Ναι ναι!!!!!
Βάλτε ψηφοφορία για τις παρτουζιαρες του Πανεπιστημίου Πατρών.
Ο φίλος που λέει απο πάνω εχει εν μερει δίκιο.
Είναι που θα πέσεις. Στην Πάτρα υπήρχαν οι κλασσικές ελεηνιδες ανεραστες που έψαχναν τον πρίγκηπα, υπήρχαν όμως και πολλές παρτολιτσες που μάζεψαν μπόλικο πούτσο. Για παρτουζες κλπ δεν ξέρω. Κοπέλες που πήραν πολύ Λαό ξέρω.
Κοίτα, εξαρτάται τι εννοεί κανείς "πολύ λαό". Μια κολλητή μου συμφοιτήτρια πήγε μέσα σε πέντε χρόνια με 8. Αυτό το νούμερο, για φοιτήτρια ΑΕΙ, είναι μεγαλούτσικο. Το κατάφερε με τον εξής γελοίο τρόπο: όχι ότι ήθελε να αλλάζει τους άντρες σαν τα πουκάμισα, γιατί έριχνε χυλόπιτα στους μπάρμεν, με το επιχείρημα "δε μπορεί εγώ, μια αριστούχος, να πάω με το ταγάρι το μπάρμαν, μόνο επειδή είναι όμορφος". Ήθελε μόνιμη σχέση, όμως ήθελε και να είναι με "περπατημένο" άντρα. Επειδή αυτά τα δύο δε συμβιβάζονται, κατέληγε να κάνει σχέσης μέγιστης διάρκειας 30 ημερών. Τη γλένταγαν, τη βαριόταν (μιλούσε ακατάσχετα αν την άφηνες), έφευγαν. Ήταν κι αυτή λίγο θύμα. Αποτέλεσμα, να μαζέψει 8 άντρες ως τα 23 της, ενώ ήθελε μονάχα σχέση με τον ένα μοναδικό πρίγκιπα.
Ε λοιπόν, επειδή την είχαν δει να κυκλοφορεί, ένα φθινόπωρο με τον άλφα, μια άνοιξη με τον βήτα, τα λιγούρια οι φοιτητές της Πάτρας έβγαλαν με το μυαλό τους πως ανάμεσα σε φθινόπωρο και άνοιξη μεσολάβησε όλο το υπόλοιπο αλφάβητο. Μετά, πολύ εύκολα κυκλοφόρησαν ιστορίες-φίδια για παρτούζες και τελικά την έμαθε όλο το Πανεπιστήμιο, και φαντάζονταν εικοσαπλάσια πράγματα από όσα ήταν η αλήθεια (που κι αυτήν οι περισσότεροι δεν την ήξεραν).
Τώρα, γενικά, όλο και κάποιες θα εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός πως μένανε σε δικό τους σπίτι σε άλλη πόλη και "χάρηκαν τη ζωή τους", εγώ όμως που κυκλοφόρησα πολύ και γνώρισα πάρα πολλές γυναίκες (αν και στο κρεβάτι δεν κατέληξα με όσες ήθελα, ή όσες θα έπρεπε), δε γνώρισα ούτε μία τέτοια παρτόλα. Γνώρισα λεσβίες, που χαμουρεύονταν στη μέση του δρόμου, αλλά γυναίκα που πήγε με πλήθος δε γνώρισα. Άρα, εκτιμώ πως οι παρτόλες ήταν πολύ λίγες.
Ο κανόνας ήταν πως οι περισσότερες φοιτήτριες δεν κάναν πολλά. Δυο - τρεις σε μια πενταετία. Κανένα κεράτωμα, έτσι για το αλατοπίπερο, κανένα φάσωμα με τον πρώην, αυτά ήταν συνήθως τα πιο χαρντκορ. Οι Αθηναίες ήταν σαφώς πιο προχώ από τις επαρχιώτισσες, υπήρχε σαφής διαφορά. Το ενδιαφέρον είναι πως τα πιο εξτριμ τα έκαναν με Αθηναίους πίσω στην Αθήνα. Θα πω κάτι, που θα έπρεπε να γραφτεί στο νήμα με τις ελλεηνίδες, μπας και ανοίξουν μάτια: οι περισσότερες ΗΘΕΛΑΝ. Ήθελαν πολύ περισσότερα. Το μεγάλο τους πρόβλημα είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ήταν φλώροι. Μπουνταλάδες φλώροι, που επιπλέον, από το πολύ διάβασμα, είχαν γίνει και αργόστροφοι, αλλά και ελεϊννά ντροπαλοί.
Όσοι είναι έξω από τα πανεπιστήμια, κάνουν το λογικό συλλογισμό, πως αφού οι φοιτήτριες μένουν πλέον μακριά από τον γονικό έλεγχο, μπορούν να γλεντήσουν τη ζωή. Λογικό είναι, όμως η πραγματικότητα είναι κάπως πιο περίπλοκη. Έχουν τα θέματά τους και οι νέες κοπέλες και επιπλέον παίζει μεγάλο ρόλο πώς έμαθαν στο σπίτι τους: εδώ στη Θεσσαλία, στα χωριά γίνεται το σώσε, όμως μέσα στις πόλεις, οι μικροαστικές οικογένειες είναι πολύ μαζεμένες. Οι περισσότερες φοιτήτριες πάνε σε ξένη πόλη και κουβαλάνε ήδη θέματα. Για πολλές, μια χουχουλιάρικη μοναχική βραδιά με χοντρές πιτζάμες μέσα στο σπίτι είναι προτιμώτερη από νυχτερινή έξοδο στα μπουζούκια με εφαρμοστό μίνι. Εξάλλου, τι θα βρουν έξω; Οι περισσότεροι άντρες είναι μάπες, αφρόντιστοι, αργόστροφοι και προπάντων δειλοί.