Η στοά των αθανάτων..
- Μέλος που άνοιξε το νήμα AssFiller
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 360
- Εμφανίσεις 64K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 1 άτομα (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
Ρόζα Εσκενάζυ (1883-1980)
Ανήκει στους μύθους του Ελληνικού τραγουδιού η εκπληκτική αυτή τραγουδίστρια και χορεύτρια ανατολικών χορών. Ακόμα και η χρονολογία γεννήσεώς της είναι ένα πρόβλημα, που σχετίζεται με την εν γένει πορεία της στο χορό και στο τραγούδι, αφού ήταν ένα από τα μακροβιότερα πρόσωπα του χώρου των καλλιτεχνών. Εάν οι αναμνήσεις τουΜιχάλη Σέμση, γυιού του Δημήτρη είναι σωστές, τότε η Ρόζα πρέπει να είχε μια διαφορά 2-3 χρόνων με τον περίφημο Σαλονικιό, που πρέπει να γεννήθηκε μεταξύ 1881 και 84. Επομένως η Ρόζα θα ήταν γεννημένη μεταξύ 83 και 87. Γεννήθηκε στην Πόλη από γονείς Εβραϊκής καταγωγής και προς το τέλος του προηγούμενου αιώνα, βρέθηκε με την οικογενειά της στην Θεσσαλονίκη. Από μικρή έκανε προσπάθειες να προσεγγίσει τον χώρο του τραγουδιού και του χορού, αλλά συναντούσε την άρνηση της οικογένειάς της. Πάντως είναι βέβαιο ότι γύρω στα 1910 αρχίζει να εμφανίζεται επαγγελματικά σε κέντρα και σε θεατρικές παραστάσεις, κυρίως σαν χορεύτρια και λιγότερο σαν τραγουδίστρια. Αυτή η περίοδος (1910-1925) είναι και η πλέον σκοτεινή της ζωής της, αφού τα επόμενα χρόνια -έκρυβε σαν όλες σχεδόν τις γυναίκες- τον πραγματικό χρόνο γεννήσεώς της, με αποτέλεσμα να μεταθέτει γεγονότα κατά μια 20ετία περίπου. Από τα μέσα της δεκαετίας του 20 έρχεται στην Αθήνα και αρχίζει να τραγουδά στα στέκια των μουσικών της προσφυγιάς και γρήγορα γνωρίζεται με τα ονόματα του χώρου.
Το 1928-29 πραγματοποιεί τις πρώτες ηχογραφίσεις τραγουδιών και από το 1930, αρχίζει την συνεργασία της με τους μεγάλους συνθέτες της Σμύρνης και της Πόλης. Πρώτος ο Παναγιώτης Τούντας που εμπιστεύεται μερικά από τα καλύτερα ρεμπέτικά του κι ακολουθούν ο Κώστας Σκαρβέλης, ο Ιάκωβος Μοντανάρης, ο Ιωάννης Δραγάτσης (ή Ογδοντάκης), ο Κώστας Τζόβενος, ο Σπύρος Περιστέρης, ο Κώστας Καρίπης, ο Γρηγόρης Ασίκης, ο Σωτήρης Γαβαλάς, ο Μανώλης Χρυσαφάκης, ο Βαγγέλης Παπάζογλου και άλλοι. Φυσικά και οι μόνιμοι συνεργάτες της στο πάλκο Αγάπιος Τομπούλης και Δημήτρης Σέμσης, που για χρόνια ήταν καλλιτεχνικό ζευγάρι. Στις 78 στροφές πέρασε περίπου 250 ρεμπέτικα και αμανέδες που μαζί με τα δημοτικά ξεπερνάει τα 500 τραγούδια. Μέχρι την δεκαετία του 60, δηλαδή κοντά στα 80 της, ήταν σε πλήρη φωνητική δραστηριότητα, που διατηρήθηκε για μερικά ακόμη χρόνια.
Μόλις γύρω στο 1970-75 χάνει τις δυνατότητες που είχε στη φωνή, αλλά παραμένει μια "αξιόμαχη" χορεύτρια που ξετρελαίνει τον κόσμο στις λίγες εμφανίσεις της σε ειδικές εκδηλώσεις γι`αυτήν ή στην τηλεόραση. Διατήρησε μέχρι το τέλος τις ωραίες ανατολίτικες φορεσιές της (σαλβάρια) που είχε από τα νεανικά της χρόνια. Πέθανε στο σπίτι της, στην Κηπούπολη Περιστερίου στις 2 Δεκεμβρίου του 1980.
Ανήκει στους μύθους του Ελληνικού τραγουδιού η εκπληκτική αυτή τραγουδίστρια και χορεύτρια ανατολικών χορών. Ακόμα και η χρονολογία γεννήσεώς της είναι ένα πρόβλημα, που σχετίζεται με την εν γένει πορεία της στο χορό και στο τραγούδι, αφού ήταν ένα από τα μακροβιότερα πρόσωπα του χώρου των καλλιτεχνών. Εάν οι αναμνήσεις τουΜιχάλη Σέμση, γυιού του Δημήτρη είναι σωστές, τότε η Ρόζα πρέπει να είχε μια διαφορά 2-3 χρόνων με τον περίφημο Σαλονικιό, που πρέπει να γεννήθηκε μεταξύ 1881 και 84. Επομένως η Ρόζα θα ήταν γεννημένη μεταξύ 83 και 87. Γεννήθηκε στην Πόλη από γονείς Εβραϊκής καταγωγής και προς το τέλος του προηγούμενου αιώνα, βρέθηκε με την οικογενειά της στην Θεσσαλονίκη. Από μικρή έκανε προσπάθειες να προσεγγίσει τον χώρο του τραγουδιού και του χορού, αλλά συναντούσε την άρνηση της οικογένειάς της. Πάντως είναι βέβαιο ότι γύρω στα 1910 αρχίζει να εμφανίζεται επαγγελματικά σε κέντρα και σε θεατρικές παραστάσεις, κυρίως σαν χορεύτρια και λιγότερο σαν τραγουδίστρια. Αυτή η περίοδος (1910-1925) είναι και η πλέον σκοτεινή της ζωής της, αφού τα επόμενα χρόνια -έκρυβε σαν όλες σχεδόν τις γυναίκες- τον πραγματικό χρόνο γεννήσεώς της, με αποτέλεσμα να μεταθέτει γεγονότα κατά μια 20ετία περίπου. Από τα μέσα της δεκαετίας του 20 έρχεται στην Αθήνα και αρχίζει να τραγουδά στα στέκια των μουσικών της προσφυγιάς και γρήγορα γνωρίζεται με τα ονόματα του χώρου.
