Δυστυχώς ακόμα και σε μια τόσο άνιση και χαοτική Τουρκία των τόσο μεγάλων αντινομιών, ένας Ερντογάν φαντάζει πιο στιβαρός ηγέτης (παρότι ουσιαστικά λειτουργεί ως ασύδοτος σατράπης) σε σχέση με πολλούς σπιθαμιαίους Ευρωπαίους πολιτικούς-καρικατούρες, κληρονόμους μιας άλλοτε ισχυρής και μεγάλης πολιτικής παράδοσης. Και είναι να γελάει πικρά κανείς, όταν σε μια τέτοια πολιτική λειψανδρία, παραδεχόμαστε ότι την διαφορά την κανει μια Μέρκελ.
Βέβαια όλα σε μακροιστορική ανάλυση έχουν μια εξήγηση. Ειδικά για την Ελλάδα, πιστεύω ότι η ισοπέδωση κάθε έννοιας
αριστείας, ελέγχου, κρίσης και αξιολόγησης σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής (και ειδικά στην παιδεία), που δρομολογήθηκε από την άνοδο του καρκινικού ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και του αυριανισμού που ανήγαγε τον κρετινισμό σε κυρίαρχη αισθητική (και τον οποίο διαδέχτηκε στην πορεία ο κωστοπουλικός αμοραλισμός της κωλοπαιδαρίας και της χυδαίας επιδειξιομανίας), έδωσαν κυριολεκτικά την χαριστική βολή
σε ό,τι είχε απομείνει όρθιο από το παλαιό -περιορισμένο έστω- αστικό παρελθόν της μικρής Ελλαδίτσας, που όμως έβγαζε εξακολουθητικά μεγάλες προσωπικότητες...