pathos gia ta temachia
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 16 Φεβ 2009
- Μηνύματα
- 11.388
- Κριτικές
- 132
- Like
- 149
- Πόντοι
- 2.266
FKK-Oase Φρανκφούρτη
- Μέλος που άνοιξε το νήμα australos
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 782
- Εμφανίσεις 149K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 4 άτομα (0 μέλη και 4 επισκέπτες)
pathos gia ta temachia
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 16 Φεβ 2009
- Μηνύματα
- 11.388
- Κριτικές
- 132
- Like
- 149
- Πόντοι
- 2.266
ντόντ γούωρυ. Θα σε πάρω από κώλο και θα γιάννουν όλα.
τι με την οδοντογλυφίδα σου ρε? για αυτό παιρνεις όλες τις ποθτανες από κώλο μπας και νιώσουν κάτι ?
pathos gia ta temachia
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 16 Φεβ 2009
- Μηνύματα
- 11.388
- Κριτικές
- 132
- Like
- 149
- Πόντοι
- 2.266
τι με την οδοντογλυφίδα σου ρε? για αυτό παιρνεις όλες τις ποθτανες από κώλο μπας και νιώσουν κάτι ?
αν ήταν έτσι οι οδοντογλυφίδες δε θα τις χρησιμοποιούσαμε για τα δόντια μας αλλά για το καθάρισμα εντέρων των ρινόκερων!
pathos gia ta temachia
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 16 Φεβ 2009
- Μηνύματα
- 11.388
- Κριτικές
- 132
- Like
- 149
- Πόντοι
- 2.266
extreemplatinum
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 22 Ιουλ 2010
- Μηνύματα
- 264
- Κριτικές
- 15
- Like
- 20
- Πόντοι
- 231
παλικαρια απο τεταρτη θα ειμαι φρανκφουρτη για κανα 2 μερες εχετε κατι να προτεινετε ?
εγω στο μονο που εχω παει αρκετες φορες ειναι το ζουντ φαστ και περασα ωραια απο εκει και περα θα ηθελα να μου πειτε για κατι αλλο αξιολογο ..θα εχω αυτοκινητο και πλοηγο μαζι μου ...οπως και ιντερνετ για πασα ενημερωση απο μερους μου.
εγω στο μονο που εχω παει αρκετες φορες ειναι το ζουντ φαστ και περασα ωραια απο εκει και περα θα ηθελα να μου πειτε για κατι αλλο αξιολογο ..θα εχω αυτοκινητο και πλοηγο μαζι μου ...οπως και ιντερνετ για πασα ενημερωση απο μερους μου.
extramask
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 3 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 728
- Κριτικές
- 50
- Like
- 163
- Πόντοι
- 3.285
extramask
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 3 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 728
- Κριτικές
- 50
- Like
- 163
- Πόντοι
- 3.285
Καλησπέρα συναγωνιστές
Πριν λίγες μέρες επιστρέψαμε μαζί με τον φίλο συναγωνιστή Gavlacticos από τη Φρανκφούρτη οπότε σκέφτηκα να γράψω κάποια πράγματα για το πώς έχει η κατάσταση εκεί, μέσα από τη σκοπιά της εκδρομής μας. Μιας και στη Φρανκφούρτη υπάρχουν και άλλα μέρη εκτός από το Oase και μιας και το άλλο thread της Φρανκφούρτης είναι ψόφιο είπα να τα γράψω εδώ. Ελπίζω να μη σας κουράσω με τα μεγάλα posts.
Μέρα 1η: Hauptbahnhof
Αφού με τα πολλά έχουμε φτάσει στον προορισμό μας, μας μένει το βράδυ ελεύθερο οπότε σκεφτόμαστε πως είναι κρίμα να το αφήσουμε ανεκμετάλλευτο. Παίρνουμε το U-Bahn και πάμε στην red light district της πόλης. Δεν είναι άλλωστε και δύσκολο να τη βρούμε. Όπως στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις, ο σιδηροδρομικός σταθμός είναι ακριβώς στο κέντρο και είναι μια από τις πιο βασικές στάσεις του μετρό. Καθημερινά μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της πόλης περνάει από εκεί, συνεπώς, πρακτικά μυαλά οι Γερμανοί, σκέφτηκαν πως ήταν η ιδανική τοποθεσία για να στεγαστούν τα μπουρδέλα. Και όχι μόνο. Με το που βγαίνεις από το σταθμό και περπατάς λίγα μέτρα στην Kaiserstraße, μια extravaganza αγοραίου sex σου προκαλεί ένα πολιτισμικό σοκ. Πινακίδες στις εισόδους των πολυκατοικιών με την επιγραφή GIRLS, στριπτιζάδικα, sex shops, όλα σε πολυσύχναστο σημείο στην καρδιά της πόλης. Και βέβαια στο βάθος φαίνεται ο απόλυτος γαμιστρώνας, η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα. Εκεί και αν πέφτει γαμίσι.
Ανοίγουμε μια πόρτα χωρισμένη στα δύο αλά σαλούν και μπαίνουμε στην πρώτη πολυκατοικία. Ανεβαίνουμε στον πρώτο όροφο και κοιτάμε τριγύρω. 5-6 δωμάτια, τα μισά με κλειστές πόρτες και στα άλλα μισά να περιμένουν κάτι κροκόδειλοι στην πόρτα. 2ος όροφος τα ίδια. Σε κάθε δωμάτιο δουλεύει και μία κοπέλα, η οποία όταν δεν έχει πελάτη μέσα κάθεται είτε σε σκαμπό στην είσοδο του δωματίου, οπότε περνάς σε απόσταση αναπνοής από μπροστά της, είτε είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Μέσα στο δωμάτιο εκτός των άλλων εκφράζει και τις εικαστικές τις ανησυχίες μέσω της διακόσμησης. Δονητές, μαστίγια, δερμάτινα εσώρουχα και άλλα τιμαλφή κοσμούν κάποιους τοίχους, αν και η θέα της γκόμενας που τα συνοδεύει μάλλον θα σε έκανε να τα χρησιμοποιήσεις για να αυτομαστιγωθείς. Χοντρές, μπουρούχες, και γενικώς διάφορες κακομοιριασμένες που θα περίμενες να τις δεις να απλώνουν μπουγάδα παρά να βγάζουν χρήματα με το μουνί τους, μας χαιρετάνε. Προσπερνάμε έναν μαύρο στις σκάλες και φτάνουμε στον 3ο. Κάτι μαυριδερές παρουσίες στις πόρτες, σημαίες που γράφουν Brazil μάλλον για τις ανάγκες του marketing και μόνο, περπατάμε στο διάδρομο για να δούμε και το τελευταίο δωμάτιο. Αντικρίζουμε μία που μπροστά της η περιπτερού της γειτονιάς φαίνεται νεότερη και ομορφότερη. Πέσαμε στη λάθος πολυκατοικία σκεφτόμαστε και κατεβαίνουμε ξανά στο δρόμο. Περνάμε απέναντι όπου μια παρέα από νεαρούς Τούρκους κάγκουρες βγαίνει από την είσοδο. Κακό σημάδι. Μόλις περνάμε την πόρτα υπάρχει ένα πόστερ με μια ξανθιά μουνάρα για να σε γλυκάνει για τα σκαλιά που ακολουθούν. Κακό σημάδι νούμερο 2. Σε ένα δωμάτιο του πρώτου ορόφου ένας καθαρόαιμος ασιατικός τράβελος προσπαθεί να ψήσει έναν αγνώστου προέλευσης συναγωνιστή να περάσει. Κακό σημάδι νούμερο 3 και το haus καίγεται. Ίσως είμαστε πολύ κοντά στο σταθμό σκεφτόμαστε και αποφασίζουμε να μετακινηθούμε στον κάθετο δρόμο.
Προσπερνάμε ένα στριπτιζάδικο και πάμε στην επόμενη πολυκατοικία. Η υπόθεσή μας αποδεικνύεται αβάσιμη. Σήψη και παρακμή στους πρώτους 2 ορόφους. Ρωτάμε καναδυό γκόμενες πόσο θέλουν και μας λένε 25 €, σε αντίθεση με τις προηγούμενες που ζητούσαν 30. Η ελεύθερη αγορά τώρα δικαιώνεται. Όπως λέει όμως και ο σοφός λαός, ό,τι πληρώσεις αυτό παίρνεις. Πάμε στον 3ο. Μου κάνει πλαγιομετωπική επίθεση από τα δεξιά μια μικρή. Σώμα πιπινοειδές, φάτσα πλατεία Ταχρίρ και δόντια Ροναλντίνιο. «Έλα, μου λέει, και θα περάσεις καλά». Ρωτάω πόσο, μου λέει 20 € και τυλίγει το πόδι της στη μέση μου. Τσάμπα πράμα. Δε με βλέπει και πολύ ενθουσιασμένο όταν ακούω τη μαγική λέξη Bulgaria και τυλίγει και το χέρι της. «Αν θέλει ο φίλος σου, λέει, μπορεί να πάρει τη φίλη μου στο απέναντι δωμάτιο, καλή είναι». Η φίλη της μοιάζει με μαθήτρια 2ας Λυκείου που μόλις απέτυχε σε διαγώνισμα μαθηματικών. Φοβάμαι πως η επόμενη κίνηση πειθούς είναι το κεφαλοκλείδωμα και την κάνουμε λέγοντας πως θα περάσουμε αργότερα.
