Χρήση όπλων μαζικής καταστροφής εναντίων αμάχων...

Το ερώτημα είναι απλό :

Κατά πόσο και αν δικαιολογείται, κατά τη γνώμη σας, μια σύγχρονη κοινωνία πολιτών να χρησιμοποιεί όπλα μαζικής καταστροφής εναντίων αμάχων ;


edit_Duracell: Διόρθωση τίτλου.

Συνεβη σαν σημερα

ΤΗν έριξε πρώτος,αυτός που την έφτιαξε και πρώτος.
Αν κ φημολογείτο ακόμα κ σήμερα,ότι αν δεν την είχε φτιάξει,τουλάχιστον ήταν πολύ κοντά στο να την φτιάξει ο Χίτλερ.

Τώρα γιατί δεν την έριξε ,αν τελικά την είχε,είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο

Χμμμμμ! Πολύ δύσκολο ερώτημα θέτεις. Για τις δύο συγκεκριμένες βόμβες υπάρχουν δύο απόψεις. Βλέπουμε όλοι ότι δεν εγκαλεί κανείς τους Αμερικανούς που έριξαν τις δύο αυτές βόμβες και τα κακά παιδία είναι οι Γερμανοί, οι Ιταλοί και οι Ιάπωνες. Εάν δεν τίς είχαν ρίξει μπορεί ο πόλεμος να κρατούσε επί μακρόν και η Ιαπωνία ήταν αδύνατον να νικηθεί - κατακτηθεί. Τουλάχιστον όχι χωρίς να χυθεί άπλετο αμερικανικό αίμα. Από την πλευρά των Αμερικανών καλώς έγινε διότι έτσι επέσπευσαν τη λήξη του πολέμου, γλίτωσαν δικούς τους που θα σκοτώνονταν στον πόλεμο και στην προσπάθεια κατάκτησης της Ιαπωνίας. Μάλιστα υπήρχαν και Ιάπωνες που παρόλες τις απώλειες ΔΕΝ ΉΘΕΛΑΝ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ αλλά συνέχιση του πολέμου. Από την πλευρά των Ιαπώνων κακώς ερίφθησαν διότι και τον πόλεμο έχασαν (που ήταν αδύνατο να νικήσουν και αυτοί) και τρομερές απώλειες υπέστησαν.

Από εκεί και πέρα ένα όπλο μαζικής καταστροφής είναι η εύκολη λύση για να τερματίσεις έναν πόλεμο, εάν το έχεις μόνο εσύ. Εάν το έχει και ο άλλος τότε τόσο τα καλλίτερο διότι δεν θα το χρησιμοποιήσει κανείς. Peace through firepower δηλαδή.

Φ.Π. τα είπες όλα και κατά την γνώμη μου τα είπες σωστά.
Το στρατωκρατούμενο Ιαπωνικό κράτος με τους φανατικούς στρατιωτικούς,παρόλο που ουσιαστικά η Ιαπωνική Αυτοκρατορία είχε περιοριστεί στα σημερινά της όρια κ είχε απωλέσει όλες τις της κτήσεις,μετά κ την κατάκτηση του μαλακού υπογάστριου της Σαϊπάν,ΑΡΝΙΟΤΑΝ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ να συνθηκολογήσει.Ένα ΄΄φυσιολογικό΄΄ και συνάμα ηττημένο κράτος σε κάθε άλλη περίπτωση θα είχε συνθηκολογήσει.

Η ΣΤΡΑΤΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ,τότε,Ιαπωνία ΟΧΙ.

Οι Αμερικανοί έβλεπαν ότι παρόλο είχαν κολλήσει στον τοίχο τους Ιάπωνες,εντούτοις παράλληλα έβλεπαν ότι δεν είχαν σκοπό να τα συνθηκολογήσουν,μέχρι να έπαιρναν το πρωινό τους οι Μακάρθουρ και Αιζενχαουερ στην αυλή του Χιροχίτο στο Τόκιο.

Με διάφορες μελέτες,μια απόβαση Αμερικανών στα μητροπολιτικά Ιαπωνικά νησιά,θα είχε περίπου συνολικό κόστος απωλειών και από τις 2 πλευρές γύρω στο 1-1,5 εκ.ανθρώπους-μιας κ οι Ιάπωνες υπόσχονταν ένα λουτρό αίματος,ανευ προηγουμένου σε περίπτωση που οι Αμερικανοί πάταγαν τα ποδάρια τους στα μητροπολιτικά Ιαπωνικά νησιά.

Ίσως τελικά έτσι οι καταρριψεις των 2 βομβών να ήταν αναγκαίο κακό.

Γνώμη μου...

Η Ιαπωνια αρνιοταν να συνθηκολογησει "ανευ ορων", αλλα ειχε ξεκινησει συνομιλιες και με τους Αμερικανους και με τους Ρωσσους... Ηθελε να συνθηκολογησει υπο εναν ορο... Να μην πειραχτει ο αυτοκρατορας που ηταν κατι σαν ιερος ... Οποτε αργα ή γρηγορα θα παραδινοταν, χωρις αμερικανικη εισβολη...

