Μπαίνεις στο ξενοδοχείο. Κατευθύνεσαι προς το ασανσέρ. Εκεί θα είναι συνήθως ο συμπαθέστατος γίγαντας ρεσεψιονίστ. Θα χαμογελάσεις και θα πεις καλησπέρα. Ή πες ένα πριβέτ, να είσαι ακόμα καλύτερα. Θα πατήσεις το ασανσέρ και θα μπεις. Πρόσεξε, ανοίγουν όλα μαζί, μη πάθεις εμπλοκή, ένα χρειάζεσαι. Θα ανέβεις. Το ασανσέρ έχει κάμερες οπότε μη τον βγάλεις έξω αν έχει κρυφτεί, περίμενε. Έχει καθρέφτη στο ασανσέρ, ρίξε μια μάτια να δεις αν είσαι κομπλέ. Βγαίνεις, πας στον αριθμό δωματίου που σου έδωσε από πριν η τηλεφωνήτρια όταν σου πει να ανέβεις (αν ανέβεις πριν σου πει, κάηκες) και χτυπάς με αποφασιστικότητα την πόρτα. Θα ακούσεις κάτι βαριεστημένα τακούνια να σέρνονται, και μια πόρτα να ανοίγει δειλά δειλά, με το χαμόγελο να παλεύει να μείνει ζωντανό μόλις ειδωθείτε. Πες ένα χελοου, πέρασε μέσα. Λεφτά αφήνεις στην αρχή διακριτικά όπως και εξίσου διακριτικά θα εξαφανιστούν μέχρι να ξανακοιταξεις. Θα κάνεις ένα μπανιο να φύγει η μαυρίλα και θα σε περιμένει το μωρό στο κρεβάτι. Νταβάδες δεν υπάρχουν, μόνο οδηγοί. Δεν τους βλέπεις, αυτοί όμως σε βλέπουν. Όταν φύγεις γεμάτος χαρά, πας ξανά στο ασανσέρ. Αν πετύχεις άλλο συναγωνιστή, απλά χαμογέλα. Μη πετάξεις κανένα ακαταλαβίστικο. Αν νιώσεις άγχος, κατέβα τις σκάλες έναν όροφο και μετα κάλεσε ασανσέρ. Στη ρεσεψιόν αν γελάνε καθώς φεύγεις να ξες σίγουρα δεν είναι για σένα. Όταν βγεις, στα πενήντα μέτρα αριστερά σε περιμένει μπλόκο για βαλίτσες ταξιδιού, μπότες και αλεξίσφαιρα σε τιμές ευκαιρίας.
Καλή επιτυχία.