Ετεροφυλική Έχω περάσει πολλά στη ζωή μου!!!

[podhlaths]

Σήμερα η συνέχεια!!!!

 

[ftshslv]

===========75===========


Μάζεψα γρήγορα τα ρούχα μου πήρα το κινητό μου και βγήκα από αυτό το δωμάτιο, εφυγα απο εκείνο τον οροφο, αλλά παρεμεινα στο ξενοδοχείο. Όχι μόνο δεν χαιρέτησα την Ingrid αλλα οι κινήσεις μου ήταν τετοιες ωστε να μην αντιληφθεί ουτε αυτή αλλα ουτε και ο άντρας που κοιμόταν δίπλα της ότι την κάνω.
Καθισα στον καναπέ της υποδοχής και προσπαθούσα να σκεφτώ τρόπο να παω σπίτι. Το κεφαλι μου δεν είχε συνελθει ακόμη και δεν είχε την πρόθεση να το κανει πριν το μεσημέρι.
Πήρα το κινητο μου και καλεσα την Μήτσο.

-Τι έγινε μικρέ? Πώς και Ξύπνιος 6 το πρωι?
-Κύριε Μήτσο μπορειτε να έρθετε να με πάρετε?
-Που είσαι?
-Στο ξενοδοχείο Mirabelo..
-Σε 5 λεπτά θα είμαι εκεί.

Σηκώθηκα απότομα απο τον καναπε  κίνηση που με έκανε να ζαλιστώ. Βρισκόμουν σε μια πολύ περίεργη κατασταση… Ένα συνονθύλευμα συναισθηματων βάρυνε την ψυχή μου και μπλόκαρε το μυαλό μου. Συναισθήματα πολλά αλλά ούτε ένα θετικό. Απο που να το έπιανα και που να το αφηνα.

Χωρις να καταλαβω πότε πέρασε η ώρα άκουσα μια κόρνα έξω και είδα τον Κύριο Μήτσο με το λευκό βανακι που είχε για τις υδραυλικές εργασίες να με περιμένει απέξω.

Περπατησα σιγά σέρνοντας τα πόδια μου και μόλις άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού συνειδητοποίησα ότι εαν ήθελε η Ingrid να επικοινωνησει μαζί μου δεν θα με έβρισκε και θα χρειαζομασταν πάλι μεσαζοντες.

-Μισό λεπτό είπα κυριε Μήτσο πριν πω καν καλημέρα.

Άφησα την πόρτα μισανοιχτη κίνηση που σήμαινε ότι δεν θα αργήσω και  με βήμα λίγο πιο γρηγορο αυτή την φορά κατευθύνθηκα προσ την ρεσεψιον.

Η βάρδια είχε αλλαξει και δεν ήταν το ίδιο άτομο που μας σέρβιρε πριν απο λίγο.

-Μπορώ να αφήσω ένα μήνυμα?
-φυσικά κύριε..

Αμέσως μου έδωσε ένα κομμάτι χαρτι ενα φακελο και ένα στυλο.

Έγραψα το κινητο μου και το ονομα μου. Και το έσπρωξα προς τον υπάλληλο.

-Για ποιο Δώματιο είναι?

Προσπάθησα να θυμηθώ ποιο δωματιο ήταν αλλά αδύνατο. Παρόλο την φωτογραφική μου μνήμη, μου ήταν αδυνατο σε αυτή την κατασταση να θυμηθω.
Δεν θυμαμαι είναι για την κυρία Ingrid.
Δεν την γνωρίζω!!! Μήπως έχετε επίθετο?
Οχι. Είναι σουηδέζα.
Δυο ορόφους σουηδούς έχουμε…
Οκ ευχαριστώ.
Πήρα το φακελο και βγήκα στο πάρκινγκ. Πλησιασα στο αυτοκινητο τησ Ingrid και στερεωσα το φακελο σαν κλήση παρανομου παρκαρισματος στον υαλοκαθαριστηρα του αυτοκινητου.

Μετά πήγα προς το βανακι του Μητσου μπήκα μέσα και έκλεισα την πόρτα.

-καλά είσαι Μικρε?
-Έτσι και έτσι….
-Φόρτωσες την σουηδεζα έμαθα…

Δεν είπα κάτι απλά γύρισα τον κοιταξα και κούνησα καταφατικά το κεφαλι μου. Ήταν απίστευτο πόσο γρήγορα διαδιδονται τα νεα σε αυτο το νησί και ακόμα πιο απίστευτο το πόσο ήρεμος και χαμογελαστός ήταν ο κυριος Μήτσος, θαρρείς και ο καρκινός χτύπησε τα άρχιδια του χειροτερου εχθρου του και όχι τα δικα του.

Μικρε που θες να σε παώ σπίτι? Ή μήπως θες να παμε για ψάρεμα μιας και πρώτη σου φορά ξύπνησες πρωί….

