Η Προδοσία της Κύπρου - Υπόμνημα Αλφαντάκη

[HotScorpios]

Ακολουθεί ΛΕΠΤΟΜΕΡΗΣ Εξιστόρηση των γεγονότων της Προδοσίας της Κύπρου
   από ΤΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ Κ. ΑΛΦΑΝΤΑΚΗ

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/07/blog-post_789.html

Πέμπτη, 16 Ιούλιος 2009
ΤΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ Κ. ΑΛΦΑΝΤΑΚΗ

Παρότι η προδοσία εκμηδένισε την αντίσταση που βρήκαν οι Τούρκοι κατά την απόβαση τους, η ελάχιστη αντίσταση κατά το πρώτο κύμα της απόβασης είχε ως αποτέλεσμα οι Τούρκοι να έχουν 2.000 - 3.000 νεκρούς και τραυματίες! Εκτός αυτού οι Τούρκοι είχαν αεροναυμαχήσει ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ καταβυθίζοντας ένα αντιτορπιλικό και αχρηστεύοντας άλλα δύο, είχαν καταρρίψει δύο δικά τους αεροσκάφη και το ελληνικό πυροβολικό - όχι επάκτιο - είχε αχρηστεύσει άλλα δύο τουρκικά αντιτορπιλικά στην Κερύνεια

Τις μέρες αυτές ένας, ένας οι κατεχόμενοι Δήμοι και κοινότητες κάνουν εκδηλώσεις μνήμης των κατεχομένων εδαφών μας. Όλοι νοιώθουμε εντονότερα τον πόνο και την πικρία αυτές τις μέρες όταν αντικρίζουμε στον Πενταδάκτυλο την εμετική ημισέληνο. Πέρα όμως απ΄ αυτά νοιώθουμε αγανάκτηση όταν διαβάζουμε κείμενα σαν το παρακάτω που εξιστορούν το χρονικό της προδοσίας. Όλοι, μετά την «αποκατάσταση της δημοκρατίας» στην Ελλάδα έριξαν το φταίξιμο στη χούντα των Αθηνών, δημιουργώντας έτσι τους αποδιοπομπαίους τράγους και το άλλοθι των μεταπολιτευτών για την Κυπριακή τραγωδία. Πολλοί απ΄ αυτούς που κατηγορούνται φωνάζουν να ανοιχτεί ο φάκελος της Κύπρου και να αποδοθούν ευθύνες. Στο πιο κάτω υπόμνημα παρουσιάζονται στοιχεία και αποδείξεις για το τι συνέβη και ποιοι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ευθύνονται για την προδοσία της Κύπρου

ΤΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ Κ. ΑΛΦΑΝΤΑΚΗ

"Ενώπιον πάσης αρμοδίας Αρχής
ΕΞΩΔΙΚΟΣ Αναγγελία αξιοποίνων πράξεων Του κ. Γεωργίου Αλφαντάκη, Δικηγόρου Αθηνών, υπερασπιστού κατηγορούμενων αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων συνεπεία των τελευταίων καταμηνύσεων και διώξεων αυτών, συμφώνως Τω άρθρ.40 Του Κωδ. Ποιν. Δικονομίας.
ΠΡΟΣ Τον Αξιότιμον κ. Προϊστάμενον
Της Εισαγγελίας Πλημμ/κών Αθηνών.
Κατ' εντολήν πελατών μου, ανωτέρων και ανωτάτων αξιωματικών, κατηγορουμένων και συκοφαντουμένων εσχάτως εν χορώ, εκ διαφόρων κατευθύνσεων και συνεπεία Της αδυναμίας αυτών όπως προβώ σε νέες δημοσίας δηλώσεις, αναγγέλλω Υμίν Τα κάτωθι:

1) Εις προγενεστέρας δηλώσεις μου, δημοσιευθείσας μόνον από μίαν πρωϊνήν εφημερίδα των Αθηνών "ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ" Της 27/10 αφορώσας το Κυπριακόν θέμα εζήτησα από την Κυβέρνησιν να ΕΙΠΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ εις τον Ελληνικόν λαόν ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΝ ΚΥΠΡΟΝ.
Εζήτησα επίσης να απομακρύνη πάραυτα τους εν ενεργεία εισέτι ανωτάτους αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίοι κατά το δεκαήμερον από 15 έως 23 Ιουλίου 1974 επρόδωσαν την Κύπρον, κατά την έννοιαν του άρθρου 26 εδάφ. β' του στρατιωτικού Ποινικού Κώδικος, γινόμενοι περαιτέρω υπαίτιοι, ως κατωτέρω θέλει καταδεχθεί και άλλων στρατιωτικών αδικημάτων.

2) Παρήλθεν έκτοτε εν δεκαήμερον και ουδέν ηκούσθη εις απάντησιν των δηλώσεων αυτών, τόσον από επισήμου Κυβερνητικής πλευράς όσον και από πλευράς των ευκρινώς διαφαινομένων τότε ως καταγγελλομένων.
Επιθυμούν καταδήλως την συσκότισιν περί το Κυπριακόν και την παραπλάνησιν του Ελληνικού Λαού.

3) Υπεσχέθην τότε, ότι θα επανέλθω με πλήρως αποκαλυπτικά στοιχεία εάν δεν ετύγχανον προσοχής. Εδέχθην ανωνύμους απειλάς και πιέσεις ν' απόσχω πάσης περαιτέρω συνεχείας. Μου εδημιούργησαν την συναίσθησιν κινδύνου, και δι' αυτό θεωρώ πλέον ιεράν μου υποχρέωσιν ν' αποκαλύψω τα όσα δύνανται αυτήν την στιγμήν να λεχθούν. Και ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΟΝ:

4) Μετά την ενέργειαν κατά του Μακαρίου, ο Αρχηγός Των Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγός Γρηγόριος Μπονάνος, προειδοποιήθη και ενημερώθη αρκούντως δια την επικειμένην Τουρκικήν εισβολήν και δη:
α) Δι' επανειλημμένων αποκαλυπτικών σημάτων, του βοηθού Στρατιωτικού ακολούθου της Ελληνικής Πρεσβείας του Λονδίνου (από 15 έως 19 Ιουλίου) Ταγματάρχου κ. Αθανασίου Περδίκη.
β) Υπό του Έλληνος Ταξιάρχου κ.Σωτηριάδου, υπηρετούντος εις το Αρχηγείον του ΝΑΤΟ Σμύρνης, όστις ενημερώθη υπό του Αμερικανού Στρατηγού - Διοικητού των Δυνάμεων ΝΑΤΟ Νοτίου Ευρώπης, περί της πραγματοποιήσεως τουρκικής εισβολής εις Κύπρον, εντός 48 ωρών, με την εντολήν όπως ενημερώση τον Έλληνα Αρχηγόν των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ο Ταξίαρχος κ.Σωτηριάδης, έσπευσεν εις την Ελλάδα και ενημέρωσε την 18.7.74 τον κ. Μπονάνο.
γ) Υπό Του ΓΕΕΦ Κύπρου, όπερ από του παρελθόντος έτους είχεν ενημερωθή λεπτομερειακώς από Βρεττανόν ανώτατον αξιωματικόν περί του Τουρκικού σχεδίου εισβολής, όπερ και πράγματι εφηρμόσθη υπό των εισβολέων τελικώς.
δ) Υπό την Ναυτικήν Διοίκησιν Κύπρου από της 10ης νυκτερινής της 19ης Ιουλίου '74 ήτις δια του Διοικητού αυτής Αντιπλοιάρχου κ. Γ. Παπαγιάννη, ειδοποίησε τον κ. Μπονάνον περί κατευθύνσεως της τουρκικής αρμάδας προς τας ακτάς της Κυρηνείας.
ε) Από το ΓΕΕΦ και την Ναυτικήν Διοίκησιν Κύπρου τας πρώτας πρωϊνάς ώρας της 20.7.1974 με την πολεμικήν κραυγήν "ευρίσκονται εις απόστασιν 20 μιλίων, πλησιάζουν 15... 10... 5... μίλια..."

