Ιστορία της Τέχνης (πίνακες ζωγραφικής, πορτραίτα, φωτογραφίες γεγονότων κ.ά.)

[Digweed]

Ετσι με ζωγράφισε ο Ρενέ Μαγκρίτ -
Η μούσα ενός μεγάλου καλλιτέχνη εξομολογείται

Ο πίνακας «Η νεράιδα που αγνοεί» του διάσημου ζωγράφου Ρενέ Μαγκρίτ κρέμεται από χθές στους τοίχους του Μουσείου  Tour & Taxis, στις Βρυξέλλες.
Το μοντέλο που ενέπνευσε τον πίνακα αφηγείται τη συναρπαστική τέχνη ενός μεγάλου μετρ.

Ο πίνακας δείχνει μια όμορφη ξανθιά γυναίκα, τυλιγμένη σε ένα κύμα από σκιές, και γύρω της τα αγαπημένα θέματα του ζωγράφου: κερί, υφάσματα, ουρανός.

Η μούσα του λέγεται Anne-Marie Crowet και θυμάται κάθε φράση του μεγάλου καλλιτέχνη.
Εξήντα χρόνια πέρασαν από τότε.
Ο σύζυγός της είναι ο βαρώνος Crowet και κατέχουν μια από τις εντυπωσιακότερες συλλογές μοντέρνας τέχνης στο Βέλγιο.


«Ημουν 16 ετών όταν συνάντησα τον Ρενέ Μαγκρίτ» λέει η ίδια.
Πατέρας της ήταν ο δικηγόρος  Pierre Crowet ο οποίος λάτρεψε τον Μαγκρίτ όταν είδε για πρώτη φορά τα σχέδιά του, το 1925.
Τον πλησίασε, έγινε φίλος του και χορηγός του.

Ζήτησε από τον μεγάλο ζωγράφο να κάνει το πορτρέτο της κόρης του και εκείνος δέχτηκε.
Αλλά ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα τη ζωγράφισε στο πιο καλλιχνικό ιδεώδες.
Κι όχι μόνο.
Η νεαρή κοπέλα εμφανίζεται και πάλι σε άλλους πίνακες και είναι το κεντρικό πρόσωπο, όπως στο La Femme bouteille (1940), La Connaissance naturelle (1941) και στο L'Accord parfait (1948).


Ζωγράφος και μοντέλο συναντήθηκαν μόνο μια φορά και η νεαρή κοπέλα πόζαρε.

«Κάθισα σε ένα σκαμπό στη μέση του σαλονιού.
Ο Μαγκρίτ δεν είχε ποτέ ατελιέ.
Ηταν στο σπίτι του, με το σκύλο του, ανάμεσα σε έπιπλα εποχής και ρολόγια που λάτρευε να συλλέγει.

Απέναντί μου στον τοίχο κρεμόταν ο πίνακας «Η Ωραία Ιδέα» (1950), ένα υπέροχο κεφάλι αλόγου που έμοιαζε και με κεφάλι γυναίκας.
Ο Μαγκρίτ ξαφνικά γύρισε και με κοίταξε.
Με κοίταζε επί ώρα και μου είπε με ένα αινιγματικό χαμόγελο:
«Βλέπεις, σε ζωγράφιζα πριν σε γνωρίσω...».

Το 1960 ο Μαγκρίτ ζωγραφίζει για την Αν Μαρί τρεις από τους σημαντικότερους πίνακές του, μετά από παραγγελία:
La Poitrine, La Voix du sang και L'Empire des lumières.

Πριν πεθάνει, το 1967, της χάρισε τη μάσκα του.
Της είχε προτείνει κάποια στιγμή να την ζωγραφίσει σαν πολύτιμο λίθο με μια σακούλα αίματος στο κεφάλι.
Η Αν Μαρί φοβήθηκε και αρνήθηκε. «Πόσο λυπάμαι σήμερα, ήμουν πολύ μικρή και δεν καταλάβαινα», λέει.





[URL unfurl="true"]http://www.iefimerida.gr/news/188231/etsi-me-zografise-o-rene-magkrit-i-moysa-enos-megaloy-kallitehni-exomologeitai-eikones

 

[Puchas Gracias]

Και βέβαια πάλι παίζει με το λογικό μας.

Το κερί προσφέρει σκοτάδι αντί φως.

Επίσης η σκιά της αγαπημένης του μπάλας είναι ελαφρά προς τα αριστερά. Το κερί απορροφάει  φως(!), ρουφάει και σκιές!

Το ιδιο συμβαίνει με τις κουρτίνες. Η σκιά δεν θα έπρεπε να ήταν εκεί.

Το να υπάρχει έντονο φως αριστερά της μούσας αποκλείεται διότι τότε θα φωτιζόταν το αριστερό της μέρος. Άρα η σκιά της μπάλας και των κουρτινών είναι ανεξήγητη.

Το να υπάρχει φως δεξιά της μούσας δεν φαίνεται να αποκλείεται...

Είμαι σίγουρος ότι θα βρούμε και άλλα...

 

[ΚΑΥΤΗ ΣΑΡΑΝΤΑΡΑ]

Ἡ κλοπή τῆς Μόνα Λίζα
[Συνέχεια απο #240]

Στις 22 Αυγούστου του 1911 ο ζωγράφος Λουί Μπερού, που συνήθιζε να ζωγραφίζει αντίγραφα της Τζοκόντα και να τα πουλά στους επισκέπτες του Μουσείου του Λούβρου, παρατήρησε με έκπληξη ότι ο πίνακας απουσίαζε από τη θέση του. Αμέσως σήμανε συναγερμός. Οι πόρτες του Μουσείου σφραγίστηκαν για μια ολόκληρη εβδομάδακαι τα σύνορα της Γαλλίας έκλεισαν! Οι έρευνες δεν επέφεραν το παραμικρό αποτέλεσμα. Το Μουσείο άνοιξε και πάλι στις 29 Αυγούστου. Τις επόμενες μέρες χιλιάδες Γάλλοι περνούσαν μπροστά από την άδεια θέση της Μόνα Λίζα και έκλαιγαν γοερά, λες και είχαν χάσει ένα προσφιλές τους πρόσωπο. Όλη η Γαλλία είχε πάθει κατάθλιψη!