Μετακινούμαστε σε άλλη πολυκατοικία όπου η ταρίφα επανέρχεται στα 30 αλλά οι γκόμενες προσεγγίζουν ανεκτά επίπεδα. Σε σύγκριση με τις προηγούμενες, είναι σα να βλέπουμε την εικόνα μετά Bodyline. Αδύνατες, μικρές, αξιογάμητες και αρκετές κλειστές πόρτες. Στον τρίτο όροφο υπάρχει στο βάθος μια ψηλή μελαχρινή , αριστερά ένα ξανθό πιπίνι με σλάβικα χαρακτηριστικά και στα δεξιά μια βαμμένη ξανθιά με μίνι φόρεμα. Ωραίες, σχολιάζουμε, και τραβάμε ξανά την ανηφόρα. Ένας Γερμανός κατεβαίνει και μας κοιτάει περίεργα. Φτάνουμε μέχρι τον 5ο χωρίς να βρούμε κάτι πιο αξιόλογο. Κάνουμε μια στάση κατεβαίνοντας, μεταξύ 4ου και 3ου γιατί από τις πολλές σκάλες έχουμε πιάσει 120 παλμούς ανά λεπτό και ο ιδρώτας έχει αρχίσει να μουσκεύει την πλάτη. Φυσικά σε όλες τις πολυκατοικίες ασανσέρ δεν υπάρχει, θα ήταν άλλωστε πολύ cult να ανεβοκατεβαίνεις τους ορόφους των πολυμπουρδέλων μαζί με διάφορους άλλους καυλιάρηδες από την πανσπερμία των 180 εθνικοτήτων που ζουν στη Φρανκφούρτη. Άσε που θα έπρεπε να έχει επιγραφή «χωρητικότητα 5 νορμάλ ή 3 καυλωμένοι, 2 σε περίπτωση μαύρων και 4 σε περίπτωση κινέζων». Να το γράψεις όλο αυτό σε αγγλικά και γερμανικά, σαν το Checkpoint Charlie θα ήταν. Περνώντας τον 3ο ακούμε ένα «γεια σας, τι κάνετε;». Ήταν η ξανθιά με το μίνι. Μας κατάλαβε η φίλη της η Σερβίδα από το απέναντι δωμάτιο και της είπε ότι είμαστε έλληνες. Ελληνίδα πουτάνα δεν έχουμε πετύχει στη Θεσσαλονίκη και πετύχαμε στη Φρανκφούρτη. Θα άξιζε ένα αφιέρωμα στην εκπομπή της ΕΤ3 Διασπορά. Μας πιάνει κουβέντα λοιπόν η Δέσποινα από το Βαρδάρη (?) που οι γονείς της μένουν Τουρκία. «Τι έγινε, δε σας άρεσε καμία ή δεν ξέρετε ποια να πρωτοπάρετε;». Αποφεύγουμε την απάντηση γιατί δε θα της άρεσε. «Πως και βρέθηκες εδώ;» ρωτάμε. «Να, τα λεφτά είναι πολύ καλά, και αφού μου άρεσε η δουλειά είπα γιατί όχι;» Πάνω απ’ όλα να περνάς καλά στη δουλειά σου. «Αν είχα αδερφό ή γκόμενο δε θα το έκανα με τίποτα, αλλά αφού δεν έχω είπα να κάνω αυτή τη δουλειά για 5 χρόνια και μετά θα γυρίσω στην Ελλάδα να κάθομαι» Αυτό πάει να πει επιχειρηματικό πλάνο. «Τα λεφτά είναι πολύ καλά», επαναλαμβάνει. «Σε ένα Σάββατο βράδυ εγώ μόνο βγάζω 1000-1200 € τουλάχιστον. Έχω μόνο 3 μήνες εδώ και έχω κάνει ήδη πελατεία που δεν πάνε με άλλη κοπέλα.» Καλά μην ορκίζεσαι, ήθελα να της πω. «Οι Γερμανοί εξαντλούν μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο από το 20λεπτο, οι άλλοι είναι πιο χαλαροί, άμα χύσουν φεύγουν.» Σκέφτομαι το μαλάκα που μετά από 5 χρόνια θα τη γνωρίσει στην Ελλάδα και αυτή θα του το παίζει σεμνό πλην μοντέρνο κορίτσι για παντρειά που δεν κάνει επιπόλαιες σχέσεις και θα ζητάει γάμο. Θα του διηγείται το πως ξεπατωνόταν στη δουλειά στη Γερμανία, παραλείποντας λίγες ασήμαντες λεπτομέρειες. Εν πάσει περιπτώσει, ευχάριστη κοπέλα και καλή σε εμφάνιση, μπαίνει στα υπόψιν. Βέβαια να κάνεις τόσα χιλιόμετρα και αντί για wurst να φας greek gyros φτάνει στα όρια της διαστροφής.
Βγαίνουμε στο δρόμο για να πάμε σε άλλο haus. Ο ιδρώτας που έχει λούσει το μέτωπό μας και όχι μόνο αποκτά θερμοκρασία περιβάλλοντος και το κρυολόγημα μας χαμογελά. Τρυπώνουμε γρήγορα σε άλλη είσοδο από όπου βγαίνει μια ομάδα από Ασιάτες . Το ισόγειο είναι μεγάλο και δαιδαλώδες, και οι διάφορες σκάλες οδηγούν και σε διαφορετικούς ορόφους. Σε κάποια φάση ανακαλύπτουμε μια πόρτα που οδηγεί σε έναν ακάλυπτο χώρο όπου υπάρχουν 2 είσοδοι. Σκεφτόμαστε πως ίσως πιάσαμε λαυράκι και είναι σπίτι για ψαγμένους. Ήταν όντως για ψαγμένους αλλά αυτό που έψαχναν εμείς δεν θέλαμε να το βρούμε. Μπαίνουμε στο πρώτο σπίτι και αντικρίζουμε τον εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες. Η λέξη grannies μετά βίας περιγράφει το θέαμα. Στον 1ο όροφο είναι οι συμμαθήτριες του Μητσοτάκη, στον 2ο οι ξαδέρφες του δράκουλα και στον 3ο ακόμη και ο Φρέντι Κρούγκερ θα έφευγε τρέχοντας. Με επιφύλαξη πάμε στο δεύτερο κτίριο. Χωρίς την ταλαιπωρία του αεροπλάνου έχουμε φτάσει στην Ασία. Όλα τα δωμάτια έχουν ασιάτισσες, άγνωστο από ποιες χώρες ακριβώς. Κάποια καλά τεμάχια αλλά που να ξέρεις τι παίζει. Ψηλή ασιάτισσα ακούγεται λίγο σαν έλληνας επενδυτής και άλλωστε η πλαστική χειρουργική κάνει θαύματα στις μέρες μας. Κάποιες κοντές χοντρές είναι σίγουρα χαρτιά αλλά γιατί να θέλει κάποιος να τα παίξει; Επιστρέφουμε στο ισόγειο λαβύρινθος όπου για να ξεφορτωθείς το κάτουρο που έχεις μαζέψει λόγω κρύου πρέπει να πληρώσεις 0,8 €. Αυτοί οι Γερμανοί από παντού θέλουν να μας τα πάρουν. Ανεβαίνουμε στον 1ο με δυσκολία. Κάποιες γκόμενες, όπως και στα προηγούμενα σπίτια, είναι ξαπλωμένες στο κρεβάτι και κοιτάνε το κινητό. Θα έχει χαμηλές χρεώσεις η κινητή τηλεφωνία στη Γερμανία, σκέφτομαι. Για να φτάσουμε στο 2ο κάνουμε στάση στα σκαλιά μαζί με κάτι μαροκινούς. Στον 3ο η κόπωση έχει χτυπήσει πιο άσχημα και από την κρίση και η όρεξη για σεξ μοιάζει με τους δείκτες της ελληνικής οικονομίας. Κατεβαίνουμε πάλι στο ισόγειο όπου επιτέλους βλέπουμε λίγο φως. Μια τύπισσα που μοιάζει για γερμανίδα βρίσκεται στην άκρη του διαδρόμου. Ψηλή, κάπως γυμνασμένη με ωραία χαρακτηριστικά. Πλησιάζουμε και ξαφνικά η γκόμενα νοιώθει την ακατανίκητη ανάγκη να παίξει με το κινητό της. Πάμε να της μιλήσουμε και δεν απαντάει. Δεν είχε χρήματα ούτε καν για φροντιστήριο ξένων γλωσσών, είναι η πρώτη μου σκέψη, γι αυτό βγήκε στο κουρμπέτι. Στη συνέχεια πετάει ένα tschüss χωρίς να πάρει τα μάτια από το κινητό και η παγκόσμια γλώσσα του σώματος αποδεικνύεται πιο εκφραστική. Ότι θα τρώγαμε πόρτα και από πουτάνα μόνο στη Γερμανία θα μπορούσαμε να το δούμε. Προφανώς επειδή οι γκόμενες εκεί δουλεύουν μόνες τους αν έχουν χορτάσει για τη βραδιά και δεν τους γεμίσει κάποιος το μάτι χρησιμοποιούν το κινητό για να σου πουν έμμεσα να φύγεις. Να ‘ταν και τίποτε καλές, πάει στο διάολο. Να μας το παίζουν ιστορία και τα μπάζα πάει πολύ.
Ρίχνουμε επιτόπου ένα μπινελίκι στη ρουφιάνα τη Μέρκελ που έχει αμαυρώσει την εικόνα μας στο εξωτερικό και μας ρίχνουν άκυρο οι καλές πουτάνες και με λαχανιασμένη αναπνοή αποφασίζουμε να ανέβουμε ένα ακόμη κτίριο. Εκεί, κάπου στον 5ο όροφο, σκέφτομαι ιατρικές καινοτομίες. Νομίζω πως το να γυρίσει κάποιος καμιά 10αριά πολυκατοικίες και να ρίξει και έναν στο τέλος είναι πολύ ανώτερο από οποιοδήποτε τεστ κοπώσεως. Οι ακριβές καρδιολογικές εξετάσεις μοιάζουν πλέον περιττές. Εμείς πάντως ό,τι χοληστερίνη είχαμε στα αγγεία μας την κάψαμε εκείνο το βράδυ. Χαρούμενοι που οι αρτηρίες μας έχουν ξεβουλώσει για τα καλά και δεν πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ από έμφραγμα ή εγκεφαλικό παρατηρούμε και τα υπόλοιπα αξιότιμα μέλη της πολυπληθούς γυναικείας ρουμάνικης παροικίας που βγάζει τα προς το ζην στις πολυκατοικίες. Με αυτά και με αυτά έχουμε γυρίσει γύρω στις 15 πολυκατοικίες και μπορεί να την έχουμε γλιτώσει από το έμφραγμα αλλά αν συνεχίσουμε παίζουμε ρώσικη ρουλέτα με το ανεύρυσμα, οπότε αποφασίζουμε να σταματήσουμε την περιήγηση. Από την άλλη όμως τίποτε δε μας είχε κινήσει το ενδιαφέρον τόσο ώστε να γνωρίσουμε και τα ενδότερα των δωματίων αλλά θα ήταν κρίμα να πάει άσφαιρη η βραδιά. Αποφασίζουμε λοιπόν να επιστρέψουμε στο haus που ήταν η ελληνίδα και είχαμε δει τις καλύτερες συγκριτικά με τις άλλες γκόμενες. Με λίγη προσπάθεια καταφέραμε να θυμηθούμε ποιο ήταν, πράγμα που δεν ήταν καθόλου εύκολο καθώς το τελευταίο πράγμα που προσέχαμε σε όλη τη βόλτα ήταν οι είσοδοι και οι διευθύνσεις. Τώρα, χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία και το street view του Google Earth, μπορώ να εντοπίσω ποιο ήταν. Αν δεν κάνω λάθος ήταν στην Taunusstraße 36. Έχει απέξω μια κόκκινη επιγραφή με άσπρες καρδούλες και λέγεται Eros. Όποιος βρεθεί εκεί και νιώσει μια νοσταλγία για την πατρίδα μπορεί να πάει. Αν θυμάμαι καλά ήταν στον 3ο.