5) Παρά ταύτα το Αρχηγείον Ενόπλων Δυνάμεων, ηγνόησε την προειδοποίησιν και δεν ενίσχυσε την Κυπριακήν Εθνοφρουράν κατά το πενθήμερον 15 έως 20 Ιουλίου και ΕΔΕΧΘΗ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΙΝ 700 εμπείρων ανδρών της ΕΛΔΥΚ την 18 έως 19 Ιουλίου 1974 υπό απείρων κληρωτών αγνοούντων και τας τοπικάς Κυπριακάς συνθήκας.

6) Οι Αρχηγοί Ενόπλων Δυνάμεων και Αρχηγείου Στρατού κ.κ. Μπονάνος και Γαλατσάνος όταν πέραν των άνω προενημερώσεων ειδοποιήθησαν την πρωϊαν της 20.7.1974 παρά του ΓΕΕΦ ότι ρίπτονται Τούρκοι αλεξιπτωτισταί και ενώ προηγουμένως η τουρκική αεροπορία είχε βομβαρδίσει αγρίως το στρατόπεδον της ΕΛΔΥΚ δεν διέταξαν τας Ελληνικάς Κυπριακάς δυνάμεις να αρχίσουν το πυρ. Δεν διέταξαν πύρ, μέχρι της 8.50 πρωϊνής της 20.7.1974.
Την 8.50 ως άνω πρωϊνήν, ο μόνος αφιχθείς εις την αίθουσαν επιχειρήσεων του Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων Αντισυνταγματάρχης κ. Λούκουτος προσωπικώς είπε τηλεφωνικώς εις τον Διοικητήν του ΓΕΕΦ Ταξίαρχον κ.Γεωργίτσην "κτυπάτε δι' όλων των μέσων". Έτσι κατόρθωσαν να προγεφυρωθούν ένιοι μονάδες των ρηθέντων τούρκων αλεξιπτωτιστών.

7) Επίσης ιδία πρωτοβουλία των Ελληνο - κυπριακών μονάδων Κυρηνείας επλήγη το πρώτον κύμα της τουρκικής αποβάσεως, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να έχουν 2.000 - 3.000 νεκρούς και τραυματίας.

8) Η Κυβέρνησις και η Επανάστασις της 25.11.1973 απεφάσισαν και διέταξαν Γενικήν Επιστράτευσιν την 20.7.1974, ήτις ήρξατο εφαρμοζομένη από της 9ης πρωϊνής ώρας. Αυτήν απήτουν αι περιστάσεις και τα στρατιωτικά δεδομένα. Ο Στρατηγός Μπονάνος μετά των επιτελών του, την 11ην πρωϊνήν της αυτής ημέρας(20.7.1974) ΑΝΑΚΑΛΕΣΕ την γενικήν επιστράτευσιν, ΔΙ' ΑΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ.

9) Την 21.7.1974 ημέραν Κυριακήν, συνήλθε υπό την Προεδρίαν του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Γκιζίκη το Συμβούλιον Εθνικής Ασφαλείας της Χώρας. Η Ηγεσία του Έθνους κατά τας στιγμάς εκείνας. Συμμετέσχον οι κ.κ. Γκιζίκης, Ανδρουτσόπουλος, Μπονάνος, Γαλατσάνος, Αραπάκης, Παπανικολάου και ο Ταξίαρχος τότε κ. Δημήτριος Ιωαννίδης. Ενημερώθησαν:
α) Υπό του Αρχηγού, Αντιναυάρχου κ. Αραπάκη ειπόντες: "Ευρίσκομαι προ των ακτών της Κυρηνείας με ΔΥΟ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ (τσέπης Γερμανικά) εξωπλισμένα δια 14 τορπιλλών - πυραύλων έκαστον. Έχω τα 11 τουρκικά πλοία της αποβάσεως εις τα περισκόπια και τα σκόπευτρα. Λογικώς και μαθηματικώς δεν δύναται να εκφύγη ουδέν τουρκικόν πλοίον. (Κυβερνήται των υποβρυχίων γνωστοί πλωτάρχαι του πολεμικού ναυτικού.) Έχω λάβει πρόνοιαν και δια τον υπόλοιπον τουρκικόν στόλον."
β) Υπό του Αρχηγού Αεροπορίας κ. Παπανικολάου ειπόντος: "Τα Φάντομςευρίσκονται εις την Κρήτην και φέρουν βόμβας - πυραύλους εκ των οποίων δεν δύναται να γλυτώσουν τα τουρκικά πλοία."

ΔΥΟ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙAΙ:
Ο Τούρκοι δεν είχον μέσα ανασχέσεως ούτε των δύο υποβρυχίων ούτε των Ελληνικών Φάντομς ΔΙΟΤΙ:
αα) Τα εν λόγω υποβρύχια πλέοντα εις βάθος 200 μέτρων και με 21 - 22 μίλια ωριαίως υπό την επιφάνειαν της θαλάσσης - κοινόν μυστικόν - δεν δύνανται να επισημανθούν υπό των τουρκικών αντιτορπιλλικών - καταστροφέων. Διότι τα ηχοληπτικά όργανα αυτών μετά την ταχύτητα των 18 μιλίων ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ.
ββ) Οι Τούρκοι εστερούντο Φάντομς και ΟΥΔΕΝ ΕΤΕΡΟΝ ΜΕΣΟΝ ΑΝΑΣΧΕΣΕΩΣ των Ελληνικών Φάντομς διέθετον.
γγ) Υπό του Αρχηγού Στρατού κ. Γαλατσάνου ειπόντος: "εις τον Έβρο είμεθα έτοιμοι δια βολάς πυροβολικού. Η άμυνα αυτού είναι πλήρως και μαθηματικώς εξησφαλισμένη. Οι Τούρκοι δεν δύνανται να περάσουν".

10) ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΓΗ της Ηγεσίας του Έθνους: "κ. Αραπάκη την πρωϊαν της Δευτέρας 22.7.1974 ότε θέλει αρχίσει η κυρία απόβασις των Τούρκων, βυθίσατε τα προ του λιμένος Κυρηνείας ευρισκόμενα εις συγκέντρωσιν, τουρκικά αποβατικά και λοιπά σκάφη του εχθρού.
Κύριε Παπανικολάου κατά την αυτήν ώραν αποστείλατε εξ (6) Φάντομς από Κρήτην εις Κυρήνειαν (διάρκεια πτήσεως Κρήτη - Κύπρος 9') και πλήξατε τα τουρκικά σκάφη.
Κύριε Γαλατσάνε αρχίσατε βολάς πυροβολικού εις Εβρον δι' αντιπερισπασμόν.
ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ κατά του τουρκικού εδάφους.
Κύριε Μπονάνε εποπτέυσατε την εκτέλεσιν των διαταγών".

11) Μετά ταύτα ελύθη η συνεδρίασις του Έθνους ΧΩΡΙΣ ΟΥΔΕΜΙΑΝ ΔΙΑΤΑΓΗΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΗ.

12)Την πρωϊαν της Δευτέρας 22.7.1974:
α) Ο κ. Αραπάκης διέταξε ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ ΤΑ ΔΥΟ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ εκ Κύπρου καταλειπόντα τον εχθρόν ελεύθερον και ανενόχλητον να πραγματοποιήση την στρατιωτικώς αστείαν απόβασίν του.
β)Ο κ. Παπανικολάου εσταμάτησε τα 6 Φάντομς εις την Κρήτην, με αποτέλεσμα αι Ελληνο - κυπριακαί δυνάμεις να σφυροκοπώνται ανελέητα υπό της απαιδεύτου τουρκικής αεροπορίας και λοιπά λέγων απευθυνόμενος και προς κατωτέρους, αξιωματικούς "πώς να στείλω Φάντομς, οι Βούλγαροι είναι έτοιμοι να μας επιτεθούν, έχουν συγκεντρωθή εις τα σύνορα, θα πάθωμε συμφορά." Ενώ τούτο ήτο απολύτως ανακριβές.
γ) Ο κ. Γαλατσάνος δεν επέτρεψε τας βολάς πυροβολικού.
δ)Ο κ. Μπονάνος συνετόνισε τας ενεργείας των τριών Αρχηγών των Επιτελείων του δια να προληφθή Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΘΥΣΙΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΙΚΩΝ ΕΙΣΒΟΛΩΝ.

