Παντρευτηκα, εκανα 2 παιδια, χωρισα. Δεν θα κατηγορισω, δεν εχει νοημα. Ενα θα πω. Περασα καναδυο χρονια καταμαυρα στην ζωη μου, σε σημειο που καποιες μερες δεν ειχα να φαω. Ευτυχως βρηκα τροπο και επανειλθα. Δεν ακουσα ομως και καποιον να με ρωτησει, "τι εγινε, ρε πατερα? εισαι καλα? εχεις να φας? εχεις τσιγαρο να καπνισεις?" αν και ξερανε την κατασταση. Απο την παρτη μου παλι, χρονια ταξειδευα και εστελνα χρημα. Οχι δεν μου λεει κατι η οικογενια και οι δεσμοι της. Μου χρισημευουν μονο για δικαιολογια, οταν θελω να ξεφυγω απο την σχεση μου, της λεω "ξερεις αγαπη μου? παω 2-3 μερες να δω τα παιδια" κι εγω ειμαι αλλου.
Οχι αν ξεκινουσα τωρα την ζωη μου, δεν θα εκανα οικογενεια. Ενα δεσμο ΟΚ, με καποια που θα ταιριαζανε λιγο τα χνωτα μας, για να λεμε και καμια κουβεντα, εκτος απο το πιδημα. Χωρις υποχρεωσεις και δεσμευσεις.
Και το βασικοτερο σπιτι της και σπιτι μου. Ενταξει κανα Παρασκευοσαββατοκυριακο, στο δικο μου η στο δικο της, αλλα μεχρις εκει.