Το 1928-29 πραγματοποιεί τις πρώτες ηχογραφίσεις τραγουδιών και από το 1930, αρχίζει την συνεργασία της με τους μεγάλους συνθέτες της Σμύρνης και της Πόλης. Πρώτος ο Παναγιώτης Τούντας που εμπιστεύεται μερικά από τα καλύτερα ρεμπέτικά του κι ακολουθούν ο Κώστας Σκαρβέλης, ο Ιάκωβος Μοντανάρης, ο Ιωάννης Δραγάτσης (ή Ογδοντάκης), ο Κώστας Τζόβενος, ο Σπύρος Περιστέρης, ο Κώστας Καρίπης, ο Γρηγόρης Ασίκης, ο Σωτήρης Γαβαλάς, ο Μανώλης Χρυσαφάκης, ο Βαγγέλης Παπάζογλου και άλλοι. Φυσικά και οι μόνιμοι συνεργάτες της στο πάλκο Αγάπιος Τομπούλης και Δημήτρης Σέμσης, που για χρόνια ήταν καλλιτεχνικό ζευγάρι. Στις 78 στροφές πέρασε περίπου 250 ρεμπέτικα και αμανέδες που μαζί με τα δημοτικά ξεπερνάει τα 500 τραγούδια. Μέχρι την δεκαετία του 60, δηλαδή κοντά στα 80 της, ήταν σε πλήρη φωνητική δραστηριότητα, που διατηρήθηκε για μερικά ακόμη χρόνια.
Μόλις γύρω στο 1970-75 χάνει τις δυνατότητες που είχε στη φωνή, αλλά παραμένει μια "αξιόμαχη" χορεύτρια που ξετρελαίνει τον κόσμο στις λίγες εμφανίσεις της σε ειδικές εκδηλώσεις γι`αυτήν ή στην τηλεόραση. Διατήρησε μέχρι το τέλος τις ωραίες ανατολίτικες φορεσιές της (σαλβάρια) που είχε από τα νεανικά της χρόνια. Πέθανε στο σπίτι της, στην Κηπούπολη Περιστερίου στις 2 Δεκεμβρίου του 1980.
Συνημμένα
Βασίλης Τσιτσάνης (1917-1987)
Στις 18 Ιανουαρίου, το 1915, στα Τρίκαλα, μια πόλη της Θεσσαλίας, γεννήθηκε ο Βασίλης Τσιτσάνης. Ο Βασίλης ήταν καλός στα γράμματα αλλά και στη μουσική. Το βιολί τον βοηθάει να βγάζει κανα χαρτζιλίκι, ενώ ταυτόχρονα "σκαλίζει" τη μεγάλη του αγάπη, το απαγορευμένο μέχρι πριν λίγο καιρό μπουζούκι του πατέρα του. Αρχισε να παίρνει μαθήματα βιολιού ενώ τα σχέδια της μητέρας του Βικτωρίας ήταν να γίνει ένας μεγάλος δικηγόρος. Το 1937 κατεβαίνει στην Αθήνα για να γίνει δικηγόρος. Το μπουζούκι το έχει μάθει καλά και αρχικά παίζει σε ταβερνάκια, ενώ το φθινόπωρο γράφεται στη Νομική σχολή. Αρχίζει επίσης να εργάζεται στο κέντρο "Μπιζέλια". Η πρώτη ηχογράφηση έγινε όταν ήταν ακόμη 22 ετών: "σ΄ενα τεκέ μπουκάρανε" και έγινε στην ΟDEON ενώ λίγο αργότερα ηχογραφεί και το: "Να γιατί γυρνώ μεσ΄στην Αθήνα". Το Μάρτη του '38, παρουσιάζεται στο Τάγμα Τηλεγραφητών, στη Θεσσαλονίκη. Στο στρατό γράφει πολλά τραγούδια, ενώ ταυτόχρονα αρχίζει να καθιερώνεται επαγγελματικά. Οι πύλες των εταιριών ανοίγουν διάπλατα, αλλά έπρεπε να κατεβαίνει στην Αθήνα για να ηχογραφεί αφού οι εταιρίες είχαν στην πρωτεύουσα την έδρα τους. Αναγκαζόταν να παίρνει άδειες και επειδή δεν γύριζε έγκαιρα στο στρατόπεδο βρισκόταν συχνά στο πειθαρχείο. Μια χειμωνιάτικη βραδυά, στο πειθαρχείο όπου βρισκόταν, έγραψε την περίφημη "Αρχόντισσα", που τραγουδά για μία εξαιρετικά όμορφη γυναίκα, πραγματική αρχόντισσα στην ομορφιά. τη Θεσσαλονίκη γνωρίζει και τη Ζωή Σαμαρά, με την οποία μόλις απολύεται από το στρατό, αραββωνιάζεται.
Ο Τσιτσάνης πηγαίνει στον πόλεμο ενώ στέλνει τη Ζωή να μείνει στα Τρίκαλα με την μητέρα του. Από τον πόλεμο γυρίζει τραυματισμένος, παίρνει τη γυναίκα του και πηγαίνουν στη Θεσσαλονίκη, όπου παντρεύονται. Το '46 κατεβαίνει και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Δουλεύει στου "Τζίμη του Χοντρού", στην οδό Αχαρνών και την περίοδο αυτή γνωρίζεται με την Σωτηρία Μπέλλου και την Μαρίκα Νίνου. Η εποχή της Ινδικής εισβολής στην Ελληνική μουσική βρίσκει τον Τσιτσάνη και το Γιάννη Παπαιωάννου μαζί, φίλοι και κουμπάροι, να αντιστέκονται στη λαίλαπα. Είχαν ξεκινήσει να τραγουδούν μαζί το 1969, όταν ο Τσιτσάνης γύρισε από την Αμερική. Αυτό το ανεπανάληπτο δίδυμο, σταμάτησε να τραγουδά τον Αύγουστο του 1972 με τον αναπάντεχο θάνατο του Μπάρμπα Γιάννη σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, καθώς γύριζε στο σπίτι του από το κέντρο "Πανόραμα" στις Τζιτζιφιές. Ο Τσιτσάνης δέχτηκε μεγάλο πλήγμα....
Τελευταίος σταθμός ήταν το "Χάραμα" στην Καισαριανή..........το μαγαζί του Τσιτσάνη. Έτσι το έλεγαν όλοι εκείνοι που αγάπησαν τον Βασίλη. Το 1983 η υγεία του κλονίζεται. Τα Χριστούγεννα του ίδιου χρόνου, το πάλκο ήταν άδειο. Χωρίς το μεγάλο δημιουργό, όλα έλειπαν. Ας ήταν η μουσική η ίδια. Η ερμηνεία χάθηκε. Στις 18 Γενάρη του 1984 ο Βασίλης Τσιτσάνης άφησε την τελευταία του πνοή.