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1911, η αστυνομία ανακοινώνει τη σύλληψη του διακεκριμένου γαλλοπολωνού ποιητή Γκιγιόμ Απολλιναίρ (Guillaume Apollinaire, 1880-1918)  και του άσημου τότε ακόμα Ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο (1881-1973) ως υπόπτων για την κλοπή.
  Ένα ιστορικό παράδοξο: αυτός που έμελλε να γίνει ο πιο διάσημος ζωγράφος, έχει κατηγορηθεί για την κλοπή του πιο διάσημου πίνακα!
  Ο Πικάσο αφέθηκε ελεύθερος την ίδια μέρα, καθώς δεν προέκυψε το παραμικρό στοιχείο εις βάρος του και ο Απολλιναίρ πέντε μέρες αργότερα.
  Η μεγάλη Γαλλική εφημερίδα Paris Journal στις 13 Σεπτεμβρίου θα κυκλοφορήσει με πρωτοσέλιδο: “...Ο Απολλιναίρ είναι αρχηγός διεθνούς σπείρας που έχει έρθει στη Γαλλία με σκοπό να ξαφρίσει τα μουσεία μας...”. Η πραγματικότητα βέβαια απείχε πολύ. Ο Απολλιναίρ συνδεόταν φιλικά με έναν Βέλγο απατεώνα που λυμαινόταν τις αίθουσες του Λούβρου, αρπάζοντας διάφορα αντικείμενα. Κάποια αφρικανικά αγαλματίδια μικρής αξίας είχαν πέσει με αυτόν τον τρόπο στα χέρια του Απολλιναίρ, που με την σειρά του είχε πουλήσει μερικά στον νεαρό Πικάσο. Μετά τον θόρυβο που είχε προκληθεί από την κλοπή του πίνακα, οι δύο καλλιτέχνες θέλησαν να ξεφορτωθούν τα κλοπιμαία ρίχνοντάς τα στον Σηκουάνα. Αφού γυρόφερναν ένα ολόκληρο βράδυ γύρω από τον ποταμό, τελικά τα παρέδωσαν στην αστυνομία, με αποτέλεσμα να θεωρηθούν ύποπτοι και για την κλοπή του πίνακα!

Θα περάσουν δυο ολόκληρα χρόνια για να καταφέρουν να “καθαρίσουν” το όνομα και τη φήμη τους. Στις 29 Νοεμβρίου του 1913, ένας Ιταλός γκαλερίστας, ο Αλφρέντο Τζέρι θα λάβει ένα γράμμα από κάποιον Βιτσέντζο Περούτζια, που έγραφε ότι έχει στην κατοχή του τη Μόνα Λίζα και ότι σκόπευε να τη χαρίσει στην Ιταλία. Τελικά το ραντεβού θα κλειστεί στις 10 Δεκεμβρίου στη Φλωρεντία, όπου ο Περούτζια συλλαμβάνεται, αφού, προς μεγάλη έκπληξη όλων, έχει όντως τον αυθεντικό πίνακα στην κατοχή του. Μετά τη σύλληψή του, ένα κύμα συμπάθειας σηκώθηκε υπέρ του Περούτζια. Η κοινή γνώμη θεώρησε την πράξη του πατριωτική, αφού το βασικό του κίνητρο ήταν να φέρει τη Μόνα Λίζα πίσω στην πατρίδα της. Την ίδια γνώμη φαίνεται να είχαν και οι δικαστές, που τον καταδίκασαν σε φυλάκιση μόνο λίγων μηνών.

Η Μόνα Λίζα παρέμεινε για ένα μήνα στην Ιταλία, προτού επιστρέψει στη Γαλλία. Εκτέθηκε στα μεγαλύτερα μουσεία της Ιταλίας και εκατομμύρια Ιταλών θαύμασαν το αινιγματικό της χαμόγελο. Στις 31 Δεκεμβρίου του 1913, περισσότεροι από 60.000 άνθρωποι, σε μια πρωτοφανή μαζική συγκέντρωση για έργο τέχνης, συνόδευσαν την Μόνα Λίζα στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου, ώστε να πάρει τον δρόμο της επιστροφής για το Λούβρο. Εκείνη την ημέρα, ολόκληρη η Ιταλία αποχαιρετούσε συγκινημένη τον αγαπημένο της πίνακα. Στις 4 Ιανουαρίου του 1914 εγκαταστάθηκε και πάλι στο Λούβρο, όπου και εκτίθεται έως σήμερα, κάτω από απίστευτα μέτρα ασφαλείας [βλ. 3ο συνημμένο]


Το αντίγραφο της Μόνα Λιζα
Το 2012 ανακοινώθηκε πως στο Μουσείο του Πράδο στη Μαδρίτη υπάρχει ένας πίνακας που είναι αντίγραφο της Μόνα Λίζα και δημιουργήθηκε την ίδια χρονική περίοδο με τον αυθεντικό πίνακα. Εικάζεται πως ο συγκεκριμένος πίνακας πιθανότατα δημιουργήθηκε παράλληλα με τον πρωτότυπο. Ο δημιουργός του αντιγράφου δεν ήταν ο Ντα Βίντσι, αλλά κάποιος μαθητής του. Ο πίνακας απεικονίζει τη Μόνα Λίζα αρκετά νεότερη σε σχέση με την πρωτότυπη απεικόνισή της.

https://www.museodelprado.es/aprend...gioconda/504eace0-d54e-49b1-a16b-7afd17f756d3

1ο αρχείο: Mona Lisa (77x53cm)
Δημιουργός: Leonardo da Vinci [περ. 1505]
Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι

2o αρχείο: La Gioconda, αντίγραφο (76x57cm)
Αγνώστου δημιουργού [περ. 1503-16]
Εκτιθεται στο Museo del Prado, Μαδρίτη

να συμπληρωσω εδω κατι που δεν αναφερθηκε...
η εκδοχη οτι το μοντελο σ αυτο τον πινακα ειναι ο ιδιος ο ζωγραφος και η δημιουργια του αποσκοπουσε στο να απεικονισει τη θηλυπρεπη  εκδοση  του εαυτου του ..ενα πειραμα δηλ για το πως θα εμοιαζε αν ηταν γυναικα

