Ετεροφυλική Η ιστορία μιας μπουρδελοπαρέας

[anestis_38]

Πάνε δυο δεκαετίες που στη Φυλής με την παρέα μπλέξαμε σε τσαμπουκά με νταβάδες.
Ήμασταν τρία 20χρονα που ξερχαμανιάζαμε εβδομαδιαίως –και βάλε- στη Φυλής. Μπουρδελοπαρέα, που σημαίνει πως βρισκόμασταν για μπουρδελότσαρκα- παρέα έξω από αυτό δεν πολυκάναμε. Η «φιλία» μας είχε γίνει πια μονοδιάστατη. Φυλής, μετά σουβλάκια και αυτό ήταν. Ο καθένας μετά σπιτάκι του, στη ζωούλα του, στις παρέες του. Ακόμη θυμάμαι παράπονα από φίλους και γκόμενες: «Μα γιατί σήμερα δε θες να βγούμε; Τι άλλο έχεις να κάνεις;». Πότε δεν εξομολογήθηκα σε κανένα αυτήν την πλευρά μου, ούτε στον  πιο κολλητό μου. Δεν ήταν ακριβώς ότι ντρεπόμουν, απολάμβανα  με τους άλλους δύο αυτή τη «συνωμοτική» παρέα, είχαμε φτιάξει ένα κλειστό «κλαμπ» που δεν έψαχνε για άλλα μέλη.
Εκείνα τα χρόνια η Φυλής μόλις είχε γεμίσει με νεαρά κορίτσια από το πρώην Ανατολικό μπλοκ, ψηλές, καλλίγραμμες, ξανθές, γαλανομάτες, ιδανικά χαρακτηριστικά για μεσογειακούς πελάτες. Αν η γενιά των πατεράδων μας χόρτασε σεξ με εξωτικές τουρίστριες, η δική μας γενιά χόρτασε εξωτικό μουνί στα μπουρδέλα. Το εφήμερο σεξ που γινόταν με καμάκι, σπαστά αγγλικά και μεγάλες δόσεις περιπέτειας αντικαταστάθηκε στη δική μας γενιά από μπουρδελότσαρκες με εισιτήριο 2500 χιλιάρικα. Αν οι πατεράδες μας είχαν να διηγηθούν έστω και μια ιστορία με τουρίστρια, εμείς είχαμε να διηγηθούμε τουλάχιστον10 ιστορίες με πόρνες. Οι καλοκαιρινές περιπέτειες στα νησιά με γυναίκες απ’ όλο τον κόσμο που ερχόταν στην Ελλάδα για να γνωρίσουν τον Έλληνα εραστή, ήταν πια ιστορίες του παρελθόντος. Ο «Greek Lover» έγινε μπουρδελιάρης μέσα σε μια γενιά.
Έχετε διαβάσει το βιβλίο μιας από τις πιο γνωστές πόρνες στον κόσμο της Ξαβιέρα Χολάντερ «Η Χαρούμενη Πόρνη»; Είναι εντυπωσιακό, επαναλαμβάνει ξανά και ξανά πως σύμφωνα με την εμπειρία της οι πιο σπουδαίοι εραστές του κόσμου (εν έτει 1972) είναι οι Έλληνες, γιατί όπως γράφει, ακόμα και στις πόρνες οι Έλληνες φέρονται σαν να είναι πραγματικές ερωμένες…
Δεκαετία ’90 πια  και οι Έλληνες αλλάξαμε. Οι μικροαστική νεολαία στην οποία άνηκα, γάμαγε φτηνό μουνί  πληρωμένο με το χαρτζιλίκι που μας ‘διναν οι γονείς μας για καφέ. Η πορνεία στην Ελλάδα είχε κάνει «ποιοτικό» άλμα μπροστά και η χώρα «εκσυγχρονιζόταν» ακόμα και σε αυτό.
