Οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι σαστισμένος που τις τελευταίες δύο ημέρες αλληλογραφώ συστηματικά και επισταμένα με ένα νταβατζή, ανεξάρτητα από το ότι ο συγκεκριμένος έχει περιέλθει σε έξαλλη και ανισόρροπη κατάσταση, με βρίζει και θέλει να με γαμήσει...
Άλλωστε, αν δεν είχε τέτοια χυδαία νοοτροπία και συμπεριφορά, δεν θα ήταν νταβατζής, θα ήταν μαρκετίερ σε Α.Ε.
Όταν ήμουν παιδάκι, άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη "νταβατζής", από το τραγούδι του Σαββόπουλου για την πόρνη τη Ζοζό (που ο αγαπητικός της έγινε "...στην πόλη νταβατζής, αξίζει η Ζοζό ότι κι αν πεις...")
Η παιδική φαντασία λοιπόν, όριζε ότι οι νταβατζήδες είναι αναγκαστικά πολύ κακοί άνθρωποι, προκειμένου να μπορούν να αντιμάχονται το κάθε λογής κάθαρμα που δημιουργεί προβλήματα στο μπουρδέλο.
Η μεγάλη διαφορά του τότε από το σήμερα, είναι ότι τότε τα μπουρδέλα ήταν νόμιμα, ενώ σήμερα είναι συνήθως παράνομα.
Σήμερα, ο νταβατζής στην κοινωνία των Γραικύλων, πρέπει να επιτελέσει ένα περίπλοκο έργο: Ο Νο 1 εχθρός του, είναι το ίδιο το Κράτος, που με σωρεία αποσπασματικών και χαοτικών νόμων και με διεφθαρμένους Δημόσιους υπαλλήλους, υποχρεώνει το νταβατζή να παρανομήσει...
Ακόμη κι αν θέλει ο νταβατζής να λειτουργήσει νόμιμα, αυτό είναι αδύνατον...
Όταν λοιπόν ο νταβατζής ξεκινάει με τέτοια σάπια βάση, καταλαβαίνει κανείς τις προοπτικές που έχει το οικοδόμημά του... Έρμαιο στην αυθαιρεσία, στον αυτοσχεδιασμό και στον εκβιασμό των Δημόσιων Ηλιθίων καθαρμάτων....
Καλύτερα νταβατζής λοιπόν, παρά κρατικοδίαιτος...