Και πάλι δεν μίλησα γυρισα τον κοιταξα και αυτή την φορά δεν χρειαστηκε να γνεψω. Ο κυριος Μήτσος άρχισε να γελά δυνατα. Τόσο δυνατα που μια στιγμή θεωρησα ότι την αρρώστια του κυριου Μήτσου την ονειρευτηκα.

Στην υπόλοιπη διαδρομη δεν μιλήσαμε άλλο και ο Μήτσος με πήγε σπίτι. Αυτός δεν κατεβηκε όταν φτασαμε. Πέριμενε στη θέση του οδηγού και μόλις κατεβηκα και έκλεισα την πόρτα με φωναξε.

-Μικρέ εγώ θα πάω Αθήνα αυριο.
-Αθήνα? Τι έγινε…
-Τίποτα μικρέ για ένα τσεκ απ…

Αμέσως συνηδειτοποίησα ότι δεν το ονειρευτηκα απλά ο Μητσαρας αντιμετωπιζε με περισσεια υπερηφάνεια την ασθενεια του.  

-Θέλετε να έρθω και εγω μαζί σας..
- όχι μικρέ… έχεις την καριέρα σου εδώ… ήσουν πολύ καλός χθές…

Άνοιξε το ντουλαπακι έβγαλε ένα καπέλο το φόρεσε έπιασε και τα γυαλιά ηλίου που κρεμόταν απο ένα κορδονι στο στηθος του και τα στερεωσε στο προσωπο του, έλυσε το χειρόφρενο και εξαφανιστηκε. Κατευθυνθηκα προς στο σπίτι. Ήθελα να κάνω ένα ντουζ να ξεπλυθώ και να συνελθω….

Δεν πρόλαβα να κάνω 3 βηματα και χτύπησε το κινητο μου.


Η Ingrid θα είναι σκεφτηκα..

Έβγαλα το κινητο απο την τσέπη και ξαφνιαστηκα.

Τι θέλει η μανα μου τέτοια ώρα?

Μάρκο είπε με ένα λυγμό στην φωνή της.
-ΤΙ έγινε ρε μάνα ?
Μάρκο ο πατερας σου πεθαίνει…
-Τι λες μάνα? Τι εγινε?
-Έπαθε έμφραγμα στον υπνο του.
-Είναι στο νοσοκομείο αλλά οι γιατροι δεν δίνουν πολλές ελπίδες… πρέπει να τον χειρουργήσουν…
Πλάκα μου κάνεις. Καλά έρχομαι εκεί.

Τα γονατα μου δεν με κρατησαν. Λύγισαν… έκανα δυο βηματα και καθισα κάτω κοίταξα ψηλά και φώναξα… Γιατιιιιιιιιιιιιιιιι σε εμένα όλα αυτά!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Αφού πριν στο μαγαζί, δεν είχες το μαζί σου το κινητό  να καλέσεις την Σουηδέζα!!!!!!
Όχι πως έχει σημασία , αλλά όταν διαφεύγουν λεπτομέρειες , ο σανός που οικειοθελώς τρώμε κατεβαίνει πιο δύσκολα
 

 

[podhlaths]

Αφού πριν δεν είχες το κινητό μαζί να καλέσεις την Σουηδέζα!!!!!!

Που το λεει αυτο ρε?

 

[ftshslv]

====================71================

Δεν ξέρω ποιος εφηύρε αυτό το ποτό και δεν ξέρω ποιος το ονόμασε πράσινη νεράιδα… το μόνο που ξέρω είναι ότι εάν δεν είσαι αλκοολικός και μάλιστα σε προχωρημένο στάδιο δεν μπορείς να το κατεβάσεις. Σου άφηνε μια πικρή  επίγευση λες και πίνεις ούζο αλλά η τεραστια αναλογία σε αλκοολ αρχικά καιει κάθε γευστικό σου κάλυκα  και καταλήγει να αποτελειώνει τα εγκεφαλικα σου κύτταρα.

Παρόλα αυτά στην  θέα και μόνο της δικής μου νεραιδας δεν είχα άλλη επιλογή. Έπιασα το ποτήρι μια που την κοίταξα να μπαινει στο μαγαζι και μια που κατέβασα το μισό.
Κάηκα άλλα ντράπηκα να το πω και ακόμα περισσότερο να το δείξω. Έτσι σιγά σιγά το αποτελείωσα όσο ο ιδιοκτήτης είχε πάει να υποδεχτεί την Σουηδέζα. Την  έπιασε την αγκαλιασε και αφου της φίλησε το χέρι την τραβηξε προς το μέρος μου.

