Όταν ήμουν μικρός, αθώος και κομμουνιστής, μαζί με ένα φίλο, εξ ίσου μικρό, αθώο και κομμουνιστή, είχαμε κατ’ ισομοιρία, που λένε και οι δικηγόροι, μία γκομενίτσα, μεγαλύτερή μας, κομμουνίστρια και καθόλου αθώα.
Αντιλαμβάνεστε ότι η παρτουζίτσα (τώρα το λένε threesome, τότε το λέγαμε παρτούζα), πήγαινε σύννεφο. Ξεκουραζόμασταν μόνο όταν το κορίτσι είχε περίοδο.
20 χρονών εμείς τότε και φοιτητές, 24 η κοπέλα και «δημοσιογράφος», που έγραφε τον καιρό σε κάποια φυλλάδα και έπαιρνε 10.000 δρχ. τον μήνα.
Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, ότι το κωλαράκι της είχε γίνει σαν γεώτρηση του θεσσαλικού κάμπου. Είχε φτάσει στο σημείο να μην μπορεί να έρθει σε οργασμό, αν δεν την παίρναμε και οι δύο συγχρόνως, μπρος-πίσω.
Με τον φίλο είχαμε λίγο-πολύ τα ίδια «προσόντα». Ούτε μικρά, ούτε μεγάλα, απλώς αρκετά. ‘Όταν όμως πηδιόμασταν με την μικρή, εκείνη απέφευγε να έχει εμένα πίσω της, γιατί την πονούσα, έλεγε, ενώ με τον φίλο μου δεν είχε κανένα πρόβλημα. Επαναλαμβάνω ότι οι ανατομικές μας διαφορές ήταν αμελητέες έως ανύπαρκτες.
Ρωτούσα τον φίλο εάν κάνει κάτι ιδιαίτερο ή έχει κάποια διαφορετική τεχνική και πάντα μου απαντούσε αρνητικά. Το ίδιο ρωτούσα και την μικρή, αλλά κι εκείνη δεν ήξερε να το εξηγήσει. Ακόμη έχω την απορία, αδέλφια…
Για την ιστορία, ο φίλος είναι σήμερα καθηγητής Πανεπιστημίου, με οικογένεια, και η φίλη αρκετά γνωστή δημοσιογράφος. Αν είναι μέλη του bou και διαβάζουν το παρόν πόνημα, ας στείλουν p.m.