ΜΕΡΙΚΑΙ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑΙ:
α) Ο Ελληνικός στρατός ουδέποτε ήτο καλύτερον ωπλισμένος μέχρι της 20.7.1974.
β) Πολεμοφόδια και υλικά υπήρχαν άφθονα ΠΑΡΑ ΤΑΣ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑΣ ΑΠΟ ΕΧΘΡΙΚΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑΝ ΠΗΓΑΣ, αντιθέτους πληροφορίας.
γ) Οι Τούρκοι είχον αεροναυμαχήσει μεταξύ των κει είχον: 1) Καταβυθίσει εν αντιτορπιλικόν, 2) είχον αχρηστεύσει έτερα δύο, 3) είχον τα πλησσόμενα αντιτορπιλικά καταρρίψει δύο ιδικά των αεροσκάφη και 4) το ελληνικόν πυροβολικόν - όχι επάκτιον - είχεν αχρηστεύσει έτερα δύο τουρκικά αντιτορπιλικά εις την Κυρήνειαν.
δ) Ο Αμερικανός Υφυπουργός κ. Σίσκο, τον οποίον ηρνούντο να δεχθούν πλέον - 20.7.74 και εντεύθεν - ο κ.κ. Γκιζίκης και Ανδρουτσόπουλος, ως επιτηρητήν των Τουρκο - αμερικανών συνηντάτο την 21.7.74 μετά την ως άνω σύσκεψιν της Ηγεσίας του Έθνους, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ κ.κ. ΜΠΟΝΑΝΟΥ ΚΑΙ ΑΡΑΠΑΚΗ.
Εις το γραφείον του κ. Μπονάνου - άγνωστον ποίος τον πήγεν - ηκούσθη να λέγη: "σταματείστε τον στόλον και την αεροπορίαν σας και ΣΑΣ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΝΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΩΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑΝ".

15) Ο Αντιστράτηγος κ. Λάμπρος Σταθόπουλος, Διοικητής της Κ.Υ.Π. τότε, ανέφερεν εις την Ηγεσίαν, ότι είχε την πληροφορίαν ότι υπήρχεν συγκέντρωσις βουλγαρικού στρατού εις τα Ελληνο - βουλγαρικά σύνορα και αεροσκαφών τύπου ΜΙΓΚ. Οι επιτελείς του στρατηγού κ. Γαλατσάνου υποψιασθέντος δολίαν προέλευσιν της πληροφορίας ηρώτησαν σχετικώς τα αρμόδια κλιμάκια της Κ.Υ.Π. τα οποία την διέψευδον. Επεκοινώνησαν με τα 2α γραφεία των ταγμάτων της Ελληνο - βουλγαρικής μεθορίου και ταύτα όχι μόνον διέψευσαν την πληροφορίαν του κ. Σταθοπούλου, αλλά είπον ότι οι Βούλγαροι είχον αραιώσει εσχάτως τα μεθοριακάς φρουράς.
Ο κ. Σταθόπουλος την πληροφορίαν είχε από αγγλο - αμερικανικάς πηγάς.

16) Ο Αντιστράτηγος κ. Αγαμέμνων Γράτσιος Διοικητής Α.Σ.Δ.Ε.Ν. τότε συνέδραμε με τους κ.κ. Σταθόπουλον και Παπανικολάου εις το θέμα των Βουλγάρων, λέγων ενώπιον αξιωματικών κατά την 21ην, 22αν Ιουλίου: "Οι Βούλγαροι θα μας πάρουν την Θεσσαλονίκη. Ο στρατός μας δεν αντέχει. Οι επίστρατοι είναι διαλυμένοι και δεν έχουν ηθικόν." Οτε και ηρωτήθη από Ταγματαρχών του Γεν. Επιτελείου πώς δύναται να λέγη τοιαύτας ανακριβείας όταν έχει και ο ίδιος επιστράτους εις την Α.Σ.Δ.Ε.Ν. ενώ πάντα ταύτα ήσαν ανακριβή. (...) (...) Θα αναμείνω, ελπίζω όχι πάλιν επί ματαίω και εκ νέου κυβερνητικήν ενέργειαν δια την επιβεβαίωσιν των ανωτέρω, δια την απόδοσιν του δικαίου και εξύψωσιν των Ενόπλων Δυνάμεων της Πατρίδος.
Επειδή λαβών γνώσιν των ανωτέρω εξ ων προκύπτει η διάπραξις των περιγραφομένων κακουργημάτων, υπόχρεως καθίσταται κατά Νόμον και δη κατ' άρθρ. 40 του Κώδικος Ποινικής Δικονομίας ν' αναγγείλω ταύτα προς τον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών.
Επειδή τ' ανωτέρω δέον προς τούτοις να τεθώσιν πρωτίστως υπ' όψιν του αξιοτίμου προϊσταμένου της Εισαγγελίας Πλημμελειοδικών Αθηνών, Αντισαγγελέως Εφετών κ. Φαφούτη, αρμοδίου κατά νόμον προς δίωξιν πάσης αξιοποίνου πράξεως. Τούτο δε έστω και εάν τα προκύπτοντα αδικήματα διώκονται παρά των Στρατιωτικών Δικαστικών αρχών, αίτινες δέον να λάβωσι γνώσιν προδήλως παρ' Αυτού. ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΩ τα ανωτέρω υπό την επιφύλαξιν παντός εν γένει δικαιώματός μου ως Έλληνος πολίτου.

Αρμόδιος δικαστικός επιμελητής επιδότω νομίμως την παρούσα προς τον αξιότιμον κ. Προϊστάμενον της Εισαγγελίας Πλημμελειοδικών των Αθηνών προς γνώσιν του και δια την διενέργειαν των νομίμων.
Εν Αθήνας τη 8η Νοεμβρίου 1974"

 

[trikardos]

Να σε ρωτήσω φίλε μου ΧΟΤΣΚΟΡΠΙΕ ο Αλφαντάκης αυτά τα έξιστόρησε το 1974;;;;;;;;;;;;;;

 

[HotScorpios]

Να σε ρωτήσω φίλε μου ΧΟΤΣΚΟΡΠΙΕ ο Αλφαντάκης αυτά τα έξιστόρησε το 1974;;;;;;;;;;;;;;

Ναί βρε σύ δεν είδες στο τέλος του κειμένου που γράφει: "Εν Αθήνας τη 8η Νοεμβρίου 1974".

 

[vlachodeutsch]

αυτοι ειναι οι προδοτες της Κυπρου

 

[HotScorpios]

αυτοι ειναι οι προδοτες της Κυπρου

Αυτοί παλικαράκι είναι μερικά από τα Εκτελεστικά όργανα, ΑΛΛΑ Ανώτερο Εκτελεστικό όργανο
ήταν ο Καραμανλής κι όχι μόνο, ή μήπως δεν συμφωνείς με αυτό που σου λέω ?

 

[1personanongrata]

Αυτοί παλικαράκι είναι μερικά από τα Εκτελεστικά όργανα, ΑΛΛΑ Ανώτερο Εκτελεστικό όργανο
ήταν ο Καραμανλής κι όχι μόνο, ή μήπως δεν συμφωνείς με αυτό που σου λέω ?

ΟΡΘΟΤΑΤΟΝ, μη ξεχνάς τον ΑΠΟΣΤΑΤΗ......

 

[GIORGOSK]

O Αλφαντακης ήταν συνήγορος υπεράσπισης του αρχιχουντικού Γεώργιου Παπαδόπουλου...

 

[HotScorpios]

ΟΡΘΟΤΑΤΟΝ, μη ξεχνάς τον ΑΠΟΣΤΑΤΗ......

Τον ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ, εδώ νομίζω μέχρι και τα ΝΕΑ τον έκαναν ρόμπα, για ένα 'γεύμα' στο σπίτι του με
Αμερικάνους που λέγανε για την Κύπρο και πως πρέπει να 'λύσουνε το πρόβλημα'.

Και η Κορούλα του άραγε για ποιό 'πρόβλημα' ετοιμάζεται να δώσει 'λύση' στις μέρες μας ?

 

[HotScorpios]

http://www.lobbyforcyprus.org/

http://www.lobbyforcyprus.org/

press/press2001/Gu260201.htm

The following article appeared in The Guardian of London on 26 February 2001, written by Christopher Hitchens.
"A nation betrayed

In his explosive new book, The Trial of Henry Kissinger, Christopher Hitchens argues that the former US secretary of state should be prosecuted for crimes against humanity. Here, in our second exclusive extract, he explains why Kissinger should be held responsible for the bloody invasion of Cyprus

In Years of Upheaval, the second volume of his trilogy of memoirs, Henry Kissinger found the subject of the 1974 Cyprus catastrophe so awkward that he decided to postpone consideration of it: "I must leave a full discussion of the Cyprus episode to another occasion, for it stretched into the Ford presidency and its legacy exists unresolved today."