''.....Για να γράψεις τέτοια μουσική πρέπει να πονέσεις, να πεινάσεις. Σήμερα όλοι τα έχουν όλα. Οι δίσκοι μπήκαν στη βιομηχανία. Κάποτε για να γραμμοφωνήσουμε ένα τραγούδι κάναμε ένα μήνα. Σήμερα γράφουν δέκα σε μία μέρα. Όλες αυτές οι ευκολίες είναι καταστρεπτικές για το μυαλό, την ψυχή, τη φαντασία. Γράφουν ένα τραγούδάκι στο πόδι, γίνεται σουξέ και την άλλη μέρα γεμίζουν οι τσέπες τους λεφτά. Πάνε σε κέντρα και παίρνουν μεροκάματο που δεν παίρναμε εμείς σ΄ένα μήνα. Ο τραγουδιστής δεν πρέπει να τα βλέπει όλα με κέρδος, αν θέλει να δημιουργήσει........ ''
Στις 18 Ιανουαρίου, το 1915, στα Τρίκαλα, μια πόλη της Θεσσαλίας, γεννήθηκε ο Βασίλης Τσιτσάνης. Ο Βασίλης ήταν καλός στα γράμματα αλλά και στη μουσική. Το βιολί τον βοηθάει να βγάζει κανα χαρτζιλίκι, ενώ ταυτόχρονα "σκαλίζει" τη μεγάλη του αγάπη, το απαγορευμένο μέχρι πριν λίγο καιρό μπουζούκι του πατέρα του. Αρχισε να παίρνει μαθήματα βιολιού ενώ τα σχέδια της μητέρας του Βικτωρίας ήταν να γίνει ένας μεγάλος δικηγόρος. Το 1937 κατεβαίνει στην Αθήνα για να γίνει δικηγόρος. Το μπουζούκι το έχει μάθει καλά και αρχικά παίζει σε ταβερνάκια, ενώ το φθινόπωρο γράφεται στη Νομική σχολή. Αρχίζει επίσης να εργάζεται στο κέντρο "Μπιζέλια". Η πρώτη ηχογράφηση έγινε όταν ήταν ακόμη 22 ετών: "σ΄ενα τεκέ μπουκάρανε" και έγινε στην ΟDEON ενώ λίγο αργότερα ηχογραφεί και το: "Να γιατί γυρνώ μεσ΄στην Αθήνα". Το Μάρτη του '38, παρουσιάζεται στο Τάγμα Τηλεγραφητών, στη Θεσσαλονίκη. Στο στρατό γράφει πολλά τραγούδια, ενώ ταυτόχρονα αρχίζει να καθιερώνεται επαγγελματικά. Οι πύλες των εταιριών ανοίγουν διάπλατα, αλλά έπρεπε να κατεβαίνει στην Αθήνα για να ηχογραφεί αφού οι εταιρίες είχαν στην πρωτεύουσα την έδρα τους. Αναγκαζόταν να παίρνει άδειες και επειδή δεν γύριζε έγκαιρα στο στρατόπεδο βρισκόταν συχνά στο πειθαρχείο. Μια χειμωνιάτικη βραδυά, στο πειθαρχείο όπου βρισκόταν, έγραψε την περίφημη "Αρχόντισσα", που τραγουδά για μία εξαιρετικά όμορφη γυναίκα, πραγματική αρχόντισσα στην ομορφιά. τη Θεσσαλονίκη γνωρίζει και τη Ζωή Σαμαρά, με την οποία μόλις απολύεται από το στρατό, αραββωνιάζεται.
Ο Τσιτσάνης πηγαίνει στον πόλεμο ενώ στέλνει τη Ζωή να μείνει στα Τρίκαλα με την μητέρα του. Από τον πόλεμο γυρίζει τραυματισμένος, παίρνει τη γυναίκα του και πηγαίνουν στη Θεσσαλονίκη, όπου παντρεύονται. Το '46 κατεβαίνει και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Δουλεύει στου "Τζίμη του Χοντρού", στην οδό Αχαρνών και την περίοδο αυτή γνωρίζεται με την Σωτηρία Μπέλλου και την Μαρίκα Νίνου. Η εποχή της Ινδικής εισβολής στην Ελληνική μουσική βρίσκει τον Τσιτσάνη και το Γιάννη Παπαιωάννου μαζί, φίλοι και κουμπάροι, να αντιστέκονται στη λαίλαπα. Είχαν ξεκινήσει να τραγουδούν μαζί το 1969, όταν ο Τσιτσάνης γύρισε από την Αμερική. Αυτό το ανεπανάληπτο δίδυμο, σταμάτησε να τραγουδά τον Αύγουστο του 1972 με τον αναπάντεχο θάνατο του Μπάρμπα Γιάννη σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, καθώς γύριζε στο σπίτι του από το κέντρο "Πανόραμα" στις Τζιτζιφιές. Ο Τσιτσάνης δέχτηκε μεγάλο πλήγμα....
Τελευταίος σταθμός ήταν το "Χάραμα" στην Καισαριανή..........το μαγαζί του Τσιτσάνη. Έτσι το έλεγαν όλοι εκείνοι που αγάπησαν τον Βασίλη. Το 1983 η υγεία του κλονίζεται. Τα Χριστούγεννα του ίδιου χρόνου, το πάλκο ήταν άδειο. Χωρίς το μεγάλο δημιουργό, όλα έλειπαν. Ας ήταν η μουσική η ίδια. Η ερμηνεία χάθηκε. Στις 18 Γενάρη του 1984 ο Βασίλης Τσιτσάνης άφησε την τελευταία του πνοή.
''.....Για να γράψεις τέτοια μουσική πρέπει να πονέσεις, να πεινάσεις. Σήμερα όλοι τα έχουν όλα. Οι δίσκοι μπήκαν στη βιομηχανία. Κάποτε για να γραμμοφωνήσουμε ένα τραγούδι κάναμε ένα μήνα. Σήμερα γράφουν δέκα σε μία μέρα. Όλες αυτές οι ευκολίες είναι καταστρεπτικές για το μυαλό, την ψυχή, τη φαντασία. Γράφουν ένα τραγούδάκι στο πόδι, γίνεται σουξέ και την άλλη μέρα γεμίζουν οι τσέπες τους λεφτά. Πάνε σε κέντρα και παίρνουν μεροκάματο που δεν παίρναμε εμείς σ΄ένα μήνα. Ο τραγουδιστής δεν πρέπει να τα βλέπει όλα με κέρδος, αν θέλει να δημιουργήσει........ ''
Επισκέπτης
να τιμήσω και έναν συμπατριώτη μου μιας και κατάγομαι από το όμορφο νησί που το λένε Λέσβος.
