Πόσο πιάνει άραγε ένα παράσημο του FBI στο Ebay;
Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης είδε κάποια στιγμή τον εαυτό του στην καρέκλα του δημάρχου Αθηνών. Όμως, τα τελευταία εγκεφαλικά κύτταρα που απέμειναν από τις καταχρήσεις, τον συμβούλεψαν ένα βράδυ, καθώς έκανε zapping: "Μιχάλη, για να γίνεις δήμαρχος και να το ευχαριστηθείς, πρέπει κάτι να κάνεις με τους αναρχικούς πρώτα. Αλλιώς θα τους έχεις μέσα στα πόδια σου κάθε μέρα. Δε βλέπεις τι τραβάει ο Κακλαμάνης; Ράκος έχει γίνει".
Αποφάσισε λοιπόν να μην έχει την τύχη του Κακλαμάνη. Και έβαλε μπροστά το πασοκικής εμπνεύσεως σχέδιο να χρησιμοποιήσει όλη τη δύναμη που έχει ένας υπουργός δημόσιας τάξης, ώστε να επιτεθεί στο αναρχικό κίνημα, όσο είναι μέλος της κυβέρνησης. Να παραδώσει στον εαυτό του την πόλη, "έτοιμη" και "καθαρή".
Δυστυχώς γι'αυτόν, οι σύμβουλοί του δεν είχαν ούτε καν τα τυπικά προσόντα, πόσο μάλλον τα ουσιαστικά. Οπότε άρχισε να οδηγείται από φιάσκο σε φιάσκο και από τη μια επικοινωνιακή αποτυχία στην άλλη. Δε μπορούσε με τίποτα να βγάλει άκρη με τους αναρχικούς. Με όλη τη δύναμη της γΕΛΑΣ στους δρόμους και πάλι ήταν σα να μην είχε βγάλει ούτε ένα περιπολικό στη γύρα.
Με τα νεύρα κουρελιασμένα, αποφάσισε να συμμαχήσει με το πιο καλοπληρωμένο κομμάτι του παρακράτους, την ΕΥΠ. Είχε την ελπίδα ότι αυτοί τουλάχιστον θα του πρόσφεραν μια-δυο καλές φωτογραφίες για τους δημοσιογράφους. Έλα όμως που το μαγαζί της ΕΥΠ είχε άλλη προτεραιότητα και σέρβιρε στον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη ξαναζεσταμένο φαγητό.
Του έκαναν πάσα στα γρήγορα τις βαριεστημένες ομαδούλες τύπου Μιχαλολιάκου, με τη σημείωση "ειδικού χειρισμού - δε μιλάνε Ελληνικά". Και στην αρχή του άρεσε η ιδέα. Ούτε να χρεωθεί το πολιτικό κόστος, αλλά και να δείξει ότι παράγεται έργο για χάρη του τηλεθεατή. Όμως, στην πράξη ανακάλυψε ότι αυτή η λύση τον οδηγούσε σε ακόμα χειρότερο σημείο από το να μην είχε στην αρμοδιότητά του την ΕΥΠ.
Ήρθε η επέτειος της εξέγερσης της 17ης Νοεμβρίου, τους έβγαλε κι αυτούς στο δρόμο. Προσεκτικά, από το πεζοδρόμιο. Και κέρασμα σάντουιτς από τις μπατσικές καντίνες. Συγκρατημένος ενθουσιασμός στο επιτελείο - οι κρετίνοι τουλάχιστον μπορούσαν να προσανατολιστούν στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν όμως φοβισμένοι και ήθελαν δυο ασφαλίτες ο καθένας για να αλλάξουν οικοδομικό τετράγωνο.