Μόλις φτάνουμε η πόρτα της είναι κλειστή και η Σερβίδα φίλη της μας λέει ότι την έχει πάρει ένας πελάτης της για μεγαλύτερο πρόγραμμα και μπορεί να μείνει μέσα καμιά ώρα. Προς στιγμήν έχω τις αμφιβολίες μου γιατί φιλίες μεταξύ γυναικών ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν, πόσο μάλλον αν είναι και πουτάνες που δουλεύουν ανταγωνιστικά. Παρόλα αυτά, επειδή δεν είχα το χρόνο για να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου αποφασίζω να πάρω τη Σερβίδα που είναι και ωραίο πιπίνι. Μπαίνω μέσα και πληρώνω το παράβολο των 30 €, θεωρητικά για 20 λεπτά μαζί της. Αυτή φοράει μόνο εσώρουχα και εγώ μια πανοπλία από (ιδρωμένα πλέον) ρούχα οπότε ο ανταγωνισμός για το ποιος θα ξεντυθεί πρώτος είναι άνισος. Η διακόσμηση είναι απλή, ένα κρεβάτι με σεντόνια animal print, μια τηλεόραση που παίζει ειδήσεις, μια καρέκλα, το σκαμπό για να κάθεται στην πόρτα, ένας καθρέφτης, διάφορα σωληνάρια με αλοιφές, κρέμες, καλλυντικά, κτλ και γενικά ελαφρώς παρακμιακή κατάσταση. Πιάνουμε λίγο κουβέντα για να σπάσει ο πάγος. Λέγεται Elvira, είναι 25 χρονών από το Novi Sad και αναγνωρίζει τα ελληνικά γιατί τα καλοκαίρια κάνει τα μπάνια της στη Χαλκιδική. Κοντούλα, αδύνατη με σχετικά μικρό βυζάκι και βαμμένο ξανθό μαλλί. Ξαπλώνουμε, αρχίζουμε λίγο χαμούρεμα, σύντομα πέρασμα καπότας και πίπα φιλότιμη αλλά με αρκετό χέρι. Στα συν καναδυό καυλωτικά βλέμματα. Κάνουμε τις 3 κλασικές στάσεις και τέλος. Υπηρεσίες επιπέδου Μύλου σε χώρο επιπέδου Βαρδάρη. Αφού τελειώνουμε αυτή βάζει τα εσώρουχά της και εγώ πλένομαι στη μίνι τουαλέτα του δωματίου. Όσο ντύνομαι συνεχίζουμε την κουβέντα. Καλά γαμηθήκαμε ας γνωριστούμε και λίγο. Μου λέει για την κατάσταση στη Σερβία πως δεν την ενδιαφέρει πλέον το τι γίνεται με το Κόσοβο, πως οι πολιτικοί κατά περίεργο τρόπο και εκεί είναι απατεώνες , και πως πιστεύει μόνο στον εαυτό της και το τι μπορεί να πετύχει με τις δυνατότητές της. Το μουνί της χάριν ποιητικής αδείας το παρέλειψε. Τη ρωτάω αν της αρέσει να δουλεύει εκεί. Μου απαντάει «Εσύ τι λες; Ξέρεις καμία να της αρέσει;» Σκέφτηκα προς στιγμήν να της πως για τη φίλη της αλλά αρκετά πλήγματα έχει δεχτεί το κύρος της Ελλάδας τελευταία. «Αν θέλω σεξ μπορώ να κάνω και τσάμπα ξέρεις. Αλλά εντάξει, είναι και αυτό μια δουλειά. Τι να κάνω, να δουλεύω σερβιτόρα για λίγα χρήματα και να περιμένω πως και πώς να μου δώσει κανένας 5 € φιλοδώρημα; Άσε που θα με κοροϊδεύουν όλοι». Την άφησα έχοντας μέσα μου την απορία από πότε το επάγγελμα της ιερόδουλης έγινε κοινωνικά πιο αξιοσέβαστο από αυτό της σερβιτόρας. Μάλλον οι νέες εξελίξεις στα εργασιακά στην Ευρώπη ξεκινάνε από την Φρανκφούρτη.
Συνολική διάρκεια παραμονής στο δωμάτιο γύρω στα 20 λεπτά. Μετά από τόσες σκάλες και ένα γαμίσι τα πόδια αναζητούσαν αυτόματα κρεβάτι. Ήταν πλέον μεσάνυχτα και έπρεπε να πάρουμε το U-Bahn για να επιστρέψουμε.
Η συνέχεια σε επόμενο post
Πριν λίγες μέρες επιστρέψαμε μαζί με τον φίλο συναγωνιστή Gavlacticos από τη Φρανκφούρτη οπότε σκέφτηκα να γράψω κάποια πράγματα για το πώς έχει η κατάσταση εκεί, μέσα από τη σκοπιά της εκδρομής μας. Μιας και στη Φρανκφούρτη υπάρχουν και άλλα μέρη εκτός από το Oase και μιας και το άλλο thread της Φρανκφούρτης είναι ψόφιο είπα να τα γράψω εδώ. Ελπίζω να μη σας κουράσω με τα μεγάλα posts.
Μέρα 1η: Hauptbahnhof
Αφού με τα πολλά έχουμε φτάσει στον προορισμό μας, μας μένει το βράδυ ελεύθερο οπότε σκεφτόμαστε πως είναι κρίμα να το αφήσουμε ανεκμετάλλευτο. Παίρνουμε το U-Bahn και πάμε στην red light district της πόλης. Δεν είναι άλλωστε και δύσκολο να τη βρούμε. Όπως στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις, ο σιδηροδρομικός σταθμός είναι ακριβώς στο κέντρο και είναι μια από τις πιο βασικές στάσεις του μετρό. Καθημερινά μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της πόλης περνάει από εκεί, συνεπώς, πρακτικά μυαλά οι Γερμανοί, σκέφτηκαν πως ήταν η ιδανική τοποθεσία για να στεγαστούν τα μπουρδέλα. Και όχι μόνο. Με το που βγαίνεις από το σταθμό και περπατάς λίγα μέτρα στην Kaiserstraße, μια extravaganza αγοραίου sex σου προκαλεί ένα πολιτισμικό σοκ. Πινακίδες στις εισόδους των πολυκατοικιών με την επιγραφή GIRLS, στριπτιζάδικα, sex shops, όλα σε πολυσύχναστο σημείο στην καρδιά της πόλης. Και βέβαια στο βάθος φαίνεται ο απόλυτος γαμιστρώνας, η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα. Εκεί και αν πέφτει γαμίσι.
Ανοίγουμε μια πόρτα χωρισμένη στα δύο αλά σαλούν και μπαίνουμε στην πρώτη πολυκατοικία. Ανεβαίνουμε στον πρώτο όροφο και κοιτάμε τριγύρω. 5-6 δωμάτια, τα μισά με κλειστές πόρτες και στα άλλα μισά να περιμένουν κάτι κροκόδειλοι στην πόρτα. 2ος όροφος τα ίδια. Σε κάθε δωμάτιο δουλεύει και μία κοπέλα, η οποία όταν δεν έχει πελάτη μέσα κάθεται είτε σε σκαμπό στην είσοδο του δωματίου, οπότε περνάς σε απόσταση αναπνοής από μπροστά της, είτε είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Μέσα στο δωμάτιο εκτός των άλλων εκφράζει και τις εικαστικές τις ανησυχίες μέσω της διακόσμησης. Δονητές, μαστίγια, δερμάτινα εσώρουχα και άλλα τιμαλφή κοσμούν κάποιους τοίχους, αν και η θέα της γκόμενας που τα συνοδεύει μάλλον θα σε έκανε να τα χρησιμοποιήσεις για να αυτομαστιγωθείς. Χοντρές, μπουρούχες, και γενικώς διάφορες κακομοιριασμένες που θα περίμενες να τις δεις να απλώνουν μπουγάδα παρά να βγάζουν χρήματα με το μουνί τους, μας χαιρετάνε. Προσπερνάμε έναν μαύρο στις σκάλες και φτάνουμε στον 3ο. Κάτι μαυριδερές παρουσίες στις πόρτες, σημαίες που γράφουν Brazil μάλλον για τις ανάγκες του marketing και μόνο, περπατάμε στο διάδρομο για να δούμε και το τελευταίο δωμάτιο. Αντικρίζουμε μία που μπροστά της η περιπτερού της γειτονιάς φαίνεται νεότερη και ομορφότερη. Πέσαμε στη λάθος πολυκατοικία σκεφτόμαστε και κατεβαίνουμε ξανά στο δρόμο. Περνάμε απέναντι όπου μια παρέα από νεαρούς Τούρκους κάγκουρες βγαίνει από την είσοδο. Κακό σημάδι. Μόλις περνάμε την πόρτα υπάρχει ένα πόστερ με μια ξανθιά μουνάρα για να σε γλυκάνει για τα σκαλιά που ακολουθούν. Κακό σημάδι νούμερο 2. Σε ένα δωμάτιο του πρώτου ορόφου ένας καθαρόαιμος ασιατικός τράβελος προσπαθεί να ψήσει έναν αγνώστου προέλευσης συναγωνιστή να περάσει. Κακό σημάδι νούμερο 3 και το haus καίγεται. Ίσως είμαστε πολύ κοντά στο σταθμό σκεφτόμαστε και αποφασίζουμε να μετακινηθούμε στον κάθετο δρόμο.