In most of his writing about himself, Kissinger projects a strong impression of a man at home in the world and on top of his brief. But there are a number of occasions when it suits him to pose as a sort of Candide: naive, ill- prepared for and easily unhorsed by events. No doubt this pose costs him some self-esteem. It is a pose, furthermore, which he often adopts at precisely the time when the record shows him to be knowledgeable, and when knowledge or foreknowledge would confront him with charges of responsibility or complicity.

Kissinger now argues, in the long-delayed third volume of his memoirs, Years of Renewal, that he was prevented and distracted, by Watergate and the meltdown of the Nixon presidency, from taking an interest in the crucial triangle of force between Greece, Turkey and Cyprus. This is a bizarre disclaimer: the proximity of Cyprus to the Middle East was a factor never absent from US strategic thinking, and there was no reason of domestic policy to prevent the region from engaging his attention. Furthermore, the very implosion of Nixonian authority, cited as a reason for Kissinger's absence of mind, in fact bestowed extraordinary powers upon him.

When he became secretary of state in 1973, Kissinger took care to retain his post as special assistant to the president for national security affairs, or national security adviser. This made him the first and only secretary of state to hold the chairmanship of the elite and secretive Forty Committee, which considered and approved covert actions by the CIA. Mean while, as chairman of the National Security Council, he held a position where every important intelligence plan passed across his desk. His former NSC aide, Roger Morris, was not exaggerating by much, if at all, when he said that Kissinger's dual position, plus Nixon's eroded status, made him "no less than acting chief of state for national security".

Kissinger gives one hostage to fortune in Years of Upheaval and another in Years of Renewal. In the former, he says plainly: "I had always taken it for granted that the next intercommunal crisis in Cyprus would provoke Turkish intervention." That is, it would at least risk the prospect of a war within Nato between Greece and Turkey, and would certainly involve the partition of the island. That this was common knowledge may not be doubted by any person even lightly acquainted with Cypriot affairs. In the latter volume, Kissinger repeatedly asks the reader why anyone (such as himself, so burdened with Watergate) would have sought "a crisis in the eastern Mediterranean between two Nato allies".

These two disingenuous statements need to be qualified in the light of a third, which appears on page 199 of Years of Renewal. Here, President Makarios of Cyprus is described without adornment as "the proximate cause of most of Cyprus's tensions". Makarios was the democratically elected leader of a virtually unarmed republic. His rule was challenged, and the independence of Cyprus was threatened, by a military dictatorship in Athens and a highly militarised government in Turkey, both of which sponsored rightwing gangster organisations on the island, and both of which had plans to annex the greater or lesser part of it. Several attempts had been made on Makarios's life. To describe him as "the proximate cause" of the tensions is to make a wildly aberrant moral judgment.

This same judgment, however, supplies the key that unlocks the lie at the heart of Kissinger's presentation. If the elected civilian authority (and spiritual leader of the Greek Orthodox community) is the "proximate cause" of the tensions, then his removal from the scene is self-evidently the cure for them. If one can demonstrate that there was such a removal plan, and that Kissinger knew about it in advance, then it follows logically that he was not ostensibly looking for a crisis - as he self-pityingly asks us to disbelieve - but for a solution. The fact that he got a crisis, which was also a hideous calamity for the region, does not change the equation. It is attributable to the other observable fact that the scheme to remove Makarios, on which the "solution" depended, was in practice a failure. But those who willed the means and wished the ends are not absolved from guilt by the refusal of reality to match their schemes.

It is, from Kissinger's own record, as well as from the record of the subsequent official inquiry, easy to demonstrate that he did have advance knowledge of the plan to depose Makarios. He admits as much himself, by noting that the Greek dictator Dimitrios Ioannides, head of the secret police, was determined to mount a coup in Cyprus and bring the island under the control of Athens. This was one of the better-known facts of the situation, as was the more embarrassing fact that Brigadier Ioannides was dependent on US military aid and political sympathy. His police state had been expelled from the Council of Europe and blocked from joining the EEC, and it was largely the advantage conferred by his agreement to "home port" the US Sixth Fleet, and host a string of US air and intelligence bases, that kept him in power. This policy was highly controversial in Congress and in the American press, and the argument over it was part of Kissinger's daily bread long before Watergate.

Thus it was understood in general that the Greek dictatorship, a US client, wished to see Makarios overthrown and had already tried to have him killed. (Overthrow and assassination, incidentally, are effectively coterminous in this account; there was no possibility of leaving such a charismatic leader alive, and those who sought his removal invariably intended his death.) This was also understood in particular . The most salient proof is this. In May 1974, two months before the coup in Nicosia, which Kissinger later claimed was a shock, he received a memorandum from the head of his state department Cyprus desk, Thomas Boyatt. Boyatt summarised the reasons for believing that a Greek junta attack on Cyprus was imminent. He further argued that, in the absence of a US representation to Athens, warning the dictators to desist, it might be assumed that the United States was indifferent to this. And he added what everybody knew - that such a coup, if it went forward, would beyond doubt trigger a Turkish invasion.

Prescient memos are a dime a dozen in Washington after a crisis; they are often then read for the first time, or leaked to the press or Congress. But Kissinger now admits that he saw this document in real time, while engaged in his shuttle between Syria and Israel (both of them within half an hour's flying time of Cyprus). Yet no démarche bearing his name or carrying his authority was issued to the Greek junta.

A short while afterwards, Kissinger received a call from Senator J William Fulbright, the chairman of the Senate foreign relations committee. Senator Fulbright had been briefed about the impending coup by a senior Greek dissident journalist in Washington named Elias P Demetracopoulos. He told Kissinger that steps should be taken to avert the planned Greek action, and he gave three reasons. The first was that it would repair some of the moral damage done by the US governments indulgence of the junta. The second was that it would head off a confrontation between Greece and Turkey in the Mediterranean. The third was that it would enhance US prestige on the island. Kissinger declined to take the recommended steps, on the bizarre grounds that he could not intervene in Greek "internal affairs" at a time when the Nixon administration was resisting pressure from Senator Henry Jackson to link US-Soviet trade to the free emigration of Russian Jewry. However odd this line of argument, it still makes it impossible for Kissinger to claim, as he still does, that he had had no warn ing.

So there was still no high-level US concern registered with Athens. The difficulty is sometimes presented as one of protocol or etiquette, as if Kissinger's regular custom was to whisper and tread lightly. But again I remind you that Henry Kissinger, in addition to his formal diplomatic eminence, was also head of the Forty Committee, and supervisor of covert action, and was dealing in private with an Athens regime that had long-standing CIA ties. Boyatt's memoranda, warning of what was to happen, were classified as secret and have still never been released. Asked to testify to a Congressional hearing, he was at first forbidden by Kissinger to appear. He was only finally permitted to do so in order that he might avoid a citation for contempt. His evidence was taken in "executive session", with the hearing room cleared of staff, reporters and visitors.

Events continued to gather pace. On July 1 1974, three senior officials of the Greek foreign ministry, all known for their moderate views on the Cyprus question, publicly tendered their resignations. On July 3, President Makarios made public an open letter to the Greek junta, which made the direct accusation of foreign interference and subversion. He called for the withdrawal from Cyprus of the officers responsible.

Some days after the coup, which eventually occurred on July 15 1974, when challenged at a press conference about his apparent failure to foresee or avert it, Kissinger replied that "the information was not lying around in the streets". Actually, it almost was in the streets. But more importantly, it had been available to him round the clock, in both his diplomatic and his intelligence capacities. His decision to do nothing was therefore a direct decision to do something, or to let something be done.