Ingrid απο εδώ ο Μάρκος… Μάρκο απο εδώ η Ingrid.
Χάρηκα πολύ Ingrid…
Αυτή δεν μίλησε απλά έγνεψε καταφατικά κοιτώντας με διαπεραστικά μέσα στα μάτια…

Και εγώ δεν είπα περαιτέρω και ήδη ένιωθα το αψεντι να κυκλοφορεί μέσα μου και να μου προκαλεί μια περίεργη υπερενταση.. Κάθισα στην άκρη του τραπεζιού και προσπάθησα να το παίξω όσο πιο άνετος μπορούσα. Ενώ το αφεντικό και η Ingrid είχαν πιάσει ψιλή κουβεντούλα… Σηκώθηκα διακριτικά και πήγα στο μπαρ…

-Φίλε θα μου φτιαξεις αλλή μια νεραιδα?
-Πράσινη?
- ότι χρωμα θες εσυ…
-Να σου φτιαξω κατι ελαφρύ δεν θα μπορείς να παίξεις αμα πιεις κιαλλο…
-οχι μωρε θα το πιω σιγά, σιγά.
Πήρα το κοκτειλ μου και επέστρεψα στο τραπέζι…

Τα μάτια της Σουηδεζας έπεσαν στο ποτήρι μου?
- Μάρκο γραφεις και τραγουδια ή μόνο παιζεις και η ερωτηση της έγινε ξαφνικά διακοπτωντας την ήδη ανιαρή συζητηση που είχε με το αφεντικο…
- Έχω γράψει πολλούς στιχους αλλα 2 μόνο έχουν και μουσική..
- οπότε γράφεις...Το καταλαβα απο το ποτό σου… Είναι το ποτό των καλλιτεχνών. Και αμέσως ανοιξε την τσαντα της και έβγαλε ένα πακετο με μακρια σλιμ τσιγαρα. Το άνοιξε άναψε ένα και φύσηξε τον καπνό προς τα πάνω.
Βασικά σήμερα ήπια πρώτη φόρα δεν το λες και το πότο μου….

Την κουβεντα μας διέκοψε και παλι το αφεντικό….

-ποιο τραγούδι θα μα πεις Ingrid?
-Δεν έχω αποφασίσει ακομα.  Αλλά αυτά που μου αρέσουν εμένα δεν θα τα ξέρει ο μικρός…..

Δεν είναι αναγκη να το παιξω εγώ… (αποκριθηκα εγω με λιγη επιθετική διαθεση..) Σήμερα είναι open mic όλο και κάποιος άλλος μουσικός που θα έρθει θα τα ξέρει...

Τα μάτια μου είχαν γίνει υγρά απο το αψεντι μου και το πόδι μου κουνιόταν πανω κατω σπαστικά 10 φορές πιο γρήγορα απο τον ρυθμό της μουσικής που επαιζε στο background..

Αμέσως το αφεντικό διέκρινε την επιθετικότητα και κοίταγε μια εμένα και μια το ποτήρι με το δεύτερο αψέντι.

-Να σου πω μικρέ δεν ανεβαινεις πάνω να πεις κανα τραγούδι για να ζεσταθεί ο κόσμος να παρει ρυθμό η βραδιά.
-Μάλιστα…

Σηκώθηκα ανοιξα την θήκη και εβγαλα την γυαλισμένη και καλοκουρδισμενη κιθαρα, την σύνδεσα και σε λιγα λεπτά είχα πάρει θέση στην μικρη πίστα που είχε δημιουργηθεί.

Ξεκίνησα να παιζω καποια χαλαρα κλασσικά τραγουδακια και πριν προλαβω να το καταλαβαω το μαγαζι είχε γεμίσει. Ηρθαν και κατι πιτσιρικάδες που ε΄χουν συγκροτήματα με τα όργανα τους. Αφου συνεννοηθήκαμε συνέχισαν να παίζουν αυτοί και ήταν όντως καλοί.

Το αφεντικό είχε βάλει ένα σερβιτορό που ρυθμιζε ποιος θα ανέβει και ποιος θα κατεβει….

Εγω ήδη μεθυσμένος έχω αράξει στο τραπεζι και εχω πιάσει κουβεντα με την Ingrid. Φορούσε ένα μαυρο στενό τζιν  και ενα μαυρο στενο πουκάμισο με τα περισσότερα κουμπιά ξεκούμπωτα στο πάνω μερος. Το στηθος έτοιμο να εκραγεί και να σπάσει και τα υπόλοιπα τα κουμπία που το συγκρατούσαν.

-Ποιο τραγούδι θα πεις?
- Το ζόμπι….

-Ωραίο τραγουδάκι όποτε είσαι έτοιμη πες μου να ανεβούμε.

Έκανα νοήμα στον σερβιτορό και όταν ήρθε η σειρά  μας ανεβηκαμε στην σκηνή.

Η αμηχανία ήταν φανερή τόσο από την μερια μού όσο και απο την μεριά της. Αφού καναμε 2- 3 δοκιμες και βρηκαμε τον τόνο ξεκίνησαμε.

