Ο χωρισμός είναι πάντα δύσκολος για αυτόν που τον δέχεται ως δεδομένο. Είναι η πιο δημοκρατική διαδικασία στις ανθρώπινες σχέσεις και για αυτό και η πιο οδυνηρή. Ο πόνος όμως σε μαθαίνει να γίνεται καλύτερος.. Μπορεί για εσένα το καλύτερος να είναι πιο επιφυλακτικός, πιο εγωιστής, πιο σκληρός, αλλά όπως κάποτε μου είπε και ένας φίλος σοφός και συγχωρεμένος πια, «θα έρθει η ώρα που θα καταλάβεις, ότι τώρα σου φαίνεται ακατανόητο». Και είχε δίκιο. Δεν μπορώ να κρίνω τι έγινε στην σχέση σου, ούτε να επιδοκιμάσω ούτε να αποδοκιμάσω όσα δεν γνωρίζω και δεν ξέρω. Ούτε να σου δώσω κουράγιο να ζήσεις την δύσκολη και ζοφερή ζωή που ζούμε. Σε αυτήν εκτός από τον πόνο του έρωτα θα ζήσεις και άλλους πόνους που θα σου σχίσουνε τα σωθικά και θα σου κόψουν την αναπνοή. Αλλά ο πόνος δεν είναι συγκρίσιμος, με άλλους πόνους ούτε με τους πόνους των άλλων. Και δεν μου αρέσει να τον υποτιμώ. Παρόλα αυτά δεν σε άφησε στον δρόμο με δύο παιδιά… (αν καταλαβαίνεις τι εννοώ, υπάρχουν και χειρότερα κτλ).
Η συναρπαστική λογική μερικών ευγενών συνομιλητών, «η πουτάνα σε χώρισε» είναι αλήθεια η μεγαλύτερη αυθαιρεσία που μπορεί κανείς να σκεφτεί η να εκφέρει κατά την ταπεινή μου άποψη. Πως θα γίνει βρε παλικάρι μου δηλαδή οι σχέσεις είναι το μέγιστο συναισθηματικό ρίσκο. Θα ρισκάρεις συναισθήματα και κομμάτια ζωής και ίσως χάσεις. Ξέρεις πόσες φορές έχω ακούσει την αντίστοιχη ιστορία από φιλενάδες; Αμέτρητες … Και η αντίδραση η πρώτη μετά το σοκ και την απελπισία είναι ο θυμός.. Είναι η φυσιολογικές ψυχολογικές διεργασίες που κάνει ο ανθρώπινος εγκέφαλος για να δεχθεί μια κατάσταση που τον πονά. Θα τις ζήσεις όλες όπως βλέπω και την άκρη θα την βρεις κάποια στιγμή. Αλλά μέχρι τότε να χαίρεσαι που ζεις και πονάς. Όσο και αν αυτό σου ακούγεται παράλογο.
Θα σου πω και κάτι ακόμα. Όταν χώρισα από μια μακροχρόνια σχέση πέντε ετών περίπου, σηκώθηκα ένα πρωί και για ακόμη μια μέρα άκουσα από τον τότε καλό μου ο οποίος μετά τους τρεις πρώτους μήνες ήταν στην μίρλα, την μιζέρια, τα προβλήματα από το πουθενά, το άγχος και την κούραση, να γκρινιάζει πάλι για τα προβλήματά του. Επί πέντε χρόνια τον κανάκευα, τον ντάντευα, τον παρηγορούσα, τον βοηθούσα, προσπαθούσα λογικά να του εξηγήσω ότι όλος ο κόσμος είναι έτσι και θέλει θετική αντιμετώπιση κτλ και δικαιολογούσα την κατάσταση λέγοντας στον εαυτό μου ότι ε - είναι πιεσμένος. Και μεταμορφώθηκα σε ένα άνθρωπο θλιμμένο που έπαψε να έχει προβλήματα και να κοιτάει την πάρτυ του γιατί ο άλλος είχε διαρκώς κάτι περισσότερο και με χρειαζόταν. Έφυγα . Κουράστηκα. Δεν άντεχα να σκέφτομαι ότι μια ζωή θα ήμουν έτσι. Αυτός είπε ότι και εσύ στους κοινούς μας φίλους. Δεν έχουν όλα μία πλευρά. Ούτε γκόμενο από πίσω, ούτε λάθη από τον ένα, και ούτε ο ένας πονάει πιο πολύ, ούτε εκδικήσεις και μίσος και τώρα θα γίνω σκληρός και θα τσακίζω όποιον βρεθεί στον δρόμο μου, ούτε εκείνος/η έχασε.
Να βρεις τα λάθη σου αν υπάρχουν και να γίνεις καλύτερος άνθρωπος θα σου ευχηθώ. Και να ζήσεις ακόμα και τον πόνο σου διότι η αναισθησία είναι θάνατος.
Η περιγραφή σου δε για την κοπέλα είναι τόσο ελλιπής που αδυνατώ να καταλάβω τι άνθρωπος ήταν. Χαμηλοβλεπούσα με μια τσούλα φίλη; Της δέσμευσής από τα 25 της; ένας χαρακτήρας ακέραιος ο οποίος επηρεαζόταν από τις φίλες της;. Ένας άνθρωπος που έδειχνε ότι όλα πήγαιναν καλά και η σχιζοφρένεια την έκανε να χάσει όλα όσα περιγράφεις ότι ήθελε στην ζωή της;. Καλόκαρδη η οποία σου έκλεισε το τηλέφωνο και σου είπε μόνο έτσι με τον σκληρό τρόπο καταλαβαίνεις; Και η δική σου δράση παλικάρι που έφερε αντίδραση ποια ήταν; Που ήσουν εσύ όταν ένοιωθε όσα έβγαλε στο τέλος και τώρα σου φαίνονται ακατανόητα;
(Μετά από όλα αααα αυτά, ο επόμενος συνομιλητής θα γράψει κάτω από το πόστ μου «κουράγιο φίλε – πουτάνα ήταν δεν σου άξιζε…χεχε)
;) ;)