To the rest of the world, two things were obvious about the coup. The first was that it had been instigated from Athens and carried out with the help of regular Greek forces, and was thus a direct intervention in the internal affairs of one country by another. The second was that it violated all the existing treaties governing the status of Cyprus. The obvious and unsavoury illegality was luridly emphasised by the junta itself, which chose a notorious chauvinist gunman named Nicos Sampson to be its proxy "president". Sampson must have been well known to the chairman of the Forty Committee as a long-standing recipient of financial support from the CIA; he also received money for his fanatical Nicosia newspaper Makhi (Combat) from a pro-junta CIA proxy in Athens, Savvas Constantopoulos, the publisher of the pro-junta organ Eleftheros Kosmos (Free World). No European government treated Sampson as anything but a pariah, for the brief nine days in which he held power and launched a campaign of murder against his democratic Greek opponents. But Kissinger told the US envoy in Nicosia to receive Sampson's "foreign minister" as foreign minister, thus making the United States the first and only government to extend de facto recognition. (At this point, it might be emphasised, the whereabouts of Makarios were unknown. His palace had been shelled and his death announced on the junta's radio. He had in fact made his escape, and was able to broadcast the fact a few days afterwards - to the irritation of certain well-placed persons.) In his 1986 memoir The Truth, published in Athens in 1986, the then head of the Greek armed forces, General Grigorios Bonanos, records that the junta's attack on Cyprus brought a message of approval and support, delivered to its intelligence service by no less a man than Thomas A Pappas - the chosen intermediary between the junta and the Nixon-Kissinger administration.

In Washington, Kissinger's press spokesman Robert Anderson flatly denied that the coup - later described by Makarios from the podium of the United Nations as "an invasion" - constituted foreign intervention. "No," he replied to a direct question on this point. "In our view there has been no outside intervention." This surreal position was not contradicted by Kissinger when he met with the ambassador of Cyprus and failed to offer the customary condolences on the reported death of his president - the "proximate cause", we now learn from him, of all the unpleasantness. When asked if he still recognised the elected Makarios government as the legal one, Kissinger doggedly and astonishingly refused to answer. When asked if the United States was moving towards recognition of the Sampson regime, his spokesman declined to deny it. When Makarios came to Washington on July 22, the state department was asked whether he would be received by Kissinger "as a private citizen, as Archbishop, or as President of Cyprus?" The answer? "He [Kissinger] is meeting with Archbishop Makarios on Monday." Every other government in the world, save the collapsing Greek dictatorship, recognised Makarios as the legitimate head of the Cyprus republic. Kissinger's unilateralism on the point is without diplomatic precedent, and argues strongly for his collusion and sympathy with the armed handful of thugs who felt the same way.

It is worth emphasising that Makarios was invited to Washington in the first place, as elected and legal president of Cyprus, by Senator J William Fulbright of the Senate foreign relations committee, and by his counterpart Congressman Thomas Morgan, chairman of the house foreign affairs committee. Credit for this invitation belongs to Elias Demetracopoulos, the Washington-based dissident journalist, who had long warned of the coup. He it was who conveyed the invitation to Makarios, who was then in London meeting the British foreign secretary. This initiative crowned a series of anti-junta activities by this journalist, who had already profoundly irritated Kissinger and become a special object of his spite. At the very last moment, and with very poor grace, Kissinger was compelled to announce that he was receiving Makarios in his presidential and not his episcopal capacity.

Since Kissinger himself tells us that he had always known or assumed that another outbreak of violence in Cyprus would trigger a Turkish military intervention, we can assume in our turn that he was not surprised when such an intervention came. Nor does he seem to have been very much disconcerted. While the Greek junta remained in power, his efforts were principally directed to shielding it from retaliation. He was opposed to the return of Makarios to the island, and strongly opposed to Turkish or British use of force (Britain being a guarantor power with a treaty obligation and troops in place on Cyprus) to undo the Greek coup. This same counsel of inertia or inaction - amply testified to in his own memoirs - translated later into strict and repeated admonitions against any measures to block a Turkish invasion. Sir Tom McNally, then the chief political adviser to Britain's then foreign secretary and future prime minister, James Callaghan, has since disclosed that Kissinger "vetoed" at least one British military action to pre-empt a Turkish landing.

This may seem paradoxical, but the long-standing sympathy for a partition of Cyprus, repeatedly expressed by the state and defence departments, makes it seem much less so. The demographic composition of the island (82% Greek to 18% Turkish) made it more logical for the partition to be imposed by Greece. But a second-best was to have it imposed by Turkey. And, once Turkey had conducted two brutal invasions and occupied almost 40% of Cypriot territory, Kissinger exerted himself very strongly to protect Ankara from any congressional reprisal for this outright violation of international law, and promiscuous and illegal misuse of US weaponry. He became so pro-Turkish, indeed, that it was as if he had never heard of the Greek colonels. (Though his expressed dislike of the returned Greek democratic leaders supplied an occasional reminder.)

Not all the elements of this partitionist policy can be charged to Kissinger personally; he inherited the Greek junta and the official dislike of Makarios. However, even in the dank obfuscatory prose of his own memoirs, he does admit what can otherwise be concluded from independent sources. Using covert channels, and short-circuiting the democratic process in his own country, he made himself an accomplice in a plan of political assassination which, when it went awry, led to the deaths of thousands of civilians, the violent uprooting of almost 200,000 refugees, and the creation of an unjust and unstable amputation of Cyprus which constitutes a serious threat to peace a full quarter-century later. On July 10 1976, the European Commission on Human Rights adopted a report, prepared by 18 distinguished jurists and chaired by Professor JES Fawcett, resulting from a year's research into the consequences of the Turkish invasion. It found that the Turkish army had engaged in the deliberate killing of civilians, in the execution of prisoners, in the torture and ill-treatment of detainees, in the arbitrary punishment and detention of civilians, and in systematic acts of rape, torture, and looting. A large number of "disappeared" persons, both prisoners of war and civilians, are still "missing" from this period. They include a dozen holders of US passports, which is evidence in itself of an indiscriminate strategy, when conducted by an army dependent on US aid and matériel.

Perhaps it was a reluctance to accept his responsibility for these outrages, as well as his responsibility for the original coup, that led Kissinger to tell a bizarre sequence of lies to his new friends the Chinese. On October 2 1974, he held a high-level meeting in New York with Qiao Guanhua, vice-foreign minister of the People's Republic. It was the first substantive Sino-American meeting since the visit of Deng Xiaoping, and the first order of business was Cyprus. The memorandum, which is headed "Top secret/sensitive/exclusively eyes only", has Kissinger first rejecting China's public claim that he had helped engineer the removal of Makarios. "We did not. We did not oppose Makarios." (This claim is directly belied by his own memoirs.) He says: "When the coup occurred I was in Moscow", which he was not. He says: "My people did not take these intelligence reports [concerning an impending coup] seriously," even though they had. He says that neither did Makarios take them seriously, even though Makarios had publicly denounced the Athens junta for its coup plans. Kissinger then makes the amazing claim: "We knew the Soviets had told the Turks to invade", which would make this the first Soviet-instigated invasion to be conducted by a Nato army and paid for with US aid.

A good liar must have a good memory: Kissinger is a stupendous liar with a remarkable memory. So perhaps some of this hysterical lying is explained by its context - by the need to enlist China's anti-Soviet instincts. But the total of falsity is so impressive that it suggests something additional, something more like denial or delusion, or even a confession by other means.

• Extracted from The Trial of Henry Kissinger by Christopher Hitchens, to be published by Verso, price £15, in May. © Christopher Hitchens."

 

[1personanongrata]

O Αλφαντακης ήταν συνήγορος υπεράσπισης του αρχιχουντικού Γεώργιου Παπαδόπουλου...

γιώργος, στην Κύπρο οι ΕΟΚΑΒΙΤΕΣ περπατούν ακόμα με μπρελόκ του Παπαδόπουλου ανά χείρας.
και έχει πολλούς ειδικά πέριξ της Λάρνακος. Η παρουσία των χουντικών στην νήσο είναι πολύ μεγαλύτερη από την Ελλάδα και πολύ μεγαλύτερη απ ότι φαντζεστε στο νησί, όπου λογικά θα περίμενε κανείς την παντελή τους απόρριψη.
Αντιθέτως έχουν ακόμα ισχυρότατη δύναμη, σωματεία και οικονομική επιφάνεια. 

 

[1personanongrata]

Τον ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ, εδώ νομίζω μέχρι και τα ΝΕΑ τον έκαναν ρόμπα, για ένα 'γεύμα' στο σπίτι του με
Αμερικάνους που λέγανε για την Κύπρο και πως πρέπει να 'λύσουνε το πρόβλημα'.