Η Ingrid είχε απίστευτη φωνή και απίστευτη ενέργεια και κίνηση πάνω στην πίστα…

Εγω κρατούσα την κιθαρα όρθιος ενω αυτή κρατούσε στο ένα χέρι το λεπτο μακρυ τσιγάρο και στο άλλο το  μικροφωνο το οποίο ήταν τοποθετημενο σε όρθια βαση.
Ήταν ότι καλύτερο είχα κανει μέχρι εκεινη τη στιγμή στην ζωή μου. Απίστευτη ενέργεια όλο το μαγαζί μας κοιτούσε και είχα μια απίστευτη σεξουαλική διαθεση που ευτυχώς το στενο τζιν και το φαρδυ μαυρο μπλουζακι κάλυπταν επιμελώς.

Αφού η Ingrid και εγω τελειώσαμε το τραγούδι πήγαμε και καθίσαμε πάλι στο τραπέζι μας. Εκεί μας περίμενε το αφεντικό…

Συγχαρητηρια ρε παιδιά. Εχετε απίστευτη ενέργεια και έδειχνε προς τα έξω ότι είστε ντουέτο χρόνια.

-Πάντως Ingrid για να ξέρεις δεν μου ζήτησες και κάνα εξεζητημένο τραγούδι…. Αυτό και τα πιτσιρίκια απέναντι με την σχολική band το ξέρουνε.
-Ναι ε? Για σένα το έκανα. Είπα αυτό για να μην σε φέρω σε δύσκολη θέση..
-Εγω πάντως απο το στυλ σου γενικά θα ήθελα να σε ακούσω σε κάποιο της Beth hart!!!
-Ξέρεις την Hart εσυ?
-όχι μόνο την ξέρω αλλά μου αρέσει κιολας και μπορώ να σου πω ότι μου την θυμίζεις.
-Ποιο ξέρεις απο την Beth?
- Το Caugth out in the rain…
-Πλάκα μου κάνεις…
-είναι το αγαπημενο μου. Και κάνει μια κίνηση και βγάζει τοι κινητο της… Κάλεσε μου είπε…
- [size=14pt][size=14pt][size=14pt][size=14pt]δεν πήρα το κινητο μου μαζι είπα….[/size][/size][/size][/size] Και εκείνη τη στιγνή διαπίστωσα ότι είχα ξεχασει το κινητό στο σπίτι.


Χωρίς να χάσει χρόνο έβγαλε το κινητο του το αφεντικό και την κάλεσε. Και το Nokia 8210 που είχε άρχισε να χτυπά με ringtone to caugth out in the rain….

Έμεινα μαλάκας.

Αφού ήρθε η σειρά μας πάλι ανεβήκαμε στην σκηνή και ξεκινήσαμε να παίζουμε το τραγούδι.

Εγω είχα ανατριχιάσει σε όλο το τραγούδι ενώ η Ingrid ήταν σαν να έκανε σεξ με το σταντ του μικροφώνου. Και εκεί που κορύφωνε το τραγούδι κοίταξα ότι είχε έρθει ο κύριος Μήτσος είχε αράξει στο μπαρ με το αφεντικό και με κοιταγε δακρυσμενος….

εδώ το λες ...... ρε! 

 

[podhlaths]

Δεν το είχα ξεχάσει σπίτι τελικά το είχα στην θήκη της κιθάρας.

 

[podhlaths]

=========76========


Συχνά ευχόμαστε σε φίλους και γνωστούς μόνο χαρές και ευτυχία. Αλλά αλήθεια πως θα ήταν η ζωή μας χωρις τις λύπες? Πώς θα ήταν ένας δρόμος χωρίς ανηφόρες και κατηφόρες? Πως θα ήταν ένα έτος μόνο καλοκαίρι? Κυνηγάμε όλη την ευτυχία, δαιμονοποιούμε την δυστυχία και εθελοτυφλούμε στο γεγονός ότι η ευτυχία ορίζεται με την απουσία της δυστυχίας. Με λίγα λόγια η δυστυχία είναι απαραίτητη για να μας θυμίζει ότι μέχρι την στιγμή εκείνη ήμασταν ευτυχισμένοι. Τόσο η δυστυχία όσο και η ευτυχία είναι κάτι το υποκειμενικό, αλλο ορίζει ένας πλουσιος ως ευτυχία, αλλο ένας φτωχός, άλλο ένας κάτοικος μιας πολιτισμένης δυτικής χώρας και άλλο ένας κάτοικος των υποαναπτυκτων χωρών της Αφρικής. Παρόλα αυτά όλοι στεκόμαστε το ίδιο και αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο ακριβως τρόπο την ασθένεια και ακόμα περισσότερο τον θάνατο. Κανεις δεν δηλώνει ευτυχισμένος επειδή καποιος συγγενής του αρρώστησε ή επειδη καποιος δικος του πεθανε.
Έτσι εάν οι ασθενειες είναι εδώ για να μας συνεφέρουν και να μας προσγειώσουν ο θάνατος για να μας θυμίσει ότι είμαστε περαστικοι.

