Γύρω στις 12:15 στο Μετάξι:
-
Ιάσωνος 2 ισόγειο: Αλεξάνδρα.
-
Ιάσωνος 2 όροφος: κλειστό.
-
Ιάσωνος 10 ισόγειο: Ελένη.
-
Ιάσωνος 10 όροφος: Ντιάνα.
Είναι έκφυλη φάτσα - δεν είναι δηλαδή το στυλ μου - και χάνει αρκετά στα πέλματα - επίσης ντεκαυλέ για μένα - αλλά έκανε μια κίνηση που με ανάγκασε να περάσω μαζί της. Ανέβηκα λοιπόν πρώτα στον όροφο χωρίς να δω ποια είναι κάτω. Την ώρα που ανέβαινα κατέβαινε ο τσάτσος από πάνω και έτσι τη βρήκα μόνη μέσα στο σπίτι. Αφού την είδα και έκανα να φύγω, με πήρε αγκαζέ με πολύ αγαπησιάρικο τρόπο και κατεβήκαμε αργά μαζί κάτω για να με πάει στην Ελένη, αφήνοντας το πάνω σπίτι άδειο. Βγήκε η Ελένη και στεκόντουσαν και με κοίταζαν μαζί και οι δύο - δεν υπήρχε άλλος πελάτης. Έτσι όπως με είχε σκλαβώσει η μικρή δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο - ζήτησα συγνώμη από την Ελένη και ανέβηκα πάνω με τη Ντιάνα. Πολύ ωραίο το νέο σπίτι, με ευρύχωρα δωμάτια και ξύλινα πατώματα. Η Ντιάνα πολύ περιποιητική και χωρίς το παραμικρό ίχνος βιασύνης. Μιας και δεν με καύλωναν τα πατουσάκια της επικεντρώθηκα σαν έμπειρος γαμιάς σε άλλο σημείο του σώματός της - συγκεκριμένα στο πεντακάθαρο κωλαράκι της το οποίο και έγλυψα μέχρι μέσα. Γενικά ο χώρος, η άνεση χρόνου και η όλη φάση με έκαναν να νιώθω ότι βρίσκομαι σε ξενοδοχείο και όχι σε μπουρδέλο, ειδικά του Μεταξουργείου. Όταν τελειώσαμε, αντί να φύγει βγήκε στο μπαλκόνι και κοίταζε από κάτω τη θάλασσα - πλάκα κάνω, τα πρεζάκια κοίταζε.
Το κλου της ημέρας όμως δεν ήταν αυτό. Ήταν η ιστορική συνάντηση που είχα φεύγοντας και πηγαίνοντας προς το μετρό. Ποιον είδα λοιπόν να κάθεται σε τραπεζάκι και να πίνει τον καφέ του έξω από το Crystal City Hotel? Τον ζωντανό θρύλο της ελληνικής μουσικής Σταμάτη Κόκοτα! Στάθηκα με ΔΕΟΣ μπροστά του στο ένα μέτρο και του είπα δυνατά: "Γεια σου Σταμάτη θρύλε!" Με κοίταξε και αυτός, μου χαμογέλασε με χαρά και μου είπε: "Γεια σου, γεια σου!" Ιστορικές στιγμές!
