Στα αρχιδια μας μωρε μαλακες τουρκοι τι ζωα πρεπει να ειστε τελικα?
Σας λεμε 1.000.000 στα ΑΡΧΙΔΙΑ μας και εσεις εκει στη μπαρλα τοσο πολυ σας αρεσει το καυλι μας?
Για να θυμούνται οι παλιοί
και να μαθαίνουν οι νεότεροι
Ο αγώνας του Σαββάτου κουβαλάει μια σειρά αναμνήσεων και γεγονότων μεταξύ των δύο ομάδων, που εσκεμμένα αποκρύπτουν εδώ και χρόνια τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Δυστυχώς για όλους αυτούς, το 1988 βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι που αποφάσισαν να αναταράξουν τα νερά αυτού του «ντόπιου» κατεστημένου (σε όλα τα επίπεδα) και να βγάλουν κάποια πράγματα στη φόρα. Πονάνε οι αλήθειες του SUPER 3. Είχαν συνηθίσει – βλέπετε - έναν ΑΡΗ υποτακτικό και έναν κόσμο χωρίς φωνή, δουλοπρεπή στις ορέξεις του κάθε παραγοντίσκου και του κάθε δημοσιογράφου.
Η ΑΡΧΗ
Παρατηρώντας τις συνθέσεις του ΑΡΗ κανείς μέχρι και τον Ιούνιο του 1925, μπορεί να καταλάβει ότι οι εξής τέσσερις, Βεντουρέλης, Αρμάς, Τώνης και Πάγκαλος, ανήκουν στο δυναμικό του ΑΡΗ, με τον πρώτο μάλιστα να είναι και αρχηγός! Η σημαδιακή ημερομηνία είναι η Τρίτη 16 Ιουνίου 1925. Τότε παραιτείται από τη θέση του αρχηγού ο Βεντουρέλης και εκλέγεται ο Ι. Νακόπουλος. Ο Βεντουρέλης με τους προαναφερθέντες τρεις (Αρμά, Τώνη, Πάγκαλο) αποχωρούν από τον ΑΡΗ, για να βρουν στέγη στην αεκ Θεσσαλονίκης! Η συγκεκριμένη ομάδα ήταν μια από τις ομάδες των προσφύγων στη Θεσσαλονίκη.
Έτσι, 13 ημέρες μετά, στις 29 Ιουνίου 1925, δίνεται φιλικός αγώνας μεταξύ του ΑΡΗ και της ένωσης αυτής των Κωνσταντινουπολιτών. Ο ΑΡΗΣ κερδίζει με το επιβλητικό 5-2, όμως οι της ένωσης, με προεξάρχοντα τον «πρώην Αρειανό» Βεντουρέλη, διαμαρτύρονται για τη διαιτησία του αγώνα και ακολουθεί μια διαμάχη με εκατέρωθεν δηλώσεις στις εφημερίδες της εποχής.
Λίγους μήνες αργότερα, η αεκ θα διασπασθεί λόγω διαφωνιών. Οι μισοί υποστήριζαν πως ο σύλλογος δεν πρέπει να διαθέτει ποδοσφαιρικό τμήμα και να ασχολείται κυρίως με τον κλασικό αθλητισμό, ενώ οι άλλοι μισοί - συμπεριλαμβανομένων και των τεσσάρων - επιθυμούν και ποδοσφαιρική ομάδα. Έτσι, το 1926 η ένωση θα διαλυθεί, για να ιδρυθούν δύο ανεξάρτητα σωματεία. Ο Βυζαντινός Αθλητικός Όμιλος (ΒΑΟ), που μέχρι και σήμερα δεν διαθέτει ποδοσφαιρική ομάδα, και ο πανθεσσαλονίκειος αθλητικός όμιλος Κωνσταντινουπολιτών (παοκ).
Ο παοκ επιθυμούσε για χρώματά του το κίτρινο και το μαύρο, όμως ο ΑΡΗΣ 12 χρόνια τότε χρησιμοποιούσε τα συγκεκριμένα χρώματα. Οι δυο ομάδες έλυσαν τις διαφορές τους στο γήπεδο. Ο ΑΡΗΣ κέρδισε τον παοκ με 5-2 (τίποτα δεν είναι τυχαίο) και μαζί, τα ιερά χρώματα που τον αντιπροσωπεύουν μέχρι σήμερα…
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΕΠΙ ΧΟΥΝΤΑΣ
Το προσωνύμιο «ρουφιάνοι του Βορρά» που τους έχει αποδοθεί, δεν αποτελεί εύρημα της φαντασίας μας. Έχουν φροντίσει πολλές φορές να μας δικαιώσουν οι «περήφανοι» συμπολίτες μας, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν επί δικτατορίας. Έχοντας αποκλείσει ο ΑΡΗΣ τον παναθηναϊκό και τον ολυμπιακό, έφτασε πανηγυρικά στον Τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, αντιμέτωπος με τους… αγαπημένους των εκάστοτε κυβερνήσεων και καθεστώτων.
Άνευ λόγου και αιτίας, ο στυλοβάτης του ΑΡΗ, Λουκανίδης, τιμωρήθηκε και έτσι η ομάδα μας αναγκάστηκε να παραταχθεί χωρίς το μεγάλο της άσο. Παρ’ όλα αυτά, η ομάδα κέρδισε με 1-0 τον παοκ κι ενώ ο διαιτητής Μίχας (θυμηθείτε το όνομα) έκανε ό,τι περνούσε απ’ τα χέρια του, για να μη δοθεί το Κύπελλο στο θεό του πολέμου, ακυρώνοντας δύο κανονικότατα γκολ της ομάδας μας και σφυρίζοντας ανύπαρκτο πέναλτι υπέρ του παοκ, που τελικά κατέληξε άουτ!!!