 

[nostyra]

Ένα προσχέδιο απο τον Πικάσο πόσο περίπου κοστολογείται;

 

[Διαγραμμένο μέλος 172663]

και μια τριχα από τα αρχιδια του πικασο να βγει σε πληστηριασμο μπορει να φτασει και το μυριο.
αντίθετα ωραια εργα αγνωστων καλλιτεχνων μπορεις να τα βρεις και με δεκαρικο.
ειπαμε η ομορφια και η αξια στις καλλες τεχνες είναι υποκειομενικη οποτε οποιαδήποτε μουτζουρα διασημου καλλιτεχνη, ακομη και ο ιδιος να παραδεχτηκε ότι ηταν αποτυχια και για αυτό την αφησε στα προσχεδια, θα μοσχοπουληθεί.

 

[ΚΑΥΤΗ ΣΑΡΑΝΤΑΡΑ]

Γεια χαρα,
γνωριζει κανεις το ονομα του πρώτου πίνακα που εμφανιζεται στο video? (

)

thanks

αυτος ο πινακας κατα πασα πιθανοτητα ειναι του Cloude Lorrain ...ο οποιος ειχε παθος με το συγκεκριμενο λιμανι και το ζωγραφιζε σε διαφορες χρονικες στιγμες ...χαραματα σουρουπο ..την ωρα που φορτωναν οι ρακενδυτοι εργατες κλπ....ειναι ενας απο τους αγαπημενους μου ζωγραφους αν και δεν ειναι τοσο γνωστος.

 

[Alex_F 73]

Δεν είμαι παρά ένας κοινός σαλτιμπάγκος, που κατάλαβε το πνεύμα των καιρών του και εξήντλησε όσο καλύτερα μπορούσε τη βλακεία, τη ματαιοδοξία, τη φιλοχρηματία των συγχρόνων του …” δήλωνε ο Πάμπλο Πικάσο στη συνέντευξη που έδωσε στο διάσημο συγγραφέα Τζιοβάνι Παπίνι.

Ο παραπάνω αυτοχαρακτηρισμός του Πικάσο,όμως μας δίνει την εξήγηση για τη σχεδόν εμμονική εμφάνιση τουΑρλεκίνου του, στα έργα τόσο της Γαλάζιας όσο και της Ροζ περιόδου της ζωγραφικής του, που διαδέχονται η μια την άλλη;

Στην Μπλε ή Γαλάζια περίοδο (1901-1904),κατά την οποία ο Πικάσο πηγαινοέρχεται μεταξύ Βαρκελώνης και Παρισιού, τα έργα του χαρακτηρίζονται από το μπλε χρώμα και τους ψυχρούς τόνους και συμβολίζουν μια συναισθηματικά φορτισμένη περίοδο της ζωής του,λόγω της αυτοκτονίας του επίσης ζωγράφου και φίλου τουCarlos Casagemas.
Μερικά από τα πιο γνωστά έργα του ανήκουν σε αυτή, απεικονίζοντας ακροβάτες, αρλεκίνους, πόρνες, επαίτες και καλλιτέχνες.

Η μπλε περίοδος περιλαμβάνει έργα που ολοκληρώθηκαν κυρίως στο Παρίσι, αλλά είναι περισσότερο επηρεασμένα από την ισπανική ζωγραφική.
Τα έργα της συγκεκριμένης περιόδου χαρακτηρίζονται από έντονη πνευματικότητα και μια αίσθηση μυστικότητας. Λιτότητα, απλότητα, μονοχρωμία, αρμονία, φιγούρες απελπισμένες, περνούν μηνύματα που προβληματίζουν μέσα σε ένα κλίμα φορτισμένο μελαγχολικά.

Η Ροζ περίοδος αρχίζει το 1904, όταν ο Πικάσο επιστρέφει και αποφασίζει να εγκατασταθεί μόνιμα στο Παρίσι.
Ξαναβρίσκει τους φίλους του και τα συναισθήματα αλλάζουν. Είναι την εποχή που το Τσίρκο Μεντράνο κάνει παραστάσεις στο Παρίσι και η Μονμάρτρη είναι γεμάτη από γελωτοποιούς, ακροβάτες, αρλεκίνους και πλανόδιους ηθοποιούς.
Το Τσίρκο Μεντράνο υπήρξε έμπνευση και για αρκετούς από τους σύγχρονους ζωγράφους του Πικάσο.

Η περίοδος αυτή είναι μικρή σε χρονική διάρκεια (1904 -1905), αλλά πολύ σημαντική στην καλλιτεχνική πορεία του Πικάσο, γιατί έχει σαν αποκορύφωμα τη δημιουργία ενός από τα πιό γνωστά έργα του,την“Οικογένεια Σαλτιμπάγκων”(1905),ενός έργου μεγάλης σημασίας, πολύ έντονα ατμοσφαιρικό και κυρίως συμβολικό.

Λέγεται ότι ο πίνακας αυτός παριστάνει με συμβολικό τρόπο την παλιά γνωστή παρέα του Πικάσο στο Παρίσι, με τον ίδιο στο ρόλο του Αρλεκίνου.
Μέσα από το έργο αυτό διαφαίνεται η διάθεση του καλλιτέχνη στο να παραλληλίσει την δύσκολη ζωή των καλλιτεχνών με τον πλανόδιο βίο των αρλεκίνων και ακροβατών του έργου, σκιαγραφώντας έτσι την κοινωνική θέση των καλλιτεχνών μέσα στο αδιάφορο και πολλές φορές εχθρικό κοινό της τότε εποχής.

Αλλά και σε ένα από τα νεώτερα έργα του, στο “Οι τρεις μουσικοί” (1921) ξανασυναντάμε τονΑρλεκίνο, ανάμεσα σε έναν πιερότο και έναν μοναχό, που κάθονται μπροστά σε ένα τραπέζι και κρατούν μουσικά όργανα και μια παρτιτούρα.