Οι παλιές πατσούρες που γέμιζαν τα παλιόσπιτα της Φυλής –Ελληνίδες φυσικά, κάτι χοντρές 40άρες ακόμη και 50ρες - μέσα σε δυο χρόνια ή έγιναν τσατσάδες ή βγήκαν απ’ το χώρο. Δεν είχε πια ψωμί για αυτές η Φυλής. Θυμάμαι μέχρι σήμερα μια τέτοια, που για το μεροκάματο από πόρνη έγινε τσατσά. Ακούγαμε το «μοιρολόι» της τελειωμένης πόρνης  κρυφογελώντας μέχρι να έρθει η σειρά μας να περάσουμε στο δωμάτιο. Ήταν μια κακογερασμένη 40άρα με αφύσικα για την ηλικία της ρυτιδιασμένο πρόσωπο. Μας φαινόταν απίστευτο που δυο χρόνια πριν δούλευε πουτάνα- μας το βεβαίωναν  «εμπειρότεροι» του χώρου, όταν πιάναμε κουβέντα μαζί τους. Μονολογούσε η τσατσά για τα περασμένα μεγαλεία: «Ήρθαν αυτές οι ξένες (και το στόμα της στράβωνε απ’ το μίσος) και χάσαμε εμείς τους πελάτες μας, τώρα κάθομαι και δουλεύω για το 500ρικο( δραχμές τότε), ακούς εκεί για 500άρικο εγώ που είχα τέτοια πελατεία!».
Η Φυλής ήταν τότε όπως θέλει να κάνει την Ελλάδα σήμερα η Χρυσή Αυγή:Μόνο για Έλληνες. Διαβάζαμε στις πόρτες των μπουρδέλων ταμπέλες γραμμένες στα αγγλικά «ONLY FOR GREEKS», λες και οι μετανάστες από την Αλβανία κι άλλες χώρες ήξεραν αγγλικά… Οι μετανάστες -όπως έλεγαν οι τσατσάδες- δεν ήξεραν από μπουρδέλα (που να τα ‘βρισκαν;), δεν τηρούσαν το σαβουάρ βιβρ του χώρου, «Δεν καταλαβαίνουν ότι την κοπέλα μπορούν να την έχουν για 5-10 λεπτά (τόσος ήταν ο χρόνος τότε), όλο φασαρίες κάνουν». Άμα «εκπολιτίστηκαν», με τον καιρό μπήκαν κι αυτοί στα μπουρδέλα, με ίσα δικαιώματα με τους Έλληνες. Ο «αγώνας» για την ενσωμάτωση των μεταναστών είχε αιτήματα και στην πορνεία και μάλιστα δικαιώθηκε  χωρίς διαδηλώσεις, καταλήψεις, φωνές για ρατσισμό κτλ αλλά αθόρυβα καθώς περνούσαν τα χρόνια.
Με την μπουρδελοπαρέα στην αρχή πηγαίναμε με την ίδια πόρνη και οι τρεις, σα να κάναμε συμπαράσταση ο ένας στον άλλον. Το νεαρό της ηλικίας δε μας έκανε γενναίους, το αντίθετο. Αισθανόμασταν «ασφάλεια» όταν μπαίνοντας στο δωμάτιο ξέραμε πως τα φιλαράκια είναι έξω και «φυλάνε» τα νώτα μας. Άλλωστε η κοινή εμπειρία έδινε αργότερα τροφή για συζήτηση μασουλώντας σουβλάκι και πίνοντας μπύρες.
Άμα ξεθαρέψαμε, όλο και πιο σπάνια πηγαίναμε στην ίδια πόρνη. Σταδιακά, ο καθένας μας ήθελε να πηγαίνει με διαφορετική, σα να μη μοιραζόμασταν τις πόρνες με δεκάδες άλλους, θέλαμε να αισθανόμαστε ότι τουλάχιστον εμείς μεταξύ μας, ο καθένας πήγαινε με τη «δικιά» του. Αλλά ποτέ έως τότε δεν είχαμε διανοηθεί να πάει κάποιος από μας στη Φυλής μόνος χωρίς την παρέα των άλλων δύο. Αυτό θα ήταν «προδοσία» της παρέας, άλλωστε «Τι νόημα θα είχε να πάει κάποιος μόνος στη Φυλής;», παραμυθιάζαμε ένας το άλλον σαν η μπουρδελότσαρκά να μην είχε στόχο το σεξ αλλά την παρέα…