Για τον πατέρα μου δεν είχα και τα καλύτερα συναισθηματα ειδικά μετα τις τελευταίες εξελίξεις, παρόλα αυτά μούδιασα, έσπασα και το χειρότερο ενιωσα τυψεις…. Τυψεις για την δική μου συμπεριφορά, τύψεις που δεν πέρασα αρκετό χρόνο μαζί του, τύψεις γιατί μπορεί να έφταιγα και εγώ για το έμφραγμα.

Ένα πράγμα ήθελα μόνο εκείνη την στιγμή, να τον προλάβω ζωντανό, να προλάβω όσα δεν του είχα πει 18 χρόνια, όσα θα έπρεπε να του πώ, να τον χαιρετίσω να προλάνω να του υποσχεθώ πως έαν μου κάνει την χάρη και ζήσει θα επανορθώσω.

Μπήκα μέσα στο σπίτι και άρχισα να φτιαχνω βιαστικά την βαλίτσα μου. Εκεί διαπίστωσα ότι η κιθάρα μου ήταν ακόμα στο αυτοκίνητο της Ingrid.

Βγήκα και πήγα να βρω τον Κύριο Μήτσο.  Θέλω γρήγορα ένα αεροπορικο εισιτηριο. Ο πατέρας μου πεθαίνει!!!!

Του εξήγησα ενα συντομία τι συνέβει.

Έκανε μια προσπάθεια να βρει εισιτήριο αλλά δεν υπήρχε ούτε μια θέση. Μικρέ ετοιμάσου θα σε πάω εγώ Γιαννενα.
Και τότε μου ξέφυγε…
-Μπορείτε στην κατασταση σας να οδηγήσετε μέχρι τα γιάννενα?
-Γιατί τι έχω μικρε?

Δεν μίλησα…

-στα είπε όλα ο φίλος μου ε? Και βεβαια μπορω μικρε να οδηγήσω. Στα αρχιδια έχω πρόβλημα όχι στα μάτια…

Μπήκε ετοιμασε τα πραγματα του και αυτός και σε λίγα λεπτά ήμασταν στο καράβι.
-Μάρκο μία χάρη θέλω μόνο από εσένα.
-Ακούω..
-Δεν θα ξαναναφερθείς στην ασθενεια μου. Και εαν έστω και ένα λεπτό νιώσω να με λυπάσαι εμείς οι 2 τελειώσαμε….


Ο κύριος μήτσος ήταν ότι καλύτερο είχα αλλά και έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Αντιφατικός χαρακτήρας.. Εαν και είχε κοφτερό μυαλό, παιδεία και γνώσεις έγινε υδραυλικός. Εαν και είχε πολλά λεφτά συμπεριφερόταν σαν να μην είχε. Αν και δεν ήταν αθλητής έπαιζε εξαιρετικό τένις, αν και δεν ήταν πολύ φιλικός είχε αρκετούς φίλους, αν και δεν μπορούσε να κάνει παιδιά μόλις είχε βρει ένα.

Η ζωή όσο απλοχερη ήταν μαζί του άλλο τόσο σκληρή. Του έδωσε τα πάντα και τον καταδικασε να μην μπορεί να τα μεταλαμπαδεύσει στο δικό του παιδί. Και σα να μην  εφτανε μόνο αυτό η μόνη αδυναμία που είχε σε όλη του την ζωή και τον ετρωγε θα ήταν και η αιτία να του στερήσει την ζωή!!!

Στον δρόμο προσπάθησα κανα 2 φορές να επικοινωνησω με την μητερα μου. Πράγμα αδύνατο. Μονο κάτι λυγμούς έβγαζε στο τηλέφωνο και με δυσκολία καταφερα να της πω ότι φτάνω. Τελικά η μάνα μου αγαπούσε τον πατέρα μου όσο τίποτα άλλο στον κόσμο και αυτό την διέλυσε...

Εχω περάσει πολλά στην Ζωή μου!!!!

Εχω περάσει πολλά στην Ζωή μου!!!!

exwperaseipolla.wordpress.com

 

[GeorgioSKG]

Αγαπητέ συγγραφέα, μην αφήνεις χρόνο να περνάει και ανέβαζε την συνέχεια της ιστορίας!

 

[podhlaths]

Αυριο η συνεχεια? θα ζησει λες ο πατερας?

 

[GeorgioSKG]

Ο πατέρας δυστυχώς θα πεθάνει αφού πρώτα όμως μιλήσει με τον γιο του.

 

[podhlaths]

Ο πατέρας δυστυχώς θα πεθάνει αφού πρώτα όμως μιλήσει με τον γιο του.

Βγές από το μυαλό μου!!!!

 

[GeorgioSKG]

Βγές από το μυαλό μου!!!!

Χαχα, ήταν προβλέψιμο. Είναι καλός τρόπος εξέλιξης για το suspense της συνέχειας.

 

[podhlaths]

Συγγνώμη παιδιά. Αλλά αυτή την εβδομάδα πέρασα πολλά....και δεν προλαβαινα.  Σήμερα αργά η συνέχεια.

