Θολωμένος από κάβλα και επηρεάσμενος από τις ''ρομαντικές'' αναφορές στις προηγούμενες σελίδες, κατευθύνθηκα σήμερα το πρωί στα βρωμερά σοκάκια της ηδονής και του πάθους.
Στο μετρό κόντεψα να πάθω έμφραγμα με όλες τις τσουλάρες που τα πετάνε όλα έξω φόρα παρτίδα, επέδειξα άσυλληπτο αυτοέλεγχο και με το ζόρι συγκρατήθηκα και δεν άρχισα να την παίζω μέσα στο βαγόνι.
Μέχρι να φτάσω Σύνταγμα, να αλλάξω και να πάρω τη γραμμή προς Ανθούπολη ώστε να κατέβω
Μεταξουργείο, τα είχα δει όλα.
Πήγα καρφωτός στην Ιωαννίνων. Στο 3αρι του ισογείου είχε την Αναστασία, μιλφ με μακρύ μαύρο μαλλί, πεσμένο στήθος και πλαδαρό σώμα. Στο 3αρι του ορόφου τα μουνόπανα δεν μου άνοιξαν, δεν γούσταραν τη φάτσα μου μάλλον. Στο 5αρι είχε την Άννα, ένα ώριμο, ξανθό, σοβιετικό σκυλί του πολέμου με τατουάζ στο μπράτσο και ζουμερές βυζάρες.
Δεν θα αποκαλύψω με ποια από τις δύο πέρασα, όμως δεν πήρα αυτό που ήθελα. Ενώ άρχισα τη δική μου ύπουλη τεχνική (φιλάκια και γλειψήματα στο μουνάκι και αισθησιακό τρίψιμο των γεννητικών οργάνων μέχρι να μπει από μόνο του), έφαγα ''πόρτα'' και με ρώταγε σε σπαστά ελληνικά αν είμαι τρελός. Έφαγα τέτοιο ξενέρωμα που με το ζόρι έχυσα μέσα στο βρωμολάτεξ, σκεπτόμενος μόνο και μόνο το εικοσαράκι το οποίο έδωσα.
Σαν ΜΑΛΑΚΑΣ ήπια 5 λίτρα φάντα και με έπιασε κατούρημα όλη την ημέρα και στο τέλος δεν πέτυχα το στόχο μου. Πήγε να με πατήσει και το γαμωτρένο που βρίσκεται εκεί κοντά.
Αν δεν βαριόμουν τόσο, θα έψαχνα αυτόν που ανέφερε την Ιωαννίνων πριν λίγες σελίδες και θα του κατέβαζα Παναγίες στα π.μ. για την ταλαιπωρία την οποία με υπέβαλε και το χαμένο μπλε παράβολο.
Υ.Γ. Κριτική δεν γράφω, διότι μου τις λογοκρίνουν και δεν τις ανεβάζουν.