Ήξερα κάποτε ένα παιδί λίγο γκαου αλλά ψυχούλα που ήταν μπουρδελιαρης να ναι καλά όπου είναι τώρα. Ειχαμε πάει μεγάλη παρέα κυκλαδες διακοπές. Πώς ήμασταν μια φάση και αράξαμε, λέγαμε διάφορα και έπεσε η κουβέντα στα φετίχ. Του λέω δυο δικά μου κουλά τοτες που είχα κάνει. Το παλικάρι μου λέει «έχω και γω φετίχ, ένα, αλλά δε μπορώ να το κάνω πουθενά». Λέω ρε μαλακα τι; Τρανς; Όχι. Κλασιμο; Όχι. Κατούρημα; Χεσιμο; Φτύσιμο; Όχι. Τι; Δεν υπάρχει φετίχ που να μη στο κάνει ρε, ξεκοοολλα.
Σε τελείως χαλαρό ύφος και με περισσή ειλικρίνεια μου λέει το εξής: «θέλω να γαμαω μια ενώ της ξυρίζω το κεφάλι με μηχανή, γουλί». Αφού έμεινα στήλη άλατος προσπαθώντας να αναλύσω τι άκουσα, μου λέει «και δε μπορώ ούτε στα μπουρδελα να το κάνω, γιατί καμία δε δέχεται». Και όντως.. ήταν αυτό το ένα φετίχ που καμία μα καμία δεν θα έλεγε ναι.
Ηθικό δίδαγμα. Μη κρίνεις από το περιτύλιγμα, το παλικάρι ήταν ο ορισμός του νορμαλ.
Και πνιγεστε σε μια λίμνη με κάτουρα; ...