Οι κοπέλες της Φυλής ελληνικά δεν ήξεραν ακόμα και τα αγγλικά τους ελάχιστα. Η συνεννόηση ήταν κυριολεκτικά ανύπαρκτη. Ήξεραν μόνο κάποιες φράσεις τυποποιημένες  που θα διευκόλυναν τη δουλειά τους. Ανάμεσα σε αυτές ήταν το γνωστό «Πως το θέλεις;» που σήμαινε ποια στάση θα έπαιρνε, και θα ήταν η μοναδική έως τέλος συνεδρίας.. Πάντα αγχωμένες με τον χρόνο, αγέλαστες στη συγκριτική τους πλειοψηφία αλλά διαολεμένα όμορφες κι όλες τους 25 χρονών και κάτω. Δε έβρισκες κοπέλα σε μπουρδέλο κοντά στα 30, αν είχε ξεμείνει καμιά ελληνίδα και αυτές πελάτη δε σταύρωναν.
Το πρόγραμμά τους περιελάμβανε αερόπιπα του λεπτού και σεξ σε μια στάση- σπάνια έκαναν δεύτερη και μετά από πολύ γκρίνια.  Προκαταρκτικά και Social time δεν ήταν στο πρόγραμμα, χρόνος κάτω των 10 λεπτών ενώ πολλές δεν άφηναν να τις αγγίζεις καθόλου - το πολύ πολύ ένα γρήγορο μπαλαμούτι και μετά δυσανασχετούσαν : «Άσι του βυζί μου, πουνάει»… Αν κάποιος μέσα στο 5λεπτο δεν τελείωνε έκαναν αισθητή τη δυσαρέσκεια τους «Πιο γκρίγκουρα, πιο γκρίγκουρα», ενώ η τσατσά χτύπαγε την πόρτα που σήμαινε (όπως και σήμερα) τέλος χρόνου.
Παρόλα αύτα , η πελατεία στα μπουρδέλα αυξήθηκε κατακόρυφα ανεξάρτητα από τις υπηρεσίες. Όλοι ήθελαν να απολαύσουν έστω και για 5-10 λεπτά αυτά τα ουρί του παραδείσου, όπως (ξ)έπεσαν στη χώρα μας από την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε αίσθηση του ανταγωνισμού, αυτές οι κοπέλες δε προσπαθούσαν να φτιάξουν πελατεία με τη συμπεριφορά τους και τις καλές υπηρεσίες. Εφόσον ήταν όμορφες η πελατεία ήταν εγγυημένη ενώ οι υπηρεσίες πολύ συγκεκριμένες: Στοματικό και σεξ σε μια στάση.
Όσο για άλλες υπηρεσίες πέρα του στοματικού, πολύ απλά δεν υπήρχαν: Το «ισπανικό» ήταν άγνωστο, το 69 ανεπίτρεπτο, αν κάποιος ζητούσε ελεύθερο, πιθανόν να έφευγε απ’ το μπουρδέλο με συντριπτικά κατάγματα . Καμιά φορά νοσταλγώ εκείνες τις απλές υπηρεσίες (ξέρω ότι πολλοί βρίζετε τώρα). Όπως και να το δει κανείς δεν υπήρχε κίνδυνος μετάδοσης ΣΜΝ. Σήμερα δε ξέρουμε αν  στο κορμί της κοπέλας «τελείωσε» ο προηγούμενος ή ακόμη χειρότερα. Εκείνη την εποχή λίγες ήταν εκείνες που επέτρεπαν έστω και ένα φιλί στο στήθος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια –Ρωσίδα πρέπει να ήταν- που φίλησα το στήθος της και άρχισε να μουρμουράει έντονα στα Σλάβικα… Δεχόταν να βάλουν το καβλί μας στο στόμα τους , να κάτσουν να τις πηδήξουμε αλλά το φιλί στο στήθος το έβρισκαν υποτιμητικό! Πως αλλάζουν οι εποχές, σήμερα δίνουν γλωσσόφιλα αφού προηγουμένως έχουν κάνει ελεύθερο στοματικό…

