Άστα να πάνε.
Τα χρειάστηκα.
Και να πεις ότι είμαι ευαισθητούλης... μπα...
Πρόσφατα είχα κάνει ράμματα στα χέρια για κάτι σπασμένα γυαλιά.
Ε, ζήτησα να τα κάνω χωρίς αναισθησία και παρατηρούσα με ψυχρή περιέργεια τη γιατρό να με ράβει, ενώ μελετούσα απαθώς την αίσθηση του πόνου. Σκέτος psycho.
Αλλά, φίλε, με την περιτομή μου έφυγε η μαγκιά.
Δεν ήταν ο πόνος το πρόβλημα.
Ήταν η γεωγραφία του πόνου.
Και το θέαμα του πετσοκομμένου Παιονίδη.
Επί μιάμιση μέρα μετά προσπαθούσα να πιέσω τον εαυτό μου να δω βίντεο περιτομής στο YouTube, έτσι για να επιβληθώ στον φόβο μου και δεν άντεχα, ρε φίλε.
Χρειάστηκα μιάμιση μέρα για να τα καταφέρω.
Θυμήθηκα τον Καζαντζάκη στον Καπετάν Μιχάλη που γράφει "από τι μικρά πράγματα κρέμεται η ζωή του ανθρώπου" (στο σημείο που ο ετοιμοθάνατος Κρητικός μαχαιρώνει τον Τούρκο στον πούτσο).
Αλλά το χειρότερο είναι τώρα που έχω ξεπεράσει το σοκ κι αρχίζει να ζωντανεύει, ενώ απαγορεύεται, για να μην τεντώνονται τα ράμματα. Άιιιιι!