Επισκέπτης
Επισκέπτης
Μαριώ η ρεμπέτισσα που για πολλά χρόνια τραγούδαγε στην στοά των αθανάτων
Επισκέπτης
Βασίλης Τσιτσάνης
[youtube=425,350]O80-cywRE5Y&feature[/youtube]
[youtube=425,350]O80-cywRE5Y&feature[/youtube]
Επισκέπτης
Σωτηρία Μπέλου
[youtube=425,350]dvccBbhZ8s0&feature[/youtube]
[youtube=425,350]dvccBbhZ8s0&feature[/youtube]
Γιάννης Παπαϊωάνου
Η ζωή και η ιστορία του Γιάννη Παπαϊωάνου είναι η μαρτυρία ενός γνήσιου λαϊκού καλλιτέχνη , ενός βάρδου της ψυχής. Στην πολύχρονη καριέρα του πέρασε μέσα από φωτιά και σίδηρο. Είδε εποχές δύσκολες, όχι μόνο για μουσικούς , αλλά για την Ελλάδα ολόκληρη: μικρασιατική καταστροφή , πείνα , φτώχια , δυο παγκόσμιοι πόλεμοι , ένας εμφύλιος , κατοχή , δυο δικτατορίες , ξενιτιά. "τριανταπεντε χρόνια στο πάλκο , μέσα στη vύχτα , στη βρωμιά , που έχεις να κάνεις με κάθε καρυδιάς καρύδι , από ανθρώπους του σχοινιού και του παλουκιού μέχρι μορφωμένους λεφτάδες και βαλε , είδα τόσα και έζησα τόσα που δεν φτάνει όλο το χαρτί του κόσμου για να γραφτούνε", λεει ο ίδιος στην αυτογραφία του ντόμπρα και σταράτα. Πάνω στο πάλκο ,μέσα στην νύχτα, ο Γιάννης Παπαϊωαννου αποτύπωσε στα τραγούδια του τις χαρές, τις λύπες , τους καημούς και τα σκιρτήματα του ελληνικού λαού ,δίνοντας μια ολόκληρη ζωή σε αυτό που ονομάζεται ελληνικό τραγούδι.
O μπάρμπα-Γιάννης όπως τον αποκαλούν όσοι τον γνώρισαν και τον αγάπησαν ήταν ο πρωτομάστορας , ο πρωτοπόρος που ανέδειξε μια ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών , μουσικών και τραγουδιστών. Τριάντα πέντε χρόνια σε σκηνές λαϊκών μαγαζιών , οχτακόσια τόσα τραγούδια , εμφανίσεις και περιοδείες στην Ελλάδα και στην βόρειο Αμερική , και μια πλούσια δισκογραφία μαρτυρούν την κολοσσιαία συνεισφορά του. Μερικά από τα τραγούδια του όπως η Ψαροπούλα και η Φαληριώτισσα που βρίσκονται ακόμα στα χείλια μας και στις καρδιές μας είναι μια ζωντανή απόδειξη της διαχρονικότητας του έργου του , του έργου ενός μεγάλου συνθέτη.
Ο Γιάννης Παπαιωάννου γεννήθηκε στη Κίο της Προποντίδας το 1913 της μικρά Ασίας. Δυο χρονών ορφάνεψε από πατέρα . αυτό ήταν το πρώτο χτύπημα στη σκληρή ζωή του. Το δεύτερο χτύπημα ήρθε μετά από μερικά χρόνια το 1922. Η φρίκη της καταστροφής και του ξεριζωμού αποτυπώθηκε βαθιά στον 9χρονο Γιάννη , συνοδεύοντας τον σε όλη την ζωή. Φεύγοντας από την κιο μαζί με την μητέρα του Χρύσα και την γιαγιά του και με μόνη περιούσια μια μαξιλαροθήκη όπου είχαν φυλαγμένα κάποια χρυσαφικά πήγαν αρχικά στην Σαμοθράκη και τελικά κατέληξαν στον Πειραιά. Αφού αποβιβάστηκαν στον Πειραιά πήγαν και έμειναν στις τζιτζιφιές μαζί με τους θείους τους και την υπόλοιπη οικογένεια του.
Η πείνα τον ανάγκασε να πάει.
Στην δουλεία από μικρός. Ξεκίνησε δουλεύοντας σε ένα συνεργείο και ύστερα βγήκε στις οικοδομές. Η σκληρή βιοπάλη του απαγόρευσε να συνεχίσει το σχολείο. Φτάνουμε λοιπόν στο 1928. Ο μπάρμπα-Γιάννης ξεκίνησε να παίζει μουσική με μια φυσαρμόνικα αλλά η σχέση του με τη μουσική θα παρέμενε σε εκείνο το επίπεδο αν δεν ήταν το ποδόσφαιρο.
Όσο αστείο και αν φαίνεται η μάνα του μπάρμπα-Γιάννη του πήρε ένα μαντολίνο για να μην παίζει ποδόσφαιρο επειδή φοβόταν μην ξανατραυματιστεί όπως είχε όντως τραυματιστεί σοβαρά. Αργότερα συνέχισε να παίζει μαντολίνο μέχρι που άκουσε το μπουζούκι. Το τραγούδι που άλλαξε τη ζωή του μπάρμπα-Γιάννη ήταν "Το μινόρε του τεκέ" του Γιάννη Χαλκιά. Από εκείνη την ημέρα ο Παπαιωάννου ερωτεύτηκε το μπουζούκι και το υπηρέτησε πιστά μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Παπαιωάννου το 1953 ξεκίνησε μια περιοδεία στην Αμερική για την οποία έγινε γνωστός στους έλληνες του εξωτερικού.
Ο Γιάννης Παπαιωάννου σκοτώθηκε τα χαράματα της τρίτης Αυγούστου του 1972 , ώρα 5:30 το πρωί καθώς πήγαινε στα Βασιλικά της Σαλαμίνας καθώς πήγαινε στο σπίτι του.
Η ζωή και η ιστορία του Γιάννη Παπαϊωάνου είναι η μαρτυρία ενός γνήσιου λαϊκού καλλιτέχνη , ενός βάρδου της ψυχής. Στην πολύχρονη καριέρα του πέρασε μέσα από φωτιά και σίδηρο. Είδε εποχές δύσκολες, όχι μόνο για μουσικούς , αλλά για την Ελλάδα ολόκληρη: μικρασιατική καταστροφή , πείνα , φτώχια , δυο παγκόσμιοι πόλεμοι , ένας εμφύλιος , κατοχή , δυο δικτατορίες , ξενιτιά. "τριανταπεντε χρόνια στο πάλκο , μέσα στη vύχτα , στη βρωμιά , που έχεις να κάνεις με κάθε καρυδιάς καρύδι , από ανθρώπους του σχοινιού και του παλουκιού μέχρι μορφωμένους λεφτάδες και βαλε , είδα τόσα και έζησα τόσα που δεν φτάνει όλο το χαρτί του κόσμου για να γραφτούνε", λεει ο ίδιος στην αυτογραφία του ντόμπρα και σταράτα. Πάνω στο πάλκο ,μέσα στην νύχτα, ο Γιάννης Παπαϊωαννου αποτύπωσε στα τραγούδια του τις χαρές, τις λύπες , τους καημούς και τα σκιρτήματα του ελληνικού λαού ,δίνοντας μια ολόκληρη ζωή σε αυτό που ονομάζεται ελληνικό τραγούδι.
O μπάρμπα-Γιάννης όπως τον αποκαλούν όσοι τον γνώρισαν και τον αγάπησαν ήταν ο πρωτομάστορας , ο πρωτοπόρος που ανέδειξε μια ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών , μουσικών και τραγουδιστών. Τριάντα πέντε χρόνια σε σκηνές λαϊκών μαγαζιών , οχτακόσια τόσα τραγούδια , εμφανίσεις και περιοδείες στην Ελλάδα και στην βόρειο Αμερική , και μια πλούσια δισκογραφία μαρτυρούν την κολοσσιαία συνεισφορά του. Μερικά από τα τραγούδια του όπως η Ψαροπούλα και η Φαληριώτισσα που βρίσκονται ακόμα στα χείλια μας και στις καρδιές μας είναι μια ζωντανή απόδειξη της διαχρονικότητας του έργου του , του έργου ενός μεγάλου συνθέτη.
