Μισό να βάλουμε κάποια πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις, διότι εδώ επιχειρείτε, άθελά σας θέλω να πιστεύω, ένα τουρλουμπούκιασμα.
Το να μην κλαίει κάποιος πάνω από τον πεθαμένο, και να προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ψάξει τα αίτια θανάτου του πεθαμένου και το αν υπήρξαν ενδεχομένως ευθύνες άλλων.
Είναι δύο θέματα με εντελώς διαφορετικό στόχο, που μπορούν να προχωρούν παράλληλα.
Μπορει να το εκανα, διαβεβαιω πως ηταν αθελα μου, αστοχια μου.
Ναι, σαφως και να δουμε και να αναλυσουμε πως προεκυψε το ασχημο αποτελεσμα αλλα ταυτοχρονα να αναζητησουμε την καλυτερη λυση για το απο κει και μετα.
Και κυριως να κανουμε την αυτοκριτικη μας. Ειδα τις εποχες της μεγαλης κρισης ανθρωπους να χανουν επιχειρησεις που πραγματικα στα ματια μου δεν ειχαν λογο υπαρξης, ειχαν ημερομηνια ληξης και απλα απευθυνοταν στην ξεφρενη πορεια της εποχης εκεινης. Πχ σε καθε γωνια, ψιλικατζιδικα σε επιπεδο franchise που εμπαινε ο τοτε Ελληναρας και εβγαινε με 100€ σε τσιγαρα, εφημεριδες, περιοδικα, γαριδακια, σκατουλακια…. Ε αυτο δεν ηταν δειγμα υγιους επιχειρησης, ουτε προφανως υγιους καταναλωσης προφανως και ηταν απο τα πρωτα λουκετα που πηρε η μπαλα και πολυ φυσιολογικα κατ εμε.
Στην πορεια σαφως και ειδα φιλους και συνεργατες με σοβαρες επιχειρησεις, υγιεις, νοικοκυρεμενες που απλα δεν αντεξαν. Ειτε την αναδουλεια, ή τα εξοδα και τις τρελες εισφορες και φορολογιες. Εκει ξεχωριζεις ομως τους ικανους, τους αξιοπρεπεις, τους δυνατους. Αρκετοι επεστρεψαν, αν οχι στα ιδια επιπεδα, σε μια καλη εικονα, ειτε στο αντικειμενο ή σε καποια αλλη προσπαθεια και ιδεα. Αλλοι παρεμειναν πανω απο τη «σπασμενη σταμνα» και συνεχισαν να κλαινει για «την κριση, τα μνημονια, τον γαπ, το βουδα, τον σαμαρ-ass” και συνεχιζουν μεχρι σημερα με εμπλουτισμενο ρεπερτοριο.
Νομιζω πως ειμαι πιο σαφης.