Αν κάποιος έχει φτάσει μέχρι αυτού το σημείου ανάγνωσης να του ζητήσω συγνώμη, θα συνεχίσω με το υπόλοιπο της ιστορίας άλλη μέρα. Εφόσον βέβαια δε σας τα πρήζω με τις αναμνήσεις μου…

 

[anestis_38]

Παιδιά άμα σας ενδιαφέρει γράψτε κανένα σχόλιο, αν όχι πείτε το να μη σας χαλάω το χρονο

 

[beggar]

Ανέστη γράψε φίλε την ιστορία σου. Βρήκα πολύ ενδιαφέρον το κομμάτι για τη μετάλλαξη των Ελλήνων από "greek lovers" των νησιών σε τύπους που γαμάνε φτηνό "πρώην ανατολικό" μουνί. Αλήθεια σήμερα σε τί έχουμε μεταλλαχτεί; Μιλάω πιο πολύ για τους τριαντάρηδες που σ' αυτούς ανήκω κι εγώ.

 

[jaygatsby]

Έχετε διαβάσει το βιβλίο μιας από τις πιο γνωστές πόρνες στον κόσμο της Ξαβιέρα Χολάντερ «Η Χαρούμενη Πόρνη»; Είναι εντυπωσιακό, επαναλαμβάνει ξανά και ξανά πως σύμφωνα με την εμπειρία της οι πιο σπουδαίοι εραστές του κόσμου (εν έτει 1972) είναι οι Έλληνες, γιατί όπως γράφει, ακόμα και στις πόρνες οι Έλληνες φέρονται σαν να είναι πραγματικές ερωμένες…

έλα ρε έγραψε για πάρτη μας τέτοιο πράγμα η Ξαβιέρα?

μην το δουν μόνο φίλε οι Picker, rigormortis & ΣΙΑ.

 

[πουτσα_μπαλα_και_τραμπαλα]

τύπε να γράφεις μια περίληψη, ένα ρεζουμέ στο τέλος για να διαβάζουμε και εμείς οι υπόλοιποι 

 

[troueno]

έλα ρε έγραψε για πάρτη μας τέτοιο πράγμα η Ξαβιέρα?

μην το δουν μόνο φίλε οι Picker, rigormortis & ΣΙΑ.

6 βιβλια εγραψε η ξαβιερα . Κανενα δεν λέγεται Χαρουμενη πόρνη

http://www.protoporia.gr/author_info.php?authors_id=928560

εδιτ λαθος μου το βιβλιο λεγεται "The Happy Hooker: My Own Story"

http://www.biblionet.gr/author/33093/Ξαβιέρα_Χολάντερ

 

[MUAY THAI]

όπως θέλει να κάνει την Ελλάδα σήμερα η Χρυσή Αυγή:Μόνο για Έλληνες. Διαβάζαμε στις πόρτες των μπουρδέλων ταμπέλες γραμμένες στα αγγλικά «ONLY FOR GREEKS».

Μακάρι να ξημερώσει αυτή η άγια μέρα 

 

[jaygatsby]

εδιτ λαθος μου το βιβλιο λεγεται "The Happy Hooker: My Own Story"

έτσι. ίδιον των μεγάλων ανδρών η αναγνώριση των λαθών τους.

το διάβασα στο γυμνάσιο. θα το ξαναψάξω να δω αν όντως μας πλέκει το εγκώμιο.

 

Ωραία τα λες φίλε. Κι εγώ είμαι λάτρης του απλού safe sex σε ιεραποστολική στάση και με χαλάνε οι extra υπηρεσίες (πρωκτικό, ελεύθερο στοματικό, ελεύθερα χυσίματα κτλ.) που προσφέρονται από πολλές βρωμιάρες στην εποχή μας. Εμένα αυτό με πειράζει κι όχι οι μετανάστες πελάτες.
Και φυσικά στις πουτάνες μου αρέσει να κάνω έρωτα.  

