bianco_verdi
Μέλος
- Εγγρ.
- 15 Ιαν 2010
- Μηνύματα
- 1.733
- Like
- 97
- Πόντοι
- 16
Λοιπόν, αυτό το ρομαντικό θρεντ με ενέπνευσε να μοιραστώ μαζί σας μια πολύ ρομαντική, πρωτοχρονιάτικη ιστορία, που νομίζω θα θυμάμαι για πάντα.
Ξυπνάω λοιπόν παραμονή πρωτοχρονιάς να πάω στη δουλειά και πριν φύγω πάω μία στο μέρος, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να χέσω, καθότι την προηγουμένη είχα φάει φασολάδα, φακόρυζο, γιαούρτια , ξηροκάρπια, φρούτα, σοκολάτα κλπ και δεν είχα χέσει! Να μην τα πολυλογώ δεν τα κατάφερα να χέσω παρά την προσπάθεια, πράγμα πολύ περίεργο δεδομένων των όσων είχα καταναλώσει την προηγουμένη. Άλλες φορές θα με είχε ξυπνήσει η ίδια η κάθοδος του τσουναμιού. Πέρναγε λοιπόν η ώρα, έπρεπε να φύγω , οπότε τα μαζεύω από τον καμπινέ και δρόμο.
Με το που παρκάρω το αμάξι κοντά στο μετρό, νιώθω τα πρώτα φτερουγίσματα και τους πρώτους βορβορισμούς στην κοιλιά μου. Το κακό έμοιαζε αναπότρεπτο. Το ένιωθα να έρχεται καταπάνω μου με δρασκελιές.
Η πρώτη σκέψη μου ήταν να βάλω μπρος και πίσω για το σπίτι. Είχα αργήσει όμως ήδη και από την άλλη σκέφτηκα "κάθε μέρα χέζω στο γραφείο έτσι κι αλλιώς, θα χέσω όταν φτάσω." Έτσι νόμιζα.
Μόλις μπαίνω στο μετρό, άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας, όσο και να κρατιόμουν νόμιζα ότι θα μου φύγουν επί τόπου, μιλάμε δεν έχω αισθανθεί ξανά τέτοια πίεση στη ζωή μου, δεν περιγράφεται αυτό το άσχημα συναίσθημα περιορισμού και ασφυξίας. Και είχα 7 στάσεις με αλλαγή γραμμής για να φτάσω...
Μία στάση έφτανε για να αντιληφθώ το κρίσιμο της κατάστασης. Στην επόμενη πέταξα σαν πουλί στις σκάλες μέχρι να βγω στην επιφάνεια. Μπαίνω στην πρώτη καφετέρια. Άδεια εντελώς,μόλις άνοιγε. Λέω στην κοπέλα " έναν καφέ για έξω" και " μπορώ να αφήσω μια στιγμή εδώ την τσάντα μου και να πάω στην τουαλέτα;". Από την απελπισία στο βλέμμα και τις κινήσεις μου ήμουν σίγουρος ότι τα κατάλαβε όλα.
Φτάνω στην τουαλέτα, μύριζε χλωρίνη , μόλις την είχαν καθαρίσει, όλα γύρω πεντακάθαρα. Ίσα που πρόλαβα να κατεβάσω παντελόνι και ένας χείμαρρος απελευθερώθηκε με τρομερή ορμή από μέσα μου σε ρευστή μορφή! Παράλληλα πάταγα συνεχώς καζανάκι για τη βρώμα! Άδειασα εντελώς, μα εντελώς όμως. Δεν έμεινε τίποτα. Τέτοια ηδονή, τέτοια ανακούφιση , τέτοιο ξαλάφρωμα δεν περιγράφονται εύκολα αυτά τα συναισθήματα. Μόνο αν το έχεις ζήσει καταλαβαίνεις το μεγαλείο. Από την κόλαση στον παράδεισο σε μια τόση δα στιγμούλα, σε ένα δευτερόλεπτο μεταξύ του αντέχεις και δεν αντέχεις.
Πραγματικά το συναίσθημα ευφορίας που με κατέκλυσε δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Ένιωσα άλλος άνθρωπός. Ξαναγεννημένος.
Πήρα τον καφέ μου και βγήκα ανανεωμένος στον κρύο αέρα. Ανάλαφρος πια σαν το πουλάκι. Μια εμπειρία πρωτοχρονιάτικη που μου ανανέωσε την πίστη στο μεγαλείο της ταπεινής, ανθρώπινής μας φύσης.
