δεύτερο τον H. Cοllier, οι οποίοι και θα αντιπροσώπευαν την Αγγλία στο διεθνή αγώνα του 1906, ο οποίος όμως έμελλε να μη γίνει για διάφορους λόγους. Το 1905 είναι η χρονιά που διοργανώθηκε και το πρώτο Tourist Trophy μετά από πρόταση του με πρόταση του Orde και πάλι. Ο Οrde θέλοντας δώσει δυναμική στην εξέλιξη της Βρετανικής αυτοκινητοβιομ ηχανίας πρότινε τη διοργάνωση ενός ετήσιου διεθνούς αγώνα. Έλαβε χώρα στις 11/9/1905 με συμμετοχές πάνω από 50 αυτοκινήτων. Τελικά, τερμάτισαν 18 από αυτά και σημειώθηκε η πρώτη συμμετοχή γυναίκας που μάλιστα τερμάτισε στη 18η θέση όντας μηχανικός του οχήματος που οδηγούσε ο άντρας της!
Είμαστε στο 1906, τα δοκιμαστικα Gordon Bennett δεν πρόκειται να λάβουν χώρα, μιας που καταργήθηκε ο αντίστοιχος διεθνής αγώνας και έτσι το TT τραβάει αποκλειστικά τα βλέμματα κατασκευαστών, αγωνιζομένων και κοινού. Είναι η χρονιά που θα μπουν οι βάσεις για τους κανονισμούς που απαιτούν οχήματα όσο το δυνατόν παρόμοια με αυτά που πωλούνται και όχι ειδικά σχεδιασμένα για τον αγώνα. Τίθονται περιορισμοί όσο αφορά στο βάρος, τις διαστάσεις, τα ανταλλακτικά και την εξωτερική βοήθεια που μπορούν να λάβουν τα οχήματα. Από την άλλη ο αγωνάς παραμένει μόνο για αυτοκίνητα αφήνωντας απογοητευμένου ς τους κατασκευαστές δίτροχων. Για την ιστορία και πάλι, νικητής αυτού του δεύτερου TT ήταν ο ίδιος ο C.S.Rolls με -τι άλλο;- Rolls Royce!
Όμως κανείς δεν θα έμενε απογοητευμένος . Ο εκδότης του περιοδικού "The Motor Cycle" κάνει τη πρόταση για ένα αγώνα ΤΤ για μοτοσυκλέτες στο ετήσιο δείπνο του Auto-Cycle Club. Μετά από συζητήσεις και διαμαρτυρίες εκ μέρος των μοτοσυκλετιστώ ν, στις 28 Μαϊου 1907, το Auto Cycle Club κάνει επίσημα τη πρόταση για τη διοργάνωση του πρώτου ΤΤ, όπως και έγινε! Ο αγώνας θα γινόταν σε μια διαδρομή πολύ μικρότερη από τη συνηθισμένη, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος πολλών εγκαταλείψεων αλλά και να υπάρχει μεγαλύτερη δυνατότητα παρακολούθησης για το κοινό. Η διαδρομή έγινε γνωστή σαν St John's circuit, είχε απόσταση 27χλμ και περιελάμβανε 10 γύρους. Οι μόνες ξένες συμμετοχές, οι οποιές φυσικάν θα πλήθαιναν όσο περνούσαν τα χρόνια, ήταν δύο Γερμανικές NSU.
Παρακάτω, αναφέρω περιληπτικά τα αποτελέσματα, να σημειώσω μόνο ότι η διαδρομή του αγώνα άλλαξε από το 1911 αρκετές φορές μέχρι να πάρει τη μορφή που έχει σήμερα το 1920. Και τα αυτοκίνητα τι έγιναν; Μετά τη λήξη του 1908 ΤΤ ο βασιλειάς εξέφρασε τη δυσαρέσκια του σχετικά με τη διοργάνωση αγώνων αυτοκινήτου στο νησί, απ' ότι φαίνεται δεν ήταν οπαδός των αγώνων. Έτσι απαγορεύτηκαν, αλλά το ΤΤ για τις μοτοσυκλέτες συνεχίστηκε. Κατά τη δεκαετία 1910-20 ο θεσμός των αυτοκινήτων αναβίωσε αλλά τελικά είχε χάσει την ορμή του. Ο τελευταίος αγώνας έγινε το 1922 και είχε 8, μόνο, συμμετοχές.
Περιληπτικα αποτελέσματα 1907-2004
Ο πρώτος αγώνας μοτοσυκλετών, όπως αναφέρθηκε, έγινε το 1907 σε μια διαδρομή μικρότερης της τωρινής της οποίας το μεγαλύτερο κομμάτι ήταν χωμάτινο. Για την ιστορία, νικητές ήταν ο H. Rem Fowler με μια Norton και κινητήρα Peugeot στη κατηγορία των 2κίλυνδρων με μωτ 57.96χλμ/ώρα και ο Charlie Collier με μια Matchless (μετά από σκληρή μάχη με τις Triumph) στη κατηγορία των μονοκίλυνδρων και μωτ 61.15 χλμ/ώρα. Οι δύο αναβάτες σημείωσαν και τους ταχύτερους γύρους στις κατηγορίες τους με 68.66χλμ/ώρα και 66.9χλμ/ώρα μωτ αντίστοιχα.
1911-1950
Η τωρινή διαδρομή που ξεκινά και καταλήγει στη πρωτεύουσα του νησιού καθιερώθηκε το 1911 και έχει μήκος 37.73 μιλίων. Να σημειωθεί ότι οι αγωνίζομενοι δεν τρέχουν όλοι μαζί αλλά ξεκινούν με διαφορά 10 δευτερολέπτων συμπληρώνοντας από 3 εώς 6 φορές το γύρο του νησιού, αναλόγως της κατηγορίας.