Και η Κορούλα του άραγε για ποιό 'πρόβλημα' ετοιμάζεται να δώσει 'λύση' στις μέρες μας ?

ο μητσοτάκης ανέλαβε να λύσει το πρόβλημα της Κύπρου και το πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων.
Η διχοτόμηση της νήσου είχε αποφασιστεί από το 50, ειδικά μετά την άρνηση του Μακαρίου στους Αμερικανούς για εγκατάσταση βάσεων στην νήσο.

 

[vlachodeutsch]

γιώργος, στην Κύπρο οι ΕΟΚΑΒΙΤΕΣ περπατούν ακόμα με μπρελόκ του Παπαδόπουλου ανά χείρας.
και έχει πολλούς ειδικά πέριξ της Λάρνακος. Η παρουσία των χουντικών στην νήσο είναι πολύ μεγαλύτερη από την Ελλάδα και πολύ μεγαλύτερη απ ότι φαντζεστε στο νησί, όπου λογικά θα περίμενε κανείς την παντελή τους απόρριψη.
Αντιθέτως έχουν ακόμα ισχυρότατη δύναμη, σωματεία και οικονομική επιφάνεια. 

εχω ακουσει οτι ο Ιωαννιδης με τον Σαμσον προλαβαν ενα πραξικοπημα που ετοιμαζαν οι εοκαβιτες.

 

[1personanongrata]

εχω ακουσει οτι ο Ιωαννιδης με τον Σαμσον προλαβαν ενα πραξικοπημα που ετοιμαζαν οι εοκαβιτες.

Ο Σαμσών τοποθετήθηκε μετά το πραξικόπημα και έκαψε το χαρτί της δράσης της ΕΟΚΑ που είχε. Ηταν η απέλπιδα προσπάθεια να μπορέσει η χούντα παρωδία της Ελλάδας να σώσει τα προσχήματα. Στα ραδιόφωνα είχε ανακοικωθεί ο θάνατος του Μακαρίου τον οποίο έκρυβε η Εθνική φρουρά στην Πάφο. Πολλοί ελληνοκύπριοι σκοτώθηκαν αναμεταξύ τους (μίνι εμφύλιος τότε) και εάν δεν είχε γίνει ο Αττίλας η Κύπρος θα έμπαινε στη φάση που ήταν η Ελλάς το 45.

 

[HotScorpios]

εχω ακουσει οτι ο Ιωαννιδης με τον Σαμσον προλαβαν ενα πραξικοπημα που ετοιμαζαν οι εοκαβιτες.

Και ο Μακάριος ετοίμαζε πραξικόπημα καθώς λένε με το Εφεδρικό

http://elkosmos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1934:q-15-q&catid=9

"Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου όπως το έζησα"
Τετάρτη, 15 Ιούλιος 2009 20:53
Ο Νίκος Αργυρόπουλος το 1974 υπηρετούσε την στρατιωτική θητεία του στην Κύπρο ως έφεδρος στα τεθωρακισμένα. Τα παρακάτω αποτελούν προσωπική του μαρτυρία για τα γεγονότα της 15ης Ιουλίου. Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μέρος μια συνέντευξης που υπάρχει στο νέο τεύχος του Patria και θα κυκλοφορήσει και σε βιβλίο από τις εκδόσεις μας, μαζί με άλλες συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών των γεγονότων εκείνης της εποχής αλλά και ντοκουμέντα για την μάχη της ΕΛΔΥΚ.

Μιλήστε μας για το πραξικόπημα κατά του Μακάριου. Εσείς πότε ενημερωθήκατε για το τι πρόκειται να συμβεί;
Καταρχήν τις παραμονές του πραξικοπήματος υπήρχε μια ανησυχία και μια έντονη κινητικότητα. Στα γραφεία ακούστηκε ότι αναμενόταν το ανήκουστο! Πραξικόπημα από την πολιτεία προς τον στρατό. Δηλαδή ο Μακάριος θα επιχειρούσε να καταλάβει τους στρατώνες της Εθνικής Φρουράς χρησιμοποιώντας το προσωπικό του στράτευμα, το Εφεδρικό.
Προηγήθηκε ένα πολύ σοβαρό γεγονός. Ο Μακάριος εξέδωσε διαταγή μείωσης της στρατιωτικής θητείας στο μισό, δηλαδή 12 μήνες.

Δηλαδή κάποιος που είχε ήδη συμπληρώσει 12 μήνες αυτομάτως απολυόταν;
Ναι, εγώ τρελάθηκα να βγάζω απολυτήρια. Νομίζω η απόφαση αυτή εξεδόθη στις 14 Μαΐου και ήταν στα πλαίσια αποδυνάμωσης της Εθνικής Φρουράς ώστε ο Μακάριος να μην την έχει εμπόδιο στους πιθανούς σκοπούς του. Ακόμη και ένα μικρό παιδί γνωρίζει ότι για να προβείς σε μείωση της θητείας πρέπει να έχεις προηγουμένως εκπονήσει προγράμματα εκπαίδευσης των, δωδεκάμηνης θητείας, στρατιωτών έτσι ώστε στο εξάμηνο να τους έχεις ετοιμοπόλεμους. Εκεί απολύθηκαν έμπειροι στρατιώτες και τα οργανογράμματα των μονάδων πήγαν περίπατο. Ξηλώθηκε ένα ολόκληρο σύστημα. Αποσύνθεση και πανικός! Οι αξιωματικοί δεν ήξεραν ποιόν και πάνω σε τι να τον εκπαιδεύσουν. Και ποιος μπορεί να εκπονήσει ταχύρυθμα προγράμματα εκπαίδευσης, να τα μεταδώσει σε εμάς τους υπαξιωματικούς και εμείς με τη σειρά μας στους στρατιώτες, όταν μάλιστα ήμασταν επιφορτισμένοι με πολλαπλά καθήκοντα;
Υπήρχε μεγάλη ένταση. Στις αρχές Μαΐου έγραψα ένα γράμμα προς τον πατέρα μου. Το γράμμα αυτά ξεκινούσε με την εξής φράση «παραμονές πολέμου».
Τις επόμενες εβδομάδες πληροφορηθήκαμε από έγκυρες πηγές ότι αναμενόταν επίθεση του Εφεδρικού στην μονάδα μου, την 21 ΕΑΝ. Από τις 10 Ιουλίου εγκαθιστούσαμε ενέδρες πέριξ του στρατοπέδου.

Οι Κύπριοι στρατιώτες τι έλεγαν; Πίστευαν ότι αναμένεται επίθεση;
Οι Κύπριοι στρατιώτες μιλούσαν κυρίως μεταξύ τους, όπως και εμείς οι Ελλαδίτες μιλούσαμε μεταξύ μας. Οι λίγοι που συζητούσαν μαζί μας συμμερίζονταν τις ανησυχίες μας.

Πότε σας ενημέρωσαν οι αξιωματικοί για το πραξικόπημα;
Το πρωί της 15ης Ιουλίου, ημέρα Δευτέρα για πρώτη φορά βγήκαμε από το καθιερωμένο πρόγραμμα. Έγινε μια πολύ σύντομη αναφορά επιλαρχίας και εν συνεχεία συγκεντρωθήκαμε όλοι στο ΚΨΜ. Εκεί δόθηκε διαταγή να κλείσουν τα παράθυρα. Αναστατωθήκαμε. Τότε ήρθε ο υποδιοικητής ο Αλεξιάδης και μας είπε ότι τα παράθυρα έκλεισαν επειδή θα γινόταν κάποια προβολή. Εν τω μεταξύ έξω υπήρχε μεγάλη κινητικότητα. Ο υποδιοικητής άρχισε να κάνει λόγο για τα καθήκοντα του θαλαμοφύλακα! Απλώς μας απασχολούσε μέχρι να ετοιμαστούν τα άρματα και να επανδρωθούν με έμπιστους στρατιώτες. Βγήκαμε έξω και μας υπέδειξαν σε ποιο άρμα θα πήγαινε ο καθένας. Εμένα μου ανέθεσαν τη διοίκηση ενός BTR. Μου είπαν «πάρε μερικούς στρατιώτες της ίλης εφόδου, ανέβα στο άρμα και πάμε». «Που πάμε ρε παιδιά στις 8 το πρωί;». «Σε άσκηση» μου απάντησαν.