Απο την αλλη οι Ρωσσοι ειχαν πει οτι θα μπουν στον πολεμο με την Ιαπωνια 3 ακριβως μηνες μετα τη νικη στην Ευρωπη που εγινε στις 8 Μαιου... Do the math... Πολλοι λενε οτι η κινηση να ριχτουν οι ατομικες ηταν η πρωτη στρατηγικη κινηση του ψυχρου πολεμου και θα συμφωνησω...

Το γεγονος οτι η πλειοψηφια των νεκρων ηταν πολιτες ειναι αρκετο για να καταδικαστουν οι ριψεις των βομβων...

Αλλη μια πουστια των Αμερικανων ειναι οτι ποτε δε μιλησαν στους Ιαπωνες για τη φυση των βομβων... Απλα τους απειλουσαν με καταστροφη... Αν ειχαν μιλησει για τις ατομικες μπορει οι Ιαπωνες να ειχαν πεισθει  χωρις να χρειαστει να τις ριξουν...

Τελος, οι Ιαπωνες πολιτες και επιζησαντες απο τις βοβμες ειναι το μονο δειγμα που εχουν μεχρι σημερα για τη μελετη της επιδρασης των ατομικων βομβων στον ανθρωπο, οποτε πολλα "καλα" προεκυψαν απο τη ριψη των βομβων...

Ολα αυτα με κανουν να πιστευω οτι το καναν απλα επειδη μπορουσαν και για οφελη σε κυρος και χρημα... Οχι "για να σωθουν οι ζωες των Αμερικανων στρατιωτων"... Αν ηθελαν να σωθουν οι ζωες των Αμερικανων στρατιωτων δεν θα ειχαν κανει εμπαργκο σε μεταλλα και πετρελαιο στην Ιαπωνια και δεν θα της ειχαν επιβαλλει οικονομικες κυρωσεις, τα οποια μαζι με αλλες ανταγωνιστικες ενεργειες εκ μερους και των δυο "αυτοκρατοριων" οδηγησαν στην επιθεση στο Περλ Χαρμπορ...

Και για να βγω λιγο εκτος θεματος μου ηρθε μια ατακα που ειπε ο μεγας George Carlin καποτε αναφερομενος στα δικαιωματα του ανθρωπου...
"The only right Japanese-Americans had was "right this way""
Αναφεροταν στον εγκλεισμο σε στρατοπεδα συγκεντρωσης (χωρις δικη ή δικαιωμα δικης) 110000 Ιαπωνο-Αμερικανων το 1942, το 75% εκ των οποιων ηταν Αμερικανοι πολιτες...

Σωστός και διαβασμένος ο φίλος Tsambo!

Παλιά και παγιωμένη τακτική η χρήση όπλων εναντίων αμάχων. Πολύ χρήσιμο κομμάτι της προπαγάνδας!

Οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί, είχαν ήδη χωρίσει τον Δυτικό κόσμο σε σφαίρες επιρροή (Συνάντηση της Γιάλτας), και μόλις 2 μέρες πριν την λήξη της αναμονής των Ρώσων για εισβολή στην Ιαπωνία ήρθε η Ατομική!! Είμαι πεπεισμένος ότι ήταν η πρώτη πράξη του ψυχρού πολέμου. Ενός πολέμου που κυριαρχήθηκε από τον "πυρηνικό τρόμο", γιατί αυτόν παίζανε τότε οι υπερδυνάμεις. Βλέπετε, μόλις είχε δει ολόκληρος ο κόσμος τι μπορούν να κάνουν οι βόμβες αυτές.

Δεν είναι επισης άξιο απορίας, ότι μέσα στον πανικό που προξενήθηκε από τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα, λίγες μέρες μετά βομβαρδίστηκε και το Ναγκασάκι? Ή μήπως οι Αμερικανοί χρειαζόνταν να δοκιμάσουν εκτός από την βόμβα Ουρανίου ("Little Boy")και την βόμβα Πλουτωνίου ("Fatmat Man")???

Φυλήςυχος Πολίτης έγραψε:

Χμμμμμ! Πολύ δύσκολο ερώτημα θέτεις. Για τις δύο συγκεκριμένες βόμβες υπάρχουν δύο απόψεις. Βλέπουμε όλοι ότι δεν εγκαλεί κανείς τους Αμερικανούς που έριξαν τις δύο αυτές βόμβες και τα κακά παιδία είναι οι Γερμανοί, οι Ιταλοί και οι Ιάπωνες. Εάν δεν τίς είχαν ρίξει μπορεί ο πόλεμος να κρατούσε επί μακρόν και η Ιαπωνία ήταν αδύνατον να νικηθεί - κατακτηθεί. Τουλάχιστον όχι χωρίς να χυθεί άπλετο αμερικανικό αίμα. Από την πλευρά των Αμερικανών καλώς έγινε διότι έτσι επέσπευσαν τη λήξη του πολέμου, γλίτωσαν δικούς τους που θα σκοτώνονταν στον πόλεμο και στην προσπάθεια κατάκτησης της Ιαπωνίας. Μάλιστα υπήρχαν και Ιάπωνες που παρόλες τις απώλειες ΔΕΝ ΉΘΕΛΑΝ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ αλλά συνέχιση του πολέμου. Από την πλευρά των Ιαπώνων κακώς ερίφθησαν διότι και τον πόλεμο έχασαν (που ήταν αδύνατο να νικήσουν και αυτοί) και τρομερές απώλειες υπέστησαν.