Νικητές του αγώνα του 1911 ήταν ο P J Evans με μια Humber στη κατηγορία Junior 350cc TT με μωτ 66.32χλμ/ωρα και ο O C Godfrey με μια Indian στη κατηγορία Senior 500cc TT με μωτ 76.21χλμ/ώρα.
Το 1913 σημειώθηκε το πρώτο θανατηφόρο ατύχημα του αγώνα. Μέχρι το 1920 οι δρόμοι δεν έκλειναν για να δοκιμαστικά εν όψη του αγώνα και έτσι ο Tim Birkin σκοτώθηκε ενώ προετοιμαζόταν τρακάροντας με ένα κάρο (κανονικό κάρο, με άλογο). Έτσι από το 1920 και μετά οι δρόμοι κλείνουν για τα δοκιμαστικά και η στροφή που έχασε τη ζωή του ο Birkin έχει πάρει το όνομα του. Κωμικοτραγικό γεγονός κατά τα πρώτα χρόνια του αγώνα αποτελεί η κατάσταση του δρόμου-πίστας. Καθώς εξυπηρετούσε κάρα ως επί το πλείστον, καθήκον του πρώτου αγωνιζόμενου που ξεκινούσε τη διαδρομή ήταν να ανοίξει τους φράκτες που συναντούσε ενώ ο τελευταίος έπρεπε να τους κλείσει έναν έναν στο πέρασμα του!
Μετά το 1920 η όλο και βελτιωμένη κατάσταση των δρόμων του νησιού επέφερε και την ανάλογη αύξηση των ταχυτήτων που πετύχαιναν οι αγωνιζόμενοι. Το 1920 το ρεκόρ ταχύτερου γύρου ήταν 89χλμ/ώρα ενώ μέχρι το ξέσπασμα του 2ου Παγκοσμίου πολέμου έφτασε τα 144χλμ/ώρα. Το 1926 ο Jimmy Simpson ήταν ο πρώτος που έσπασε το φράγμα των 110 χλμ/ώρα στη κατηγορία Junior, ενώ το 1931 ο ίδιος αναβάτης ξεπέρασε τα 128 χλμ/ωρα με μια Νorton 500.
Το 1923 καθιερώθηκε ο αγώνας Sidecars (μοτοσυκλετών με καλάθι) που διακόπηκε το 1925, ξαναξεκίνησε το 1954 και υπάρχει μέχρι τώρα. Επίσης το 1922 ξεκίνησε η κατηγορία των 250cc και το 1954 η κατηγορία των 125cc. Η οργάνωση διακόπηκε κατά τη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων πολέμων κατά τα έτη 1914-1920 και 1939-1946.
1950-1960
Μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου το ρεκόρ των 144χλμ/ώρα παρέμεινε για άλλα 3 χρόνια, καθώς οι μωτ ήταν μειωμένες λόγω της χειρότερης ποιότητας των καυσίμων. Το 1949 καθιερώθηκε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μοτοσυκλετών (Motorcycle World Championships) και το Isle of Man TT Race αποτέλεσε το Βρετανικό GP που ήταν και αγώνας του πρωταθλήματος. Από το 1977 μέχρι τώρα το Βρετανικό GP οργανώνεται στη γνωστή πίστα του Silverstone. Έτσι, τη δεκαετία του 1950 ο αγώνας απέκτησε παγκόσμιο κύρος και τα μεγαλύτερα ονόματα του μηχανοκίνητου αθλητισμού άρχισαν να συμμετέχουν κάθε χρόνο. Οι John Surtees, Mike Hailwood, Giacomo Agostini, Phil Read και Jim Redman ξεσήκωναν τα πλήθη και το 1957 ο Σκώτος Bob McIntyre ήταν ο πρώτος που έσπασε το φράγμα των 160χλμ/ώρα πάνω σε μια Gilera. Το 1958 η Honda ήταν ο πρώτος Ιάπωνας κατασκευαστής που πήρε μέρος στον αγώνα κερδίζοντας μάλιστα το εργοστασιακό έπαθλο στη κατηγορία των 125cc.
Ο θρύλος Mike "the bike" Hailwood ξεκίνησε το σερί 14 νικών του το 1961, μάλιστα ήταν ο πρώτος που πήρε τη πρώτη θέση σε τρεις κατηγορίες, 125 και 250 με Honda και τη Senior με Norton. Από το 1963 μέχρι το 1967 ήταν ο νικητής της κατηγορίας Senior, τα πρώτα 3 χρόνια με MV και τα τελευταία δύο με Honda. Ένας άλλος θρύλος, ο Giacomo Agostini έκανε τη πρώτη του εμφάνιση το 1965 κερδίζοντας 10 φορές τη κατηγορία Senior μέχρι το 1977 συνδιάζοντας το όνομα του με την MV Agusta φυσικά. Η κόντρα Hailwood-Agostini στον αγώνα του 1967 αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη αντιπαράθεση στην ιστορία του ΤΤ, με αποτέλεσμα το ρεκόρ των 175χλμ/ώρα που πέτυχε ο Hailwood να κρατήσει για 11 χρόνια.