Ο Γιάννης Παπαιωάννου γεννήθηκε στη Κίο της Προποντίδας το 1913 της μικρά Ασίας. Δυο χρονών ορφάνεψε από πατέρα . αυτό ήταν το πρώτο χτύπημα στη σκληρή ζωή του. Το δεύτερο χτύπημα ήρθε μετά από μερικά χρόνια το 1922. Η φρίκη της καταστροφής και του ξεριζωμού αποτυπώθηκε βαθιά στον 9χρονο Γιάννη , συνοδεύοντας τον σε όλη την ζωή. Φεύγοντας από την κιο μαζί με την μητέρα του Χρύσα και την γιαγιά του και με μόνη περιούσια μια μαξιλαροθήκη όπου είχαν φυλαγμένα κάποια χρυσαφικά πήγαν αρχικά στην Σαμοθράκη και τελικά κατέληξαν στον Πειραιά. Αφού αποβιβάστηκαν στον Πειραιά πήγαν και έμειναν στις τζιτζιφιές μαζί με τους θείους τους και την υπόλοιπη οικογένεια του.
Η πείνα τον ανάγκασε να πάει.
Στην δουλεία από μικρός. Ξεκίνησε δουλεύοντας σε ένα συνεργείο και ύστερα βγήκε στις οικοδομές. Η σκληρή βιοπάλη του απαγόρευσε να συνεχίσει το σχολείο. Φτάνουμε λοιπόν στο 1928. Ο μπάρμπα-Γιάννης ξεκίνησε να παίζει μουσική με μια φυσαρμόνικα αλλά η σχέση του με τη μουσική θα παρέμενε σε εκείνο το επίπεδο αν δεν ήταν το ποδόσφαιρο.
Όσο αστείο και αν φαίνεται η μάνα του μπάρμπα-Γιάννη του πήρε ένα μαντολίνο για να μην παίζει ποδόσφαιρο επειδή φοβόταν μην ξανατραυματιστεί όπως είχε όντως τραυματιστεί σοβαρά. Αργότερα συνέχισε να παίζει μαντολίνο μέχρι που άκουσε το μπουζούκι. Το τραγούδι που άλλαξε τη ζωή του μπάρμπα-Γιάννη ήταν "Το μινόρε του τεκέ" του Γιάννη Χαλκιά. Από εκείνη την ημέρα ο Παπαιωάννου ερωτεύτηκε το μπουζούκι και το υπηρέτησε πιστά μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Παπαιωάννου το 1953 ξεκίνησε μια περιοδεία στην Αμερική για την οποία έγινε γνωστός στους έλληνες του εξωτερικού.
Ο Γιάννης Παπαιωάννου σκοτώθηκε τα χαράματα της τρίτης Αυγούστου του 1972 , ώρα 5:30 το πρωί καθώς πήγαινε στα Βασιλικά της Σαλαμίνας καθώς πήγαινε στο σπίτι του.
Επισκέπτης
"Περί Ινδικής Καννάβεως" - Various (Ρεμπέτικα 1928-1946)
Στα τραγούδια αυτού του cd, γίνεται μια σχεδόν πλήρης αναφορά περί των ιδιοτήτων της ινδικής καννάβεως...
Καλό θα'ταν λοιπόν, πριν ακούσουμε τα τραγούδια του, να κάνουμε κι εμείς μια μικρή αναφορά στο πολυτραγουδισμένο αυτό "φυτό" !
Ιστορικά στοιχεία:
Η χρήση της κάνναβης είναι ευρύτατα διαδεδομένη σε όλους τους ιστορικά γνωστούς πολιτισμούς με πολυάριθμες εφαρμογές στην καθημερινή ζωή σαν διατροφικό, θεραπευτικό, ευφορικό και κατασκευαστικό μέσο.
α) Αρχαιότητα:
Η αρχαιότερη αναφορά στις θεραπευτικές χρήσεις της βρίσκεται στη "Βοτανοθεραπευτική" του Κινέζου αυτοκράτορα Shen Nung που χρονολογείται από το 2737 π.Χ., η οποία τη συνιστά ως φάρμακο κατάλληλο για μεγάλο αριθμό ασθενειών.
Στην ινδική Atharva Veda που χρονολογείται από το 2000 π.Χ. αναφέρεται σαν ιερό φυτό χρησιμοποιούμενο σε διάφορες θρησκευτικές ιεροτελεστίες.
Η κάνναβη εντοπίζεται στους Ασσυρίους τον 10 αιώνα π.Χ. (Quonoubou Quannapu), στους Εβραίους (Qanneb), (ττους 'Αραβες (Quannob), στους Πέρσες (Quannab), στους Έλληνες (κάνναβις).
Στην αρχαία Ελλάδα ο Ηρόδοτος (484 -420 π.Χ.) γράφει στην "Ιστορία" του ότι οι Σκύθες, σε θρησκευτικές τους τελετές, έριχναν πάνω σε πυρακτωμένο χαλαζία σπόρους και φύλλα κανναβουριάς και εισπνέανε τις αναθυμιάσεις.
Τον 1ο αιώνα μ.Χ. γίνεται αναφορά στο χασίς στη φαρμακολογία του Διοσκουρίδη του Αναζερβέως και αργότερα ο Γαληνός το αναγράφει σαν αφροδισιακό και ηρεμιστικό μέσο.
β) Μεσαίωνας:
Με την είσοδο των Αράβων στην ιστορική σκηνή, η λέξη χασίς που στα αραβικά σημαίνει βότανο, έγινε γνωστή στο δυτικό κόσμο (χασίς ελ φοκάρα = χόρτο των φτωχών).
Οι 'Αραβες αλλά και οι λαοί που αποδέχτηκαν τον Ισλαμισμό, βρήκαν στην κάνναβη ένα ιδεώδες υποκατάστατο του οινοπνεύματος που η χρήση του απαγορευόταν απόλυτα για θρησκευτικούς λόγους.
γ) Νεότερα χρόνια:
Από τον 13ο έως τον 19ο αιώνα η καλλιέργεια της κάνναβης αποτελούσε μέσο επιβίωσης για μεγάλη μερίδα του αγροτικού πληθυσμού.
Η εισαγωγή της κάνναβης στην Αμερική οφείλεται στους Ευρωπαίους κατοίκους.
Τον 18ο και τον 19ο αιώνα η καλλιέργεια του φυτού ήταν μια αξιοσέβαστη επαγγελματική δραστηριότητα για εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους της Νέας Γης.
Στην Ευρώπη τον 19ο αιώνα πολλοί καλλιτέχνες ανακαλύπτουν τις ευφορικές ιδιότητες της κάνναβης με αποκορύφωμα τη "Λέσχη των Χασιοτών" που ίδρυσαν στο Παρίσι συγγραφείς όπως ο Victor Hugo, ο A, Dumas, ο Charles Baudelaire, ο Th. Gautier, κ.ά.
