διαβάζω φοβισμένους άνδρες να δηλώνουν την ανασφάλειά τους μπροστά σε μια διεργασία που υπάρχει για να ενώνει, όχι να χωρίζει.
αφήνοντας το νταβαντούρι και τη ρεκλάμα της τελετής και το συμβόλαιο, τα οποία 2 είναι κατασκευασμένα για να βγάζει λεφτά μια παραπλήσια βιομηχανία, ιδιαίτερα το φουγαροκέφαλο μαγαζί καθώς και το δημόσιο και μερικοί ιδιώτες, στην ουσία της ένωσης βρίσκεται η ένωση της πορείας 2 ανθρώπων και των εμπειριών τους, της ύπαρξής τους. Οι βέρες και τα στέφανα και οι κυκλικοί χωροί έχουν ένα βαθύτερο νόημα, συμβολικό, μυστηριακό, αρκεί να το δέχεται ένας καταναλωμένος σύγχρονος άνθρωπος και να μπορεί να το αντιληφθεί.
Όταν τα πάντα καταλήγουν σε ένα μονεταριστικό, μηχανιστικό, καθημερινό κύκλο, φυσικά και δεν υπάρχει κανένα νόημα γιατί είναι σα να μπαίνει άλλος ένας, μεγάλος κρίκος στην αλυσίδα της σκλαβιάς που ζούμε. Σκλαβιά γιατί είμαστε δεμένοι σε διάφορες εμμονές, αντιλήψεις, ψευδαισθήσεις και ιδεοληπτικές χειροπέδες.
Γενικώς, ο φόβος των περισσότερων από όσους γράφουν περιορίζεται σε ένα ιδιοκαταπιεστικό του γεννετήσιου, θα γαμάω; δε θα γαμάω...ηλίου φαεινότερον ότι η αντιμετώπιση αυτή είναι ακαλλιέργητων ανθρώπων. Υπάρχουν πολλά επίπεδα σε μια σχέση, φάσεις ολοκλήρωσης τροχιών, νέες αλλαγές, σαν να φοβάστε να αντιμετωπίσετε τις προκλήσεις με έναν άνθρωπο που αν μη τι άλλω επιλέξατε αμοιβαίως να πορευτείτε και να ανακαλύψετε.
μην παραπονιέστε.
τίποτε δε μένει στάσιμο, τίποτε δε γυρίζει πίσω, το μπροστά είτε είναι μαζί, ή λόγω αλλαγών θεμελιωδών επιτάσσει την αλλαγή από δυάδα σε μονάδα. Μη φοβάστε όμως.