1970-1980
Το 1972 ο Ιταλός εργοστασιακός αναβάτης της Morbidelli, Gilberto Parlotti, σκοτώθηκε λόγω των χείριστων καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν. Ο Agostini τότε ξεκίνησε ένα κύμα διαμαρτυριών για την επικινδυνότητα του αγώνα αλλά το 1975 ο Mick Grant σπάει το ακατόρθωτο μέχρι τότε ρεκόρ του Hailwood γυρνόντας το νησί με μωτ 175.71χλμ/ώρα πάνω σε μια δίχρονη 3κίλυνδρη Kawasaki. Το 1976 έγινε για τελευταία φορά το Βρετανικό GP στο νησί και το μέλλον του αγώνα άρχισε να φαίνεται δυσοίωνο. Όμως την ίδια χρόνια λαβαίνει μέρος για πρώτη φορά ο Joey Dunlop, που έμελλε να γίνει ο μεγαλύτερος πολυνίκης του ΤΤ με 26 νίκες! Το 1978, μετά από 11 χρόνια απουσίας, επιστρέφει στον αγώνα ο Mike Hailwood και καταφέρνει αυτό που λίγοι περίμεναν. Παίρνει τη πρώτη νίκη στη κατηγορία Formula 1 αλλά και το τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή εκείνης της χρονιάς! Κάτι που παραλίγο να επαναλάβει και το 1979 αν δεν έχανε με διαφορά 3,4 δευτερολέπτων μετά από έναν αγώνα 360χλμ από τον Alex George...
1980-1990
Η δεκαετία του 1980 ήταν σχεδόν αποκλειστικότη τα του Joey Dunlop κερδίζοντας τη κατηγορία Formula 1 το 1980 και 1983-88. To 1989 και ελλείψη συμμετοχής του Dunlop λόγω τραυματισμού του ο Steve Hislop ήταν ο πρώτος που έσπασε το φράγμα μωτ γύρου των 200χλμ/ώρα με μια εργοστασιακή Honda. To ρεκόρ του Hislop έσπασε ο τετράκις παγκόσμιος πρωταθλητής Carl Fogarty το 1992 στη κατηγορία Senior αλλά τερμάτισε πίσω από τον Steve Hislop που έδωσε τη πρώτη νίκη στη Norton μετά από το 1961. Οι νίκες του Joey Dunlop συνεχίστηκαν και τη δεκαετία του 1990 κερδίζοντας τις κατηγορίες 125 το 1992-94, 250 το 1994-95, Lightweight το 1993-95, Ultraligt 1991-95 και Senior το 1995. Το 1995 επίσης πήρε την 21η του νίκη μετά από 21 χρόνια συμμετοχής στον αγώνα!
2000-Σήμερα
Το 2000 ήταν η τελευταία συμμετοχή του πλέον πιο επιτυχημένου αναβάτη στην ιστορία του ΤΤ. Σε ηλικία 48 ετών πια, ο Joey Dunlop κέρδισε τις κατηγορίες Formula 1, Ultra Lightweight και Lightweight κλείνοντας την αυλαία της καριέρας του σημειώνοντας συνολικά 26 πρώτες θέσεις! Τον ίδιο χρόνο, ο David Jefferies σπάει το απόλυτο ρεκόρ γύρου με μωτ 201.1χλμ/ώρα στον τελευταίο γύρο της κατηγορίας Senior και το 2002 ολοκληρώνει για πρώτη φορά το γύρο του νησιού σε κάτω από 18 λεπτά πάνω σε μια Suzuki GSXR 1000. Το 2003 νικητής της κατηγορίας είναι ο Adrian Archibald με την ίδια μηχανή, αλλά ο αγώνας στιγματίζεται με το θάνατο του Jefferies στα δοκιμαστικά. Το 2004 και 2005 είναι υπόθεση του John McGuinness που με Yamaha R1 και R6 κερδίζει τις κατηγορίες Formula 1, Superbike (ξεκίνησε από φέτος) και Senior 600 (2ος το 2005). Τα τωρινά ρεκόρ του αγώνα στις κατηγορίες Formula 1 και Junior 600 τα έχει ο ίδιος ενώ το ρεκόρ του David Jefferies στη Senior κατηγορία παραμένει.
Ενα δειγμα του τι σημαινει να πηγαινεις ταπα σε αυτους τους δρομους....
Isle of Man - Ο Τόπος
Το Isle of man βρίσκεται στο αρχιπέλαγος της Ιρλανδίας (Irish Sea) σε απόσταση ίση περίπου από την Αγγλία, τη Σκωτία και την Ιρλανδία. Καλύπτει 572 τετραγωνικά χιλιόμετρα, από τα οποία το μεγαλύτερο μέρος αποτελείται από πεδιάδες. Το υψηλότερο βουνό -λόφος καλύτερα- έχει ύψος 620 μέτρων. Η πρωτεύουσα του είναι το Douglas, στην ανατολική πλευρά του νησιού, όπου και κατοικεί το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού που ανέρχεται στους 76,315 μόνιμους κατοίκους.