Προσπερνάμε ένα στριπτιζάδικο και πάμε στην επόμενη πολυκατοικία. Η υπόθεσή μας αποδεικνύεται αβάσιμη. Σήψη και παρακμή στους πρώτους 2 ορόφους. Ρωτάμε καναδυό γκόμενες πόσο θέλουν και μας λένε 25 €, σε αντίθεση με τις προηγούμενες που ζητούσαν 30. Η ελεύθερη αγορά τώρα δικαιώνεται. Όπως λέει όμως και ο σοφός λαός, ό,τι πληρώσεις αυτό παίρνεις. Πάμε στον 3ο. Μου κάνει πλαγιομετωπική επίθεση από τα δεξιά μια μικρή. Σώμα πιπινοειδές, φάτσα πλατεία Ταχρίρ και δόντια Ροναλντίνιο. «Έλα, μου λέει, και θα περάσεις καλά». Ρωτάω πόσο, μου λέει 20 € και τυλίγει το πόδι της στη μέση μου. Τσάμπα πράμα. Δε με βλέπει και πολύ ενθουσιασμένο όταν ακούω τη μαγική λέξη Bulgaria και τυλίγει και το χέρι της. «Αν θέλει ο φίλος σου, λέει, μπορεί να πάρει τη φίλη μου στο απέναντι δωμάτιο, καλή είναι». Η φίλη της μοιάζει με μαθήτρια 2ας Λυκείου που μόλις απέτυχε σε διαγώνισμα μαθηματικών. Φοβάμαι πως η επόμενη κίνηση πειθούς είναι το κεφαλοκλείδωμα και την κάνουμε λέγοντας πως θα περάσουμε αργότερα.
Μετακινούμαστε σε άλλη πολυκατοικία όπου η ταρίφα επανέρχεται στα 30 αλλά οι γκόμενες προσεγγίζουν ανεκτά επίπεδα. Σε σύγκριση με τις προηγούμενες, είναι σα να βλέπουμε την εικόνα μετά Bodyline. Αδύνατες, μικρές, αξιογάμητες και αρκετές κλειστές πόρτες. Στον τρίτο όροφο υπάρχει στο βάθος μια ψηλή μελαχρινή , αριστερά ένα ξανθό πιπίνι με σλάβικα χαρακτηριστικά και στα δεξιά μια βαμμένη ξανθιά με μίνι φόρεμα. Ωραίες, σχολιάζουμε, και τραβάμε ξανά την ανηφόρα. Ένας Γερμανός κατεβαίνει και μας κοιτάει περίεργα. Φτάνουμε μέχρι τον 5ο χωρίς να βρούμε κάτι πιο αξιόλογο. Κάνουμε μια στάση κατεβαίνοντας, μεταξύ 4ου και 3ου γιατί από τις πολλές σκάλες έχουμε πιάσει 120 παλμούς ανά λεπτό και ο ιδρώτας έχει αρχίσει να μουσκεύει την πλάτη. Φυσικά σε όλες τις πολυκατοικίες ασανσέρ δεν υπάρχει, θα ήταν άλλωστε πολύ cult να ανεβοκατεβαίνεις τους ορόφους των πολυμπουρδέλων μαζί με διάφορους άλλους καυλιάρηδες από την πανσπερμία των 180 εθνικοτήτων που ζουν στη Φρανκφούρτη. Άσε που θα έπρεπε να έχει επιγραφή «χωρητικότητα 5 νορμάλ ή 3 καυλωμένοι, 2 σε περίπτωση μαύρων και 4 σε περίπτωση κινέζων». Να το γράψεις όλο αυτό σε αγγλικά και γερμανικά, σαν το Checkpoint Charlie θα ήταν. Περνώντας τον 3ο ακούμε ένα «γεια σας, τι κάνετε;». Ήταν η ξανθιά με το μίνι. Μας κατάλαβε η φίλη της η Σερβίδα από το απέναντι δωμάτιο και της είπε ότι είμαστε έλληνες. Ελληνίδα πουτάνα δεν έχουμε πετύχει στη Θεσσαλονίκη και πετύχαμε στη Φρανκφούρτη. Θα άξιζε ένα αφιέρωμα στην εκπομπή της ΕΤ3 Διασπορά. Μας πιάνει κουβέντα λοιπόν η Δέσποινα από το Βαρδάρη (?) που οι γονείς της μένουν Τουρκία. «Τι έγινε, δε σας άρεσε καμία ή δεν ξέρετε ποια να πρωτοπάρετε;». Αποφεύγουμε την απάντηση γιατί δε θα της άρεσε. «Πως και βρέθηκες εδώ;» ρωτάμε. «Να, τα λεφτά είναι πολύ καλά, και αφού μου άρεσε η δουλειά είπα γιατί όχι;» Πάνω απ’ όλα να περνάς καλά στη δουλειά σου. «Αν είχα αδερφό ή γκόμενο δε θα το έκανα με τίποτα, αλλά αφού δεν έχω είπα να κάνω αυτή τη δουλειά για 5 χρόνια και μετά θα γυρίσω στην Ελλάδα να κάθομαι» Αυτό πάει να πει επιχειρηματικό πλάνο. «Τα λεφτά είναι πολύ καλά», επαναλαμβάνει. «Σε ένα Σάββατο βράδυ εγώ μόνο βγάζω 1000-1200 € τουλάχιστον. Έχω μόνο 3 μήνες εδώ και έχω κάνει ήδη πελατεία που δεν πάνε με άλλη κοπέλα.» Καλά μην ορκίζεσαι, ήθελα να της πω. «Οι Γερμανοί εξαντλούν μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο από το 20λεπτο, οι άλλοι είναι πιο χαλαροί, άμα χύσουν φεύγουν.» Σκέφτομαι το μαλάκα που μετά από 5 χρόνια θα τη γνωρίσει στην Ελλάδα και αυτή θα του το παίζει σεμνό πλην μοντέρνο κορίτσι για παντρειά που δεν κάνει επιπόλαιες σχέσεις και θα ζητάει γάμο. Θα του διηγείται το πως ξεπατωνόταν στη δουλειά στη Γερμανία, παραλείποντας λίγες ασήμαντες λεπτομέρειες. Εν πάσει περιπτώσει, ευχάριστη κοπέλα και καλή σε εμφάνιση, μπαίνει στα υπόψιν. Βέβαια να κάνεις τόσα χιλιόμετρα και αντί για wurst να φας greek gyros φτάνει στα όρια της διαστροφής.
Βγαίνουμε στο δρόμο για να πάμε σε άλλο haus. Ο ιδρώτας που έχει λούσει το μέτωπό μας και όχι μόνο αποκτά θερμοκρασία περιβάλλοντος και το κρυολόγημα μας χαμογελά. Τρυπώνουμε γρήγορα σε άλλη είσοδο από όπου βγαίνει μια ομάδα από Ασιάτες . Το ισόγειο είναι μεγάλο και δαιδαλώδες, και οι διάφορες σκάλες οδηγούν και σε διαφορετικούς ορόφους. Σε κάποια φάση ανακαλύπτουμε μια πόρτα που οδηγεί σε έναν ακάλυπτο χώρο όπου υπάρχουν 2 είσοδοι. Σκεφτόμαστε πως ίσως πιάσαμε λαυράκι και είναι σπίτι για ψαγμένους. Ήταν όντως για ψαγμένους αλλά αυτό που έψαχναν εμείς δεν θέλαμε να το βρούμε. Μπαίνουμε στο πρώτο σπίτι και αντικρίζουμε τον εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες. Η λέξη grannies μετά βίας περιγράφει το θέαμα. Στον 1ο όροφο είναι οι συμμαθήτριες του Μητσοτάκη, στον 2ο οι ξαδέρφες του δράκουλα και στον 3ο ακόμη και ο Φρέντι Κρούγκερ θα έφευγε τρέχοντας. Με επιφύλαξη πάμε στο δεύτερο κτίριο. Χωρίς την ταλαιπωρία του αεροπλάνου έχουμε φτάσει στην Ασία. Όλα τα δωμάτια έχουν ασιάτισσες, άγνωστο από ποιες χώρες ακριβώς. Κάποια καλά τεμάχια αλλά που να ξέρεις τι παίζει. Ψηλή ασιάτισσα ακούγεται λίγο σαν έλληνας επενδυτής και άλλωστε η πλαστική χειρουργική κάνει θαύματα στις μέρες μας. Κάποιες κοντές χοντρές είναι σίγουρα χαρτιά αλλά γιατί να θέλει κάποιος να τα παίξει; Επιστρέφουμε στο ισόγειο λαβύρινθος όπου για να ξεφορτωθείς το κάτουρο που έχεις μαζέψει λόγω κρύου πρέπει να πληρώσεις 0,8 €. Αυτοί οι Γερμανοί από παντού θέλουν να μας τα πάρουν. Ανεβαίνουμε στον 1ο με δυσκολία. Κάποιες γκόμενες, όπως και στα προηγούμενα σπίτια, είναι ξαπλωμένες στο κρεβάτι και κοιτάνε το κινητό. Θα έχει χαμηλές χρεώσεις η κινητή τηλεφωνία στη Γερμανία, σκέφτομαι. Για να φτάσουμε στο 2ο κάνουμε στάση στα σκαλιά μαζί με κάτι μαροκινούς. Στον 3ο η κόπωση έχει χτυπήσει πιο άσχημα και από την κρίση και η όρεξη για σεξ μοιάζει με τους δείκτες της ελληνικής οικονομίας. Κατεβαίνουμε πάλι στο ισόγειο όπου επιτέλους βλέπουμε λίγο φως. Μια τύπισσα που μοιάζει για γερμανίδα βρίσκεται στην άκρη του διαδρόμου. Ψηλή, κάπως γυμνασμένη με ωραία χαρακτηριστικά. Πλησιάζουμε και ξαφνικά η γκόμενα νοιώθει την ακατανίκητη ανάγκη να παίξει με το κινητό της. Πάμε να της μιλήσουμε και δεν απαντάει. Δεν είχε χρήματα ούτε καν για φροντιστήριο ξένων γλωσσών, είναι η πρώτη μου σκέψη, γι αυτό βγήκε στο κουρμπέτι. Στη συνέχεια πετάει ένα tschüss χωρίς να πάρει τα μάτια από το κινητό και η παγκόσμια γλώσσα του σώματος αποδεικνύεται πιο εκφραστική. Ότι θα τρώγαμε πόρτα και από πουτάνα μόνο στη Γερμανία θα μπορούσαμε να το δούμε. Προφανώς επειδή οι γκόμενες εκεί δουλεύουν μόνες τους αν έχουν χορτάσει για τη βραδιά και δεν τους γεμίσει κάποιος το μάτι χρησιμοποιούν το κινητό για να σου πουν έμμεσα να φύγεις. Να ‘ταν και τίποτε καλές, πάει στο διάολο. Να μας το παίζουν ιστορία και τα μπάζα πάει πολύ.