Οι φιγούρες του πιερότου και του αρλεκίνου, που συναντάμε πολύ συχνά στη ζωγραφική του Πικάσο αποτελούν έναν ειδικό χαρακτηριστικό συμβολισμό για τον καλλιτέχνη.

Θεωρείται πιθανόν ο Πικάσο να έχει απεικονίσει τον εαυτό του στη θέση του αρλεκίνου και δύο ποιητές φίλους του στις άλλες μορφές.
Η σύνθεση θυμίζει αναμνηστική φωτογραφία τριών φίλων μεταμφιεσμένων με αποκριάτικα ρούχα ή μια σκηνή από θεατρικό έργο.
Μοιάζει επίσης με πρόβα ορχήστρας.
Ο πίνακας αποτελεί μια αλληγορία του καλλιτέχνη ως ερμηνευτή, ένα βασικό και συχνά επαναλαμβανόμενο θέμα στο αυτοβιογραφικό έργο του Πικάσο.

Με το έργο του Πάμπλο Πικάσο και την ανάλυσή του,έχουν ασχοληθεί και θα συνεχίσουν να το κάνουν πολλοί ιστορικοί τέχνης και αναλυτές του εικαστικού χώρου.

Ο ίδιος πάντα ιδιοφυής…: “Ολοι θέλουν να καταλάβουν τη ζωγραφική.Γιατί δεν προσπαθούν να καταλάβουν το κελάηδημα των πουλιών;
Τους αρέσει η νύχτα, ένα λουλούδι, τόσα πράγματα γύρω τους, χωρίς να τα καταλαβαίνουν.
Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβουν τη ζωγραφική;”.

 

[nostyra]

και μια τριχα από τα αρχιδια του πικασο να βγει σε πληστηριασμο μπορει να φτασει και το μυριο.
αντίθετα ωραια εργα αγνωστων καλλιτεχνων μπορεις να τα βρεις και με δεκαρικο.
ειπαμε η ομορφια και η αξια στις καλλες τεχνες είναι υποκειομενικη οποτε οποιαδήποτε μουτζουρα διασημου καλλιτεχνη, ακομη και ο ιδιος να παραδεχτηκε ότι ηταν αποτυχια και για αυτό την αφησε στα προσχεδια, θα μοσχοπουληθεί.

Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου.

 

[Vrasidas84]

αυτος ο πινακας κατα πασα πιθανοτητα ειναι του Cloude Lorrain ...ο οποιος ειχε παθος με το συγκεκριμενο λιμανι και το ζωγραφιζε σε διαφορες χρονικες στιγμες ...χαραματα σουρουπο ..την ωρα που φορτωναν οι ρακενδυτοι εργατες κλπ....ειναι ενας απο τους αγαπημενους μου ζωγραφους αν και δεν ειναι τοσο γνωστος.

Σε ευχαριστω, ψαχνοντας ομως σε εργα του δεν το βρηκα...
Θα ποσταρω εδω μολις βρω κατι

 

[Digweed]

Όταν ο Τσαρούχης ζωγράφιζε τον θρύλο ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Υβ Tριαντάφυλλο!


Αν και είναι πιθανό το πρώτο ποδοσφαιρικό έργο του να είναι ο πίνακας «Παίκτης της ΑΕΚ» από το 1938, τα επόμενα χρόνια ζωγράφισε… Ολυμπιακούς, είτε ποδοσφαιριστές, είτε νέους με την ερυθρόλευκη φανέλα.


Κατ’ αρχάς, και για τους νεότερους, να πούμε πως ο Ελληνογάλλος Yves Triantafyllos, ή μάλλον Υβ Τριαντάφυλλος, υπήρξε ένας από τους καλύτερους στράικερ που πέρασαν ποτέ από τα ελληνικά γήπεδα.
Ήταν αυτό που λέμε… παικταράς.


Τον Υβ τον έφερε στον Ολυμπιακό ο Νίκος Γουλανδρής για την περίοδο 1971-72, για να παραμείνει τελικά στην ομάδα του Πειραιά μέχρι τη σεζόν 1973-74, παίρνοντας μέρος σε 80 παιγνίδια πρωταθλήματος και σημειώνοντας 58 γκολ (όπως πληροφορούμαστε από την wiki).
Πολύ καλό ρεκόρ, δε λέω, αλλά όχι κι εκείνο που θα αιτιολογούσε από μόνο του τη λατρεία που θα ξεσπούσε προς το πρόσωπο τού Υβ (και όχι μόνο μεταξύ των φιλάθλων του Ολυμπιακού).



Το 1973 ο Γιάννης Τσαρούχης ζωγραφίζει τον Υβ Τριαντάφυλλο, τον θρυλικό κανονιέρη του Ολυμπιακού.
Πρόκειται για έναν πίνακα που απεικονίζει την πράα σιγουριά και αποφασιστικότητα του παίκτη.
Ή όπως έγραφε και ο Ηλίας Πετρόπουλος... «οι άνθρωποι του Τσαρούχη, μόνοι ή παρέες, άρρενες κατά το πολύ, με στολήν οι περισσότεροι, σε στάσεις παροδικές τυχαίες αιώνιες, ίστανται.


Κάτι είχε ο Υβ. Κάτι τραβηχτικό.
Κάτι συμβόλιζε. Ήταν σταλμένος.
Ήταν κάπως σαν «ήρωας» της ποπ κουλτούρας.
Ήμασταν πιτσιρίκια και παρότι δεν ήμασταν όλοι «κόκκινοι» με τον Υβ τα χάναμε. Θέλαμε όλοι να του μοιάσουμε.
Ήταν το ακούρευτο μάγκικο στυλ του, οι φαβορίτες του, η ικανότητά του στο σκοράρισμα, ήταν η «νευρική» Alfa Romeo που οδηγούσε, ήταν η… ροκ αύρα που εξέπεμπε, τι ήταν τέλος πάντων εκείνο που έκανε όλη την Ελλάδα της εποχής να κραυγάζει… Υβ… Υβ… Υβ;