Περιγράψτε μου τα γεγονότα από τη στιγμή που αναχωρήσατε από το στρατόπεδο.
Πήραμε τον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στο Προεδρικό Μέγαρο. Μόλις φτάσαμε εκεί γινόταν χαμός! Ακόμη δεν ήξερα τι πρόκειται να κάνουμε. Δέχθηκα πυρά από την ταράτσα του Μεγάρου και απάντησα με το πολυβόλο του οχήματος. Μάλιστα δεν ήξερα ότι το κτίριο είναι το Προεδρικό και ρώτησα έναν δεκαεπτάχρονο Κύπριο καταδρομέα εθελοντή που ήταν μαζί μου στο άρμα. Εκείνος αντί απάντησης φώναξε με ενθουσιασμό «θα τον φάμε τον π... τον Μούσκο (το κατά κόσμον επώνυμο του Μακάριου)».
Αμέσως μετά δέχθηκα πυρά ελαφρών όπλων και από ένα κτίριο που βρισκόταν απέναντι από το Προεδρικό. Φύλαξε ο Θεός και δεν πάθαμε τίποτα. Συνέχισα να απαντώ στα πυρά, μάλιστα κάποια στιγμή το πολυβόλο έπαθε εμπλοκή. Έφθασαν και τα άρματα Τ34 και προωθηθήκαμε. Στη συνέχεια όρμησαν μέσα οι καταδρομείς και έγινε ότι έγινε.
Όταν τελείωσαν όλα μπήκα και εγώ στον περίβολο του Μεγάρου. Υπήρχαν διάσπαρτοι νεκροί του Εφεδρικού. Εκεί είδα για πρώτη φορά νεκρούς στρατιώτες. Μάλιστα την εικόνα ενός σκοτωμένου από τους επιτιθέμενους δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Είχε μείνει σε μια πολύ περίεργη στάση. Πρέπει την στιγμή του θανάτου του να ήταν καθιστός. Τα μάτια του ήταν ανοικτά και το βλέμμα του εντυπώθηκε στο μυαλό μου. Μπροστά στην είσοδο του κτιρίου είχε χτυπηθεί ένα BTR, άνοιξα την θύρα εξόδου και είδα ένα μαυρισμένο «εξάρτημα» όπλου, μόλις το έπιασα συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα χέρι! Αυτό έκανα καιρό να το βγάλω από μέσα μου. Μην ξεχνάς ότι ήμουν 20 χρονών. Μέχρι τότε τον πόλεμο τον είχα δει μόνο στον κινηματογράφο.

Πότε πληροφορηθήκατε ότι ο Μακάριος είχε ξεφύγει από τον κλοιό;
Εγώ το έμαθα πολύ νωρίς. Μου το είπαν οι Κύπριοι καταδρομείς που αποτελούσαν τμήμα της φρουράς του Μακάριου. Αυτοί έμεναν σε ένα μικρό οίκημα στην πίσω πλευρά του Μεγάρου. Κάθε πρωί που ο πρόεδρος μετέβαινε στο κτίριο παρουσίαζαν όπλα. Μάλιστα μου περιέγραψαν το πώς έφυγε. Τον κρατούσαν δύο από τους προσωπικούς του φρουρούς σχηματίζοντας με τα χέρια τους «σκαμνάκι» και τον ακολουθούσαν κάποιοι άλλοι. Το καταπληκτικό είναι πως ο Μακάριος αποχώρησε στις 8 π.μ. ενώ η επίθεση μας εκδηλώθηκε δεκαπέντε λεπτά αργότερα. Προφανώς βαρέθηκε να μας περιμένει. Ρώτησα τους καταδρομείς γιατί δεν τον εμπόδισαν. Εκείνοι απάντησαν ότι ήδη από το προηγούμενο βράδυ τους πήραν τα όπλα από το Προεδρικό Μέγαρο. Γι' αυτό εκείνη την ημέρα διατάχθηκαν να σταθούν απλώς σε στάση προσοχής κατά την έλευση του προέδρου.
Τα ερωτήματα είναι πολλά αλλά δεν έχω απαντήσεις. Ποιος πήρε τα όπλα από τους καταδρομείς την προηγούμενη μέρα; Τι ήξερε; Τι φοβήθηκε; Γιατί ο Μακάριος αναχώρησε από το κτίριο πριν την εκδήλωση της επίθεσης; Αν γνώριζε για το πραξικόπημα γιατί μετέβη στο κτίριο;

Τι απέγιναν οι εργαζόμενοι στο Προεδρικό Μέγαρο;
Τους συγκεντρώσαμε σε ένα μέρος στον περίβολο του κτιρίου. Έκανε τρομερή ζέστη. Είδα ότι είχαν ασπρίσει τα χείλη τους. Εντελώς ανθρώπινα εκείνη την στιγμή και ξεχνώντας ότι φορώ στολή τους ρώτησα «χρειάζεστε κάτι; Μήπως θέλετε να σας φέρουμε λίγο νερό;». Εκείνοι με κοίταζαν καχύποπτα. Ήταν πολύ λογικό. Βγήκα έξω και πήγα σε ένα περίπτερο που βρισκόταν στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Ήταν κλειστό. Πυροβόλησα την κλειδαριά και το άνοιξα. Βρήκα δύο πλαστικά μπιτόνια και τα γέμισα νερό από μια κοντινή βρύση. Καθώς διέσχιζα τον δρόμο, δέχθηκα καταιγιστικά πυρά από ελεύθερους σκοπευτές. Πρέπει να αφυπνίστηκαν από τον πυροβολισμό μου. Έτρεξα του σκοτωμού. Ευτυχώς γλίτωσα, ούτε τα μπιτόνια τρύπησαν.
Πρόσφερα το νερό στους υπαλλήλους αλλά δεν έπιναν, δεν με εμπιστεύονταν. Αναγκάστηκα να πιω πρώτος και από τα δύο μπιτόνια. «Τώρα αν θέλετε πιείτε» τους είπα « δεν μου έδωσε κανένας διαταγή να σας φέρω νερό». Άρχισαν να πίνουν. Πρόσφερα και σε έναν κύριο με γκρίζο κουστούμι. Αρνήθηκε γιατί περίμενε πρώτα να πιουν όλοι οι άλλοι Ξαφνικά εμφανίζεται ένας Κύπριος αξιωματικός, θηρίο μαύρο. «Π...καλαμαρά» μου φώναξε «γιατί τους δίνεις νερό;». Μου έριξε μια κλωτσιά στο καλάμι και έχασα το φως μου.
Τότε ο κύριος με το γκρίζο κουστούμι με πλησίασε. Συστηθήκαμε. Ήταν ο υφυπουργός Πάτροκλος Σταύρου, με τον οποίο έκτοτε έχουμε μια πολύ καλή σχέση. Στεναχωριόταν όπως μου είπε για τις μελέτες του που είχαν καταστραφεί στο κτίριο και ανησυχούσε για το μέλλον της Κύπρου. «Τώρα καταστραφήκαμε» έλεγε συνεχώς «Ανοησίες οι μεν, ανοησίες οι δε, τώρα καταστραφήκαμε. Η μια ανοησία πάνω στην άλλη».
Στη συνέχεια οι άνθρωποι, μου εμπιστεύθηκαν τα ονόματα και τα τηλέφωνά τους για να ειδοποιήσω τους οικείους τους οι οποίοι θα ανησυχούσαν. Το απόγευμα με διέταξαν να πάρω τους υπαλλήλους και να τους αφήσω στην κεντρική πλατεία της Λευκωσίας. Που να τους άφηνα όμως με την απαγόρευση της κυκλοφορίας; Τους μοίρασα στα σπίτια τους. Δεν είχαν λόγια να με ευχαριστήσουν. Όταν συναντήθηκα ξανά με κάποιους απ' αυτούς, μετά από πολλά χρόνια, εκτυλίχθηκαν πολύ συγκινητικές στιγμές.

Τι επακολούθησε μετά το πραξικόπημα;
Εγώ έμεινα στο Προεδρικό μέχρι την Παρασκευή. Εκείνη την ημέρα επέστρεψα στη μονάδα. Υποδεχθήκαμε την νέα σειρά που ήρθε. Στη συνέχεια κάναμε τεχνητή οπισθοδρόμηση πυροβόλου. Αυτό το κάνεις όταν ετοιμάζεσαι να χρησιμοποιήσεις τα πυροβόλα.