Όμως, ο ΑΡΗΣ ήδη είχε αρχίσει να τρομάζει το καθεστώς και όχι μόνο. Το αθλητικό κατεστημένο, πάντοτε άρρηκτα συνδεδεμένο με το εκάστοτε πολιτειακό, έβλεπε μια ομάδα εκτός ΠΟΚ να γιγαντώνεται επικίνδυνα και αυτό έπρεπε με κάποιο τρόπο να σταματήσει. Το «έγκλημα» αυτό συντελέστηκε μέσα σε 3 ημέρες!!! Στις 4 Ιουνίου 1972, ο ΑΡΗΣ στα πλαίσια του Πρωταθλήματος αντιμετώπιζε τον παοκ. Για το τελικό 3-3, οι συμπολίτες ακόμη ευγνωμονούν το… μέγα αρχιδιαιτητή Ζλατάνο.
Στις 7 Ιουνίου, για το Κύπελλο αυτή τη φορά, ο ΑΡΗΣ (έχοντας αποκλείσει ξανά τον ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη) όδευε ολοταχώς στην κατάκτηση κι αυτού του Τροπαίου. ΑΡΗΣ - παοκ στον ημιτελικό και διαιτητής ορίζεται ο γνωστός και μη εξαιρετέος, Μίχας. Ο αγώνας διακόπτεται στο 88’, με τους παίκτες του ΑΡΗ να λιντσάρουν το διαιτητή του αγώνα, μην μπορώντας να πιστέψουν τη σφαγή της ομάδας για μια ακόμη φορά.
Έτσι έφθασαν, αδέρφια, οι «περήφανοι» συμπολίτες στην κατάκτηση του πρώτου Κυπέλλου τους!! Οι τιμωρίες για τους παίκτες του ΑΡΗ από το χουντικό καθεστώς, εξοντωτικές!! Ένα χρόνο εκτός γηπέδων ο Αλεξιάδης και ο Σπυρίδων, έξι μήνες ο αείμνηστος Συρόπουλος, τιμωρίες και στους Μπαλάφα - Σεμερτζή!! Η διάλυση της υπερομάδας του ΑΡΗ και η ανάδειξη ενός άλλου σωματείου, που η υποτέλεια και η ρουφιανιά ήταν πάντοτε συνώνυμά του, ήταν πλέον γεγονός…
ΤΟ 1976 ΚΑΙ ΤΟ 1980
Την τεράστια διαφορά φιλοσοφίας που χωρίζουν τους συλλόγους αλλά και τους οπαδούς αυτών, μπορεί κάλλιστα να τη διακρίνει κανείς απ’ την στάση που κράτησε ο ΑΡΗΣ το 1976, πέντε αγωνιστικές πριν τη λήξη του Πρωταθλήματος, και την απάντηση των… γενναίων του Βορρά το 1980, στο μπαράζ του Βόλου.
Το 1976, λοιπόν, ο ΑΡΗΣ νικώντας την αεκ με 1-0, έδωσε ουσιαστικά το μισό Πρωτάθλημα στο συμπολίτη. 4 χρόνια αργότερα, ΑΡΗΣ και ολυμπιακός έδιναν μπαράζ στο Βόλο για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Οι μεγάλοι… μακεδονομάχοι, με πρωτοστάτες τα… τότε κουμάντα της κερκίδας τους, που ξεχείλιζαν από «περηφάνια, αξιοπρέπεια και μαγκιά», ναύλωσαν πούλμαν και συμπαραστάθηκαν στους οπαδούς του ολυμπιακού, αναρτώντας μάλιστα και σχετικό πανό: «Ο Σ.Φ. ΠΑΟΚ ΘΥΡΑ 4 ΕΥΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΟΛΟΨΥΧΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ»!!!!
Ίσως έχει κουράσει κάποιους η πολλοστή αναφορά μας στο συγκεκριμένο γεγονός, αλλά ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ SUPER 3, θα είναι για να σας το θυμίζει. Να σας θυμίζει ότι ήσασταν, είστε και θα είστε ΑΙΩΝΙΑ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ!!!
Η γενιά εκείνων των μπαοκτζήδων δεν ήταν η μόνη που υποστήριζε τα δύο αδελφά σωματεία. Φρόντιζαν κατά καιρούς με τις δηλώσεις τους να μας δικαιώνουν, πότε ο Κούδας, πότε ο Κωστάκης ο Ορφανός, πότε ο Μίρτσος και εσχάτως ο μέγας χορηγός του συμπολίτη, ο κ. Γλου…
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κι άλλα γεγονότα αναλυτικότερα (εδώ θα ‘μαστε, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι) που καταδεικνύουν αυτή διαφορά φιλοσοφίας που χωρίζει τους δύο συλλόγους. Το σύλλογο με το ΘΕΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ κι αυτόν με το δικέφαλο κοτόπουλο.
Και κάτι τελευταίο, στους ποδοσφαιριστές μας. Κερδίστε το Σάββατο και δώστε μας αυτή τη χαρά για το Σύλλογο που αγαπάμε. Γιατί όπως έλεγε κι ο μεγάλος Νίκος Καμπάνης: «ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΣΥΛΛΟΓΟ, ΑΞΙΖΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ»…
ΑΡΗ ΓΕΡΑ ΚΑΙ ΣΚΙΣΕ ΤΟΥΣ ΓΑΥΡΟΥΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ!
Ποσες φορες θα σας το πουμε σε εσας τα 2 τα βρωμοτουρκοχαιβανκια οτι ειστε και θα ειστε μια ζωη ομαδα τις ΠΟΥΣΤΙΑ ΠΟΥΛΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΡΟΥΦΙΑΝΙΑΣ.