Στην Ελλάδα το 1890 εκδίδονται οι πρώτες απαγορευτικές διατάξεις κατά του χασίς.
Η οριστική απαγόρευση της καλλιέργειας του ανάγεται (στο 1923).
Το φυτό:
Χασίς λέμε το ξεραμένο ρετσίνι, που βγαίνει από αδενικές τρίχες που υπάρχουν στα λουλούδια και στα ακρινά στελέχη κυρίως των θηλυκών φυτών της κάνναβης.
Παρ' όλο που θεωρείται πως υπάρχουν δυο είδη κάνναβης, η Ινδική και η Κλωστική ή Ήμερη και καλλιεργείται η δεύτερη για την παράγωγη ινών για σχοινιά, δίχτυα, σάκους κ.ά., η Ινδική είναι μια παραγωγή της Κλωστικής.
Ανάλογα με τις κλιματικές συνθήκες αναπτύσσεται η μια ή η άλλη μορφή.
Το θηλυκό είναι περισσότερο αναπτυγμένο - αναφέρεται ότι σε ύψος μπορεί να φθάσει τα 6 μέτρα - από το αρσενικό και η διαφορά τους όσον αφορά την περιεκτικότητα σε ρετσίνι είναι σημαντική.
Το θηλυκό βγάζει περίπου 50 -200 %τ περίπου χασίς. Το φυτό που καλλιεργείται για τις ίνες του και τους σπόρους του (το κανναβούρι), σπέρνεται από τον Μάρτη μέχρι τον Μάη και ανθίζει, το αρσενικό, από τον Ιούλιο μέχρι τον Οκτώβρη και το θηλυκό αργότερα.
Τα φύλλα του έχουν χαρακτηριστική δαντελωτή όψη και σε ύψος το δεντράκι φτάνει το 1 -1,5 μέτρο.
Συλλογή - Παρασκευή:
Μετά την άνθηση συλλέγουν το χασίς με δυο κλασικούς τρόπους. Σε μεγάλες εκτάσεις φυτεμένες κανναβουριές γυρίζουν οι συλλέκτες με δερμάτινα καλύμματα στα οποία κολλάει το ρετσίνι που μετά ξύνεται προσεκτικά. (Περσία - Ινδίες).
Στην Ελλάδα κόβουν τις κορυφές των φυτών - τις φούντες - τις ξεραίνουν και τις αποθηκεύουν. Τους χειμωνιάτικους μήνες τις τρίβουν και τις κοσκινίζουν.
Το τελευταίο προϊόν που περνά από τα φίλτρα είναι το "μπουμπάρι".
Με κατάλληλο βάρος ή πρέσες αργότερα φτιάχνονται οι πλάκες χασίς, γνωστές σαν "ψωμιά".
Ανάλογα με το χρώμα προσδιορίζεται και η ποιότητα. Καλύτερη θεωρείται η μαύρη.
Κάπνισμα - ναργιλές:
Το κάπνισμα μπορεί να γίνει με τους ίδιους τρόπους που υπάρχουν και για τον κοινό καπνό, όπως σε τσιμπούκι, σε ναργιλέ και σε τσιγάρο.
Ο πιο χαρακτηριστικός όμως τρόπος καπνίσματος του χασίς είναι σε ναργιλέ. Ο ναργιλές αποτελείται από τα παρακάτω μέρη:
Ι) Την "τσίκα" ή "Γούργουλα" που είναι το δοχείο του ναργιλέ, φτιαγμένο από γυαλί ή κολοκυθά ή πηλό.
Καλύτεροι "γούργουλες" θεωρούνται αυτοί που φτιάχνονται από το κέλυφος του ινδοκάρυδου.
Η λέξη "ναργίλ" άλλωστε είναι αραβική και σημαίνει ινδοκάρυδο.
Όταν δεν υπάρχει έτοιμη τσίκα -όπως στις φυλακές - κατασκευάζεται από κονσερβοκούτια ή από μασημένες ψίχες ψωμιού.
2) Το "σέρι", ένα κάθετο σωλήνα, που στο κάτω άκρο του έχει τρύπες.
3) Τον "λουλά" ή "φέσι" ή "Θανάση", που προσαρμόζεται στο πάνω άκρο του σωλήνα και αποτελεί την εστία καύσης του χασίς.
4) Το "καλάμι" ή "μαρκούτσι" που είναι ο σωλήνας αναρρόφησης του καπνού περασμένος στον "γούργουλα" από μια τρύπα στο ένα πλάγιο τοίχωμα.
Στο απέναντι πλάγιο τοίχωμα υπάρχει μια άλλη τρύπα η "ντουμανότρυπα" που χρησιμεύει για το φύσημα του καπνού.
Το κάπνισμα του χασίς σε ναργιλέ, γίνεται αφού το γεμίσουν στα τρία τέταρτα περίπου με νερό ή γάλα και τοποθετήσουν τα κομμάτια του χασίς στο λουλά ανάμεσα σε δυο στρώματα βαρύ περσικού καπνού, που λέγεται τουμπεκί. Από πάνω βάζουν το καρβουνάκι και το ανάβουν. Μετά ρουφώντας από το "καλάμι" εισπνέουν τους φιλτραρισμένους, από το νερό και το γάλα, καπνούς του χασίς και του τουμπεκί έχοντας εν τω μεταξύ βουλώσει με το χέρι. τους την "ντουμανότρυπα".
Με τρεις ή με τέσσερις βαθιές εισπνοές και παρατεταμένο κράτημα του νερού στους πνεύμονες, έρχεται το "μαστούρωμα" δηλαδή το σύνολο των ψυχοσωματικών επιδράσεων του χασίς.
Σήμερα που όλο και περιορίζεται ο αριθμός των τεκέδων και αλλάζει η ταξική προέλευση αυτών που δοκιμάζουν τις τετραϋδροκανναβινόλες, η χρήση του ναργιλέ έχει αντικατασταθεί με αυτή του "γεμιστού" ή με το "τσιγαρλίκι".
"Γεμιστό" λέγεται το τσιγάρο που αφαιρέθηκε ένα μέρος του καπνού και αντικαταστάθηκε με κομματάκια από πλακίδια χασίς.
"Τσιγαρλίκι" είναι το κατασκευασμένο από την αρχή τσιγάρο με ανακατωμένο καπνό και τρίμματα χασίς...
Στα τραγούδια αυτού του cd, γίνεται μια σχεδόν πλήρης αναφορά περί των ιδιοτήτων της ινδικής καννάβεως...
Καλό θα'ταν λοιπόν, πριν ακούσουμε τα τραγούδια του, να κάνουμε κι εμείς μια μικρή αναφορά στο πολυτραγουδισμένο αυτό "φυτό" !
Ιστορικά στοιχεία:
Η χρήση της κάνναβης είναι ευρύτατα διαδεδομένη σε όλους τους ιστορικά γνωστούς πολιτισμούς με πολυάριθμες εφαρμογές στην καθημερινή ζωή σαν διατροφικό, θεραπευτικό, ευφορικό και κατασκευαστικό μέσο.