Ο Υβ είχε κλείσει σπίτια (αντιπάλων), αλλά και κινηματογράφους, θέατρα, εκκλησίες τα πάντα.
Όλα ερήμωναν, αν τύχαινε και τον έδειχνε η τηλεόραση, ή μεταδίδονταν οι αγώνες τού Ολυμπιακού από το ραδιόφωνο (Τετάρτες-Κυριακές).
Όλος ο κόσμος μίλαγε για ’κείνον.
Για τα γκολ που σημείωνε σε Ελλάδα και Ευρώπη, για την έφεση που είχε να βρίσκεται κάθε φορά στις σωστές θέσεις στέλνοντας την μπάλα στο πλεκτό.
Συνήθως με ξερά, αναπάντεχα σουτ…



Δεν υπήρχε άλλη περίπτωση ποδοσφαιριστή, που μέσα σε τρία χρόνια να έγινε βιβλίο («Η ζωή του Υβ/ Ο Υβ για τον Ολυμπιακό» των Σπύρου Μαρκαντώνη και Θεόδωρου Σαουλίδη), ταινία («Υβ-Υβ» του Κώστα Καραγιάννη), νομίζω και θεατρικό (σίγουρα πάντως τον είχε ανεβάσει ο αείμνηστος Νίκος Σταυρίδης στη σκηνή), με τ’ όνομά του να δίδεται, όπως διαβάζω στο δίκτυο, σε καράβι, ακόμη και σε άλογο του ιπποδρόμου!
Για να μη μιλήσουμε για τα εξώφυλλα στα λαϊκά περιοδικά της εποχής, που ήταν συνεχή.



Μια "φιγούρα" του Υβ (αριστερά) και «Ο ποδοσφαιριστής Υβ Τριαντάφυλλος» του Γιάννη Τσαρούχη (δεξιά)





Ο Υβ ήταν ίνδαλμα.
Και καταναλώθηκε σε απίστευτες ποσότητες για τρία ολάκερα χρόνια, χωρίς να καεί στη συνείδηση του κόσμου.
Και αυτό κάτι δείχνει.
Και για την προσωπικότητά του ενδεχομένως, παρότι στη χρυσή εποχή του υπήρξαν και αντιδράσεις…
Φυσικό.
Γνωρίζω, μάλιστα, μία.
Την ροκ μπαλάντα του Γιάννη Πετρίτση «Ποδοσφαιρομανία» (1973) που καυτηρίαζε τη λειτουργία των ειδώλων της μπάλας («Υβ Υβ Υβ/ η βλακεία των ανθρώπων/ Υβ Υβ Υβ/ η βλακεία των θνητών/ και ο κάλος του εγκεφάλου/ σε κάνανε θεό/ σε κάνανε βιβλίο/ σε κάναν σινεμά/ για να μείνει αιωνία των ανθρώπων η βλακεία…»).
Σκληρό, αντιποδοσφαιρικό τραγούδι, που πέρασε απαρατήρητο στην εποχή του (κοινώς θάφτηκε). Ποιος θα το μετέδιδε;


Ο Τσαρούχης είχε εκδηλώσει από νεαρή ηλικία την αγάπη του για το ποδόσφαιρο, το οποίο το συνέδεε, φυσικά, με το λαϊκό στοιχείο του Πειραιά (και όχι μόνο του Πειραιά).
Αν και είναι πιθανό το πρώτο ποδοσφαιρικό έργο του να είναι ο πίνακας «Παίκτης της ΑΕΚ» από το 1938, τα επόμενα χρόνια ζωγράφισε… Ολυμπιακούς, είτε ποδοσφαιριστές, είτε νέους με την ερυθρόλευκη φανέλα, ενώ κρέμασε πίνακα με παίκτη του Ολυμπιακού ακόμη και στο δωμάτιο της Στέλλας (στην ταινία του Κακογιάννη αναφέρομαι), στη σκηνή όπου η Τασώ Καββαδία επισκέπτεται τη Μελίνα.
Ο Τσαρούχης (υπενθυμίζω) ήταν υπεύθυνος του ντεκόρ της «Στέλλας» (μαζί με τον Βλάση Κανιάρη).




Άλλοι… ολυμπιακοί πίνακες του Τσαρούχη είναι οι εξής:
«Νέος ξαπλωμένος με κόκκινη φανέλα του Ολυμπιακού» (1948), «Παίκτης του Ολυμπιακού με τα φτερά της νίκης» (1954) –έργο που δημοπρατήθηκε πριν δυο χρόνια στο Λονδίνο από τον οίκο Bonhams «κλείνοντας» στα 114.190 ευρώ–,
«Νέος με τη φανέλα του Ολυμπιακού»,
«Νέος με φανέλα του Ολυμπιακού Πειραιώς», που πριν μερικά χρόνια έγινε και γραμματόσημο.
Έτσι κάπως, το 1973, ήλθε και η σειρά του Υβ Τριαντάφυλλου, έστω και κατόπιν παραγγελίας όπως λέγεται…



Γιάννης Τσαρούχης
«Νέος ξαπλωμένος με κόκκινη φανέλα του Ολυμπιακού» (1948),
«Παίκτης του Ολυμπιακού με τα φτερά της νίκης» (1954),
«Νέος με τη φανέλα του Ολυμπιακού»




Είδα για πρώτη φορά τη φωτογραφία του έργου του Γιάννη Τσαρούχη «Ο ποδοσφαιριστής Υβ Τριαντάφυλλος», πριν πολλά χρόνια, στο βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου «Ελύτης Μόραλης Τσαρούχης» [τρίτη έκδοση Γράμματα, Αθήνα, 1980].
Στην πρώτη έκδοση τού 1966 αποκλείεται να υπήρχε η φωτογραφία, δεν ξέρω όμως αν υπήρχε στη δεύτερη έκδοση, το 1974.