Από εκεί και πέρα ένα όπλο μαζικής καταστροφής είναι η εύκολη λύση για να τερματίσεις έναν πόλεμο, εάν το έχεις μόνο εσύ. Εάν το έχει και ο άλλος τότε τόσο τα καλλίτερο διότι δεν θα το χρησιμοποιήσει κανείς. Peace through firepower δηλαδή.

Κλικ για ολόκληρη προβολή...

η Ιαπωνια ειχε ηδη νικηθει και ηταν υποθεση ημερων-μηνων να κατακτηθει
δεν ειχε πλεον πρωτες υλες,δεν ειχε ναυτικο,δεν ειχε αεροπορια
απλα ηθελαν να προλαβουν τους Ρωσους που συνορευουν ουσιαστικα με τους Ιαπωνες

Φυλήςυχος Πολίτης έγραψε:

Χμμμμμ! Πολύ δύσκολο ερώτημα θέτεις. Για τις δύο συγκεκριμένες βόμβες υπάρχουν δύο απόψεις. Βλέπουμε όλοι ότι δεν εγκαλεί κανείς τους Αμερικανούς που έριξαν τις δύο αυτές βόμβες και τα κακά παιδία είναι οι Γερμανοί, οι Ιταλοί και οι Ιάπωνες.

Κλικ για ολόκληρη προβολή...

Δεν εγκαλεί κανείς τους Αμερικανούς γιατι αυτοι νικησαν κι ως γνωστον οι νικητες γραφουν την ιστορια...

Έτσι εγκλήματα κατα της ανθρωπότητας όπως οι ριψεις των βομβων σε Χιροσιμα και Ναγκασακι ή παλι ο βομβαρδισμός-ολοκαυτωμα της Δρεσδης, βαφτιστηκαν ανερυθριαστα στρατηγικώς αναγκαια κακα...

Εάν δεν τίς είχαν ρίξει μπορεί ο πόλεμος να κρατούσε επί μακρόν και η Ιαπωνία ήταν αδύνατον να νικηθεί - κατακτηθεί. Τουλάχιστον όχι χωρίς να χυθεί άπλετο αμερικανικό αίμα.

Κλικ για ολόκληρη προβολή...

...η Ιαπωνια είχε ηδη ηττηθεί ηθικα, στρατιωτικά και πολιτικα.
Το σαθρό, αυτό αμερικανικο επιχείρημα, εξατμίζεται στη στιγμη, αν σκεφτούμε ότι οι Ρωσοι ήταν ετοιμοι να επιτεθούν πλεον στην Ιαπωνία στο πλευρο των Αμερικανων, ενώ οι ατομικες βομβες :

- έπληξαν πόλεις αμάχων κι οχι στρατιωτικά Ιαπωνικά κέντρα
- σκοπος ήταν να μελετηθεί σε πραγματικες συνθηκες η δραση της ατομικης ενεργειας σε μια κανονικη πολη κι οι μακροχρονιες επιπτωσεις της στον ανθρωπο αφενός
- κι αφετερου να προειδοποιηθεί το Ρώσικο μπλοκ για το ποιοι θα είναι ελεω τεχνολογιας τα νεα αφεντικά του πλανητη...

Από εκεί και πέρα ένα όπλο μαζικής καταστροφής είναι η εύκολη λύση για να τερματίσεις έναν πόλεμο, εάν το έχεις μόνο εσύ. Εάν το έχει και ο άλλος τότε τόσο τα καλλίτερο διότι δεν θα το χρησιμοποιήσει κανείς. Peace through firepower δηλαδή.

Κλικ για ολόκληρη προβολή...

Αναφερεσαι στη γνωστη Ισορροπια του Τρόμου...
Αναλογισου όμως ποσες φορες η ανθρωποτητα σταθηκε τυχερη και γλύτωσε ενα νέο πυρηνικο ολοκαυτωμα :

- όπως τοτε με τους τσαμπουκαδες Αμερικανων - Ρωσων κατα την κριση της Κουβας
- ή πάλι με τα κυνηγητα των πυρηνικων υποβρυχίων και τα αναλογα ατυχηματα που εγιναν στον Ατλαντικο Ωκεανο παλιοτερα και στη θαλασσα του Μπαρεντς με το Κουρσκ σχετικα προσφατα.

toro έγραψε:

Το ερώτημα είναι απλό :

Κατά πόσο και αν δικαιολογείται, κατά τη γνώμη σας, μια σύγχρονη κοινωνία πολιτών να χρησιμοποιεί όπλα μαζικής καταστροφής εναντίων αμάχων ;

Κλικ για ολόκληρη προβολή...

Χρηση τετοιων οπλων-χρηση πολεμικης βιας συγκεκριμενα-αποφασιζεται οχι απο μια κοινωνια,αλλα απο ενα Κρατος.