α) Αρχαιότητα:
Η αρχαιότερη αναφορά στις θεραπευτικές χρήσεις της βρίσκεται στη "Βοτανοθεραπευτική" του Κινέζου αυτοκράτορα Shen Nung που χρονολογείται από το 2737 π.Χ., η οποία τη συνιστά ως φάρμακο κατάλληλο για μεγάλο αριθμό ασθενειών.
Στην ινδική Atharva Veda που χρονολογείται από το 2000 π.Χ. αναφέρεται σαν ιερό φυτό χρησιμοποιούμενο σε διάφορες θρησκευτικές ιεροτελεστίες.
Η κάνναβη εντοπίζεται στους Ασσυρίους τον 10 αιώνα π.Χ. (Quonoubou Quannapu), στους Εβραίους (Qanneb), (ττους 'Αραβες (Quannob), στους Πέρσες (Quannab), στους Έλληνες (κάνναβις).
Στην αρχαία Ελλάδα ο Ηρόδοτος (484 -420 π.Χ.) γράφει στην "Ιστορία" του ότι οι Σκύθες, σε θρησκευτικές τους τελετές, έριχναν πάνω σε πυρακτωμένο χαλαζία σπόρους και φύλλα κανναβουριάς και εισπνέανε τις αναθυμιάσεις.
Τον 1ο αιώνα μ.Χ. γίνεται αναφορά στο χασίς στη φαρμακολογία του Διοσκουρίδη του Αναζερβέως και αργότερα ο Γαληνός το αναγράφει σαν αφροδισιακό και ηρεμιστικό μέσο.
β) Μεσαίωνας:
Με την είσοδο των Αράβων στην ιστορική σκηνή, η λέξη χασίς που στα αραβικά σημαίνει βότανο, έγινε γνωστή στο δυτικό κόσμο (χασίς ελ φοκάρα = χόρτο των φτωχών).
Οι 'Αραβες αλλά και οι λαοί που αποδέχτηκαν τον Ισλαμισμό, βρήκαν στην κάνναβη ένα ιδεώδες υποκατάστατο του οινοπνεύματος που η χρήση του απαγορευόταν απόλυτα για θρησκευτικούς λόγους.
γ) Νεότερα χρόνια:
Από τον 13ο έως τον 19ο αιώνα η καλλιέργεια της κάνναβης αποτελούσε μέσο επιβίωσης για μεγάλη μερίδα του αγροτικού πληθυσμού.
Η εισαγωγή της κάνναβης στην Αμερική οφείλεται στους Ευρωπαίους κατοίκους.
Τον 18ο και τον 19ο αιώνα η καλλιέργεια του φυτού ήταν μια αξιοσέβαστη επαγγελματική δραστηριότητα για εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους της Νέας Γης.
Στην Ευρώπη τον 19ο αιώνα πολλοί καλλιτέχνες ανακαλύπτουν τις ευφορικές ιδιότητες της κάνναβης με αποκορύφωμα τη "Λέσχη των Χασιοτών" που ίδρυσαν στο Παρίσι συγγραφείς όπως ο Victor Hugo, ο A, Dumas, ο Charles Baudelaire, ο Th. Gautier, κ.ά.
Στην Ελλάδα το 1890 εκδίδονται οι πρώτες απαγορευτικές διατάξεις κατά του χασίς.
Η οριστική απαγόρευση της καλλιέργειας του ανάγεται (στο 1923).
Το φυτό:
Χασίς λέμε το ξεραμένο ρετσίνι, που βγαίνει από αδενικές τρίχες που υπάρχουν στα λουλούδια και στα ακρινά στελέχη κυρίως των θηλυκών φυτών της κάνναβης.
Παρ' όλο που θεωρείται πως υπάρχουν δυο είδη κάνναβης, η Ινδική και η Κλωστική ή Ήμερη και καλλιεργείται η δεύτερη για την παράγωγη ινών για σχοινιά, δίχτυα, σάκους κ.ά., η Ινδική είναι μια παραγωγή της Κλωστικής.
Ανάλογα με τις κλιματικές συνθήκες αναπτύσσεται η μια ή η άλλη μορφή.
Το θηλυκό είναι περισσότερο αναπτυγμένο - αναφέρεται ότι σε ύψος μπορεί να φθάσει τα 6 μέτρα - από το αρσενικό και η διαφορά τους όσον αφορά την περιεκτικότητα σε ρετσίνι είναι σημαντική.
Το θηλυκό βγάζει περίπου 50 -200 %τ περίπου χασίς. Το φυτό που καλλιεργείται για τις ίνες του και τους σπόρους του (το κανναβούρι), σπέρνεται από τον Μάρτη μέχρι τον Μάη και ανθίζει, το αρσενικό, από τον Ιούλιο μέχρι τον Οκτώβρη και το θηλυκό αργότερα.
Τα φύλλα του έχουν χαρακτηριστική δαντελωτή όψη και σε ύψος το δεντράκι φτάνει το 1 -1,5 μέτρο.
Συλλογή - Παρασκευή:
Μετά την άνθηση συλλέγουν το χασίς με δυο κλασικούς τρόπους. Σε μεγάλες εκτάσεις φυτεμένες κανναβουριές γυρίζουν οι συλλέκτες με δερμάτινα καλύμματα στα οποία κολλάει το ρετσίνι που μετά ξύνεται προσεκτικά. (Περσία - Ινδίες).
Στην Ελλάδα κόβουν τις κορυφές των φυτών - τις φούντες - τις ξεραίνουν και τις αποθηκεύουν. Τους χειμωνιάτικους μήνες τις τρίβουν και τις κοσκινίζουν.
Το τελευταίο προϊόν που περνά από τα φίλτρα είναι το "μπουμπάρι".
Με κατάλληλο βάρος ή πρέσες αργότερα φτιάχνονται οι πλάκες χασίς, γνωστές σαν "ψωμιά".
Ανάλογα με το χρώμα προσδιορίζεται και η ποιότητα. Καλύτερη θεωρείται η μαύρη.
Κάπνισμα - ναργιλές:
Το κάπνισμα μπορεί να γίνει με τους ίδιους τρόπους που υπάρχουν και για τον κοινό καπνό, όπως σε τσιμπούκι, σε ναργιλέ και σε τσιγάρο.
Ο πιο χαρακτηριστικός όμως τρόπος καπνίσματος του χασίς είναι σε ναργιλέ. Ο ναργιλές αποτελείται από τα παρακάτω μέρη:
Ι) Την "τσίκα" ή "Γούργουλα" που είναι το δοχείο του ναργιλέ, φτιαγμένο από γυαλί ή κολοκυθά ή πηλό.
Καλύτεροι "γούργουλες" θεωρούνται αυτοί που φτιάχνονται από το κέλυφος του ινδοκάρυδου.
Η λέξη "ναργίλ" άλλωστε είναι αραβική και σημαίνει ινδοκάρυδο.
