Ισχυει το γεγονός οτι η 17Ν αρχικά ειχε κερδισει την συμπάθεια του κόσμου.
Υπηρχαν αρκετα δημοσιευματα που τους υμνουσαν ως αγωνιστες της δημοκρατίας.
Ο θανατος του Αξαρλιάν ηταν οντως απάνθρωπη πραξη κι οχι "παράπλευρη απώλεια".
Μην εξωραίσουμε την δραση της 17Ν και μην τους ξεπλυνουμε επειδη είχαν αναλάβει μέρος του "μη ολοκληρωμένου" έργου της δικαιοσύνης. Στυγνοι δολοφόνοι ηταν κι οχι άγγελοι εκδικητές.
Μη τα συγχέεις. Και μην ανακατεύεις τη "δημοκρατία" στη κουβέντα, δεν έχει καμία σχέση. Κι αν έχει, έχει αρνητική, κι αυτό όχι από τη δράση της 17Ν, αλλά από τις υπόλοιπες.
Δεν εξωραϊζουμε τίποτα, ούτε προσπαθούμε να ξεπλύνουμε κάτι. Προσπαθούμε να έχουμε μια αποστασιοποιημένη άποψη για τα συμβάντα (το δικαιούμαστε, ύστερα από 42 χρόνια), κρατώντας τους εαυτούς μας σε απόσταση τόσο από τα δημοσιεύματα που τους υμνούσαν, όσο και από τα άλλα, των "Κακαουνάκηδων".
Πέρα απ' αυτά, η συζήτηση είναι καθαρά φιλοσοφική.
Και το θέμα της είναι αν σε περίπτωση που η δικαιοσύνη και η δι' αυτής εκφραζόμενη δομή εξουσίας αδυνατεί, ή δεν επιθυμεί, ή διαπλέκεται και δεν το κάνει, να επιβάλλει αυτό που η κοινή γνώμη και το λαϊκό αίσθημα επιθυμούν, αν λοιπόν κάποιοι αυτόβουλα, παρανομώντας, και εγκληματώντας αν θέλεις, ορθώς αναλαμβάνουν να την υποκαταστήσουν. Αυτό είναι το ερώτημα της φιλοσοφικής κουβέντας.
"Απάνθρωπος" είναι κάθε βίαιος θάνατος. Είτε είναι δολοφονική πράξη της 17Ν ("εκτέλεση" τις έλεγαν αυτοί), είτε αποτέλεσμα λάθους (περίπτωση Αξαρλιάν), είτε τροχαίο ατύχημα στο δρόμο, είτε φόνος αντιπάλου εχθρού στο πεδίο της μάχης, είτε φόνος φουκαρά συνταξιούχου που τον σκοτώνουν στο σπίτι του για να του πάρουν το κομπόδεμα, είτε εκτέλεση καταδικασμένου σε θάνατο εγκληματία από δικαστήριο του Τέξας και της Κίνας. Όλες αυτές απάνθρωπες ενέργειες είναι.
Μέσα στο πλαίσιο του "απάνθρωπου" όμως, βλέπεις ότι υπάρχει γκάμα κι άλλων χαρακτηρισμών: Ο ένας που σκοτώνει είναι στυγνός δολοφόνος, ο άλλος είναι απρόσεκτος μαλάκας, ο τρίτος είναι υπάλληλος που κάνει το καθήκον του (ο δήμιος στο Τέξας) και ο τέταρτος ήρωας πολέμου (αυτός που πυροβολεί και σκοτώνει τον εχθρό). Κατά τη δική μου γνώμη, ο θάνατος του Αξαρλιάν και ο θάνατος του Μάλλιου δεν ανήκουν στην ίδια κατηγορία "εγκλήματος".
Και τέλος, ναι, η "δημοκρατία" δεν ενισχύθηκε (σα θεσμός) από τη δράση της 17Ν, βεβαίως.
Μήπως όμως ενισχύθηκε από το γεγονός ότι ακριβώς πριν (και για αυτό το λόγο) από τη δίκη των μελών της 17Ν ο νόμος που ορίζει τις συνθέσεις των δικαστηρίων ΑΛΛΑΞΕ, και ενώ με τον μέχρι τότε νόμο το δικαστήριο που θα τους δίκαζε θα ήταν δικαστήριο ΕΝΟΡΚΩΝ, για αυτή τη δίκη (και όλες μετά απ' αυτήν και μέχρι σήμερα) η σύνθεση ορίστηκε και καθιερώθηκε να είναι από τακτικούς δικαστές?
Γιατί έγινε αυτό?
Ήταν προς ενίσχυση της "δημοκρατίας" αυτή η αλλαγή?
Γι' αυτό σου λέω: Μην την πιάνεις (καλύτερα) αυτή την κουβέντα.... Βρωμάει.