Παιδία εγώ δυστηχώς θα συμφωνήσω εν μέρη, παρολο τον τραβηγμένο τρόπο γραφής, με τον κωσταςασχημος.
Και το λέω μετα λόγου γνώσεως.
Προήλθα απο οικογένεια φτωχική εργατών. Δεν μου λείψαν ποτέ τα βασικά αλλά λόγο της οικονομικής τάξης της οικογένειας μου και κάποιων ατυχιών δεν είχα ποτέ το κάτι παραπάνω. Το εισοδημά μας, επειδή τοτε είχε δραχμές, πρέπει να ήταν της τάξης των 1.000-1.200 ευρώ σημερινή αξία για μια 4μελή οικογένεια με δικό της σπίτι.
Μιλάμε για μια φορά την βδομάδα κρέας, ενδυση κατα κυριο λόγο απο τον πάγκο της λαϊκής και μπάνιο με τον κουβά με ζεστό νερο σε κατσαρόλα απο το πετρογκάζ. Οι παλιοι σίγουρα το έχουν σαν αναμνηση γιατί ο θερμοσίφωνα την δεκαετία του 70-80 ήταν χαϊλίκι.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως πιτσιρικάς υπήρχε ζόρισμα εως ότου έφτασα εφηβος και καταλαβα οτι αν δεν βοηθησω την κατάσταση δεν προκειται να βελτιωθει. Ετσι τα καλοκαίρια δουλευα απο το γυμνάσιο και έτσι κατάφερα να πάρω τα πρώτα μου ρούχα μάρκας (μια μπλούζα diesel την κρατώ ακόμα ως ενθύμιο), και να έχω και ενα χιλιάρικο επιπλέον (σε δρχ) για την Σαββατιάτικη εξοδο μου.
Ο καιρός πέρασε και μετά απο αρκετές θυσιες και προσπάθεια καταφέραμε να σπουδάσουμε και να μεταβούμε σε μια κλάση παραπάνω ας πούμε στην μικρομεσαία τάξη.
Πλέον ως ελ. επαγγελματίας αρκετά χρόνια έχω καταφέρει να μην πέσει ποτέ το μηνιαίο εισοδημά μου, ακομα και τα τελαυτάια χρόνια της κρίσης, κατώ απο το 1.400-1.500 με δικό μου διαμέρισμα. Προφανώς προ κρίσης ήταν και μεγαλύτερο.
Το ζήτημα λοιπόν είναι οτι έχοντας πλέον φτιάξει λιγο την ζωη μου δεν θα ήθελα επουδενή να γυρίσω στην προτέρα κατάσταση.
Σιγουρα υπάρχουν οικογένειες που την βγάζουν με έναν μισθό του 1.000 αλλά με τι στερήσεις?
Εγώ λοιπόν αν δεν μπαίνει στο σπίτι τουλάχιστον αλλο 1.000 απο την γυναίκα οικογένεια δεν κάνω.
Ιδανικά θα ήταν 1.500.