 

[azaas]

Ωραίος φίλε. Σειρά είμαστε. Ωραία περιγραφή της εποχής. Να προσθέσω το 24ωρο λειτουργίας των μαγαζιώνε.

 

[Διαγραμμένο μέλος 112207]

Δώσε και άλλο story στο λαό.

 

[metalfun]

Πολύ ωραίο θέμα. Μου θύμισες την εποχή που πρωτοπήγα σε μπουρδέλο (1985) και γάμησα μια ξανθιά ψηλή κοπέλα με κάτι ωραία βυζιά στην αρχή της Φυλής (μάλλον Φ200). Όντως τα πράγματα ήταν διαφορετικά μέχρι το 2008. Τώρα προτιμώ να πηγαίνω με συγκεκριμένες κοπέλες που κρατούν στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής και δεν κάνουν τα πάντα για 20€.
Anesti38 συνέχισε !!!

 

[Thessalon]

αν ητανε πιο μικρη η ιστορια ισως την διαβαζα...

 

[anestis_38]

Ανέστη γράψε φίλε την ιστορία σου. Βρήκα πολύ ενδιαφέρον το κομμάτι για τη μετάλλαξη των Ελλήνων από "greek lovers" των νησιών σε τύπους που γαμάνε φτηνό "πρώην ανατολικό" μουνί. Αλήθεια σήμερα σε τί έχουμε μεταλλαχτεί; Μιλάω πιο πολύ για τους τριαντάρηδες που σ' αυτούς ανήκω κι εγώ.

Καλό θεματάκι φίλε. Άνοιξε θρεντ να το συζητήσουμε

 

[serapis]

Ωραίος φίλε. Σειρά είμαστε. Ωραία περιγραφή της εποχής. Να προσθέσω το 24ωρο λειτουργίας των μαγαζιώνε.

 Φίλε τι είναι  τα  μαγαζιώνε ?

 

[anestis_38]

Ωραίος φίλε. Σειρά είμαστε. Ωραία περιγραφή της εποχής. Να προσθέσω το 24ωρο λειτουργίας των μαγαζιώνε.

Γεια σου παλιοσειρά, τα θυμάσαι καλά όμως, όντως 24ωρη λειρουργία

 

[anestis_38]

Ωραία τα λες φίλε. Κι εγώ είμαι λάτρης του απλού safe sex σε ιεραποστολική στάση και με χαλάνε οι extra υπηρεσίες (πρωκτικό, ελεύθερο στοματικό, ελεύθερα χυσίματα κτλ.) που προσφέρονται από πολλές βρωμιάρες στην εποχή μας. Εμένα αυτό με πειράζει κι όχι οι μετανάστες πελάτες.
Και φυσικά στις πουτάνες μου αρέσει να κάνω έρωτα.  

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια συναγωνιστη

 

[anestis_38]

Έχετε φίλο βάζελο; Είναι άνω των 35; Θέλετε να τον τσαντίσετε ανασύροντας απ΄ τη μνήμη του παλιές ΚΑΚΕΣ αναμνήσεις; Λοιπόν, κάποια στιγμή που θα μιλάτε για ποδοσφαιρικά και εκείνος (ως συνήθως) θα διαμαρτύρεται για τη διαιτησία, κοιτάξτε τον σοβαρά στα μάτια και πείτε του: «Ένα Ένα στο ‘91». Κάντε μια μικρή παύση για να συνειδητοποιήσει τι άκουσε και επαναλάβατε μεγαλοφώνος «Ναι ρε,  Ένα Ένα στο ’91!». Οι αντιδράσεις του θα είναι προοδευτικά όλο και πιο αστείες, θα ξεκινήσουν με άναρθρους ήχους έκπληξης που σταδιακά θα γίνουν εκφράσεις -ας ελπίσουμε όχι πράξεις - θυμού και οργής (εφόσον όντως θυμηθεί γιατί πράγμα μιλάμε και δε σας περάσει για τελείως μαλάκες). Για λεπτομέρειες πάρτε το λινκ