 

[barock]

Συγγνώμη παιδιά. Αλλά αυτή την εβδομάδα πέρασα πολλά....και δεν προλαβαινα.  Σήμερα αργά η συνέχεια.

Eσύ τύπε έχεις περάσει τόσα πολλά στη ζωή σου, σε μια εβδομάδα θα κολλήσεις;

 

[podhlaths]

=========77=======
Η διαδρομή Κυλλήνη Γιάννενα μου φάνηκε βουνό. Έτσι συμβαίνει πάντα όταν βιάζεσαι να πας κάπου. Παρόλα αυτά ευκαιρία για να συζητήσω με την κύριο Μήτσο ουσιαστικά πράγματα. Γνώριζα αυτόν τον άνθρωπο τόσο καιρό, μπήκα σπίτι του, γάμαγα την αδερφή του, υπήρξα βοηθός του, ένοιωθα το παιδί του και δεν του είχα πει βασικά πράγματα.
Τώρα ξέρω ότι θα ανοιγόμουν όποιος και να ήταν  οδηγός. Ο άνθρωπος όταν βρεθεί μπροστά σε μια δυσκολία θέλει να μιλήσει, θελει να μοιραστεί πράγματα, να αδειασει απο όλα αυτά που τον πνίγαν τόσο καιρό και ο εγωισμός του δεν τον αφηνε να το κάνει. Κάποιοι μιλάνε στους φίλους τους, κάποιοι στον παππά της ενορίας τους, κάποιοι στον ταξιτζή ή στον κουρέα, και κάτι ακόμα πιο συγχρονο στον ψυχολογο. Κάποιοι συνεχιζουν να φοβουνται να μιλησουν σε άνθρωπο και τα γραφουν στο ημερολογιο τους. Έτσι και εγώ του είπα πράγματα που δεν είχα πει σε κανέναν, πραγματα που με βασανιζαν από παιδί, πραγματα που και ο ιδιος είχα ξεχασει πραγματα που και ο ίδιος δεν είχα συνηδειτοποιήσει ότι ήταν έτσι.
Ο κύριος Μήτσος κρατούσε το τιμόνι με τα δυό χέρια και σε όλη την συζητηση κοιτουσε μπροστά. Μόνο άκουγε και έγνεφε και δεν με διεκοψε στιγμή.
Φτάσαμε στα Γιάννενα και πήγαμε κατευθείαν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Δουρούτης. Παρκάραμε και προσπάθησα να βρω την μάνα μου στο κινητό.
Ανεβήκαμε στο καρδιολογικό. Μόλις βγήκαμε από το ασανσέρ φτάσαμε στο σαλονάκι που έχει πριν την είσοδο στα δωμάτια. Εκεί ήταν η μάνα μου, η γραμματέας του και ερωμένη, και η αδερφή του πατέρα μου. Είχα πολλά χρόνια να δω την θεία μου.
Η αδερφή του πατέρα μου έμενε στην Σκωτία. Είναι καθηγήτρια σε ένα πανεπιστήμιο στο Εδιμβούργο. Παρόλα αυτά είχε φτάσει στα γιαννενα πιο γρήγορα από μένα.
Έτρεξα αγκάλιασα την μάνα μου η οποια έπεσε κλαίγοντας πάνω μου. Μέτα χαιρέτησα την θεία, ενώ δεν είπα κουβεντα στην γραμματέα. Σύστησα τον κυριο Μήτσο και τότε ο κύριος Μήτσος είπε ότι πάει να φέρει 2 νερακια για να μας αφησει μονος μας.

-Τι έγινε μαμά  με  τον μπαμπα?
-Έπαθε έμφραγμα. Αλλά αργησαν να τον βρούν.
-Και τι λένε οι γιατροι?
-ότι δεν μπορουν να κάνουν μπαλονάκι γιατι έχει ζάχαρο..
-Ζάχαρο ο μπαμπάς? Από πότε?

-Έχει 2 χρόνια πετάχτηκε η γραμματέας του..
- και τώρα τι θα γίνει?
-θα του κάνουν εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς..
-ανοιχτής? Που εδώ?
-ναι δεν προλαβαίνουμε να τον πάμε στην Αθηνα. Αλλά κανονίσαμε να  έρθει καλός χειρουργός από Αθήνα από το Ωνάσειο.
-Μπορώ να τον δω?
-Φυσικά, αλλά νομίζω κοιμάται…

Η μάνα μου με οδήγησε στο Δωμάτιο. Τον είχαν καλωδιώσει. Τα μηχανήματα τον κρατούσαν στην ζωή και περιμέναν την εγχείρηση…

Μπήκα μέσα και κάθισα στην καρεκλα. Ο πατέρας μου έδειχνε πολύ χλωμός. Καμία σχέση με την κλασσική του εικόνα.
Η μητέρα μου πλησίασε του χάιδεψε το πρόσωπο και έφτιαξε την φράντζα από τα μαλλιά που έπεφταν στο προσωπο του. Τον κοίταξε με ένα βλέμμα θαυμασμού ακόμα και σε αυτή την κατασταση. Όπως έλεγε και ξαναελεγε ο πατερας σου είναι δυνατός θα βγει μια χαρά από όλο αυτό. Αν ηταν άλλος στην θεση του θα είχε πεθάνει. Ο πατέρας μου αντέδρασε στο χάδι της μάνας μου και ξύπνησε.
Αφού είπαμε τα γενικά. Ο πατέρας μου κοίταξε την μάνα μου και της λέει…

Μας αφήνεις λίγο μόνος με τον Μάρκο…

Εχω περάσει πολλά στην Ζωή μου!!!!