Ξυπνάω λοιπόν παραμονή πρωτοχρονιάς να πάω στη δουλειά και πριν φύγω πάω μία στο μέρος, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να χέσω, καθότι την προηγουμένη είχα φάει φασολάδα, φακόρυζο, γιαούρτια , ξηροκάρπια, φρούτα, σοκολάτα κλπ και δεν είχα χέσει! Να μην τα πολυλογώ δεν τα κατάφερα να χέσω παρά την προσπάθεια, πράγμα πολύ περίεργο δεδομένων των όσων είχα καταναλώσει την προηγουμένη. Άλλες φορές θα με είχε ξυπνήσει η ίδια η κάθοδος του τσουναμιού. Πέρναγε λοιπόν η ώρα, έπρεπε να φύγω , οπότε τα μαζεύω από τον καμπινέ και δρόμο.
Με το που παρκάρω το αμάξι κοντά στο μετρό, νιώθω τα πρώτα φτερουγίσματα και τους πρώτους βορβορισμούς στην κοιλιά μου. Το κακό έμοιαζε αναπότρεπτο. Το ένιωθα να έρχεται καταπάνω μου με δρασκελιές.
Η πρώτη σκέψη μου ήταν να βάλω μπρος και πίσω για το σπίτι. Είχα αργήσει όμως ήδη και από την άλλη σκέφτηκα "κάθε μέρα χέζω στο γραφείο έτσι κι αλλιώς, θα χέσω όταν φτάσω." Έτσι νόμιζα.
Μόλις μπαίνω στο μετρό, άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας, όσο και να κρατιόμουν νόμιζα ότι θα μου φύγουν επί τόπου, μιλάμε δεν έχω αισθανθεί ξανά τέτοια πίεση στη ζωή μου, δεν περιγράφεται αυτό το άσχημα συναίσθημα περιορισμού και ασφυξίας. Και είχα 7 στάσεις με αλλαγή γραμμής για να φτάσω...
Μία στάση έφτανε για να αντιληφθώ το κρίσιμο της κατάστασης. Στην επόμενη πέταξα σαν πουλί στις σκάλες μέχρι να βγω στην επιφάνεια. Μπαίνω στην πρώτη καφετέρια. Άδεια εντελώς,μόλις άνοιγε. Λέω στην κοπέλα " έναν καφέ για έξω" και " μπορώ να αφήσω μια στιγμή εδώ την τσάντα μου και να πάω στην τουαλέτα;". Από την απελπισία στο βλέμμα και τις κινήσεις μου ήμουν σίγουρος ότι τα κατάλαβε όλα.
Φτάνω στην τουαλέτα, μύριζε χλωρίνη , μόλις την είχαν καθαρίσει, όλα γύρω πεντακάθαρα. Ίσα που πρόλαβα να κατεβάσω παντελόνι και ένας χείμαρρος απελευθερώθηκε με τρομερή ορμή από μέσα μου σε ρευστή μορφή! Παράλληλα πάταγα συνεχώς καζανάκι για τη βρώμα! Άδειασα εντελώς, μα εντελώς όμως. Δεν έμεινε τίποτα. Τέτοια ηδονή, τέτοια ανακούφιση , τέτοιο ξαλάφρωμα δεν περιγράφονται εύκολα αυτά τα συναισθήματα. Μόνο αν το έχεις ζήσει καταλαβαίνεις το μεγαλείο. Από την κόλαση στον παράδεισο σε μια τόση δα στιγμούλα, σε ένα δευτερόλεπτο μεταξύ του αντέχεις και δεν αντέχεις.
Πραγματικά το συναίσθημα ευφορίας που με κατέκλυσε δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Ένιωσα άλλος άνθρωπός. Ξαναγεννημένος.
Πήρα τον καφέ μου και βγήκα ανανεωμένος στον κρύο αέρα. Ανάλαφρος πια σαν το πουλάκι. Μια εμπειρία πρωτοχρονιάτικη που μου ανανέωσε την πίστη στο μεγαλείο της ταπεινής, ανθρώπινής μας φύσης.
,εγώ για να απολαύσω τέτοιο χέσιμο χρειάζομαι τουλάχιστον κανα μισάωρο :S :S 