Ιστορικά, το νησί ανέκαθεν τελούσε υπό ένα ιδιόμορφο καθεστώς ανεξαρτησίας. Έτσι κατά τον 18ο και 19ο αιώνα το Isle of Man έγινε σημαντικός σταθμός του θαλάσσιου εμπορίου -παράνομου και νόμιμου- αλλά και κρυσφήγετο πολλών πειρατών. Το κοινοβούλιου του νησιού (Tynwald ή Tinvaal στη τοπική διάλεκτο) αποτελεί το αρχαιότερο εν ενεργεία κοινοβούλιο του κόσμου καθώς εξακολουθεί να υπάρχει από το 979μχ. Ο αρχηγός του κράτους είναι η βασίλισσα της Αγγλίας που εκπροσωπείται από τον Λόρδο του Mann. Παρόλα αυτά, δεν ανοίκει τον Ενωμένο Βασίλειο ούτε στην Ευρωπαϊκή ένωση αν και το πρώτο έχει την αμυντική ευθύνη καθώς και ελέγχει τις εξωτερική πολιτική του τόπου. Οι πολίτες του Isle of Man έχουν την Αγγλική υπηκοότητα αλλά δεν μπορούν να ζήσουν και να εργαστούν ελεύθερα στην Ευρώπη, ενώ οι πολίτες της Ευρωπαϊκής ένωσης δεν χρειάζονται βίζα για να ταξιδέψουν στο νησί. Οι εξαγωγές προς την Ευρωπαϊκή ένωση επίσης είναι ελεύθερες αλλά όχι και τα οικονομικά κεφάλαια ή οι υπηρεσίες, έτσι έχει ευνοηθεί η ανάπτυξη πολλών offshore εταιριών. Νόμισμα του νησιού αποτελεί η τοπική λίρα αλλά διακεινείται ελεύθερα και η Αγγλική λίρα.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στη τοπική διάλεκτο που έχει Κελτικές ρίζες. Κατά το 19ο αιώνα η διάλεκτος άρχισε να εξαφανίζεται σταδιακά, έτσι το 1974 πέθανε ο τελευταίος κάτοικος που μιλούσε την παλιά διάλεκτο με την αντίστοιχη προφορά που χάθηκε μαζί του. Πλέον, η γλώσσα έχει σχεδόν εξαφανιστεί και οι ντόπιοι μιλούν βασικά Αγγλικά με μερικούς ιδιοματισμούς της αρχικής διαλέκτου. Προσπάθεια γίνεται στην αναβίωση της αρχικής γλώσσας καθώς αυτή είχε καταγραφεί στις αρχές του 20 αιώνα στο Vocabulary of the Anglo-Manx Dialect από τους Α.w. Moore, E. Goodwin και S. Morrison.
Ο Αγώνας
Το Isle of Man Τourist Trophy είναι ίσως ο πιο δύσκολος και επικίνδυνος αγώνας που συνεχίζει να διοργανώνεται σε πείσμα των καιρών και των μοντέρνων απαιτήσεων ασφαλείας. Λαμβάνει χώρα στους δρόμους του νησιού και η διαδρομή διαγράφει τη περιφέρειά του. Ντόπιοι, Άγγλοι αλλά και ξένοι συμμετέχοντες δίνουν ραντεβού κάθε χρόνο στο νησί σε μια συναρπαστική γιορτή του μηχανοκίνητου αθλητισμού που παρακολουθούν από κοντά δεκάδες χιλιάδες θεατών. Δυστυχώς βέβαια το θέαμα και η επικινδυνότητα του αγώνα έχουν και το τίμημά τους αφού σχεδόν κάθε χρόνο η οργάνωση θρηνεί θύματα. Έτσι η τοπική κυβέρνηση ψάχνει τρόπους για να αναθερμάνει τη δημοτικότητα του αγώνα που χρόνο με το χρόνο πλήγεται όλο και περισσότερο.
Διαβάζοντας κανείς για την ιστορία του καταλαβαίνει ότι η πορία του ξεκίνησε την ίδια εποχή που άρχισαν να γίνονται μηχανοκίνητα οχήματα διαθέσιμα στο κοινό και είναι παράλληλη με την εξέλιξη του μηχανοκίνητου αθλητισμού και της τεχνολογίας. Αξίζει να έχουμε στο μυαλό μας ότι η αρχή έγινε έναν αιώνα πριν, από κάποιους ανήσυχους ιδιώτες κατά βάση που θέλησαν να δημιουργήσουν έναν αγώνα που θα αποτελέσει τόπο δοκιμής των νέων αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών που κατασκευάζοντα ν. Ουσιαστικός στόχος ήταν η βελτίωση της αξιοπιστίας των προϊόντων αλλά και η αύξηση των πωλήσεων φυσικά. Και όλα αυτά απέναντι σε μια επιφυλακτική Αγγλική κυβέρνηση σε μια εποχή που δεν ευνοούσε τις νέες ιδέες. Αυθόρμητα έρχεται στο μυαλό η -φράση κλισέ- "μηχανοκίνητη κοουλτούρα" και το ερώτημα γιατί στην χώρα μας έχουμε μείνει τόσο πίσω παίρνει άλλες διαστάσεις...
Συνεχίζω λοιπόν με μια σύντομη ιστορική αναδρομή της διοργάνωσης, με μεγαλύτερη έμφαση στη γέννηση της, για να καταλήξω στο τώρα.
H Προ-Ιστορία
Στις αρχές του 20ου αιώνα και καθώς η συτοκινητοβιομ ηχανία έκανε τα πρώτα της βήματα σε Ευρώπη και Αμερική, ξεκίνησε μια διαμάχη σχετικά με το ποιά χώρα παράγει τα καλύτερα αυτοκίνητα. Έτσι δημιουργήθηκε η ιδέα ενός αγώνα αυτοκινήτων που θα λάβαινε χώρα σε δημόσιους δρόμους. Μη ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή που ο μηχανοκίνητος αθλητισμός είναι ακόμα ανύπαρκτος καθώς οι πρώτοι κατασκευαστές κάνουν τα πρώτα δειλά του βήματα προσπαθώντας να κερδίσουν την αγορά. Έτσι το 1900 με εμπνευστή τον Αμερικάνο Gordon Bennett, οργανώθηκε ο πρώτος αγώνας των εθνών με συμμετοχές από τη Γαλλία, τη Γερμανία και το Βέλγιο. Ο αγώνας κάλυπτε μια συνολική απόσταση 550χλμ μεταξύ του Παρισιού και της Λιόν και κατέληξε σε φιάσκο, καθώς οι περισσότεροι αγωνιζόμενοι έχασαν το δρόμο τους! Το 1901 ο αγώνας επαναλήφθηκε με συμμετοχή των Γάλλων και των Άγγλων μόνο, με συντριπτική νίκη των πρώτων. Το 1902 το μόνο πλήρωμα που κατάφερε να ολοκληρώσει τη διαδρομή ήταν το Αγγλικό και έτσι η Αγγλία θα ήταν η χώρα που θα φιλοξενούσε τον αγώνα την επόμενη χρόνιά, σύμφωνα με τους κανονισμούς. Αυτό από μόνο του αποτελούσε πρόβλημα για τους Άγγλους καθώς η αγγλική κυβέρνηση ήταν πολύ επιφυλακτική όσο αφορά τη διεξαγωγή αγώνων σε δημόσιους δρόμους. Μάλιστα, οι αγγλικοί νόμοι δεν προέβλεπαν το κλείσιμο δημοσίων δρόμων για τη διεξαγωγή αγώνων και έτσι η Ιρλανδία ήταν αυτή που επωφελήθηκε της ευκαιρίας να διοργανώσει τον αγώνα Gordon Bennet, όπως έγινε πλέον γνωστός, το 1903.
