Συνομιλία Καλογρίτσα με ........ Βλαστό:
«ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ: Ελα, καμάρι μου…
ΒΛΑΣΤΟΣ: Καλησπέρα, τι κάνουμε; Καλά είμαστε; Καλά;
ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ: Είμαι καλά, εδώ έχω τον μικρό και με κρατάει έτσι, ας πούμε, για να μην πάθω και τίποτα, μην πάθουμε και κάνα έμφραγμα, τώρα έχω και γεράματα εγώ.
ΒΛΑΣΤΟΣ: Μια χαρά.
ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ: Και σε περιμένω, και σε περιμένω…
ΒΛΑΣΤΟΣ: Μια χαρά…
ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ: Να βγεις έξω, να σε δούμε, να σε συναντήσουμε, εντάξει;
ΒΛΑΣΤΟΣ: Κι εγώ, κι εγώ να ξέρεις, θα τα πούμε, και ότι είσαι φίλος του φίλου μου, να ξέρεις… (σ.σ.: ακατάληπτο) πατέρας… (σ.σ.: ακατάληπτο).
ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ: Σ’ αγαπάω πολύ, σ’ αγαπάω πολύ…
ΒΛΑΣΤΟΣ: Κι εγώ σ’ αγαπάω πολύ…
ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ: Σ’ αγαπάω πολύ…
ΒΛΑΣΤΟΣ: Να ‘σαι σίγουρος, εντάξει;
ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ: Και να ξέρεις ότι ξέρω για σένα από την πρώτη μέρα που ακούστηκε το όνομά σου.
ΒΛΑΣΤΟΣ: Ναι, ε;
ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ: Από τότε σε ξέρω και σε παρακολουθώ.
ΒΛΑΣΤΟΣ: Εντάξει.
ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ: Γιατί είμαι περήφανος μ’ αυτά, εντάξει;
ΒΛΑΣΤΟΣ: Ευχαριστώ πολύ, έτσι; Σ’ ευχαριστώ…
ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ: Να ‘σαι καλά, σ’ αγαπώ. Εμείς εδώ θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, εντάξει;
ΒΛΑΣΤΟΣ: Ευχαριστώ πολύ, να ‘σαι καλά.
ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ: Σ’ αγαπώ πολύ, να ‘σαι καλά.
ΒΛΑΣΤΟΣ: Σας ευχαριστώ, κι εγώ…
ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ: Αντε, καμάρι μου, να ‘σαι καλά, γεια σου, γεια.
ΒΛΑΣΤΟΣ: Γεια».