Εκείνο που μου είχε κάνει, τότε, εντύπωση, ήταν η συγκεκριμένη επιλογή. Γιατί ο Τριαντάφυλλος, και όχι ο Δεληκάρης, ο Σιδέρης βρε παιδί μου ή έστω ο Τάσος Μητρόπουλος;
Αν ζητήθηκε ο Τριαντάφυλλος, ok, αν όχι όμως;
Κάτι σήμαινε αυτό. Κάτι ευρύτερο. Κάτι που ξεπερνούσε το τυχαίο ή το υποτιθέμενο προφανές. Ήταν ο «μύθος» που αναπτυσσόταν;
Ήταν η ελληνικότατη κατατομή τού Υβ;
O τρόπος που κινιόταν στο τερέν, ο τρόπος που μιλούσε;
Ήταν η γλώσσα του σώματός του, αυτή η πράα σιγουριά και αποφασιστικότητα της στάσης του;
Κάτι ήταν…  Ή όπως έγραφε και ο Πετρόπουλος:


«Οι άνθρωποι του Τσαρούχη, μόνοι ή παρέες, άρρενες κατά το πολύ,με στολήν οι περισσότεροι, σε στάσεις παροδικές τυχαίες αιώνιες, ίστανται ηρέμως…».

 

[Digweed]

Το λινκ-παραπομπή στο σχετικό άρθρο με τον Τσαρούχη είναι το παρακάτω:

http://m.lifo.gr/articles/arts_articles/84085

 

[Διαγραμμένο μέλος 136408]

Θόδωρος Παπαγιάννης (γ. 1942), κορυφαίος Έλληνας σύγχρονος γλύπτης και δάσκαλος.
Ξεχωριστός για την αρχαικότητα των έργων του, που αν και έρχονται από πολύ παλιά, ταυτόχρονα
είναι τόσο μοντέρνα στην αφαίρεση και τη διαχρονικότητά τους. Ένας λαμπρός καλλιτέχνης, με
στέρεα γνώση όλων των ρευμάτων και των τάσεων της εποχής του, που κατάφερε ωστόσο να
κάνει τέχνη ελληνική με ξεκάθαρη φυσιογνωμία και άποψη, δίχως συμπλέγματα
και δίχως να πιθηκίζει τον συρμό μιας δήθεν νεωτερικότητας. Αυθεντικός και ουσιαστικός, με πρώτη
ύλη τις μνήμες ενός "παγκόσμιου" τόπου...

Περισσότερα βλ.:

   -

http://mcap.gr/

 
   -

http://www.theodoros-papagiannis.gr/

 

https://[URL unfurl="true"]www.pemptousia.gr/wp-content/uploads/2014/07/papagiannis.jpg[/img[/URL]]

[img][URL unfurl="true"]http://www.theodoros-papagiannis.gr/[/URL]sites/default/files/imagecache/height800/DSC0617.jpg

http://[URL unfurl="true"]www.greekartists.info/galleries/papayannis_work/Bronze-Erotic-30cm.jpg[/img[/URL]]

Κορυφαίο συμβολικό έργο του, φυσικά, "Τα φαντάσματά μου" το οποίο δούλευε επί 18 χρόνια. 30 υπερφυσικές ανθρώπινες μορφές
που είναι φιλοτεχνημένες από τα αποκαΐδια του Πολυτεχνείου (Νοέμβριος του 1993) και άλλα ανακυκλώσιμα υλικά.

[img]http://[URL unfurl="true"]www.protothema.gr/Images/ImageHandler.ashx?m=Fit&f=ZmlsZXMvMS8yMDEyLzAzLzI5L2FydC8wMDA5X34yLmpwZw%3d%3d&t=634685934340000000&w=1000&h=1000[/img[/URL]]

[img]http://theodoros-papagiannis.gr/sites/default/files/images/ddblock/11.jpg

 

[Διαγραμμένο μέλος 172663]

όλα ασχημα και αυτου. μοντέρνες ασχημιες. τα αγαλματα είναι για να αναπαριστανουν και αυτοι αντι να αναπαριστανουν παραμορφωνουν.
ωραια είναι αυτά.

http://www.budapest.com/w/assignables/galleries/6/hereos_01.jpg

αγαλμα βγαινει από το αγαλομαι=ευχαριστιεμαι, προκαλουν σε κανεναν χαρα τα εργα του παπαγιαννη?

 

[Διαγραμμένο μέλος 172663]

παπαγιανης όπως και πικασσο αν δεν ειχαν τις γνωριμίες τους θα ηταν αγνωστοι όπως και τα παραμορφωμένα εργα τους, που κανενας δεν θα εδινε σημασια αν τα εβλεπε πεταμενα διπλα σε ένα καδο. αντίθετα η πλατεια με τα αγαλματα που πριν αναρτησα φωτογραφίζεται από πολλους τουρίστες κάθε μερα γιατι είναι ομορφη, χωρις κανενας να ξερει τον γλυπτη. τα γλυπτα του παπαγιαννη σταματησε αραγε ποτε κανεις περαστικος να τα θαυμασει και να τα φωτογραφισει?? ελεος πια που μας πασαρετε τους κουλτουριαριδες για καλλιτεχνες.

 

[Puchas Gracias]

Δώσε πόνο nik

 

[nikostratos]

Ώρα για έναν εκ των κλασσικότερων Ελλήνων ζωγράφων κι επίσης προσωπικά ο δεύτερος πιο αγαπημένος μου:

Νικηφόρος Λύτρας (1832-1904)

Ο Νικηφόρος Λύτρας ήταν γιος ενός λαϊκού μαρμαρογλύπτη, ο οποίος περιπλανήθηκε σ' όλες τις μεγάλες πόλεις των Βαλκανίων αναζητώντας την τύχη του και τελικά κατέληξε στην Τήνο. Ο πατέρας μετέδωσε στο γιο του τη μεγάλη αγάπη του προς την καλλιτεχνία και ο Νικηφόρος Λύτρας από μικρή ηλικία είχε εκπλήξει με το πλούσιο ταλέντο του όσους έτυχε να τον γνωρίσουν.