Άνθρωπος κλειδί για την οργάνωση ενός αγώνα όπου οι Άγγλοι κατασκευαστές θα μπορούσαν να δοκιμάσουν τα όρια των μηχανών τους ήταν ο Γραμματέας της νεοσύστατης Λέσχης Αυτοκινήτου της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας, Julian Orde. Οι Άγγλοι από τη μια αντιμετώπιζαν την άρνηση της κυβέρνησης για να βοηθήσει τη νέα βιομηχανία και από την άλλη είχαν αρχίσει να μένουν πολύ πίσω όσο αφορά στην εξέλιξη των αυτοκινήτων τους, ειδικά σε σχέση με τους αιώνιους εχθρούς τους στην απέναντι όχθη της Μάγχης. Η ιδιωτική πρωτοβουλία έπρεπε να σώσει τη πληγωμένη αγγλική υπερηφάνεια και να βρεθεί σύντομα ένας διαθέσιμος χώρος που θα προσέφερε δρόμους με πολλές εναλλαγές στην ποιότητα και κλίση. Ο Orde επισκέφθηκε το Isle of Man την άνοιξη του 1904 με σκοπό να κάνει τη πρότασή του στη τοπική κυβέρνηση. Φυσικά, δεν είναι τυχαίο που βρέθηκε εκεί. Ο ενθουσιασμός των κατοίκων για την διοργάνωση ενός αγώνα που θα βοηθούσε τον αναπτυσσόμενο τουρισμό του τόπου ήταν μεγάλος αλλά και γιατί να ψάξεις αλλού για βοήθεια όταν ο Κυβερνήτης του νησιού είναι ο ξάδελφος σου!
Ένα μήνα μετά, στις 15 Μαρτίου 1904, ψηφίστηκε ο νόμος που θα επέτρεπε το κλείσιμο των δημόσιων δρόμων από μια εώς τρεις μέρες για τη διεξαγωγή ενός αγώνα. Ο νόμος θα ίσχυε μέχρι το τέλος του χρόνου. Η ανησυχία της τοπικής αρχής όσο αφορά στην ασφάλεια ήταν μεγάλη, καθώς το μόνο μέσο μεταφοράς των ντόπιων ήταν τα άλογα και θα ήταν η πρώτη φορά που ένα μηχανοκίνητο μέσο θα εμφανιζόταν στο νησί, προκαλώντας σίγουρα τον ενθουσιασμό του κοινού. Ο αγώνας, που είχε τη μορφή δοκιμαστηκών μη ξεχνάμε, θα λάβαινε χώρα στο προτώγονο οδικό δίκτυου του νησιού, συνολικού μήκους 75χλμ. Η διαδρομή θα ήταν κυκλική και οι αγωνίζομενοι θα έπρεπε να συμπληρώσουν 6 γύρους μέσα σε οκτώ ώρες. Περιελάμβανε τρία μέρη, το αγώνα αντοχής, μια ανάβαση και ένα sprint. Κριτές στρατολογήθαν αρκετοί ντόπιοι ανθρακορύχοι και πλήρωμα από τα πλοία του Βρετανικού ναυτικού που είχαν τη βάση τους στο νησί. Ο νικητής θα ήταν αυτός που θα αντιπροσώπευε την Αγγλία στον αγώνα Gordon Bennet του 1905 στη Γερμανία. Αξίζει να σημειωθεί ότι, τελικά, ο νικητής αυτού του πρώτου αγώνα ανακυρήχθηκε εν μέσω ενστάσεων και διαμαρτυριών, κάτι που θα ακολουθούσε ως φαίνεται τον μηχανοκίνητο αθλητισμό στο μέλλον...