]
Αν και είχαν περάσει αρκετά χρόνια από το 1992 ο Αλέκος (ας τον πούμε Αλέκο) βάζελος φανατικός αλλά όχι άρρωστος, όταν μου τά πρηζε με την «ευρωπαϊκή» ομάδα του, του πέταγα την ατάκα και ΠΑΝΤΑ τσαντιζόταν, «Γαμιέσαι ρε Γαύρε», μου  ‘λεγε όλο νεύρα και η ποδοσφαιρική συζήτηση λάμβανε τέλος.
Ο Αλέκος ήταν ο μεγαλύτερος της παρέας αλλά όχι ο εξυπνότερος. Παιδί μάλαμα, έξω καρδιά αλλά χαζούλης και μουνόδουλος. Η μοναδική σχέση που είχε κάνει στη ζωή του –μιλάμε για 25 χρονών μαντράχαλο- ήταν μια κοντή, άβυζη κακίστρο που του ‘κανε τη ζωή ποδήλατο και του «καθόταν» μόνο όταν της έκανε όλα τα χατίρια  και ήταν «καλό παιδί»... Ο Αλέκος τη μπουρδελοπαρέα την είχε περισσότερο ανάγκη από εμάς. Ήταν στερημένος από γυναίκα, όχι μόνο από σεξ.
Εκείνο το διάστημα τα’ χα με μια συμφοιτήτρια, καλό κορίτσι αλλά «σεμνό» στα ερωτικά. Δεν είχαμε δικό μας χώρο, σε ξενοδοχείο δε μπορούσε, αισθανόταν άσχημα. Έρωτα κάναμε αγχωμένα στο σπίτι της ή στο δικό μου. Εκείνη στρεσαριζόταν πολύ, και εγώ δεν την πίεζα περισσότερο. Άλλωστε, εγώ γάμαγα αβέρτα στη Φυλής και έτσι το έπαιζα «ανώτερος» άνθρωπος. «Δε πειράζει μωρό μου, της έλεγα τρυφερά, η δική μας σχέση δε βασίζεται στο σεξ, θα το κάνουμε όταν εμείς αισθανόμαστε άνετα» (τι ατάκες έχω πει κατά καιρούς στις γκόμενες, με παραδέχομαι). Εκείνη γλάρωνε και αισθανόταν ενοχές για τις αραιές επαφές μας και από σιγά σιγά οι σεξουαλικές συνευρέσεις αυξήθηκαν –τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα -μετά το εκ μέρους μου ρεσιτάλ κατανόησης και ανωτερότητας…BINGO!
Ο Χρήστος (ας τον πούμε Χρήστο) απ’ την άλλη μεριά ήταν ο απαιτητικός της παρέας. Ήταν όμορφος και γοητευτικός, δεν έκανε υπομονή στις κοριτσίστικες παραξενιές και εγωισμούς. «Δε θα κυνηγάω εγώ το μουνί», έλεγε με αυτοπεποίθηση και εγώ τον καμάρωνα, ενώ ο Αλέκος αμίλητος έσκυβε το κεφάλι. Είχε υψηλά γυναικεία πρότυπα. Δεν είναι ότι έψαχνε για γυναίκες σε πρότυπα μοντέλου, όσο για μια κοπέλα, «Να με συνεπάρει», όπως έλεγε. Ήταν άλλωστε παιδί του έρωτα. Η  Καναδή μάνα του (μιλάμε για milf διεθνών προδιαγραφών) ήρθε στην Ελλάδα για διακοπές, γνώρισε τον Έλληνα –εραστή- πατέρα του και παντρεύτηκαν. Γι΄ αυτό και πίστευε στον έρωτα με την πρώτη ματιά - ούτε καν στη δεύτερη… Αν μέσα σε μια βδομάδα δεν ερωτευόταν, σήμαινε πως δεν άξιζε τον κόπο και τελείωνε τον δεσμό άδοξα.