Ρίχνουμε επιτόπου ένα μπινελίκι στη ρουφιάνα τη Μέρκελ που έχει αμαυρώσει την εικόνα μας στο εξωτερικό και μας ρίχνουν άκυρο οι καλές πουτάνες και με λαχανιασμένη αναπνοή αποφασίζουμε να ανέβουμε ένα ακόμη κτίριο. Εκεί, κάπου στον 5ο όροφο, σκέφτομαι ιατρικές καινοτομίες. Νομίζω πως το να γυρίσει κάποιος καμιά 10αριά πολυκατοικίες και να ρίξει και έναν στο τέλος είναι πολύ ανώτερο από οποιοδήποτε τεστ κοπώσεως. Οι ακριβές καρδιολογικές εξετάσεις μοιάζουν πλέον περιττές. Εμείς πάντως ό,τι χοληστερίνη είχαμε στα αγγεία μας την κάψαμε εκείνο το βράδυ. Χαρούμενοι που οι αρτηρίες μας έχουν ξεβουλώσει για τα καλά και δεν πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ από έμφραγμα ή εγκεφαλικό παρατηρούμε και τα υπόλοιπα αξιότιμα μέλη της πολυπληθούς γυναικείας ρουμάνικης παροικίας που βγάζει τα προς το ζην στις πολυκατοικίες. Με αυτά και με αυτά έχουμε γυρίσει γύρω στις 15 πολυκατοικίες και μπορεί να την έχουμε γλιτώσει από το έμφραγμα αλλά αν συνεχίσουμε παίζουμε ρώσικη ρουλέτα με το ανεύρυσμα, οπότε αποφασίζουμε να σταματήσουμε την περιήγηση. Από την άλλη όμως τίποτε δε μας είχε κινήσει το ενδιαφέρον τόσο ώστε να γνωρίσουμε και τα ενδότερα των δωματίων αλλά θα ήταν κρίμα να πάει άσφαιρη η βραδιά. Αποφασίζουμε λοιπόν να επιστρέψουμε στο haus που ήταν η ελληνίδα και είχαμε δει τις καλύτερες συγκριτικά με τις άλλες γκόμενες. Με λίγη προσπάθεια καταφέραμε να θυμηθούμε ποιο ήταν, πράγμα που δεν ήταν καθόλου εύκολο καθώς το τελευταίο πράγμα που προσέχαμε σε όλη τη βόλτα ήταν οι είσοδοι και οι διευθύνσεις. Τώρα, χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία και το street view του Google Earth, μπορώ να εντοπίσω ποιο ήταν. Αν δεν κάνω λάθος ήταν στην Taunusstraße 36. Έχει απέξω μια κόκκινη επιγραφή με άσπρες καρδούλες και λέγεται Eros. Όποιος βρεθεί εκεί και νιώσει μια νοσταλγία για την πατρίδα μπορεί να πάει. Αν θυμάμαι καλά ήταν στον 3ο.
Μόλις φτάνουμε η πόρτα της είναι κλειστή και η Σερβίδα φίλη της μας λέει ότι την έχει πάρει ένας πελάτης της για μεγαλύτερο πρόγραμμα και μπορεί να μείνει μέσα καμιά ώρα. Προς στιγμήν έχω τις αμφιβολίες μου γιατί φιλίες μεταξύ γυναικών ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν, πόσο μάλλον αν είναι και πουτάνες που δουλεύουν ανταγωνιστικά. Παρόλα αυτά, επειδή δεν είχα το χρόνο για να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου αποφασίζω να πάρω τη Σερβίδα που είναι και ωραίο πιπίνι. Μπαίνω μέσα και πληρώνω το παράβολο των 30 €, θεωρητικά για 20 λεπτά μαζί της. Αυτή φοράει μόνο εσώρουχα και εγώ μια πανοπλία από (ιδρωμένα πλέον) ρούχα οπότε ο ανταγωνισμός για το ποιος θα ξεντυθεί πρώτος είναι άνισος. Η διακόσμηση είναι απλή, ένα κρεβάτι με σεντόνια animal print, μια τηλεόραση που παίζει ειδήσεις, μια καρέκλα, το σκαμπό για να κάθεται στην πόρτα, ένας καθρέφτης, διάφορα σωληνάρια με αλοιφές, κρέμες, καλλυντικά, κτλ και γενικά ελαφρώς παρακμιακή κατάσταση. Πιάνουμε λίγο κουβέντα για να σπάσει ο πάγος. Λέγεται Elvira, είναι 25 χρονών από το Novi Sad και αναγνωρίζει τα ελληνικά γιατί τα καλοκαίρια κάνει τα μπάνια της στη Χαλκιδική. Κοντούλα, αδύνατη με σχετικά μικρό βυζάκι και βαμμένο ξανθό μαλλί. Ξαπλώνουμε, αρχίζουμε λίγο χαμούρεμα, σύντομα πέρασμα καπότας και πίπα φιλότιμη αλλά με αρκετό χέρι. Στα συν καναδυό καυλωτικά βλέμματα. Κάνουμε τις 3 κλασικές στάσεις και τέλος. Υπηρεσίες επιπέδου Μύλου σε χώρο επιπέδου Βαρδάρη. Αφού τελειώνουμε αυτή βάζει τα εσώρουχά της και εγώ πλένομαι στη μίνι τουαλέτα του δωματίου. Όσο ντύνομαι συνεχίζουμε την κουβέντα. Καλά γαμηθήκαμε ας γνωριστούμε και λίγο. Μου λέει για την κατάσταση στη Σερβία πως δεν την ενδιαφέρει πλέον το τι γίνεται με το Κόσοβο, πως οι πολιτικοί κατά περίεργο τρόπο και εκεί είναι απατεώνες , και πως πιστεύει μόνο στον εαυτό της και το τι μπορεί να πετύχει με τις δυνατότητές της. Το μουνί της χάριν ποιητικής αδείας το παρέλειψε. Τη ρωτάω αν της αρέσει να δουλεύει εκεί. Μου απαντάει «Εσύ τι λες; Ξέρεις καμία να της αρέσει;» Σκέφτηκα προς στιγμήν να της πως για τη φίλη της αλλά αρκετά πλήγματα έχει δεχτεί το κύρος της Ελλάδας τελευταία. «Αν θέλω σεξ μπορώ να κάνω και τσάμπα ξέρεις. Αλλά εντάξει, είναι και αυτό μια δουλειά. Τι να κάνω, να δουλεύω σερβιτόρα για λίγα χρήματα και να περιμένω πως και πώς να μου δώσει κανένας 5 € φιλοδώρημα; Άσε που θα με κοροϊδεύουν όλοι». Την άφησα έχοντας μέσα μου την απορία από πότε το επάγγελμα της ιερόδουλης έγινε κοινωνικά πιο αξιοσέβαστο από αυτό της σερβιτόρας. Μάλλον οι νέες εξελίξεις στα εργασιακά στην Ευρώπη ξεκινάνε από την Φρανκφούρτη.
Συνολική διάρκεια παραμονής στο δωμάτιο γύρω στα 20 λεπτά. Μετά από τόσες σκάλες και ένα γαμίσι τα πόδια αναζητούσαν αυτόματα κρεβάτι. Ήταν πλέον μεσάνυχτα και έπρεπε να πάρουμε το U-Bahn για να επιστρέψουμε.
Η συνέχεια σε επόμενο post
extramask
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 3 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 728
- Κριτικές
- 50
- Like
- 163
- Πόντοι
- 3.285
Μέρα 2η: Konstablerwache
Πήγαμε στις δουλειές μας το πρωί, κάναμε τα ψώνια μας το μεσημέρι στον πεζόδρομο Zeil και ήπιαμε τον καφέ μας απέναντι από το Χρηματιστήριο με θέα τον ταύρο και την αρκούδα (σύμβολα του ενθουσιασμού και του φόβου αντίστοιχα στη χρηματιστηριακή αγορά), το απόγευμα κάναμε chat στο spin.de με γερμανικά milf που πρόθυμα μοιράστηκαν μαζί μας ιστορίες σχετικά με τις σεξουαλικές τους επιδόσεις και φαντασιώσεις (και ύστερα λένε κάποιοι κακοήθεις ότι οι βόρειοι λαοί είναι κρύοι) ώσπου ήρθε το βράδυ. Δεν είναι σωστό να πάει χαμένο σκεφτόμαστε και ξεκινάμε να γνωρίσουμε μια άλλη ροζ γειτονιά της πόλης.