Tα δοκιμαστικά Gordon Bennett συνεχίστηκαν και το 1905 με επιτυχία. Η διαδρομή παρέμεινε η ίδια, αλλά ο αγώνας μειώθηκε στους 4 γύρους. Για πρώτη φορά στην ιστορία, τα αγωνιζόμενα οχήματα θα έπρεπε να φέρουν αναγκαστικά νούμερο συμμετοχής. Η καινοτομία των δοκιμαστικών του 1905 είναι η πρόταση να οργανωθεί αντίστοιχος αγώνας και για μοτοσυκλέτες, ώστε να μπορέσουν οι Άγγλοι να γίνουν ανταγωνιστικοί έναντι των Γάλλων (πάλι αυτοι οι Γάλλοι...). Έτσι κι έγινε και στις 31 Μαρτίου 1905, μια μέρα μετά τα δοκιμαστικά των αυτοκινήτων, έγιναν τα πρώτα δοκιμαστικά μοτοσυκλετών υπό την οργάνωση του Auto-Cycle Club, που αργότερα άλλαξε την ονομασία του σε Auto-Cycle Union (το γνωστό ACU). Νικητής αναδείχθηκε ο J. S. Cambell που ολοκλήρωσε τη διαδρομή σε 4 ώρες, 9 λεπτά και 36δ με δεύτερο τον H. Cοllier, οι οποίοι και θα αντιπροσώπευαν την Αγγλία στο διεθνή αγώνα του 1906, ο οποίος όμως έμελλε να μη γίνει για διάφορους λόγους. Το 1905 είναι η χρονιά που διοργανώθηκε και το πρώτο Tourist Trophy μετά από πρόταση του με πρόταση του Orde και πάλι. Ο Οrde θέλοντας δώσει δυναμική στην εξέλιξη της Βρετανικής αυτοκινητοβιομ ηχανίας πρότινε τη διοργάνωση ενός ετήσιου διεθνούς αγώνα. Έλαβε χώρα στις 11/9/1905 με συμμετοχές πάνω από 50 αυτοκινήτων. Τελικά, τερμάτισαν 18 από αυτά και σημειώθηκε η πρώτη συμμετοχή γυναίκας που μάλιστα τερμάτισε στη 18η θέση όντας μηχανικός του οχήματος που οδηγούσε ο άντρας της!
Είμαστε στο 1906, τα δοκιμαστικα Gordon Bennett δεν πρόκειται να λάβουν χώρα, μιας που καταργήθηκε ο αντίστοιχος διεθνής αγώνας και έτσι το TT τραβάει αποκλειστικά τα βλέμματα κατασκευαστών, αγωνιζομένων και κοινού. Είναι η χρονιά που θα μπουν οι βάσεις για τους κανονισμούς που απαιτούν οχήματα όσο το δυνατόν παρόμοια με αυτά που πωλούνται και όχι ειδικά σχεδιασμένα για τον αγώνα. Τίθονται περιορισμοί όσο αφορά στο βάρος, τις διαστάσεις, τα ανταλλακτικά και την εξωτερική βοήθεια που μπορούν να λάβουν τα οχήματα. Από την άλλη ο αγωνάς παραμένει μόνο για αυτοκίνητα αφήνωντας απογοητευμένου ς τους κατασκευαστές δίτροχων. Για την ιστορία και πάλι, νικητής αυτού του δεύτερου TT ήταν ο ίδιος ο C.S.Rolls με -τι άλλο;- Rolls Royce!
Όμως κανείς δεν θα έμενε απογοητευμένος . Ο εκδότης του περιοδικού "The Motor Cycle" κάνει τη πρόταση για ένα αγώνα ΤΤ για μοτοσυκλέτες στο ετήσιο δείπνο του Auto-Cycle Club. Μετά από συζητήσεις και διαμαρτυρίες εκ μέρος των μοτοσυκλετιστώ ν, στις 28 Μαϊου 1907, το Auto Cycle Club κάνει επίσημα τη πρόταση για τη διοργάνωση του πρώτου ΤΤ, όπως και έγινε! Ο αγώνας θα γινόταν σε μια διαδρομή πολύ μικρότερη από τη συνηθισμένη, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος πολλών εγκαταλείψεων αλλά και να υπάρχει μεγαλύτερη δυνατότητα παρακολούθησης για το κοινό. Η διαδρομή έγινε γνωστή σαν St John's circuit, είχε απόσταση 27χλμ και περιελάμβανε 10 γύρους. Οι μόνες ξένες συμμετοχές, οι οποιές φυσικάν θα πλήθαιναν όσο περνούσαν τα χρόνια, ήταν δύο Γερμανικές NSU.
Παρακάτω, αναφέρω περιληπτικά τα αποτελέσματα, να σημειώσω μόνο ότι η διαδρομή του αγώνα άλλαξε από το 1911 αρκετές φορές μέχρι να πάρει τη μορφή που έχει σήμερα το 1920. Και τα αυτοκίνητα τι έγιναν; Μετά τη λήξη του 1908 ΤΤ ο βασιλειάς εξέφρασε τη δυσαρέσκια του σχετικά με τη διοργάνωση αγώνων αυτοκινήτου στο νησί, απ' ότι φαίνεται δεν ήταν οπαδός των αγώνων. Έτσι απαγορεύτηκαν, αλλά το ΤΤ για τις μοτοσυκλέτες συνεχίστηκε. Κατά τη δεκαετία 1910-20 ο θεσμός των αυτοκινήτων αναβίωσε αλλά τελικά είχε χάσει την ορμή του. Ο τελευταίος αγώνας έγινε το 1922 και είχε 8, μόνο, συμμετοχές.
Περιληπτικα αποτελέσματα 1907-2004
Ο πρώτος αγώνας μοτοσυκλετών, όπως αναφέρθηκε, έγινε το 1907 σε μια διαδρομή μικρότερης της τωρινής της οποίας το μεγαλύτερο κομμάτι ήταν χωμάτινο. Για την ιστορία, νικητές ήταν ο H. Rem Fowler με μια Norton και κινητήρα Peugeot στη κατηγορία των 2κίλυνδρων με μωτ 57.96χλμ/ώρα και ο Charlie Collier με μια Matchless (μετά από σκληρή μάχη με τις Triumph) στη κατηγορία των μονοκίλυνδρων και μωτ 61.15 χλμ/ώρα. Οι δύο αναβάτες σημείωσαν και τους ταχύτερους γύρους στις κατηγορίες τους με 68.66χλμ/ώρα και 66.9χλμ/ώρα μωτ αντίστοιχα.
