Εγώ από μικρός ήμουν αγχώδης. Δεν το καταλάβαινα όμως. Νόμιζα ότι έτσι είναι όλοι. Όταν πήγα Λύκειο άρχισα να έχω πόνους στο στομάχι, στο μέρος της καρδιάς, αρκετούς πονοκεφάλους κλπ. Ένας-δυο γιατροί που επισκέφτηκα είπαν άγχος. Είναι κληρονομικό μας. Πατέρας αγχώδης πολύ. Ό,τι έβλεπα, αυτό έκανα, φαίνεται. Μέχρι που έκανα σχέση με μια τύπισσα και εκεί το άγχος μειώθηκε απίστευτα. Μόλις όμως το πράγμα άρχισε να γίνεται πιο σοβαρό, με αγάπες, τρυφερότητες, λουλου΄δια και τα τοιαύτα, το άγχος επανήλθε δριμύτερο και μάλιστα με περισσότερα ψυχοσωματικά. Ασφυκτιούσα. Ήθελα να φύγω αλλά δεν είχα τα κότσια. Μη σας τα πολυλογώ. Έκανα αρκετά λάθη στο παρελθόν και τώρα τα πληρώνω με αδικαιολόγητο άγχος. Πιστεύω όμως ότι έχω θέληση, τα πάω πολύ καλά, και θα το μειώσω όσο μπορώ περισσότερο.
