Θα έλεγα ναι, τουλάχιστον εκεί αν η τυπισα είναι ναυάγιο, ξαπλωνεις μπρούμυτα, κλείνεις τα μάτια και παίρνεις και ένα ωραίο μασάζ. Αρκεί να μη σε πατήσει πουθενά στο σβέρκο και μετά πρέπει να στρίβεις ολόκληρος.
Η πιο ερωτική πόλη. Ξεκάθαρα. Αφού όλες εδώ θέλουν να έρθουν και τα άτιμα τα γραφεία δεν τις αφήνουν. Τα δε ξενοδοχεία ημιδιαμονής τα καλύτερα. Ένα το Ρεξ με κάτι κουνούπια σαν αυτά που πολεμούσαμε στον Έβρο (συν ότι αν ανοίξεις παράθυρο μπάνιου θα βρεις κάτι απολιθωμένα περιστέρια) και ένα το Ανδρομέδα με την σουίτα των ιπποτών στο υμιυπογειο με θέα τσιμέντο και τζακούζι που αναβλύζει τις πουτσότριχες του προηγούμενου.
Και μια Σούλα με 50€ που είναι σα τις αμαρτίες μου ένα πράγμα.
Και μια Καρολίνα που ζητάει 250€ την ώρα με +100 τα φλοκια στο ρετουσαρισμένο πρόσωπο της.
Ας μην ξεχνάμε τις Βουλγάρες στην Αρχαία αγορά από πάνω, με εξαιρετικό σέρβις σε ένα δωμάτιο σαν αυτό που μέναμε φοιτητές πρώτο έτος, με την πουτσίλα να βρωμάει και φυσικά καθαρή πετσέτα που τυχαία είναι βρεγμένη και τσαλακωμένη γιατί δεν πρόλαβε να στεγνωσει.
Αλλα μην πτοείσαι. Τα γραφεία του κανεσεξ είναι έτοιμα να καλύψουν αυτό το κενό, με ψεύτικες φωτογραφίες από κάτι βαριεστημένα ουκρανάκια που δεν φιλάνε, αφενός γιατί έχουν μαλώσει με το νερό και αφετέρου για να μη χαλάσει το μεικαπ.
Πλησιάζουμε όμως στα καλύτερα. Αιθέριες υπάρξεις όπως η Κίρα χωρίς δόντια που χρεώνει 200 +50 το αναλ γιατί θέλει να αγοράσει διαμέρισμα παραλία και η αδερφή της τα σκορπάει σε Gucci. Αλβανίδες που βαφτίζονται Ελληνίδες και χτυπάνε τον ανταγωνισμό με 100 / ώρα, όπως εσυ χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο μόλις φύγεις από το ραντεβού σου με αυτές.
Πλήρως απογοητευμένος πλέον, βάζεις μπροστά το αμάξι να φύγεις αλλά είσαι αποφασισμένος να σκοράρεις. Παίρνεις τηλέφωνο στα σπιτάκια, η τσατσα σου λέει 170€ / ώρα φουλ προγραμα, γελάς. Ρωτάς «τι προγραμα έχει η τάδε;», σου λέει «ελάτε από κοντά να μάθετε». Μα μένω μακριά. «Ελάτε από κοντά, δε δίνουνε πληροφορίες από το τηλέφωνο». Φτάνεις επομένως στο λιμάνι περπατωντας, αφήνεις το αμάξι στο ΑΠΘ αν θες να το ξαναδείς, περνάς την Κινεζική αγορά κρατώντας σφιχτά το νεφρό σου, και φτάνεις στην Μορντορ με τα κόκκινα σπίτια. Άλλο δράμα εκεί...
Φεύγεις, λες γαμησετο!!! Θα πάω εκεί που τουλάχιστον έχω μια σιγουριά. Στο γραφείο της καρδιάς μας! Κλείνεις εύκολα με μήνυμα ραντεβού, φτάνεις, περιμένεις σα το μαλακα ένα τρίλεπτο έξω κοιτώντας το κινητό για να πάρεις δωμάτιο, σε έχει πάρει πρέφα μέχρι και η χοντρή απέναντι, μπαίνεις μέσα, πας πάνω, χτυπάς, σου ανοίγει, χάι χάι νταβάι, μυρωδιά iqos και κρέμα veet, κάτι λεκέδες από φλοκια στο σεντόνι αλλά μη φοβάσαι, κάτι τηλεκάρτες στο τραπεζάκι για υπεραστικές κλήσεις μάλλον, ο οδηγός να κόβει φλέβα στο ασημί, ρίχνεις ένα-δυο, μπάι μπάι μπειμπι, ααααντε μετά ξανά πίσω. Δε συνεχίζω μετά τον σταθμό των τρένων και τα άλλα «κορίτσια».
Είπαμε. Η πιο ερωτική πόλη.