Το 1850, σε ηλικία δεκαοκτώ ετών, πήγε στην Αθήνα μαζί με τον πατέρα του και γράφτηκε στο Σχολείο των Τεχνών (η μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών). Στο Σχολείο των Τεχνών, σπούδασε ζωγραφική με δασκάλους τον Γερμανό διευθυντή της Σχολής, Λουδοβίκο Θείρσιο (Λούντβιχ Τιρς, Ludwig Thiersch), τους αδερφούς Μαργαρίτη και τον Ιταλό Ραφφαέλο Τσέκκολι (Raffaelo Ceccoli). Ο Θείρσιος συγκινημένος από το πρώιμο φούντωμα της καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας του Νικηφόρου Λύτρα, τον πήρε υπό την ιδιαίτερη και πατρική προστασία του και τον καθοδήγησε με επιτυχία στο δρόμο της μεγάλης καριέρας. Με την αποφοίτησή του, το 1856, ο Νικηφόρος Λύτρας ανέλαβε να διδάξει το μάθημα της Στοιχειώδους Γραφής στο ίδιο ίδρυμα. Το 1860, με υποτροφία του βασιλιά Όθωνα, πήγε στο Μόναχο για να σπουδάσει στη Βασιλική Ακαδημία των Καλών Τεχνών και έτσι βρέθηκε στην καρδιά της ευρωπαϊκής καλλιτεχνικής ζωής. Την εποχή εκείνη, στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας ζωντάνευε ξανά ο αθηναϊκός 5ος αιώνας π.Χ.. Η τέχνη, που είχε πηγή τον αρχαίο κλασικισμό, βρισκόταν στην ακμή της. Μέσα σ' αυτή τη Σχολή και με δάσκαλό του τον Καρλ φον Πιλότυ (Karl von Piloty), ο οποίος ήταν βασικός εκπρόσωπος της ιστορικής ρεαλιστικής ζωγραφικής στη Γερμανία, ο Νικηφόρος Λύτρας ανέπτυξε στερεές ρίζες για την κατοπινή του εξέλιξη.

Το 1862, με την έξωση του βασιλιά Όθωνα, το ελληνικό κράτος διέκοψε την υποτροφία που του χορηγούσε, αλλά ο εύπορος βαρώνος Σιμών Σίνας, πρέσβης της Ελλάδας στη Βιέννη, ανέλαβε τα έξοδα των σπουδών του. Το καλοκαίρι του 1865, λίγο πριν αναχωρήσει για την Ελλάδα, συνάντησε τον φίλο του Νικόλαο Γύζη, που μόλις είχε φθάσει στο Μόναχο για να σπουδάσει και αυτός κοντά στον Πιλότυ. Μαζί με τον Γύζη επισκέφθηκαν εκθέσεις και μουσεία και πήγαν για λίγες ημέρες στις εξοχές του Μονάχου, σε γραφικά χωριά της Βαυαρίας.

Με την επιστροφή του στην Αθήνα, ο Λύτρας διορίστηκε καθηγητής στο Σχολείο Καλών Τεχνών, στην έδρα της Ζωγραφικής, την οποία κατείχε για 38 ολόκληρα χρόνια διδάσκοντας με υποδειγματική ευσυνειδησία και ζήλο. Το 1873, συντροφιά με τον Γύζη, έκανε ένα τρίμηνο ταξίδι στη Σμύρνη και τη Μικρά Ασία, όπου πλούτισε το ταλέντο του με ισχυρές και φωτεινές εντυπώσεις και με το ρυθμό ενός άλλου κόσμου. Εκεί προσπάθησε να γνωρίσει την επίδραση που είχε η Ανατολή πάνω στον κλασικισμό, ώστε να μπορέσει να μελετήσει το βυζαντινό ρυθμό που γεννήθηκε από την ένωση του κλασικισμού με την αραβική τέχνη. Τον επόμενο χρόνο (1874) πήγε πάλι στο Μόναχο και επέστρεψε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1875. Τον Σεπτέμβριο του 1876, μαζί με τον Γύζη, αναχώρησε και πάλι για το Μόναχο και το Παρίσι. Το 1879 επισκέφθηκε την Αίγυπτο και τον χειμώνα του ίδιου έτους παντρεύτηκε την Ειρήνη Κυριακίδη, κόρη εμπόρου από τη Σμύρνη. Τον επόμενο χρόνο γεννήθηκε το πρώτο από τα έξι παιδιά τους, ο Αντώνιος. Ακολουθούν τέσσερις ακόμα γιοι — ο Νικόλαος, ο Όθων, ο Περικλής και ο Λύσανδρος — και μία κόρη, η Χρυσαυγή. Ο γιος του Νικόλαος έγινε κι αυτός ζωγράφος με πλούσιο και πολύ σημαντικό έργο.

Ο Λύτρας εργάστηκε ευσυνείδητα και ως ζωγράφος και ως καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών και γνώρισε νωρίς την αναγνώριση και την δόξα. Οι ανεξάντλητοι θησαυροί της ψυχής του, η ευαισθησία και η ευρύτητα της καλλιτεχνική του ιδιοσυγκρασίας, έκαναν γόνιμη τη διδασκαλία του και τα αποτελέσματά της λαμπρά, δεδομένου ότι οι σημαντικότεροι καλλιτέχνες της νεότερης Ελλάδας υπήρξαν μαθητές του. Κοντά του μαθήτευσαν πολλοί ζωγράφοι, που αργότερα ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους και διακρίθηκαν, μεταξύ των οποίων ο Γεώργιος Ιακωβίδης, ο Πολυχρόνης Λεμπέσης, ο Περικλής Πανταζής, ο Γεώργιος Ροϊλός και ο Νικόλαος Βώκος.

Πέθανε σε ηλικία 72 ετών το καλοκαίρι του 1904, μετά από σύντομη ασθένεια που εικάζεται ότι οφειλόταν σε δηλητηρίαση από τις χημικές ουσίες των χρωμάτων. Λίγους μήνες αργότερα, την έδρα του στο Σχολείο Καλών Τεχνών (Πολυτεχνείο), ανέλαβε ο παλαιός μαθητής του Γεώργιος Ιακωβίδης.

πηγή: [URL unfurl="true"]http://el.wikipedia.org/wiki/Νικηφόρος_Λύτρας[/url]

Μερικά έργα του:

Αυτοπροσωπογραφία:

 

[nikostratos]

Αλέξανδρος Αλεξανδράκης, προσωπικά ο αγαπημένος Έλληνας ζωγράφος, γνωστός σχεδόν σε όλους τους Έλληνες μέσω του έργου του, αλλά όχι ονομαστικά.

