Κάνα δεκαήμερο πριν...
Εχω φορτώσει, έχω τσιτωσει, κοιτάω γάμπα και γίνομαι καγκελάριος... Πάμε.
Αρπαω την άμαξα και την βάνω στο παρκι στη σκιά στην Αχαρνών. Η άμαξα ένεκα πολυτελε, δεν κάνει να ξεκουράζεται στον δρόμο. Με 5€ έχε το μυαλό σου ήσυχο, στην κάβλα του, στα μουνάκια του.
Εχω χαράξει διαδρομή, τα πρωτα φωκαιας, διδυμου από τα μικρά, Αλκιβιάδου και μετά Λιοσίων και Βέργας. Θα ρίξω τουλάχιστον 2, εχω ένα πενηνταρι για σκότωμα, including δωράκι/ εξτραδακι σε κάποια δεσποινίς, γιατί μου βγαίνουν και άρρωστα πράματα καμιά φορά...
Στο θέμα:
Διδυμου 27,αυτο με τους τοξοβολους για ντεκόρ. Πλησιάζω, μπάρμπας καμιά 65+ έτη, αναμένει στα σκαλάκια να του ανοίξουν. Έχει φέρει το πόμολα στο στήθος και με το ένα πόδι στο κάτω σκαλί είναι έτοιμος για εκκίνηση/μπουκα αλλά Μπολτ στο σαλόνι του ιδρύματος.
Ροζέ πουκαμισακι, παντελονακι, αμπιγιε!
Buzzer button και επιταχυνω να χωθώ μαζί του.....
Και εκεί τρώω ένα απτσακι, ένα ντιρεκτ και ένα χαστουκι συγχρόνως, από την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ μπόχα του τυπου. Είμαι σκληρός καριόλης, εχω κάνει πράματα, αλλά τέτοιο δακρυγόνο δεν είχα ξαναμυρισει.
Καθόμαστε, ή μάλλον κάθεται στο σαλονακι Luis Vuitton με το Chesterfield το τραπεζάκι και εγώ δίπλα στην κουρτίνα όρθιος γιατί τελείωνε το οξυγόνο... Δεν μπορώ να πιστεψω ότι ήρθε να περασει σε δωμάτιο! Εξέρχεται η τσα2, ξανθιά σγουρομαλλα γνωστή πορτοχτυπα οχταλεπτου και ανακοινώνει Μιλένα.
"Εγώ είμαι πρωτος, θα περασω"
Λάλησε η γαρδένια νομίζοντας ότι θα του παρω την σειρά.
Και εκεί που παω να φυγω, γιατί τι θα πουν στην μάνα μου? από πήγε ο κανακάρης της? Μου ρίχνουν το τρίποντο με ανάποδο ψαλίδι...
Ανοίγει η κουρτίνα μάγκες μου και ναι, δεν βγαίνει το ζονγκ, όχι.
Βγαίνει χωρίς υπερβολή, ένας γέροντας άνω των 80,ραμολιμεντο, με βερμούδα και τον έχω στους 30-40 ποντους να κρέμονται οι πετσες πανω στο σκελετό του, στα γόνατα και στα μπρατσα του! Αυτή η οπτασία φορούσε ένα λευκό μπλουζάκι, πιο γαριασμενο από του Τσιορδα και είχε και αξεσουάρ μια μαγκουρα και παντοφλα. Πανλευκος με τεράστιες καφέ παναδες!
Οοοοχι καργιολακια, δεν τελείωσε ακόμη...
Ορμάει λοιπόν επάνω του η τσα2, τον αγκαλιάζει από τους ώμους και ρωτάει:
_Εντάξει? (ήταν εμφανές ότι είχε τσιμπήσει χαρτζιλίκι)
_Ναι!!! (τρεμάμενη φωνή)
Ναι, στο στοματάκι της..........
(Ήπια λίγο Priberan και συνεχίζω να γράφω. Οι αναμνήσεις είναι σκληρές, με σημάδεψαν. )
Βγαίνει και το μπαμπατσικο κεφτεδάκι, ερχόμενη από το wc.
Ο αρωματικος είναι όρθιος πίσω μου και με κίνηση σαν χέλι, βγαίνω μπροστά από τον σιχαμενο σκατογερο και την τσα. Το κουτάκι του Hellraiser έχει ανοίξει, η πόρτα είναι μπροστά!
Βγαίνω στο καθαρό αέρα και θέλω να πεσω στην αγκαλιά και να γλωσσοφιλιασω τους πεντακαθαρους τοξοβολους...
Στο 1,3 η τουρμπίνα με κατέβασε Φάληρο σε 10...
Μια εικόνα, χιλιες λεξεις...
Μια ρουθούνια, πόσες????