Θα συμφωνησω ΚΑΙ με τους σκοτεινο και ΦΠ:Δλδ.οτι στην αποφαση για την Χιροσιμα και το Ναγκασακι,δεν μετρησαν ΜΟΝΟ οι ΠΡΟΦΑΝΕΙΣ Στρατηγικες συνεπειες,ο τσαμπουκας απεναντι στην ΕΣΣΔ που ηθελαν να παιξουν εμμεσα οι Αμερικανοι,αλλα και το τακτικο/επιχειρησιακο προβλημα μιας αποβασης στην Μητροπολιτικη Ιαπωνια.

Έπειτα το ερωτημα μου έχει μια ευρυτερη διασταση :

- κατά πόσο θα δεχόμασταν εμείς από ηθική αποψη, να πληγούν με ενα ολοκληρωτικό οπλο οι αμαχοι πολιτες του αντιπάλου μας, δλδ γυναίκες, εγκυοι, παιδια, γεροι και ασθενείς.

Κατά πόσο δλδ θα δεχόμασταν οι ιδιοι τη συλλογική ευθυνη ( γνωρισμα των ολοκληρωτικών καθεστωτων) των αμαχων του αντιπαλου και θα τους καταδικαζαμε σε ακαριαίο θανατο ή φρικτή διαβίωση κάτω απο τα τραυματα της ραδιενεργειας για το υπολοιπο του βιου τους...

supermouse έγραψε:

Χρηση τετοιων οπλων-χρηση πολεμικης βιας συγκεκριμενα-αποφασιζεται οχι απο μια κοινωνια,αλλα απο ενα Κρατος.

Κλικ για ολόκληρη προβολή...

Κι όμως πάλι, θεωρω ότι η κοινωνια ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΕΙ το εκάστοτε κρατος με την ηθικη σταση της !

Πχ μας φαίνονται "φυσιολογικές" οι σφαγες των αμαχων που έκαναν οι Ούνοι, οι Μογγολοι ή οι Τούρκοι γιατί τους θεωρούμε "βαρβαρους" και πολιτιστικα κατωτερους απο εμας αλλά,

..τι θα πούμε ομως πχ για την Αθηναϊκη Δημοκρατία που αποφάσισε τη σφαγη των Μηλίων ;

Με επιασες αδιαβαστο σε μια διαφορα που ειχα επισημανει παλιοτερα(Την μη υπαρξη Κρατους στον αρχαιο κοσμο).

Το σωστο θα ηταν να πω οτι ΣΗΜΕΡΑ μονο το Κρατος εχει"νομιμο"δικαιωμα να χρησιμοποιησει τετοια οπλα.

Τεσπα για το ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ερωτημα που βαζεις εχω να πω οτι σαν ειδος οι ανθρωποι δεν εχουμε εξελιχτει σε σχεση με τους Μογγολους και τους Αθηναιους,αρα δεν ειμαστε λιγοτερο επιθετικοι:Δεν ειναι καθολου απιθανο σε δεδομενες συνθηκες η χρηση WMD να"νομιμοποιηθει"ξανα απο μια κοινωνια(τα εισαγωγικα γιατι δεν εγινε και κανα δημοψηφισμα το 1945 για την Χιροσιμα).

Η χρήση των ατομικών βομβών ΔΕΝ ήταν επιβεβλημένη για τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας.
Μπορεί η στρατιωτική ηθική των Ιαπώνων να μην τους επέτρεπε να παραδοθούν, αλλά με τους Αμερικάνους να βομβαρδίζουν σφοδρά το Τόκυο, τους Σοβιετικούς να έχουν καταλάβει την Μαντζουρία και με τον ναυτικό αποκλεισμό των νησιών, ήταν θέμα χρόνου να παραδοθούν.
Και μάλλον φοβούνταν περισσότερο την κομμουνιστική απειλή παρά την ήττα στον πόλεμο.
Αλλά το ίδιο φοβούνταν και οι Αμερικάνοι γι'αυτό θέλησαν να προλάβουν χερσαία εισβολή των Σοβιετικών. Ρίχνοντας τις βόμβες πέτυχαν την άμεση παράδοση της Ιαπωνίας, την παγκόσμια αναγνώρισή τους ως "ελευθερωτές" και το δικαίωμα κατοχής και εκμετάλλευσης του Ιαπωνικού εδάφους. Και φυσικά έστειλαν το μήνυμα στον Στάλιν...
Σε κάθε περίπτωση, η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής ήταν ενάντια στους πολεμικούς κανόνες της εποχής άρα συνιστούσε έγκλημα πολέμου και εξ ορισμού έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Αλλά ουδέποτε δικάστηκε αφού κέρδισαν οι "καλοί"...
Μην ξεχνάμε, όμως, ότι τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την καταστροφή της χώρας του φέρει ο Χίτλερ της Ιαπωνίας, Χιροχίτο...

