Συναγωνιστές, αλάνια, φίλοι μουνοτρυγητές,
Δεν υπάρχει αξίζει/δεν αξίζει, τα πάντα είναι υποκειμενικά.
Βασικό φυσικά, να έχεις την επιλογή. Να είσαι οικονομικά ανεξάρτητος και να μπορείς να στηρίξεις γυναίκα και παιδιά. Όχι να κάμεις την αλεπού με τα κρεμαστάρια ('Ε μωρέ εδώ με τη μαμά μένω, πίνω κάτι μπάφους, παίζω Προ 48, ντάξει μωρέ, δεν πιστεύω στα παιδιά γιο...').
Σου ανοίγει επαγγελματικές πόρτες γιατί φοράς ταμπέλα σταθερού, συστημικού, ευκολοεκβίαστου, φουκαράκου 'νοικοκύρη'. Δεν σε φοβούνται, θεωρούν πως τα αρχίδια σου είναι σε βάζο τουρσί που κρατάει η γυναίκα στο ψηλό το ράφι, για τις γιορτές και τις επετείους.
Τα παιδιά τα ίδια, είναι ένας μικρός θησαυρός, αν φυσικά τα μεγαλώσεις σωστά. Ό,τι τους δώσεις, θα εισπράξεις και μάλιστα με τόκους. Για κάποιους καλό, για άλλους φρικτό.
Η γυναίκα που θα σου τα κάνει, είναι ΑΠΟΛΥΤΟΣ τζόγος σε τί θα μεταμορφωθεί μετά τη γέννα. Οι φίλοι μου κι εγώ, όλοι μπερμπάντηδες μουνομαχητές καριέρας, πέσαμε εκεί γύρω στα 40, φτασμένοι επαγγελματικά και μαλακίες τέτοιες. Δεν είχε σημασία αν πήραμε πιπίνες, μεγάλες, χαζές, έξυπνες, ξέκωλες ή σεμνές. ΟΛΟΙ βλαστημάμε την ώρα και τη στιγμή που βάλαμε τα φίδια στον κόρφο μας. Οι μεταμορφώσεις τους από ερωμένες σε έχιδνες, ήταν πέρα από κάθε νοσηρή φαντασία.