Μόλις 2 στάσεις μετρό μακριά από το Hauptbahnhof, αφού περάσουμε τον άλλο σταθμό-κόμβο, την Hauptwache που είναι και η καρδιά της πόλης με τα πιο σημαντικά μαγαζιά και αξιοθέατα να βρίσκονται τριγύρω, φτάνουμε στην Konstablerwache. Εκεί κοντά, σε ένα δρόμο που δυστυχώς δε θυμάμαι τώρα (δεν είναι και εύκολο να προσανατολιστείς τη νύχτα), συναντάμε πάλι τις γνωστές μας πολυκατοικίες. Ίδια εμφάνιση, ίδια φιλοσοφία, ίδιο σκηνικό, χειρότερες γκόμενες. Ποιος ο λόγος ύπαρξής τους, μακριά από τα υπόλοιπα, άγνωστο. Μπαίνουμε στο πρώτο, αμέσως μετά την είσοδο υπάρχει ένα δωματιάκι στα αριστερά και όταν περνάμε από μπροστά η γκόμενα που είναι μέσα μας κοιτάει. Το πρωί θυρωρός και το βράδυ πουτάνα. Θα πηδιέται με τον ιδιοκτήτη του ακινήτου, σκέφτομαι, και της έδωσε την καλύτερη θέση. Η ελπίδα μου ότι θα υπάρχουν και άλλα δωμάτια στο ισόγειο δυστυχώς σύντομα διαψεύστηκε. Έχουν βίτσιο φαίνεται οι Γερμανοί να ανεβαίνουν μερικές σκάλες πριν το γαμήσι για προθέρμανση, δεν εξηγείται αλλιώς. Ο κόσμος που κυκλοφορεί στις σκάλες λιγότερος από ότι στο κέντρο και πιο έθνικ. Οι γκόμενες, παρότι για τα μπάζα, έχουν και εδώ την ταρίφα κυρίως στα 30 €. Όσο οι κλειστές πόρτες σου καλλιεργούν την περιέργεια, τόσο φροντίζουν οι ανοιχτές να σου την μαραίνουν. Την περιέργεια, και όχι μόνο. Άλλες μαυριδερές με χοντρά μπούτια και άλλες συμμαθήτριες της Μέρκελ. Φεύγουμε από αυτή την πολυκατοικία, περνάμε ένα μαγαζί με τσοντοDVD και μπαίνουμε στην επόμενη. Μια κοπέλα κρατάει μια σακούλα με σκουπίδια στο χέρι και ανεβαίνει τη σκάλα μπροστά μας. Για κάποιο λόγο η συγκεκριμένη, με τις σαγιονάρες, τα πρόχειρα ρούχα και τα σκουπίδια με καυλώνει περισσότερο από όσες είχα δει ήδη με εσώρουχα. Μάλλον με κέρδισε η νοικοκυροσύνη της, δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν είπαμε, να ξέρει να γαμιέται η γκόμενα, αλλά αν δεν ξέρει να ρίχνει ένα ξεσκόνισμα και να φτιάχνει και ένα πιάτο φαί τι να την κάνεις; Συνειδητοποιώ πως δεν πήγαν στράφι τα χρόνια που πέρασε η μάνα μου κάνοντάς μου πλύση εγκεφάλου και συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες. Ένας Τούρκος έχει πιάσει την κουβέντα με τις γκόμενες στο διάδρομο. Άλλες μας κοιτάν αδιάφορα, άλλες προσπαθούν να μας μιλήσουν και άλλες επιδεικνύουν το κορμί τους. Όλες με ένα ελαφρώς κατσουφιασμένο πρόσωπο. Μια ρουμανίτσα στο τέλος του διαδρόμου, με πράσινα φωσφοριζέ εσώρουχα, μας καλεί να περάσουμε με 25 € ενώ στήνεται στα τέσσερα. Όταν τρώει το άκυρο παίρνει και αυτή την ίδια κρύα έκφραση με τις υπόλοιπες. Προσπερνάμε ένα τσοντοσινεμά και δοκιμάζουμε τη διπλανή πολυκατοικία. Πολλές κλειστές πόρτες. Σε κάποιες έχει και όνομα απ’ έξω, σε άλλες έχει βραζιλιάνικες σημαίες, σε άλλες πολωνικές. Σε ένα δωμάτιο μια ψηλή κοπέλα κάθεται απαθής. Με το που καταλαβαίνει ότι την κοιτάμε ενεργοποιείται και πλησιάζει στην πόρτα. Θα δουλεύει με φωτοκύτταρο υποθέτω. Σώμα καλό αλλά φάτσα μέτρια. Για άλλο ένα βράδυ έχουμε ανέβει αρκετά σκαλιά για να λαχανιάσουμε χωρίς να βρούμε κάτι πολύ αξιόλογο. Βγαίνουμε έξω και μπροστά από την είσοδο της πολυκατοικίας ένας Γερμανός κάθεται και καπνίζει. Τον ρωτάμε για κάποια καλή πρόταση και μας λέει να πάμε Hauptbahnhof. Αν πω ότι μας βοήθησε θα ήταν ψέμα. Τριγύρω η περιοχή είναι έρημη και αδιάφορη. Σκεφτόμαστε να ακολουθήσουμε τη συμβουλή του τύπου και να περάσουμε μια βόλτα από Hauptbahnhof προτού επιστρέψουμε για ύπνο.
Παίρνουμε το μετρό, βγαίνουμε στην πλατφόρμα, ανεβαίνουμε τις σκάλες και φτάνουμε στο ισόγειο του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού. Κάποια stand με fast food είναι ακόμη ανοιχτά και τα λουκάνικα μας κλείνουν το μάτι, η ιδέα όμως του να ανεβαίνουμε σκάλες με γεμάτο στομάχι το ξανανοίγουν. Επιστροφή λοιπόν στα γνώριμα από το προηγούμενο βράδυ μέρη, αλλά για να κάνουμε ένα διάλειμμα από τις σκάλες αποφασίζουμε να μπούμε να χαζέψουμε σε ένα sex shop. Η χαρά του τσοντάκια βρίσκεται μπροστά μας. Μεγάλος κατάλογος DVD και περιοδικών που καλύπτει τα γούστα από μουνάρες μέχρι μπάζα του κερατά. Για άλλη μια φορά θαυμάζω τον αριθμό των γυναικών που έχουν κάνει πορνογραφία που περιλαμβάνει ακόμη και κάτι θεόχοντρες που θα κάνανε άνετα τραμπάλα με τον Πάγκαλο. Στα πίσω ράφια βρίσκονται τα αξεσουάρ. Ένας κόλπος από καουτσούκ κοστίζει 20 €. Αναρωτιέμαι αν είναι ηλιθιότητα να δώσεις αυτά τα λεφτά για να πάρεις ένα πλαστικό μουνί όταν με τα ίδια χρήματα θα βρεις τριγύρω ένα ζωντανό. Από την άλλη ίσως ένα 20ρικο σε απαλλάξει από τη σπατάλη αρκετών άλλων. Απέναντι από τους κόλπους βρίσκονται οι δονητές. Η σκέψη να τους πάρουμε για δώρο σε κάποιες συναδέλφους στη δουλειά με σκοπό να προστατεύσουμε τους όρχεις μας από το τακτικό σπάσιμο λόγω υστεριών δυστυχώς ναυαγεί άδοξα. Καταραμένα κοινωνικά ταμπού. Μας λέει ευγενικά gute nacht ο υπάλληλος και φεύγουμε. Στο δρόμο είναι σταματημένη με alarm μια μεγάλη και ακριβή BMW με ρουμανικές πινακίδες. Μια άλλη διάσταση στον όρο «επένδυση στο εξωτερικό». Προχωράμε στο πεζοδρόμιο και μια μεταλλαγμένη μορφή μας πλησιάζει από τα αριστερά. Σώμα μπετατζή, ντύσιμο μπουζουκλερί και φωνή «με λένε ‘Ελλη από το Βαγγέλη». Σε άπταιστα αγγλικά μας ρωτάει αν θέλουμε παρέα και επιμένει μέχρι να απομακρυνθούμε αρκετά. Ποιος του είπε ότι θέλουμε τη δική του; Στρίβουμε στη γωνία και μια γκόμενα, που προφανώς μόλις τέλειωσε τη βάρδιά της, έχει υπαίθριες συναλλαγές με δύο μούτρα. Μιας και οι έμποροι ναρκωτικών δεν είναι και η πιο ευχάριστη συνάντηση περνάμε απέναντι και χαζεύουμε από περιέργεια τις φωτογραφίες στην είσοδο ενός στριπτιζάδικου. Απ’ ότι φαίνεται τα ωραία κορμιά χρησιμοποιούνται για να ανάψουν τις καύλες και οι μέτριες περιμένουν στα δίπλα οικήματα για να τις σβήσουν έναντι 30 €. Ολοκληρωμένο πακέτο σεξοτουρισμού οι Γερμανοί.