Ακόμη μια βραδιά στη Φυλής, περάσαμε την πράσινη –για να ξεχωρίζει- βαμμένη πόρτα ενός πορνείου. «Την ξέρετε την Αλιόνα;», παίνευε η τσατσά την «πραμάτεια»της. «Εξαιρετικό κορίτσι, πιπούλα, πισωκολλητό, ελεύθερα πιασίματα, πολύ καλή συμπεριφορά στο δωμάτιο.»
Από εμφάνιση η Αλιόνα δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Γύρω στα 22, 1,65 με μαλλιά καστανόξανθα μέχρι τους ώμους, στήθος ούτε δύο νούμερο, απλά ένα αδύνατο κορίτσι με. συμπαθητικό πρόσωπο. Για πάρτη της οι μπουρδελιάρηδες δε θα έκαναν ουρά. Κοίταξα τον Αλέκο, ήταν απογοητευμένος, του έκανα νόημα να φύγουμε. Απ’ του πουθενά ακούστηκε ο Χρήστος «Εγώ θα περάσω» είπε, μέτρησε 2500 χιλιάρικα και πέρασε στο βιαστικά δωμάτιο,
Μείναμε να τον περιμένουμε στο βρώμικο σαλόνι. Πέρασαν 5 λεπτά, πέρασαν 10. Κόσμο δεν είχε, η τσατσά έδειξε κατανόηση. Πέρασαν άλλα 5 λεπτά, αντί να αρχίσει να αγανακτεί η τσατσά αρχίσαμε να  αγανακτούμε εμείς «Τι σκατά κάνει τόση ώρα» ψιθύρισε ο Αλέκος. Τελικά η τσατσά χτύπησε την πόρτα αλλά ο Χρήστος βγήκε αφού πέρασε ακόμη ένα πεντάλεπτο.
Ο Χρήστος βγήκε απ’ το δωμάτιο όπως μπήκε, χωρίς να μας ρίξει ούτε ένα βλέμμα. Περπάτησε με αργά βήματα προς την πόρτα, την άνοιξε και βγήκε μόνος στο δρόμο σαν να ξέχασε ότι ήμασταν παρέα. «Τι έγινε ρε Χρήστο καλή ,καλή;» ρωτάγαμε εμείς. Ο Χρήστος με απλανές βλέμμα μας κοίταξε απαντώντας μονολεκτικά «Καλή…». 
Στο σουβλατζίδικο η διάθεση του Χρήστου ήταν ρεμβώδης. «Σε ποια στάση την πήρες;», «Ιεραποστολικό» είπε με τόνο αδιάφορο. «Εμένα δε μ’ άρεσε, είναι άβυζη», είπε ο Αλέκος που ήθελε τις κοπέλες μαστοφόρες (έβγαζε το άχτι του για την άβυζη στρίγγλα που τον παίδευε.). «Για να έμεινες τόση ώρα μέσα θα πει πως κάνει καλό κρεβάτι» ρώτησα περιμένοντας κάποιες  διαφωτιστικές λεπτομέρειες. Αλλά ο Χρήστος δεν ενδιαφερόταν για τις απορίες μας.
«Τα μάτια της είναι πράσινα», είπε κάποια στιγμή στο άσχετο, γι’ αυτό πέρασα μαζί της, ήθελα να δω τα μάτια της», «Καλά ρε μαλάκα, του είπα,  20 λεπτά τα μάτια της κοίταγες;», «Και τι να κοίταγε από δαύτη, πετάχτηκε ο Αλέκος, η κοπέλα είναι άβυζη». «Τα μάτια της είναι πράσινα και είναι από την Ουκρανία» συνέχισε ο Χρήστος, «Και τα δικά μου είναι καφέ και είμαι απ’ το Διακοφτό, άντε κέρνα τώρα τις μπύρες και πάμε», του είπα χαμογελώντας.