1911-1950
Η τωρινή διαδρομή που ξεκινά και καταλήγει στη πρωτεύουσα του νησιού καθιερώθηκε το 1911 και έχει μήκος 37.73 μιλίων. Να σημειωθεί ότι οι αγωνίζομενοι δεν τρέχουν όλοι μαζί αλλά ξεκινούν με διαφορά 10 δευτερολέπτων συμπληρώνοντας από 3 εώς 6 φορές το γύρο του νησιού, αναλόγως της κατηγορίας.
Νικητές του αγώνα του 1911 ήταν ο P J Evans με μια Humber στη κατηγορία Junior 350cc TT με μωτ 66.32χλμ/ωρα και ο O C Godfrey με μια Indian στη κατηγορία Senior 500cc TT με μωτ 76.21χλμ/ώρα.
Το 1913 σημειώθηκε το πρώτο θανατηφόρο ατύχημα του αγώνα. Μέχρι το 1920 οι δρόμοι δεν έκλειναν για να δοκιμαστικά εν όψη του αγώνα και έτσι ο Tim Birkin σκοτώθηκε ενώ προετοιμαζόταν τρακάροντας με ένα κάρο (κανονικό κάρο, με άλογο). Έτσι από το 1920 και μετά οι δρόμοι κλείνουν για τα δοκιμαστικά και η στροφή που έχασε τη ζωή του ο Birkin έχει πάρει το όνομα του. Κωμικοτραγικό γεγονός κατά τα πρώτα χρόνια του αγώνα αποτελεί η κατάσταση του δρόμου-πίστας. Καθώς εξυπηρετούσε κάρα ως επί το πλείστον, καθήκον του πρώτου αγωνιζόμενου που ξεκινούσε τη διαδρομή ήταν να ανοίξει τους φράκτες που συναντούσε ενώ ο τελευταίος έπρεπε να τους κλείσει έναν έναν στο πέρασμα του!
Μετά το 1920 η όλο και βελτιωμένη κατάσταση των δρόμων του νησιού επέφερε και την ανάλογη αύξηση των ταχυτήτων που πετύχαιναν οι αγωνιζόμενοι. Το 1920 το ρεκόρ ταχύτερου γύρου ήταν 89χλμ/ώρα ενώ μέχρι το ξέσπασμα του 2ου Παγκοσμίου πολέμου έφτασε τα 144χλμ/ώρα. Το 1926 ο Jimmy Simpson ήταν ο πρώτος που έσπασε το φράγμα των 110 χλμ/ώρα στη κατηγορία Junior, ενώ το 1931 ο ίδιος αναβάτης ξεπέρασε τα 128 χλμ/ωρα με μια Νorton 500.
Το 1923 καθιερώθηκε ο αγώνας Sidecars (μοτοσυκλετών με καλάθι) που διακόπηκε το 1925, ξαναξεκίνησε το 1954 και υπάρχει μέχρι τώρα. Επίσης το 1922 ξεκίνησε η κατηγορία των 250cc και το 1954 η κατηγορία των 125cc. Η οργάνωση διακόπηκε κατά τη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων πολέμων κατά τα έτη 1914-1920 και 1939-1946.
1950-1960
Μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου το ρεκόρ των 144χλμ/ώρα παρέμεινε για άλλα 3 χρόνια, καθώς οι μωτ ήταν μειωμένες λόγω της χειρότερης ποιότητας των καυσίμων. Το 1949 καθιερώθηκε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μοτοσυκλετών (Motorcycle World Championships) και το Isle of Man TT Race αποτέλεσε το Βρετανικό GP που ήταν και αγώνας του πρωταθλήματος. Από το 1977 μέχρι τώρα το Βρετανικό GP οργανώνεται στη γνωστή πίστα του Silverstone. Έτσι, τη δεκαετία του 1950 ο αγώνας απέκτησε παγκόσμιο κύρος και τα μεγαλύτερα ονόματα του μηχανοκίνητου αθλητισμού άρχισαν να συμμετέχουν κάθε χρόνο. Οι John Surtees, Mike Hailwood, Giacomo Agostini, Phil Read και Jim Redman ξεσήκωναν τα πλήθη και το 1957 ο Σκώτος Bob McIntyre ήταν ο πρώτος που έσπασε το φράγμα των 160χλμ/ώρα πάνω σε μια Gilera. Το 1958 η Honda ήταν ο πρώτος Ιάπωνας κατασκευαστής που πήρε μέρος στον αγώνα κερδίζοντας μάλιστα το εργοστασιακό έπαθλο στη κατηγορία των 125cc.
Ο θρύλος Mike "the bike" Hailwood ξεκίνησε το σερί 14 νικών του το 1961, μάλιστα ήταν ο πρώτος που πήρε τη πρώτη θέση σε τρεις κατηγορίες, 125 και 250 με Honda και τη Senior με Norton. Από το 1963 μέχρι το 1967 ήταν ο νικητής της κατηγορίας Senior, τα πρώτα 3 χρόνια με MV και τα τελευταία δύο με Honda. Ένας άλλος θρύλος, ο Giacomo Agostini έκανε τη πρώτη του εμφάνιση το 1965 κερδίζοντας 10 φορές τη κατηγορία Senior μέχρι το 1977 συνδιάζοντας το όνομα του με την MV Agusta φυσικά. Η κόντρα Hailwood-Agostini στον αγώνα του 1967 αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη αντιπαράθεση στην ιστορία του ΤΤ, με αποτέλεσμα το ρεκόρ των 175χλμ/ώρα που πέτυχε ο Hailwood να κρατήσει για 11 χρόνια.