Με τα πολλά ανεβαίνουμε σε μια πολυκατοικία. Η εικόνα ίδια περίπου με την προηγούμενη βραδιά, με τη διαφορά ότι έχουν αυξηθεί λίγο οι κλειστές πόρτες. Σε κάποια στιγμή, βλέπουμε σε ένα δωμάτιο μια ξανθιά, αδύνατη κοπέλα με άσπρα εσώρουχα και ψηλοτάκουνα να σφουγγαρίζει! Προφανώς κάθε κοπέλα έχει και την ευθύνη να κρατάει το χώρο της καθαρό, μιας και η μισητή φυλή των τσατσάδων απουσιάζει. Δεν ξέρω από πού ήταν η συγκεκριμένη κοπέλα, τα χαρακτηριστικά του προσώπου της πάντως ήταν πολύ όμορφα. Γενικά μπορώ να πω πως ήταν η καλύτερη παρουσία που είχαμε δει αυτές τις δύο μέρες. Μάλλον μου βγάζουν κάτι τα νοικοκυρεμένα κορίτσια. Το πάτωμα πάντως το είχε γυαλίσει. Τριγύρω διάφοροι μαντραχαλάδες την κοιτάνε αλλά κανείς δεν κάνει κίνηση να μπει. Μάλλον δεν ήθελαν να χαλάσουν το παρκέ. Ευγενικά παιδιά. Σηκώνει το κεφάλι της, τους βλέπει με μια απορία και παίρνει και αυτή το παγερό προσωπείο με την ελαφριά μελαγχολία που διέκρινε και ένα σωρό προηγούμενες κοπέλες. Παρότι μου άρεσε, δεν έκανα κίνηση να μπω. Η έκφραση στο πρόσωπό της με αποσυντόνισε. Άρχισα να σκέφτομαι αν αυτό ήταν το καλύτερο μέλλον που είχε σχεδιάσει για τον εαυτό της όταν έφευγε από τη χώρα της. Άραγε καμιά εικοσαριά χρόνια πριν, οι γονείς της πίσω στο πρώην ανατολικό μπλοκ, σε έναν κόσμο που είχε αλλάξει δραματικά για αυτούς, αυτό το μέλλον είχαν φανταστεί για το νεογέννητο που είχαν μπροστά τους; Τριγύρω πρόσωπα αμίλητα, παγωμένα, αναλώσιμα. Σε μια κοινωνία που ο καθένας ζει τόσο ξέχωρα και απόμακρα από τους άλλους, ψάχνει έστω για κάποια στιγμή να έρθει πιο κοντά με κάποιον. Πόσο όμως το πετυχαίνει; Σε μια πόλη με τόσους πολλούς και τόσο διαφορετικούς ανθρώπους μήπως τελικά δημιουργείται περισσότερη αποξένωση που με τη σειρά της γεννά περισσότερη μοναξιά;
Η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να γυρίσουμε γιατί την επόμενη μέρα μας περίμενε πρωινό ξύπνημα. Πήγαμε στο σταθμό και πήρα ένα wurst. Δεν έπρεπε να τελειώσει η βραδιά χωρίς να φάω κάτι, κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Και Γερμανία χωρίς λουκάνικο είναι Ελλάδα χωρίς τζατζίκι. Καθόμαστε στην πλατφόρμα κανένα 10λεπτο περιμένοντας το U-Bahn και παρατηρώ τον κόσμο τρώγοντας το λουκάνικό μου. Από κινέζους μέχρι μαύρους και από λατίνους μέχρι τούρκους, όλοι ζουν και κινούνται σε αυτό το χωνευτήρι. Τελικά η πολυπολιτισμικότητα και η ανοχή είναι ευλογία ή κατάρα για έναν τόπο; Μήπως εν τέλει όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζουν περισσότερο απόμακρα και ξεχωριστά ο ένας από τον άλλο παρά σα να αποτελούν μια ενιαία κοινωνία; Το λουκάνικο είχε τελειώσει, το ίδιο και η διαδρομή με το U-Bahn. Πήγαμε για ύπνο. Η επόμενη θα ήταν και η μεγάλη μέρα.
To be concluded
Πήγαμε στις δουλειές μας το πρωί, κάναμε τα ψώνια μας το μεσημέρι στον πεζόδρομο Zeil και ήπιαμε τον καφέ μας απέναντι από το Χρηματιστήριο με θέα τον ταύρο και την αρκούδα (σύμβολα του ενθουσιασμού και του φόβου αντίστοιχα στη χρηματιστηριακή αγορά), το απόγευμα κάναμε chat στο spin.de με γερμανικά milf που πρόθυμα μοιράστηκαν μαζί μας ιστορίες σχετικά με τις σεξουαλικές τους επιδόσεις και φαντασιώσεις (και ύστερα λένε κάποιοι κακοήθεις ότι οι βόρειοι λαοί είναι κρύοι) ώσπου ήρθε το βράδυ. Δεν είναι σωστό να πάει χαμένο σκεφτόμαστε και ξεκινάμε να γνωρίσουμε μια άλλη ροζ γειτονιά της πόλης.
Μόλις 2 στάσεις μετρό μακριά από το Hauptbahnhof, αφού περάσουμε τον άλλο σταθμό-κόμβο, την Hauptwache που είναι και η καρδιά της πόλης με τα πιο σημαντικά μαγαζιά και αξιοθέατα να βρίσκονται τριγύρω, φτάνουμε στην Konstablerwache. Εκεί κοντά, σε ένα δρόμο που δυστυχώς δε θυμάμαι τώρα (δεν είναι και εύκολο να προσανατολιστείς τη νύχτα), συναντάμε πάλι τις γνωστές μας πολυκατοικίες. Ίδια εμφάνιση, ίδια φιλοσοφία, ίδιο σκηνικό, χειρότερες γκόμενες. Ποιος ο λόγος ύπαρξής τους, μακριά από τα υπόλοιπα, άγνωστο. Μπαίνουμε στο πρώτο, αμέσως μετά την είσοδο υπάρχει ένα δωματιάκι στα αριστερά και όταν περνάμε από μπροστά η γκόμενα που είναι μέσα μας κοιτάει. Το πρωί θυρωρός και το βράδυ πουτάνα. Θα πηδιέται με τον ιδιοκτήτη του ακινήτου, σκέφτομαι, και της έδωσε την καλύτερη θέση. Η ελπίδα μου ότι θα υπάρχουν και άλλα δωμάτια στο ισόγειο δυστυχώς σύντομα διαψεύστηκε. Έχουν βίτσιο φαίνεται οι Γερμανοί να ανεβαίνουν μερικές σκάλες πριν το γαμήσι για προθέρμανση, δεν εξηγείται αλλιώς. Ο κόσμος που κυκλοφορεί στις σκάλες λιγότερος από ότι στο κέντρο και πιο έθνικ. Οι γκόμενες, παρότι για τα μπάζα, έχουν και εδώ την ταρίφα κυρίως στα 30 €. Όσο οι κλειστές πόρτες σου καλλιεργούν την περιέργεια, τόσο φροντίζουν οι ανοιχτές να σου την μαραίνουν. Την περιέργεια, και όχι μόνο. Άλλες μαυριδερές με χοντρά μπούτια και άλλες συμμαθήτριες της Μέρκελ. Φεύγουμε από αυτή την πολυκατοικία, περνάμε ένα μαγαζί με τσοντοDVD και μπαίνουμε στην επόμενη. Μια κοπέλα κρατάει μια σακούλα με σκουπίδια στο χέρι και ανεβαίνει τη σκάλα μπροστά μας. Για κάποιο λόγο η συγκεκριμένη, με τις σαγιονάρες, τα πρόχειρα ρούχα και τα σκουπίδια με καυλώνει περισσότερο από όσες είχα δει ήδη με εσώρουχα. Μάλλον με κέρδισε η νοικοκυροσύνη της, δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν είπαμε, να ξέρει να γαμιέται η γκόμενα, αλλά αν δεν ξέρει να ρίχνει ένα ξεσκόνισμα και να φτιάχνει και ένα πιάτο φαί τι να την κάνεις; Συνειδητοποιώ πως δεν πήγαν στράφι τα χρόνια που πέρασε η μάνα μου κάνοντάς μου πλύση εγκεφάλου και συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες. Ένας Τούρκος έχει πιάσει την κουβέντα με τις γκόμενες στο διάδρομο. Άλλες μας κοιτάν αδιάφορα, άλλες προσπαθούν να μας μιλήσουν και άλλες επιδεικνύουν το κορμί τους. Όλες με ένα ελαφρώς κατσουφιασμένο πρόσωπο. Μια ρουμανίτσα στο τέλος του διαδρόμου, με πράσινα φωσφοριζέ εσώρουχα, μας καλεί να περάσουμε με 25 € ενώ στήνεται στα τέσσερα. Όταν τρώει το άκυρο παίρνει και αυτή την ίδια κρύα έκφραση με τις υπόλοιπες. Προσπερνάμε ένα τσοντοσινεμά και δοκιμάζουμε τη διπλανή πολυκατοικία. Πολλές κλειστές πόρτες. Σε κάποιες έχει και όνομα απ’ έξω, σε άλλες έχει βραζιλιάνικες σημαίες, σε άλλες πολωνικές. Σε ένα δωμάτιο μια ψηλή κοπέλα κάθεται απαθής. Με το που καταλαβαίνει ότι την κοιτάμε ενεργοποιείται και πλησιάζει στην πόρτα. Θα δουλεύει με φωτοκύτταρο υποθέτω. Σώμα καλό αλλά φάτσα μέτρια. Για άλλο ένα βράδυ έχουμε ανέβει αρκετά σκαλιά για να λαχανιάσουμε χωρίς να βρούμε κάτι πολύ αξιόλογο. Βγαίνουμε έξω και μπροστά από την είσοδο της πολυκατοικίας ένας Γερμανός κάθεται και καπνίζει. Τον ρωτάμε για κάποια καλή πρόταση και μας λέει να πάμε Hauptbahnhof. Αν πω ότι μας βοήθησε θα ήταν ψέμα. Τριγύρω η περιοχή είναι έρημη και αδιάφορη. Σκεφτόμαστε να ακολουθήσουμε τη συμβουλή του τύπου και να περάσουμε μια βόλτα από Hauptbahnhof προτού επιστρέψουμε για ύπνο.