Όταν δεν υπάρχει έτοιμη τσίκα -όπως στις φυλακές - κατασκευάζεται από κονσερβοκούτια ή από μασημένες ψίχες ψωμιού.
2) Το "σέρι", ένα κάθετο σωλήνα, που στο κάτω άκρο του έχει τρύπες.
3) Τον "λουλά" ή "φέσι" ή "Θανάση", που προσαρμόζεται στο πάνω άκρο του σωλήνα και αποτελεί την εστία καύσης του χασίς.
4) Το "καλάμι" ή "μαρκούτσι" που είναι ο σωλήνας αναρρόφησης του καπνού περασμένος στον "γούργουλα" από μια τρύπα στο ένα πλάγιο τοίχωμα.
Στο απέναντι πλάγιο τοίχωμα υπάρχει μια άλλη τρύπα η "ντουμανότρυπα" που χρησιμεύει για το φύσημα του καπνού.
Το κάπνισμα του χασίς σε ναργιλέ, γίνεται αφού το γεμίσουν στα τρία τέταρτα περίπου με νερό ή γάλα και τοποθετήσουν τα κομμάτια του χασίς στο λουλά ανάμεσα σε δυο στρώματα βαρύ περσικού καπνού, που λέγεται τουμπεκί. Από πάνω βάζουν το καρβουνάκι και το ανάβουν. Μετά ρουφώντας από το "καλάμι" εισπνέουν τους φιλτραρισμένους, από το νερό και το γάλα, καπνούς του χασίς και του τουμπεκί έχοντας εν τω μεταξύ βουλώσει με το χέρι. τους την "ντουμανότρυπα".
Με τρεις ή με τέσσερις βαθιές εισπνοές και παρατεταμένο κράτημα του νερού στους πνεύμονες, έρχεται το "μαστούρωμα" δηλαδή το σύνολο των ψυχοσωματικών επιδράσεων του χασίς.
Σήμερα που όλο και περιορίζεται ο αριθμός των τεκέδων και αλλάζει η ταξική προέλευση αυτών που δοκιμάζουν τις τετραϋδροκανναβινόλες, η χρήση του ναργιλέ έχει αντικατασταθεί με αυτή του "γεμιστού" ή με το "τσιγαρλίκι".
"Γεμιστό" λέγεται το τσιγάρο που αφαιρέθηκε ένα μέρος του καπνού και αντικαταστάθηκε με κομματάκια από πλακίδια χασίς.
"Τσιγαρλίκι" είναι το κατασκευασμένο από την αρχή τσιγάρο με ανακατωμένο καπνό και τρίμματα χασίς...
Επισκέπτης
Κομμένα Ρεμπέτικα 24
1. Απ Νικολαιδης - Οταν καπνιζει ο λουλας (2:42)
2. Σπ Ζαγοραιος - Ο βοτανικος(Εντελαμαγκε) (2:33)
3. Ν Παπαδατος - Της καναβουριας τα φυλλα(Σαν πεθανω στο καραβι) (3:24)
4. Π Μιχαλοπουλος - Δεν ξανακανω φυλακη (Ο καπετανακης) (3:15)
5. Μ Δασκαλακης - Απο κατω απ το ραδικι (4:28)
6. Απ Νικολαιδης - Βαλτε μου δυο καναβουριες (3:14)
7. Απ Νικολαιδης - Για προσεξε με βλαμισσα (3:19)
8. Ν Παπαδατος - Η λιτανεια του μαγκα (3:19)
9. Σπ Ζαγοραιος - Το μαυρο μπεγλερι (2:47)
10. Απ Νικολαιδης - Τη ζουλα μου ανακαλυψαν (3:04)
11. Π Μιχαλοπουλος - Μες της πολης το χαμαμ (2:50)
12. Ν Παπαδατος - Που σουν μαγκα το χειμωνα (2:35)
13. Ν Παπαδατος - Καντονε σταυρο καντονε (2:28)
14. Σπ Ζαγοραιος - Που πας μεμετη μου (2:27)
15. Απ Νικολαιδης - Μανα μου με σκοτωσανε (3:07)
16. Π Μιχαλοπουλος - Βαδιζω και παραμιλω (3:12)
17. Μ Δασκαλακης - Οσοι εχουνε πολλα λεφτα (3:34)
18. Απ Νικολαιδης - Χτες το βραδυ στον τεκε μας (2:34)
19. Σπ Ζαγοραιος - Κατω στα λεμοναδικα (2:40)
20. Απ Νικολαιδης - Οταν συμβει στα περιξ (3:00)
21. Ν Παπαδατος - Πρωι πρωι με τη δροσουλα (2:44)
22. Ροζα Εσκεναζη - Τα κερια τα σπαρματσετα (3:06)
23. Σπ Ζαγοραιος - Το χαρο τον ανταμωσαν (3:34)
24. Κ Ρουκουνας - Πονω βαθεια (3:22)
1. Απ Νικολαιδης - Οταν καπνιζει ο λουλας (2:42)
2. Σπ Ζαγοραιος - Ο βοτανικος(Εντελαμαγκε) (2:33)
3. Ν Παπαδατος - Της καναβουριας τα φυλλα(Σαν πεθανω στο καραβι) (3:24)
4. Π Μιχαλοπουλος - Δεν ξανακανω φυλακη (Ο καπετανακης) (3:15)
5. Μ Δασκαλακης - Απο κατω απ το ραδικι (4:28)
6. Απ Νικολαιδης - Βαλτε μου δυο καναβουριες (3:14)
7. Απ Νικολαιδης - Για προσεξε με βλαμισσα (3:19)
8. Ν Παπαδατος - Η λιτανεια του μαγκα (3:19)
9. Σπ Ζαγοραιος - Το μαυρο μπεγλερι (2:47)
10. Απ Νικολαιδης - Τη ζουλα μου ανακαλυψαν (3:04)
11. Π Μιχαλοπουλος - Μες της πολης το χαμαμ (2:50)
12. Ν Παπαδατος - Που σουν μαγκα το χειμωνα (2:35)
13. Ν Παπαδατος - Καντονε σταυρο καντονε (2:28)
14. Σπ Ζαγοραιος - Που πας μεμετη μου (2:27)
15. Απ Νικολαιδης - Μανα μου με σκοτωσανε (3:07)
16. Π Μιχαλοπουλος - Βαδιζω και παραμιλω (3:12)
17. Μ Δασκαλακης - Οσοι εχουνε πολλα λεφτα (3:34)
18. Απ Νικολαιδης - Χτες το βραδυ στον τεκε μας (2:34)
19. Σπ Ζαγοραιος - Κατω στα λεμοναδικα (2:40)
20. Απ Νικολαιδης - Οταν συμβει στα περιξ (3:00)
21. Ν Παπαδατος - Πρωι πρωι με τη δροσουλα (2:44)
22. Ροζα Εσκεναζη - Τα κερια τα σπαρματσετα (3:06)
23. Σπ Ζαγοραιος - Το χαρο τον ανταμωσαν (3:34)
24. Κ Ρουκουνας - Πονω βαθεια (3:22)
Επισκέπτης