Εχω περάσει πολλά στην Ζωή μου!!!!

exwperaseipolla.wordpress.com

 

[netsome]

Σύστησα τον κυριο Μήτσο και τότε ο κύριος Μήτσος είπε ότι πάει να φέρει 2 νερακια για να μας αφησει μονος μας.

---> Ρε το μπουστη το Σοφτυ! ΚΑΙ ευγενικος! διακριτικος! εξυπηρετικος.
χαιρομαι που τον εχεις εντάξει στην ευρυτερη οικογενεια κι αυτονανε μωρέ.
μην μενει μοναχός του με το προβλημα που κουβαλαει.

 

[lefteris38]

=========77=======
Η διαδρομή Κυλλήνη Γιάννενα μου φάνηκε βουνό. Έτσι συμβαίνει πάντα όταν βιάζεσαι να πας κάπου. Παρόλα αυτά ευκαιρία για να συζητήσω με την κύριο Μήτσο ουσιαστικά πράγματα. Γνώριζα αυτόν τον άνθρωπο τόσο καιρό, μπήκα σπίτι του, γάμαγα την αδερφή του, υπήρξα βοηθός του, ένοιωθα το παιδί του και δεν του είχα πει βασικά πράγματα.
Τώρα ξέρω ότι θα ανοιγόμουν όποιος και να ήταν  οδηγός...........

Εχω περάσει πολλά στην Ζωή μου!!!!

Εχω περάσει πολλά στην Ζωή μου!!!!

exwperaseipolla.wordpress.com

Τυπε...πιο συχνα απο δω και περα...
Με τοσο μεγαλο διαστημα αναμεσα στα ποσταρησματα σου ξεχναμε τα προηγουμενα επεισοδια...
Να φανταστεις οτι δεν θυμομουν οτι πηδουσες την αδελφη του Μητσου....

 

[podhlaths]

Τυπε...πιο συχνα απο δω και περα...
Με τοσο μεγαλο διαστημα αναμεσα στα ποσταρησματα σου ξεχναμε τα προηγουμενα επεισοδια...
Να φανταστεις οτι δεν θυμομουν οτι πηδουσες την αδελφη του Μητσου....

Για αυτό τα ξαναγράφω για να σας τα θυμίζω. Μην γκρινιάζετε. Τώρα έχει ρολαρει. Πάμε καλά

 

[podhlaths]

=======78======
Η μάνα για άλλη μια φορά ένοιωσε παρείσακτη. Με κοίταξε, τον κοίταξε, άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω.

-Πού είσαι μικρέ? Ευτυχώς μας ενώνει ο θάνατος. Αν δεν πέθαινε ο πατέρας σου δεν θα ερχόσουν.
-Δεν πέθανες μπαμπά. Μια χαρά είσαι…
-Δεν πέθανα άκομα… Που χάθηκες τόσο καιρό?
-Στην ζάκυνθο είμαι τώρα. Και μη λες τέτοια μόλις έμαθα τι έπαθες, έτρεξα να ερθω… Αλλά μην στεναχωριέσαι θα γίνεις καλ..
-Να μην σε νοιαζει τι θα γινω? Ακούς..

Και μου εξαπέλυσε μια αναίτια επίθεση.

- Τι λες ρε μπαμπά εγώ φταίω?
- Άκου μικρέ δεν φταις εσύ για την  κατάσταση μου. Αλλά φταις για την κατάσταση σου. Και αυτό είναι πολύ χειρότερο…
Τον κοιτούσα και πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω…
Τι έχεις κάνει στην ζωή σου? Είσαι εσύ άξιος να λέγεσαι Αθανασόπουλος? Ε? εάν πεθάνω τώρα τι θα αφήσω πίσω μου? Εσένα? Ήθελα καιρό να στα πώ μικρέ… αλλά δεν μου δόθηκε η ευκαιρία… Η μάνα σου σε έκανε σαν τα μούτρα της.
- Εσυ τι έκανες στην ζωή σου? Λεφτά? Γιατι οικογενεια δεν έκανες? Και να σου πω και κάτι ούτε παιδιά έκανες γιατι εγω σίγουρα δεν είμαι γιος σου. 
Μπορεί να κέρδισες τον σεβασμο εμπόρων ναρκωτικών Εγκληματιών και της τσούλας της γραμματεας σου αλλά μεχρι εκεί… Και αν δεν μπορείς να αντιληφθείς ότι τώρα στα δύσκολα διπλα σου ειμαστε εγω και η μανα μου και η αδερφη σου κανενας άλλος…
-Μάρκο να ξέρεις δεν είμαι περήφανος για σένα… Πότε δεν ήμουν… Και πριν προλάβει να τελειώσει την φράση του το μηχάνημα που ήταν συνδεδεμένος άρχισε να χτυπά σαν τρελό.