Παίρνουμε το μετρό, βγαίνουμε στην πλατφόρμα, ανεβαίνουμε τις σκάλες και φτάνουμε στο ισόγειο του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού. Κάποια stand με fast food είναι ακόμη ανοιχτά και τα λουκάνικα μας κλείνουν το μάτι, η ιδέα όμως του να ανεβαίνουμε σκάλες με γεμάτο στομάχι το ξανανοίγουν. Επιστροφή λοιπόν στα γνώριμα από το προηγούμενο βράδυ μέρη, αλλά για να κάνουμε ένα διάλειμμα από τις σκάλες αποφασίζουμε να μπούμε να χαζέψουμε σε ένα sex shop. Η χαρά του τσοντάκια βρίσκεται μπροστά μας. Μεγάλος κατάλογος DVD και περιοδικών που καλύπτει τα γούστα από μουνάρες μέχρι μπάζα του κερατά. Για άλλη μια φορά θαυμάζω τον αριθμό των γυναικών που έχουν κάνει πορνογραφία που περιλαμβάνει ακόμη και κάτι θεόχοντρες που θα κάνανε άνετα τραμπάλα με τον Πάγκαλο. Στα πίσω ράφια βρίσκονται τα αξεσουάρ. Ένας κόλπος από καουτσούκ κοστίζει 20 €. Αναρωτιέμαι αν είναι ηλιθιότητα να δώσεις αυτά τα λεφτά για να πάρεις ένα πλαστικό μουνί όταν με τα ίδια χρήματα θα βρεις τριγύρω ένα ζωντανό. Από την άλλη ίσως ένα 20ρικο σε απαλλάξει από τη σπατάλη αρκετών άλλων. Απέναντι από τους κόλπους βρίσκονται οι δονητές. Η σκέψη να τους πάρουμε για δώρο σε κάποιες συναδέλφους στη δουλειά με σκοπό να προστατεύσουμε τους όρχεις μας από το τακτικό σπάσιμο λόγω υστεριών δυστυχώς ναυαγεί άδοξα. Καταραμένα κοινωνικά ταμπού. Μας λέει ευγενικά gute nacht ο υπάλληλος και φεύγουμε. Στο δρόμο είναι σταματημένη με alarm μια μεγάλη και ακριβή BMW με ρουμανικές πινακίδες. Μια άλλη διάσταση στον όρο «επένδυση στο εξωτερικό». Προχωράμε στο πεζοδρόμιο και μια μεταλλαγμένη μορφή μας πλησιάζει από τα αριστερά. Σώμα μπετατζή, ντύσιμο μπουζουκλερί και φωνή «με λένε ‘Ελλη από το Βαγγέλη». Σε άπταιστα αγγλικά μας ρωτάει αν θέλουμε παρέα και επιμένει μέχρι να απομακρυνθούμε αρκετά. Ποιος του είπε ότι θέλουμε τη δική του; Στρίβουμε στη γωνία και μια γκόμενα, που προφανώς μόλις τέλειωσε τη βάρδιά της, έχει υπαίθριες συναλλαγές με δύο μούτρα. Μιας και οι έμποροι ναρκωτικών δεν είναι και η πιο ευχάριστη συνάντηση περνάμε απέναντι και χαζεύουμε από περιέργεια τις φωτογραφίες στην είσοδο ενός στριπτιζάδικου. Απ’ ότι φαίνεται τα ωραία κορμιά χρησιμοποιούνται για να ανάψουν τις καύλες και οι μέτριες περιμένουν στα δίπλα οικήματα για να τις σβήσουν έναντι 30 €. Ολοκληρωμένο πακέτο σεξοτουρισμού οι Γερμανοί.
Με τα πολλά ανεβαίνουμε σε μια πολυκατοικία. Η εικόνα ίδια περίπου με την προηγούμενη βραδιά, με τη διαφορά ότι έχουν αυξηθεί λίγο οι κλειστές πόρτες. Σε κάποια στιγμή, βλέπουμε σε ένα δωμάτιο μια ξανθιά, αδύνατη κοπέλα με άσπρα εσώρουχα και ψηλοτάκουνα να σφουγγαρίζει! Προφανώς κάθε κοπέλα έχει και την ευθύνη να κρατάει το χώρο της καθαρό, μιας και η μισητή φυλή των τσατσάδων απουσιάζει. Δεν ξέρω από πού ήταν η συγκεκριμένη κοπέλα, τα χαρακτηριστικά του προσώπου της πάντως ήταν πολύ όμορφα. Γενικά μπορώ να πω πως ήταν η καλύτερη παρουσία που είχαμε δει αυτές τις δύο μέρες. Μάλλον μου βγάζουν κάτι τα νοικοκυρεμένα κορίτσια. Το πάτωμα πάντως το είχε γυαλίσει. Τριγύρω διάφοροι μαντραχαλάδες την κοιτάνε αλλά κανείς δεν κάνει κίνηση να μπει. Μάλλον δεν ήθελαν να χαλάσουν το παρκέ. Ευγενικά παιδιά. Σηκώνει το κεφάλι της, τους βλέπει με μια απορία και παίρνει και αυτή το παγερό προσωπείο με την ελαφριά μελαγχολία που διέκρινε και ένα σωρό προηγούμενες κοπέλες. Παρότι μου άρεσε, δεν έκανα κίνηση να μπω. Η έκφραση στο πρόσωπό της με αποσυντόνισε. Άρχισα να σκέφτομαι αν αυτό ήταν το καλύτερο μέλλον που είχε σχεδιάσει για τον εαυτό της όταν έφευγε από τη χώρα της. Άραγε καμιά εικοσαριά χρόνια πριν, οι γονείς της πίσω στο πρώην ανατολικό μπλοκ, σε έναν κόσμο που είχε αλλάξει δραματικά για αυτούς, αυτό το μέλλον είχαν φανταστεί για το νεογέννητο που είχαν μπροστά τους; Τριγύρω πρόσωπα αμίλητα, παγωμένα, αναλώσιμα. Σε μια κοινωνία που ο καθένας ζει τόσο ξέχωρα και απόμακρα από τους άλλους, ψάχνει έστω για κάποια στιγμή να έρθει πιο κοντά με κάποιον. Πόσο όμως το πετυχαίνει; Σε μια πόλη με τόσους πολλούς και τόσο διαφορετικούς ανθρώπους μήπως τελικά δημιουργείται περισσότερη αποξένωση που με τη σειρά της γεννά περισσότερη μοναξιά;
Η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να γυρίσουμε γιατί την επόμενη μέρα μας περίμενε πρωινό ξύπνημα. Πήγαμε στο σταθμό και πήρα ένα wurst. Δεν έπρεπε να τελειώσει η βραδιά χωρίς να φάω κάτι, κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Και Γερμανία χωρίς λουκάνικο είναι Ελλάδα χωρίς τζατζίκι. Καθόμαστε στην πλατφόρμα κανένα 10λεπτο περιμένοντας το U-Bahn και παρατηρώ τον κόσμο τρώγοντας το λουκάνικό μου. Από κινέζους μέχρι μαύρους και από λατίνους μέχρι τούρκους, όλοι ζουν και κινούνται σε αυτό το χωνευτήρι. Τελικά η πολυπολιτισμικότητα και η ανοχή είναι ευλογία ή κατάρα για έναν τόπο; Μήπως εν τέλει όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζουν περισσότερο απόμακρα και ξεχωριστά ο ένας από τον άλλο παρά σα να αποτελούν μια ενιαία κοινωνία; Το λουκάνικο είχε τελειώσει, το ίδιο και η διαδρομή με το U-Bahn. Πήγαμε για ύπνο. Η επόμενη θα ήταν και η μεγάλη μέρα.
To be concluded
samsung
Μέλος
- Εγγρ.
- 24 Σεπ 2006
- Μηνύματα
- 2.080
- Κριτικές
- 4
- Like
- 8
- Πόντοι
- 16
Απ' ότι είδα στο βιντεο, το έκαναν πιο κιτς απ' ότι ήταν....
pathos gia ta temachia
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 16 Φεβ 2009
- Μηνύματα
- 11.388
- Κριτικές
- 132
- Like
- 149
- Πόντοι
- 2.266
δε θα συμφωνήσω...καθότι οι νέοι χώροι είναι πιό κυριλέ από τα παλιά κλασσικά δωμάτια που έστρωναν απλά το σεντόνι πάνω από το μπιχλοκρέβατο...έκαναν και επέκταση του εξωτερικού χώρου ΄ρίχνοντας τον φράχτη(δεύτερη εξωτερική πισίνα δηλ. με αντίστοιχα αίθριους γαμιστρώνες και έκαναν σοβαρή ανακαίνιση στον χώρο της κουζίνας και στα δωμάτια όπου έκαναν νέα μονάδα με μεγάλα κυριλέ δωμάτια με τζακούζι μέσα που νιώθεις άρχοντας...το κίτς της υπόθεσης δεν με απασχολεί ούτε θα έπρεπε να απασχολεί κανέναν...το θέμα είναι οτι εκεί μέσα χάνεις την μπάλλα και κάνεις καταπληκτικά γαμήσια με φοβερά μουνιά..
Wonderful
Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Ιαν 2010
- Μηνύματα
- 5.759
- Κριτικές
- 1
- Like
- 0
- Πόντοι
- 66
το βασικό τους θέμα ήταν η κουζίνα
το φαγητό ψιλοχάλια για τέτοιο επίπεδο μαγαζιού
θα δούμε τις αλλαγές και θα καταγράψουμε τη διαφορά συντόμως..
HARD19
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Μαΐ 2009
- Μηνύματα
- 4.037
- Κριτικές
- 11
- Like
- 70
- Πόντοι
- 246
Ακόμα είναι καρφωμένο στο μυαλό μου το ατελείωτο γαμήσι που έριξα εκεί, αλλά και η πισίνα που βούτηξα μετά το μασάζ σε μείον βαθμούς.. Να βλέπεις παντού χιόνι και να κάνεις βουτιά.. www.bourdela.com/forum/index.php?topic=10048.480]http://www.bourdela.com/forum/index.php?topic=10048.480[/url]
Αφού δεν έπαθα καρδιακό πάλι καλά..........
HARD19
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 21 Μαΐ 2009
- Μηνύματα
- 4.037
- Κριτικές
- 11
- Like
- 70
- Πόντοι
- 246
Ακόμα είναι καρφωμένο στο μυαλό μου το ατελείωτο γαμήσι που έριξα εκεί, αλλά και η πισίνα που βούτηξα μετά το μασάζ σε μείον βαθμούς.. Να βλέπεις παντού χιόνι και να κάνεις βουτιά.. www.bourdela.com/forum/index.php?topic=10048.480]http://www.bourdela.com/forum/index.php?topic=10048.480[/url]
Αφού δεν έπαθα καρδιακό πάλι καλά..........
Υ.Γ. Κάνω παράθεση στον εαυτό μου αλλά ελπίζω να το συγχωρέσετε. Τώρα που διάβαζα την κριτική μου είδα ότι δεν είχα αναφερθεί στα δωμάτια.. Όντως είχαν ένα θέμα.Π.Χ στο Φ104 τα δωμάτια είναι απείρως καλύτερα και ήταν κρίμα που στο ΟΑSE τα δωμάτια ήταν επιπέδου Διδύμου σχεδόν.. Ελπίζω με την ανακαίνιση να έγιναν καλύτερα...
