Σου θίξαμε το είδωλο.
Διώξεις αντιφρονούντων και «παρακράτος»
Υπό τo πρόσχημα επικράτησης των κομμουνιστών (ΕΔΑ) γίναν εκτεταμένες διώξεις και εκτοπίσεις αριστερών, ενώ παράλληλα είχαν αυτονομηθεί από τον κυβερνητικό έλεγχο υπό τις ευλογίες των ανακτόρων (των βασιλέων Παύλου και Φρειδερίκης) (κατά τον Καραμανλή) ομάδες του στρατού, της αστυνομίας, της χωροφυλακής (η λεγόμενη "Κυανή Φάλαγγα") και άλλων υπηρεσιών που αναλάμβαναν «αντικομμουνιστική» δράση με δική τους πρωτοβουλία, σχηματίζοντας το λεγόμενο «παρακράτος», το οποίο πιστεύεται ότι ουσιαστικά ελεγχόταν από το παλάτι.Ο Καραμανλής κατηγορήθηκε ότι ανέχθηκε ή και εξέθρεψε αυτό το παρακράτος. Ο ίδιος αρνήθηκε πάντοτε σθεναρά ότι υποστήριζε ή γνώριζε τη λειτουργία αυτών τον ομάδων. Χαρακτηριστική είναι η φράση που φέρεται να είπε μετά τη δολοφονία Λαμπράκη από παρακρατικούς: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;».Όταν όμως είπε αυτή τη φράση ήταν ήδη οχτώ χρόνια πρωθυπουργός. Επιπλέον, ο Καραμανλής συνεχώς αποδυνάμωνε το βασιλικό παρακράτος για να χτίσει δικό του καταπιεστικό μηχανισμό εξωκοινοβουλευτικής εξουσίας με έμπιστούς του όπως ο Αρχηγός ΓΕΣ Καρδαμάκης, ο Σόλων Γκίκας και ο Παντελής Καλαμάκης. H πολιτική του Καραμανλή σε αυτόν τον τομέα στόχευε πάντοτε στη διεύρυνση των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, καθώς και στην εμπέδωση και εμβάθυνση της Δημοκρατίας, ενόψει και της φιλευρωπαϊκής πορείας της χώρας με τη σύνδεσή της με την τότε ΕΟΚ ήδη από το 1961. Γι' αυτό το λόγο περιόρισε σε 937 τους 4498 καταδίκους κομμουνιστές και σε 6 τους εκτοπισθέντες που παρέλαβε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις
Ο Καραμανλής, με τη βοήθεια της ΚΥΠ του Νάτσινα, δημιούργησε την περίοδο 1955-1963 ένα πρωτοφανές για τα ελληνικά χρονικά αστυνομικό κράτος, με τους έμμισθους πράκτορες των Σωμάτων Ασφαλείας και της ΚΥΠ να ξεπερνούν τους 60,000. Αυτός ο αριθμός πρακτόρων ήταν αναλογικά ο μεγαλύτερος ανάμεσα στις Δυτικές χώρες, ενώ ξεπερνούσε και σχεδόν όλες τις κομμουνιστικές, ακόμη και την περίφημη Στάζι της Ανατολικής Γερμανίας: συγκεκριμένα, το 1962 οι ελληνικές υπηρεσίες ασφαλείας διέθεταν 60,000 πληροφοριοδότες σε πληθυσμό 8,3 εκατομμυρίων ανθρώπων, και οι Ανατολικογερμανικές 100,000 σε πληθυσμό 17 εκατομμυρίων