Οι πρώτες ατομικές βόμβες



6 και 9 Αυγούστου του 1945 ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Χάρι Τρούμαν αποφασίζει τη στρατιωτική χρήση της πυρηνικής βόμβας για πρώτη φορά στον κόσμο, για δύο λόγους:

ως πείραμα, για να δοκιμαστεί η αποτελεσματικότητα του νέου όπλου - (μεγάλο μερίδιο ευθύνης ανήκει στους πυρηνικούς επιστήμονες που τότε συνηγόρησαν υπέρ της χρήσης της)
για να αναγκαστεί ο τότε Ιάπωνας αυτοκράτορας να παραδοθεί και να λήξει ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος.
Η διπλή χρήση της ατομικής βόμβας και η πυρηνική καταστροφή της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι διαψεύδουν τον Πρόεδρο, ότι ήθελε με τη στρατιωτική χρήση της πυρηνικής βόμβας να προλάβει να σώσει 500.000 αμερικανικές ζωές που θα έπεφταν στα πεδία των μαχών με τους Ιάπωνες, αν ο πόλεμος συνεχιζόταν. Μόνη η βόμβα στη Χιροσίμα (6 Αυγούστου 1945) ήταν αρκετή και για τους δύο στόχους. Η δεύτερη βόμβα στο Ναγκασάκι (9 Αυγούστου 1945) ήταν απλώς ένα δεύτερο πείραμα με διαφορετική βόμβα (πλουτωνίου-239).

Στους επιστήμονες, που είχαν αναλάβει την έρευνα και τη δοκιμή της πυρηνικής βόμβας, με πρώτο τον φυσικό Τζ. Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, καταλογίζεται αίσθημα μειωμένης ευθύνης απέναντι στην ανθρωπότητα.

Οι γνώμες των επιστημονικών συνεργατών μας για την αρχική χρήση των πυρηνικών όπλων δεν είναι ομόφωνες, γράφει ο Οπενχάιμερ στην άκρως απόρρητη έκθεση προτροπής για άμεση χρήση των πυρηνικών όπλων, 16 Ιουνίου 1945, για λογαριασμό του Επιστημονικού Συμβουλίου της Προσωρινής Επιτροπής της Πυρηνικής Ενέργειας, αλλά κυμαίνονται από μια καθαρά τεχνολογική επίδειξη ως μια καθαρά στρατιωτική χρήση που θα προκαλούσε την παράδοση του εχθρού... Φάνηκε να είμαστε, πιο κοντά στις τελευταίες αυτές απόψεις και δεν βλέπουμε μια τεχνολογική επίδειξη, απ' ό,τι μια επίσπευση του τέλους του πολέμου, δηλαδή δεν βλέπουμε άλλη εναλλακτική λύση από την άμεση στρατιωτική χρήση ...δεν έχουμε καμία απαίτηση ν' αναλάβουμε ειδικές αρμοδιότητες λύνοντας τα πολιτικά, κοινωνικά και στρατιωτικά προβλήματα που προκάλεσε η εμφάνιση της πυρηνικής ενέργειας.

Οι επιστήμονες αποποιούνται της ευθύνης προβάλλοντας το πρόσχημα ότι δεν είναι αρμόδιοι να καθορίσουν τα πολιτικά, κοινωνικά και στρατιωτικά προβλήματα, τα οποία απορρέουν από τη χρήση αυτή της επιστήμης τους, παρ' ότι η προηγούμενη απόφασή τους είναι καθαρά πολιτική και κοινωνική.

Χιροσίμα, η έκρηξη. Το βομβαρδιστικό Β-29, το Enola Gay - από το όνομα της μητέρας του κυβερνήτη του - στις 6 Αυγούστου 1945 στις οκτώ και δεκαπέντε το πρωί, ρίχνει την πρώτη ατομική βόμβα ουρανίου στη Χιροσίμα. «Little Boy», την είχαν βαφτίσει οι Αμερικανοί. Στις οκτώ και δέκα έξι λεπτά η Χιροσίμα έσβηνε από την επιφάνεια της γης.

 

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το κέντρο της πόλης σωριάζεται σε ερείπια μέσα από ένα σύννεφο σκόνης. Ισοπεδώνονται τα πάντα.

      200.000 περίπου άνθρωποι βρήκαν ακαριαίο θάνατο. Τρεις ημέρες μετά, στο Ναγκασάκι, οι Αμερικανοί με το βομβαρδιστικό Bock's Car άφησαν πάνω από το Ναγκασάκι τον «Fat Man», τη δεύτερη ατομική βόμβα, πλουτωνίου αυτή τη φορά, στις έντεκα το πρωί. 70.000 περίπου άνθρωποι πέθαναν αυτοστιγμεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο!...

Η Ιαπωνία παραδίδεται άνευ όρων.

Ο στόχος των Η.Π.Α. επιτεύχθηκε, αλλά...