Δεν σας ενημέρωσαν ότι επίκειται τουρκική επίθεση;
Εγώ τουλάχιστον δεν άκουσα τίποτα.

 

[1personanongrata]

Και ο Μακάριος ετοίμαζε πραξικόπημα καθώς λένε με το Εφεδρικό

τα χεις μπλέξει ολίγον.
πραξικόπημα η κυβέρνηση δεν κάνει στο στράτευμα που της ανήκει η διοίκηση από το λαό.
ο μακάριος πήγε να γλιτώσει τα χειρότερα που γνώριζε για να μην την πατήσει ακριβώς όπως την πάτησε ο Γ. Παπανδρέου όταν πήγε δημοκρατικά να πάρει το ΥΠΕΘΑ.

 

[HotScorpios]

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/06/1974.html

ΚΥΠΡΟΣ 1974 Σκέψεις & Συμπεράσματα

Δεν παραθέτω το κείμενο γιατί είναι τεράστιο, αλλά πολύ αναλυτικό.

 

[1personanongrata]

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/06/1974.html

ΚΥΠΡΟΣ 1974 Σκέψεις & Συμπεράσματα

Δεν παραθέτω το κείμενο γιατί είναι τεράστιο, αλλά πολύ αναλυτικό.

να προσέχεις τις πηγές σου........
άλλα λένε στην Ελλάδα, άλλα κρύβουν και άλλα γνωρίζουν όσοι μένουν στην νήσο και ξέρουν από κοντά τι έγινε.

 

[Φυλήςυχος Πολίτης]

πραξικόπημα η κυβέρνηση δεν κάνει στο στράτευμα που της ανήκει η διοίκηση από το λαό.

Θέλετε να πείτε ότι η 4η Αυγούστου 1936 ΔΕΝ ήταν πραξικόπημα;

 

[HotScorpios]

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/06/1974.html

ΚΥΠΡΟΣ 1974 Σκέψεις & Συμπεράσματα

Δεν παραθέτω το κείμενο γιατί είναι τεράστιο, αλλά πολύ αναλυτικό.

Ένα μικρό ΖΟΥΜΕΡΟ Απόσπασμα από το εξαιρετικό κείμενο
...
Πολλοί όμως – ανάμεσα σε αυτούς και εγώ – έχουν καταλήξει στην άποψη ότι η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Χωρίς αφορισμούς και σκοπιμότητες, μπορώ πλέον αβίαστα να πω ότι και οι δύο – Μακάριος και Ιωαννίδης – υπήρξαν τραγικά πιόνια στην ίδια σκακιέρα όπου τον ρόλο των δύο παικτών είχε το ίδιο πρόσωπο: ο κ.Henry Kissinger. Προσπαθώντας ο Αμερικανοεβραίος Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ να τελειώνει με το θέμα «Κύπρος» στην Γεωπολιτική Σκακιέρα της Αμερικής στην Μεσόγειο (με αποδεδειγμένη την αδυναμία της «συνεταίρου» της, Μεγ.Βρετανίας να το καταφέρει επί μία εικοσαετία), «έπαιξε» με τα αδύνατα σημεία του χαρακτήρα των πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής εκείνης της εποχής σε Ελλάδα και Κύπρο, του «αόρατου δικτάτορα» και του «Κάστρο της Μεσογείου».
Παρέσυρε τον εξαιρετικό «συνωμότη» αλλά πολιτικά «ανόητο» ταξίαρχο Ιωαννίδη να ανατρέψει τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, όταν διαπιστώθηκε ότι ο δεύτερος δεν ήταν διατεθειμένος, σε καμία περίπτωση, να προχωρήσει σε καμιά άλλη παραχώρηση στην Κύπρο, πέραν της διαταγής της αποχώρησης της ΕΛΔΥΚ/Μ (Μεραρχίας που είχε σταλεί στην Κύπρο κρυφά από τον Γεώργιο Παπανδρέου) που είχε δώσει στα τέλη του 1967, ως ένδειξη νομιμοφροσύνης προς τις Η.Π.Α.
Και αφού – γνωρίζοντας και την ψυχοσύνθεσή του Ιωαννίδη, αλλά και τον άκρατο εθνικισμό του - τον «φούσκωσαν» με πλαστές διαβεβαιώσεις, πως μόλις εξουδετερωθεί το εμπόδιο που ακούει στο όνομα Μακάριος, θα μπορούσε να επιτευχθεί η πολυπόθητη «Ένωσις» της Μεγαλονήσου με την Μητέρα Ελλάδα τον έσπρωξαν σε αυτό το ανόητο εγχείρημα. Αμέσως ο Ιωαννίδης άρχισε να φαντάζεται τον εαυτό του στο πλευρό του «αχυράνθρωπου» Στρατηγού Φαίδωνα Γκιζίκη (δοτού Προέδρου της Δημοκρατίας τότε), να αποβιβάζεται στην ιερή Κυπριακή γη και να ανακηρύσσει την Ένωση της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα. Πόθοι αιώνων θα γίνονταν πραγματικότητα!
Από την άλλη πλευρά γνωρίζοντας την φιλαρχία του Μακαρίου - φιλαρχία που τον έκανε να ξεχάσει τον "'Όρκο της Φανερωμένης" και την 1η Διακήρυξη του Στρατηγού Γ.Γρίβα, με την έναρξη του Αγώνα της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) ευθύς μόλις επέστρεψε από τις Σεϋχέλλες, από την εξορία που του είχαν επιβάλλει οι Άγγλοι - προωθούσαν μέσω διαφόρων πηγών (φίλα προσκείμενων σε αυτόν), πληροφορίες για επικείμενο πραξικόπημα των Ελλαδιτών Αξιωματικών της Εθνικής Φρουράς εναντίον του, με σκοπό την ανατροπή του. Με ένα επίσης ανόητο αίσθημα πολιτικής αυτοσυντήρησης, ο Μακάριος, απόλυτα προβλέψιμος από τους Βρετανούς και τους Αμερικάνους σε κάθε κίνησή του μετά την ανάληψη από αυτόν του αξιώματος του Προέδρου της 1ης Κυπριακής Δημοκρατίας, φροντίζει να δημιουργήσει ρωγμές στο Εθνικό Μέτωπο, αντιμετωπίζοντας εχθρικά όχι μόνο τους Ελλαδίτες Αξιωματικούς και οπλίτες που υπηρετούσαν στην Κύπρο αλλά και ακόμα και τους Κυπρίους εθνικόφρονες αξιωματικούς που στο πρόσωπό τους έβλεπε αυτούς που αύριο θα τον εξόντωναν, είτε πολιτικά είτε ακόμα και φυσικά.
Και προχώρησε σε αποφάσεις και πράξεις που αποδυνάμωσαν το Εθνικό Μέτωπο και την Άμυνα της Κύπρου, όπως ήταν η απόφαση για μείωση της θητείας των στρατευσίμων, η δραστική μείωση των αμυντικών δαπανών – με παράλληλη όμως χρηματοδότηση και εξοπλισμού του «Εφεδρικού», της γνωστής μονάδας των «πραιτωριανών» του – η απαξίωση των οχυρωματικών έργων στα Βόρεια του νησιού και τέλος η απ’ ευθείας ρήξη με το καθεστώς των Αθηνών, όπως αυτή εκφράστηκε με την περιβόητη επιστολή του προς τον Γκιζίκη, λίγο καιρό πριν το πραξικόπημα, η οποία λειτούργησε ως πυροκροτητής για αυτό.
...

 

[HotScorpios]

Όσον αφορά τα του Μακαρίου του έτερου 'Εθνάρχη' (ο άλλος 'Εθνάρχης' είναι ο Καραμανλής)
και γενικά για το κυπριακό ρίξτε μια ματιά και εδώ:

http://www.spanidis.gr/catalog/index.php?cPath=82

και το βιβλίο του Μιχαλόπουλου γι΄αυτόν:
Αυτός κάλεσε τους Τούρκους στην Κύπρο
[0111889]
ISBN: -
Συγγραφέας: Μιχαλόπουλου Α. Γρηγόρη
Εξώφυλλο: Paperback
Αριθμ. Σελίδων: 416
Διαστάσεις: 17 x 24