Γρήγορα άνοιξα την Πόρτα και έτρεξα να φωνάξω την Νοσοκόμα.
Δυο Νοσοκόμες και ο γιατρός της βάρδιας έτρεξαν γρήγορα και προσπαθούσαν να τον επαναφέρουν ενώ το μηχάνημα έκανε ένα συνεχόμενο ήχο και απεικόνιζε μια ευθεία γραμμή. Ο γιατρός έπιασε τον απινιδωτή και έκανε κάποιες προσπάθειες. Λίγα λεπτά αργότερα μας ενημέρωσαν ότι ο πατέρας μου δεν άντεξε…
Το μυαλό μου ήταν έτοιμο να εκραγεί. Δεν είχα καταλάβει ακόμα τι έγινε. Δεν κατάλαβα για ποιο λόγο μου επιτέθηκε έτσι ο πατέρας μου. Αλλά αυτός ήταν ο χαρακτήρας του. Σπατάλησε την τελευταία του ενέργεια όχι για να κρατηθεί στην ζωή αλλά για να πληγώσει εμένα. Για να μου ξεστομίσει την χειρότερη φράση που έχει ξεστομίσει ποτέ γονιός  στο παιδί του. Η φράση του γυρνούσε συνέχεια στο μυαλό μου διαλύοντας με ολοκληρωτικά.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Ήθελα να μείνω μόνος. Δεν ήθελα να δω ούτε να μιλήσω σε κανέναν. Τα μάτια μου δακρυσμένα. Τα δάκρυα μου διέσχιζαν όλο το πρόσωπο και στάζαν από το σαγόνι μου στην  μπλούζα. Προσπέρασα την θεία και τον κύριο Μήτσο και δεν περίμενα το ασανσέρ. Ξεκίνησα με μανία να κατεβαινω τα σκαλοπάτια. Τόση μανία που βρεθηκα στο υπόγειο. Γυρισα και ανεβηκα ένα όροφο.Αμέσως βρεθηκα στο ισόγειο. Ηθελα να βγω έξω στον ήλιο, έξω στον καθαρό αέρα. Άρχισα να τρεχω και διεσχισα τα τρια κτιρια του νοσκομειου σε λίγα δευτερόλεπτα. Βγηκα έξω από το νοσοκομείο και συνέχιζα να τρεχω με όλη μου την δύναμη μέχρι να βρεθώ σε κάποιο έρημο σημείο. Έξω έκανε πολύ ζέστη η ατμόσφαιρα ήταν αποπνιχτική. Είχα λαχανιάσει και δυσκολευόμουνα πολύ να αναπνεύσω. Αλλά όσο πιο πολύ λαχάνιαζα, όσο πιο πολύ πονούσαν τα ποδια μου τόσο ηρεμούσα. Ένοιωθα ότι έφταιγα για όλα. Ένοιωθα ότι πρέπει να τιμωρήσω εμένα με κάποιον τρόπο. Ένοιωθα ότι απέτυχα στην ζωή αφου δεν έκανα τον πατέρα μου περήφανο και το χειρότερο όλων ένοιωθα ότι εξαιτίας  μου πέθανε ο πατερας μου. Καλύτερα να μην ερχόμουν ποτέ, καλύτερα να μην τον είχα προλάβει ζωντανο ήταν λίγες από τις ασχημες σκέψεις που περναγαν από το μυαλό μου.
Τρέχοντας πέρασα από ένα γεφυρακι στον χώρο του Πανεπιστημίου των Ιωαννίνων αφού αυτό συνδέεται με το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο και συνέχισα να τρέχω μέχρι που βρέθηκα στο δάσος που βρίσκεται στο πάνω μέρος. Ξάπλωσα κάτω από ένα δένδρο.

Η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή. Τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα και στο ηχείο του μυαλού μου έπαιζε η φωνή του Πατέρα μου.
Δεν είμαι Περήφανος για σένα…

Εχω περάσει πολλά στην Ζωή μου!!!!

Εχω περάσει πολλά στην Ζωή μου!!!!

exwperaseipolla.wordpress.com

 

[dude33]

Μας γάμησες !!!!

 

[GeorgioSKG]

Βαριές κουβέντες που δεν ξεστομίζεις εύκολα...
Ο πατέρας πάντως δεν ήταν παράδειγμα προς μίμηση...
Θεός σχωρέστον!