μαρτυρία:

«Χιροσίµα (6 Αυγούστου 1945)

»... Ξαφνικά µια εκτυφλωτική λάµψη µ' έκανε να τιναχτώ, τα σπίτια µπροστά µας άρχισε να τρέµει και, σε µερικά λεπτά, σωριαζόταν σε ερείπια µέσα σ' ένα σύννεφο από σκόνη. Γύρω µας κι άλλα κτίρια κατέρρεαν σαν τραπουλόχαρτα. Φλόγες ξεπήδησαν από τα χαλάσµατα κι άρχισαν να φουντώνουν µε τη βοήθεια ενός ανέµου που γινόταν όλο και σφοδρότερος…. Είδα να παρελαύνουν από µπροστά µου ανθρώπινες σκιές, που έµοιαζαν µε λιτανεία φαντασµάτων. Μερικές απ' αυτές φαίνονταν να υποφέρουν από πόνους φρικτούς και βάδιζαν µε τα χέρια τεντωµένα. Αυτές οι µορφές µού προξένησαν ιδιαίτερη περιέργεια. Τέλος κατάλαβα ότι ήταν άνθρωποι φρικιαστικά καµένοι που ήθελαν να αποφύγουν την οδυνηρή επαφή των χεριών τους µε τα πληγωµένα πλευρά τους…. Οι σιωπηλοί δρόµοι ήταν γεµάτοι από πτώµατα. Η Χιροσίµα δεν ήταν πια µια πόλη, αλλά µια φλογισµένη έρηµος.»

(Μισιχίκο Χασίγια, Ηµερολόγιο της Χιροσίµα, Β. Σκουλάτου-Ν. Δημακοπούλου-Σ. Κόνδη, Ιστορία Νεότερη και Σύγχρονη, ΟΕΔΒ, Αθήνα 1983)

Χέρι, πρόσωπο, διαλυμένα... Χιλιάδες άνθρωποι στην ίδια ή και χειρότερη κατάσταση...

Την ώρα της έκρηξης στα σκαλοπάτια καθόταν άνθρωπος που πρέπει να εξαερώθηκε με την έκθεσή του στην ισχυρότατη ραδιενέργεια. Στη θέση του έμεινε μια μαύρη σκιά…

    κουτί κονσέρβας με απανθρακωμένο το περιεχόμενό του

Οι αμερικανοί επιστήμονες, βέβαια, γνώριζαν πολύ καλά, από τις πυρηνικές δοκιμές στο παρελθόν, το καταστρεπτικό μέγεθος του ωστικού και θερμικού κύματος μιας πυρηνικής έκρηξης.

πυρηνική δοκιμή

Ήθελαν επιπλέον να διερευνήσουν το αν και κατά πόσον το αποτέλεσμα της ραδιενέργειας μπορούσε να επηρεάσει τις επόμενες γενιές. Ακόμα δεν γνώριζαν καλά ποιο ήταν το αποτέλεσμα της ραδιενεργού δόσης στα θύματα της πυρηνικής βόμβας και ποιες είναι οι δόσεις που προκαλούν διάφορα είδη θανατηφόρων και μη καρκίνων...  Με λίγα λόγια, συνέβαλαν σε μια πυρηνική δοκιμή σε πραγματικές συνθήκες.

Άλλες μαρτυρίες

«Ένα δυνατό φως γέμισε το αεροπλάνο, έγραψε ο υποσμηναγός Paul Tibbets, ο πιλότος της  Enola Gay. Γυρίσαμε να δούμε τη Hiroshima. Η πόλη είχε καλυφθεί από ένα φριχτό σύννεφο που ανέβαινε σα μανιτάρι βράζοντας. Για ένα λεπτό επικράτησε σιωπή. Αλλά αμέσως μετά όλοι μιλούσαν ταυτόχρονα. “Κοιτάξτε αυτό, κοιτάξτε αυτό!” κραύγαζε ο συγκυβερνήτης Robert Lewis, χτυπώντας με στον ώμο. Ο Lewis υποστήριξε ότι ένιωσε τη γεύση της ατομικής έκρηξης – είχε, λέει, τη γεύση μολύβδου. Μετά άρχισε να γράφει πυρετωδώς στο ημερολόγιό του…»

(spesial report, “Hiroshima: August 6, 1945)

«Ήμουν 20 ετών όταν έγινε η επίθεση και σε λίγες ημέρες επρόκειτο να παντρευτώ. Τα συντρίμμια μου σύνθλιψαν το πόδι και τρεις ημέρες αργότερα ακρωτηριάστηκα. Χωρίς αναισθητικό…. Αργότερα έμαθα ότι ο αραβωνιαστικός μου είχε σκοτωθεί. Δεν παντρεύτηκα ποτέ. Η ραδιενέργεια θεωρείτο μεταδοτική και πολλοί πίστευαν ότι οι γυναίκες που είχαν εκτεθεί θα γεννούσαν παραμορφωμένα παιδιά.

Σουζούκο Νουμάτα»

«Καθώς το ωστικό κύμα με παρέσυρε σα φτερό, κατάλαβα ότι επρόκειτο για βομβαρδισμό. “Αντίο μητέρα” ήταν η πρώτη σκέψη μου. Η μητέρα μου ήταν αυτή που με ανέσυρε από τα συντρίμμια με το πρόσωπό μου φουσκωμένο σα μπαλόνι και το δέρμα μου να κρέμεται σε ματωμένες λωρίδες. Είχα χάσει όλα τα μαλλιά και αιμορραγούσα ακατάσχετα. Το πρόσωπό μου ήταν τόσο φριχτά παραμορφωμένο που για πολύ καιρό το έκρυβα. Αν ήμουν μόνη, σίγουρα θα είχα αυτοκτονήσει, αλλά η μητέρα μου, παρ’ όλο που είχε κι εκείνη αρρωστήσει, ήταν κάθε ημέρα στο πλευρό μου και με φρόντιζε. Για χάρη της έμεινα ζωντανή, εκείνη μου το ζήτησε. Η μητέρα μου πέθανε το 1979. Όταν την αποτέφρωσαν, στις στάχτες της βρέθηκαν θραύσματα γυαλιού, που έπειτα από τόσα χρόνια παρέμεναν σφηνωμένα στο κορμί της από τη δύναμη της έκρηξης.