1970-1980
Το 1972 ο Ιταλός εργοστασιακός αναβάτης της Morbidelli, Gilberto Parlotti, σκοτώθηκε λόγω των χείριστων καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν. Ο Agostini τότε ξεκίνησε ένα κύμα διαμαρτυριών για την επικινδυνότητα του αγώνα αλλά το 1975 ο Mick Grant σπάει το ακατόρθωτο μέχρι τότε ρεκόρ του Hailwood γυρνόντας το νησί με μωτ 175.71χλμ/ώρα πάνω σε μια δίχρονη 3κίλυνδρη Kawasaki. Το 1976 έγινε για τελευταία φορά το Βρετανικό GP στο νησί και το μέλλον του αγώνα άρχισε να φαίνεται δυσοίωνο. Όμως την ίδια χρόνια λαβαίνει μέρος για πρώτη φορά ο Joey Dunlop, που έμελλε να γίνει ο μεγαλύτερος πολυνίκης του ΤΤ με 26 νίκες! Το 1978, μετά από 11 χρόνια απουσίας, επιστρέφει στον αγώνα ο Mike Hailwood και καταφέρνει αυτό που λίγοι περίμεναν. Παίρνει τη πρώτη νίκη στη κατηγορία Formula 1 αλλά και το τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή εκείνης της χρονιάς! Κάτι που παραλίγο να επαναλάβει και το 1979 αν δεν έχανε με διαφορά 3,4 δευτερολέπτων μετά από έναν αγώνα 360χλμ από τον Alex George...
1980-1990
Η δεκαετία του 1980 ήταν σχεδόν αποκλειστικότη τα του Joey Dunlop κερδίζοντας τη κατηγορία Formula 1 το 1980 και 1983-88. To 1989 και ελλείψη συμμετοχής του Dunlop λόγω τραυματισμού του ο Steve Hislop ήταν ο πρώτος που έσπασε το φράγμα μωτ γύρου των 200χλμ/ώρα με μια εργοστασιακή Honda. To ρεκόρ του Hislop έσπασε ο τετράκις παγκόσμιος πρωταθλητής Carl Fogarty το 1992 στη κατηγορία Senior αλλά τερμάτισε πίσω από τον Steve Hislop που έδωσε τη πρώτη νίκη στη Norton μετά από το 1961. Οι νίκες του Joey Dunlop συνεχίστηκαν και τη δεκαετία του 1990 κερδίζοντας τις κατηγορίες 125 το 1992-94, 250 το 1994-95, Lightweight το 1993-95, Ultraligt 1991-95 και Senior το 1995. Το 1995 επίσης πήρε την 21η του νίκη μετά από 21 χρόνια συμμετοχής στον αγώνα!
2000-Σήμερα
Το 2000 ήταν η τελευταία συμμετοχή του πλέον πιο επιτυχημένου αναβάτη στην ιστορία του ΤΤ. Σε ηλικία 48 ετών πια, ο Joey Dunlop κέρδισε τις κατηγορίες Formula 1, Ultra Lightweight και Lightweight κλείνοντας την αυλαία της καριέρας του σημειώνοντας συνολικά 26 πρώτες θέσεις! Τον ίδιο χρόνο, ο David Jefferies σπάει το απόλυτο ρεκόρ γύρου με μωτ 201.1χλμ/ώρα στον τελευταίο γύρο της κατηγορίας Senior και το 2002 ολοκληρώνει για πρώτη φορά το γύρο του νησιού σε κάτω από 18 λεπτά πάνω σε μια Suzuki GSXR 1000. Το 2003 νικητής της κατηγορίας είναι ο Adrian Archibald με την ίδια μηχανή, αλλά ο αγώνας στιγματίζεται με το θάνατο του Jefferies στα δοκιμαστικά. Το 2004 και 2005 είναι υπόθεση του John McGuinness που με Yamaha R1 και R6 κερδίζει τις κατηγορίες Formula 1, Superbike (ξεκίνησε από φέτος) και Senior 600 (2ος το 2005). Τα τωρινά ρεκόρ του αγώνα στις κατηγορίες Formula 1 και Junior 600 τα έχει ο ίδιος ενώ το ρεκόρ του David Jefferies στη Senior κατηγορία παραμένει.
Ενα δειγμα του τι σημαινει να πηγαινεις ταπα σε αυτους τους δρομους....
gabadoo
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 14 Μαρ 2007
- Μηνύματα
- 10.664
- Like
- 2
- Πόντοι
- 166
Ενα καταπληκτικο βιντεο απο την Castrol με την Ιστορια του
Ιsle of Man και με συνεντευξεις των Mike Hailwood, Giakomo
Agostini ,Geoff Duke...
Ακουστε τον ηχο απο τις εξακυλινδρες Honda,την MV Augusta και τα
διαφορα Norton ....
Πραγματικα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ βιντεο...
Μερος 1ον
Μερος 2ον
(για οσους ενδιαφερονται,το παρον site εχει και αυθεντικους
ηχογραφημενους ηχους απο αγωνιστικους κινητηρες....Αλλωστε δεν
εχουν ακουσει πολλοι τον ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ηχο ενος 8κυλινδρου Guzzi την
ωρα που ζεσταινεται....)
και εδω...
Ιsle of Man και με συνεντευξεις των Mike Hailwood, Giakomo
Agostini ,Geoff Duke...
Ακουστε τον ηχο απο τις εξακυλινδρες Honda,την MV Augusta και τα
διαφορα Norton ....
Πραγματικα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ βιντεο...
Μερος 1ον
Μερος 2ον
(για οσους ενδιαφερονται,το παρον site εχει και αυθεντικους
ηχογραφημενους ηχους απο αγωνιστικους κινητηρες....Αλλωστε δεν
εχουν ακουσει πολλοι τον ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ηχο ενος 8κυλινδρου Guzzi την
ωρα που ζεσταινεται....)
και εδω...
Παρόμοια θέματα