Ακολούθησε η επέτειος της εξέγερσης της 6ης Δεκεμβρίου. Ξανά στο δρόμο οι βοηθοί της ΕΥΠ, ξανά σάντουιτς από τις καντίνες, ξανά ασφαλίτες-γκουβερνάντες. Μηδέν αποτέλεσμα, οι τύποι φάγανε τζάμπα, πούλησαν μούρη στους φίλους τους και την έκαναν στα κλεφτά για τα σπίτια τους.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης αναρωτήθηκε, μα τι θέλουν αυτοί οι βλάκες για να κάνουν επιτέλους τη δουλειά τους; Εδώ πρέπει να χυθεί αίμα και αυτοί τρώνε σάντουιτς και χαζογελάνε δίπλα στα ΕΚΑΜ λες και τους πήγαμε πενταήμερη. Και τότε κατάλαβε - ήθελαν να ζήσουν το μύθο τους πρώτα. Όχι απλά να είναι χρήσιμοι, αλλά να είναι και αυτοί κάτι.
Πλησίαζαν λοιπόν οι μέρες κοντά στην ημερομηνία των Ιμίων και πήρε το ρίσκο να τα παίξει όλα για όλα. Άφησε λοιπόν σε όλους να εννοηθεί ότι όποιος ζητήσει άδεια για να πάει στη συγκέντρωση, να το κάνει αλλά ζητώντας άδεια αναρρωτική ή οτιδήποτε άλλο. Προσοχή, να μη δωθεί αφορμή για έρευνα. Και το επιτελείο φρόντισε στόμα με στόμα να φτάσει η πληροφορία μέχρι και τον τελευταίο χοίρο των ΜΑΤ. Θέλεις άδεια εκείνη τη μέρα; Πέρνα μια βόλτα από το κέντρο και μετά σπίτι σου.
Ούτε οι βαριεστημένες αμοιβάδες του Μιχαλολιάκου δεν πίστευαν στα μάτια τους με τους μπάτσους που σχεδόν έκαναν παρέλαση μπροστά τους. Μπες-βγες στη συγκέντρωση, για το τσεκάρισμα και γρήγορο βήμα για φευγιό. Έφτανε και περίσσευε επικοινωνιακά για τους έρμους τους φασίστες. Και ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης πίστεψε ότι τελικά είχε καταφέρει να τους ψήσει, να πάρουν επιτέλους επάνω τους την υπόθεση.
Το πίστεψε τόσο πολύ όμως, που έκανε άλλο ένα τραγικό λάθος. Θυμήθηκε ότι είχε ζώσει τα Προπύλαια με ΜΑΤ και του άρεσε η ιδέα να το ξανακάνει, μόνο που αυτή τη φορά θα ήταν όλοι με πολιτικά και σημαίες και πανώ και τηλεβόα. Μαύρος τηλε-βόας που τον έφαγε, όμως. Γιατί δεν υπολόγισε πως τα Προπύλαια θα ήταν ένα Βατερλώ για τους κηφήνες που του πάσαρε η ΕΥΠ με χαρακτηριστική άνεση.
Γεμάτα τα Προπύλαια με κόσμο. Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης κοιτάζει το live stream από την κάμερα και δεν πιστεύει στα μάτια του. Οι φασίστες έχουν χάσει την αυτοπεποίθησή τους σε τέτοιο βαθμό που είναι πιο φοβισμένοι από όταν τους παρέλαβε. Είναι πλέον ένα τσούρμο που δε βλέπει την ώρα να μπει στον ηλεκτρικό και να πάει να πουλήσει τσαμπουκά σε καμιά απόμερη γειτονιά των προαστίων. Από την άλλη, οι κάθε λογής μπάτσοι, αδειούχοι μεν αλλά με καμία διάθεση να περάσουν την άδειά τους στο νοσοκομείο με σπασμένο κεφάλι.
Πάλι στα ίδια λοιπόν. Καταστολή στα Εξάρχεια, μηδενική ανοχή, Σόμπολος, Θεοδωράκης, Κούλογλου. Πάνω που ήταν σίγουρος ότι δε θα τα χρειαστεί ξανά όλα αυτά, ανακαλύπτει ότι βρίσκεται στον πάτο του πηγαδιού.
Και το πήρε απόφαση πλέον. Δε θέλει να γίνει δήμαρχος. Θα κάνει το δύσκολο, ότι δεν ενδιαφέρεται, ας μην τον πιέζουν άλλο, είναι τιμητικό αλλά έχει άλλα ενδιαφέροντα. Μέγας περιφερειάρχης ίσως.