»Ζω με συνεχείς πόνους. Χρειάστηκε να αντιμετωπίσω τον καρκίνο του στήθους, την οστεοπόρωση και τη βαριά κατάθλιψη. Το σώμα μου πονάει, ναι, αλλά είναι πιο οδυνηρό να θυμάμαι όσα είδα εκείνη τη μέρα. Παρ’ όλα αυτά αισθάνομαι ότι είναι χρέος μου.

Μισίκο Γιαμαόκα»

(εφημερ. Καθημερινή, “Κ”, τ. 113, 31-7-2005)

Δ1 ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΟΗΕ & ΔΙΕΘΝΩΝ ΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ & ΔΙΑΣΚΕΨΕΩΝ


ΘΕΜΑΤΑ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΥ - ΟΠΛΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ (ΟΜΚ)

Η διασπορά των Όπλων Μαζικής Καταστροφής (Πυρηνικών, Χημικών, Βιολογικών Όπλων) των φορέων τους καθώς και των σχετικών τεχνολογιών, αποτελεί σήμερα μία από τις σοβαρότερες απειλές για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια.

Η χρήση των Όπλων Μαζικής Καταστροφής (ΟΜΚ) έρχεται σε πλήρη αντίθεση με ό,τι πρεσβεύει το Διεθνές Δίκαιο και, ειδικότερα, το Ανθρωπιστικό Δίκαιο.

Η Ελλάδα, συνεπής στις θέσεις της για τη Μη Διασπορά, υποστηρίζει την οικουμενικοποίηση (globalisation) όλων των Συνθηκών, που αφορούν τον περιορισμό ή την απαγόρευση των Όπλων Μαζικής Καταστροφής (ΟΜΚ), η οποία, άλλωστε, είναι η επίσημη Κοινή Θέση της ΕΕ. Σημειώνεται ότι η πολιτική της ΕΕ για τα ΟΜΚ, όπως αυτή διαμορφώθηκε επί Ελληνικής Προεδρίας (Συμβούλιο Γεν. Υποθέσεων 16-17 Ιουνίου 2003) και υιοθετήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2003, περιλαμβάνει την Κοινή Στρατηγική και το Σχέδιο Δράσεως (Common Strategy, Action Plan) ενάντια στη διασπορά των ΟΜΚ στοχεύει δε, στην παγκοσμιοποίηση των Συμβάσεων που διέπουν τα ΟΜΚ, στην ενίσχυσή τους με πρόσθετα Πρωτόκολλα όπου αυτά δεν υφίστανται ήδη, και στην διασφάλιση του ελέγχου εφαρμογής των διατάξεών τους. Επιπλέον, η Στρατηγική της ΕΕ προβλέπει και την ισχυροποίηση του μηχανισμού Ελέγχου των Εξαγωγών. Η κοινοτική στρατηγική, βρίσκεται σε διαδικασία επικαιροποίησης με ορίζοντα το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου του 2008.

Μια εξίσου σημαντική, διεθνής Συνθήκη είναι και η Συνθήκη CTBT για την Πλήρη Απαγόρευση των Πυρηνικών Δοκιμών (1996). Η Συνθήκη εμπεριέχει μια ιδιαιτερότητα, αυτή του Παραρτήματος II, σύμφωνα με το οποίο 44 συγκεκριμένες χώρες θα πρέπει να επικυρώσουν τη Συνθήκη ώστε αυτή να τεθεί σε ισχύ. Σήμερα απομένει η υπογραφή ή/και η επικύρωσή της από 9 ακόμα από τις εν λόγω χώρες (ΗΠΑ, Κίνα, Ισραήλ, Αίγυπτος, Ινδονησία, Ιράν, Ινδία, Πακιστάν, Β. Κορέα).

Οι ανωτέρω θέσεις υποστηρίζονται και από όλους τους εταίρους μας στην ΕΕ, έχουν δε συμπεριληφθεί σε όλες τις κατά καιρούς Ευρωπαϊκές Κοινές Θέσεις για ζητήματα αφοπλισμού.

Η Ελλάδα έχει επικυρώσει όλες ανεξαιρέτως τις Διεθνείς Συμφωνίες για τη Μη Διασπορά των ΟΜΚ: την Συνθήκη Μη Διασποράς (ΝΡΤ) τη Συνθήκη CTBT για την Πλήρη Απαγόρευση των Πυρηνικών Δοκιμών (Comprehensive Test Ban Treaty), τη Σύμβαση CWC για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (Chemicals Weapons Convention) και τη Σύμβαση BTWC για την Απαγόρευση των Βιολογικών και Τοξινικών Όπλων (Biological & Toxin Weapons Convention).

Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, υποστηρίζουμε την ανάγκη όπως όλες ανεξαιρέτως οι χώρες προσχωρήσουν στις ως άνω Συνθήκες και ιδίως στη Συνθήκη ΝΡΤ για τη Μη Διασπορά των πυρηνικών Όπλων (Non-Proliferation Treaty) και στη Σύμβαση CWC για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (Chemicals Weapons Convention).



Η Ελλάδα είναι, επίσης, μέλος όλων των Καθεστώτων Ελέγχου εξαγωγών που αφορούν τα ΟΜΚ, τους φορείς τους, τη σχετική τεχνολογία και τα υλικά που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή τους. Τα Καθεστώτα αυτά είναι 5: NSG (Nuclear Suppliers Group) για τα πυρηνικά όπλα, MTCR (Missiles Technology Control Regime) για τους βαλλιστικούς πυραύλους, AG (Australian Group) για τα χημικά και βιολογικά όπλα, WA (Wassenaar Arrangement) για τα συμβατικά όπλα και τα υλικά διττής χρήσης και, τέλος, η Επιτροπή Zangger (ZC) για τη διάθεση του πυρηνικού καυσίμου.

Απέναντι στον υπαρκτό κίνδυνο της διασποράς των πυρηνικών όπλων, η Ελλάδα αποτελεί εξ’ αρχής ένθερμο υποστηρικτή της δημιουργίας «αποπυρηνικοποιημένων ζωνών» στις ευαίσθητες περιοχές του κόσμου. Στο πλαίσιο αυτό, πρωτεύει η δημιουργία αποπυρηνικοποιημένης ζώνης στη Μεσόγειο, στη Μ. Ανατολή και τη Νοτιοανατολική Ασία. Η Ελλάδα δίδει ιδιαίτερη σημασία στην αποπυρηνικοποιημένη ζώνη της Μεσογείου, θέση την οποία μαζί με την Ιταλία, την Κύπρο και τη Μάλτα, προωθεί στα διεθνή fora.

Όπλα Μαζικής Καταστροφής (ΟΜΚ) μπορούν να θεωρηθούν και τα Συμβατικά Όπλα, εν τη ευρεία εννοία, λόγω του μεγέθους των καταστροφών τις οποίες δύνανται να προκαλέσουν, σύμφωνα με τις θέσεις της ΕΕ. Έτσι, η Ελλάδα έχει επικυρώσει τη Σύμβαση CCW της Γενεύης για τα Συμβατικά Όπλα (Convention on Prohibitions on the Use of Certain Conventional Weapons) και τα τέσσερα από τα πέντε Πρωτόκολλά της (το Πέμπτο, που αφορά στα μη εκραγέντα πυρομαχικά (Explosive Remnants of War) είναι πρόσφατο και βρίσκεται σε προπαρασκευαστικό στάδιο για να υποβληθεί προς επικύρωση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο).

Σημειώνεται, τέλος, ότι η Χώρα μας, όπως και τα υπόλοιπα 158 κράτη που είναι συμβεβλημένα μέρη στη Σύμβαση της Οττάβας, συμμετέχει στην οικουμενική προσπάθεια για την απαγόρευση των Ναρκών κατά Προσωπικού, την οποία δεν έχουν ακόμη υπογράψει 43 κράτη, μεταξύ των οποίων οι σημαντικότεροι –εν ενεργεία- παραγωγοί τέτοιων όπλων.

Τελευταία ενημέρωση: Οκτώβριος 2008


 


Η Ελλάδα στον κόσμο



© Copyright 2009 ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ

Ποιες χώρες έχουν όπλα μαζικής καταστροφής;


Σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες, μια χώρα έχει το δικαίωμα να κατέχει όπλα μαζικής καταστροφής όταν είναι σε θέση να αγοράσει ή να παραγάγει όπλα πυρηνικά, χημικά (τοξικά αέρια), βιολογικά (ιοί) ή ακόμα και συστήματα εκτόξευσης πυραύλων μεγάλης εμβέλειας.

Ο ακριβής ορισμός των όπλων μαζικής καταστροφής αποτελεί αντικείμενο διεθνών αντιπαραθέσεων. Αρκεί να θυμηθούμε τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ, τα οποία δεν έχουν βρεθεί. Συνεπώς είναι αρκετά δύσκολο να προσδιορίσουμε με ακρίβεια ποια κράτη στον κόσμο διαθέτουν τέτοιου είδους όπλα και κυρίως να τα κατατάξουμε σε κατηγορίες, καθώς τα σχετικά στοιχεία είναι απόρρητα. Σύμφωνα με ανεπίσημες πηγές, υπάρχουν περίπου τριάντα χώρες που έχουν τέτοια όπλα. Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Κίνα, η Ινδία, το Πακιστάν, το Ιράν, η Νότια Αφρική, η Βόρεια Κορέα και η Ρωσία περιλαμβάνονται στη λίστα των πιθανών κατόχων.