Βιογραφία:

Έλληνας ζωγράφος και χαράκτης, γνωστός κυρίως από τους πίνακές του με θέμα τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940.

Ο Αλέξανδρος Αλεξανδράκης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 8 Μαρτίου 1913. Παρά τις αντιρρήσεις των γονέων του, που τον ήθελαν έμπορο, γράφτηκε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) το 1931 και σπούδασε ζωγραφική με δασκάλους τον Σπυρίδωνα Βικάτο και τον Ουμβέρτο Αργυρό και χαρακτική με τον Γιάννη Κεφαλληνό.

Με την έκρηξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου (28 Οκτωβρίου 1940), επιστρατεύτηκε και στάλθηκε στην Ήπειρο, όπου έζησε όλο το έπος των μαχών από την πρώτη γραμμή. Προτού, όμως, αναχωρήσει για το μέτωπο, πήρε μαζί του τα στοιχειώδη σύνεργα του ζωγράφου κι έτσι μπόρεσε να χαράξει με το μολύβι του αληθινά ζωντανά σκίτσα του πολέμου που του χρησίμευσαν αργότερα για να ζωγραφίσει τους γνωστούς πίνακες με σκηνές του ελληνοϊταλικού πολέμου.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής κέρδισε το πρώτο βραβείο χαρακτικής σε διαγωνισμό της ΑΣΚΤ. Το 1950 έλαβε το πρώτο και το δεύτερο βραβείο σε διαγωνισμό αφίσας για το Σχέδιο Μάρσαλ και την επόμενη χρονιά το Α’ βραβείο αφίσας του ΕΟΤ. Το 1955 έθεσε υποψηφιότητα για καθηγητής στην ΑΣΚΤ, αλλά δεν κατόρθωσε να εκλεγεί.

Λίγο πριν από το θάνατό του, εξέδωσε το 1968 το λεύκωμα «Έτσι πολεμούσαμε 40-41», με 80 σκίτσα από το μέτωπο και 22 πολεμικούς πίνακες από την περίοδο εκείνη. Στο λιτό πρόλογο του γράφει: «Με το βιβλίο τούτο θέλησα να διηγηθώ τον πόλεμο με τον δικό μου τρόπο. Στην Τέχνη μου με απασχόλησαν πολλά. Οι εικόνες, όμως, του μετώπου, και της υπεράνθρωπης προσπάθειάς μας στον συντριπτικά άνισο αγώνα, έρχονται και ξανάρχονται στη ζωγραφική μου σαν ανεξόφλητο χρέος».

Η καλλιτεχνική δραστηριότητά του περιλάμβανε ακόμη συμμετοχή σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τελευταίο έργο του που έμεινε ατελείωτο ήταν ένας πίνακας μεγάλων διαστάσεων για τη ναυμαχία του Γέροντα.

Ο Αλέξανδρος Αλεξανδράκης πέθανε στην Αθήνα στις 13 Σεπτεμβρίου 1968. Στις 29 Δεκεμβρίου 1968 τιμήθηκε μεταθανάτια για το έργο από την Ακαδημία Αθηνών και το 1980 η Εθνική Πινακοθήκη πραγματοποίησε μεγάλη αναδρομική έκθεση του έργου του.

Πηγή: www.sansimera.gr/biographies/1709]http://www.sansimera.gr/biographies/1709[/url]

Ο καλλιτέχνης:

Έργα του:

http://[URL unfurl="true"]www.dsclab.ntua.gr/~phib/hellas/1940/Alexandrakis-Aera!.jpg[/img[/URL]]

[img]http://[URL unfurl="true"]www.dsclab.ntua.gr/~phib/hellas/1940/Alexandrakis-Proelasis.jpg[/img[/URL]]

[img]http://[URL unfurl="true"]www.dsclab.ntua.gr/~phib/hellas/1940/Alexandrakis-KsafnikaMesTiNyhta.jpg[/img[/URL]]

[img]http://[URL unfurl="true"]www.dsclab.ntua.gr/~phib/hellas/1940/Alexandrakis-MehrisEshaton.jpg[/img[/URL]]

[img]http://s14-eu5.ixquick.com/cgi-bin/serveimage?url=https:%2F%2Fsxolikesdraseis.files.wordpress.com%2F2015%2F10%2Fimg5_10.jpg&sp=8dd8aa1fe50d2967673a54697cc661ce

http://s14-eu5.ixquick.com/cgi-bin/serveimage?url=https:%2F%2F[URL unfurl="true"]www.pemptousia.gr%2Fwp-content%2Fuploads%2F2011%2F10%2Fektordoukas.jpg&sp=a8d60537ff62820aef06e4829cc5b254[/img[/URL]]

[img]http://s14-eu5.ixquick.com/cgi-bin/serveimage?ref=http%3A%2F%2Fhomouniversalisgr.blogspot.com%2F2016%2F10%2F1940.html&ua=TW96aWxsYS81LjAgKE1hY2ludG9zaDsgVTsgUFBDIE1hYyBPUyBYOyBkZS1DSCkgQXBwbGVXZWJLaXQvNDE5LjIgKEtIVE1MLCBsaWtlIEdlY2tvKSBTYWZhcmkvNDE5LjM&uadata=5ad79a465bee64973d5b192384e24dc7&url=https%3A%2F%2F3.bp.blogspot.com%2F-B-9k1GvGKXs%2FWA8C2lEF0RI%2FAAAAAAAA2-E%2FDU-8mb1h8BQ_pyjpYyVuRMi2DHziYDntgCEw%2Fs640%2F21.jpg&sp=7f36a63f139f54402b21f64f829cae15&f=92177f7129bbbb4c6156f178f872f780.jpg

 

[nikostratos]

Πολύ ωραίες αναρτήσεις κ. Βοργία μπράβο σας!

 

[petergsp]

Πολύ ωραίες αναρτήσεις κ. Βοργία μπράβο σας!

ειστε αξιεπαινοι κι οι δυο.

 

[nikostratos]

ειστε αξιεπαινοι κι οι δυο.