Πέρασαν τρεις βδομάδες από εκείνη τη βραδιά. Υποχρεώσεις και λοιπές συμπτώσεις δεν επέτρεψαν να «συνεδριάσουμε» νωρίτερα. Ο Αλέκος μετά από πολλά τηλεφωνήματα κατάφερε να μας συγκεντρώσει, «Μαλακίζεστε ρε παιδιά, τι θα γίνει, δε θα βρεθούμε;» μας έλεγε όλο αγανάκτηση. Δεν ήταν «καλό παιδί» και η στρίγγλα του, τον είχε βάλει στον «πάγο»
Περιδιαβαίναμε τη Φυλής ο Αλέκος και εγώ με πολλή όρεξη μετά από «νηστείỨτόσων εβδομάδων. Ο Χρήστος απλά ακολουθούσε. Ανοίγοντας την πόρτα ενός σπιτιού με σφουγγάρι αντί για πόμολο, βρεθήκαμε σε κοσμοπλημμύρα. «Ενδιαφέρον, για να περιμένει τόσος κόσμος θα είναι κάτι καλό» σκεφτήκαμε. Μετά από 5 λεπτά από το βάθος του διαδρόμου ακούστηκαν τα τακούνια της κοπέλας. Έχουν περάσει δυο δεκαετίες και βάλε, τέτοια γυναίκα δεν έχω πετύχει πουθενά, όχι σε μπουρδέλο, όχι σε στούντιο, ΠΟΥΘΕΝΑ λέμε. «Έπαιζε» στα ίσα τα μοντέλα της Victoria Secret.Πραγματική ξανθιά με μακριά φροντισμένα μαλλιά, το στήθος της στητό 3μισάρι τρεμόπαιζε σε κάθε βήμα. Καμπύλες για θάνατο, σαρκώδη χείλη, σμιλεμένα χυτά πόδια που κατέληγαν σε ένα ολοστρόγγυλο πάτο. Μεγάλα γαλάζια μάτια που φώτιζαν τις τέλειες αναλογίες του προσώπου της. Με κινήσεις αιθέριες, έκανε τρία βήματα στη γεμάτη αίθουσα και έστριψε το κορμί της σαν να έκανε πασαρέλα. Ακούστηκε ένα μαζικό και υπόκωφο επιφώνημα θαυμασμού. Πέσαμε πάνω στη τσατσά για το ποιος θα πρωτοπάρει σειρά «Σιγά καλέ, δε θα γαμήσετε εμένα», είπε μετρώντας μάτσο τα χιλιάρικα.
Μετά από μια ώρα η παρέα ξαναβγήκε στο δρόμο. Μόλις είχαμε τελειώσει και ήμασταν ακόμη καυλωμένοι. «Χρηστάρα, νομίζω πως αυτή καλύπτει τις απαιτήσεις σου», ρώτησα με βεβαιότητα. Ο Χρήστος χαμογελώντας μας αποκάλυψε πως δεν πέρασε μαζί της. Μέσα στο κόσμο και την καύλα μας δε το ‘χαμε προσέξει. «Δεν πέρασες; Καλά είναι δυνατόν; Που θα βρεις άλλο τέτοιο μουνί;», «Καλά, καλά θα περάσω μαζί της άλλη φορά», προσπάθησε να δικαιολογηθεί.
Ο Αλέκος έγινε έξαλλος, «Καλά ρε μαλάκα τα βυζιά της τα είδες;» ο Χρήστος δεν απάνταγε. «Δηλαδή η άλλη η άβυζη ήταν καλύτερη; Αλήθεια, που είναι το μπουρδέλο με την πράσινη πόρτα, να πάμε να κάνουμε μια σύγκριση, μόνο να τη δεις φτάνει» «Μπράβο, είπα εγώ, καλή ιδέα πάμε να συγκρίνουμε και ρίχνουμε και ένα δεύτερο» ο Χρήστος τινάχτηκε αλλά έμεινε σιωπηλός. «Μαλακίζεσαι ρε φίλε, είπε ο Αλέκος, μετά από αυτήν τη μουνάρα θα πας με την άβυζη;», «Γιατί όχι, άλλωστε σύμφωνα με τον Χρήστο κάνει καλό κρεβάτι», είπα κοιτάζοντας τον Χρήστο που είχε κατεβάσει τα μούτρα του.
Φτάνοντας στο μπουρδέλο με την πράσινη πόρτα ο Χρήστος κοντοστάθηκε, μπήκε τελευταίος. Οι λίγοι πελάτες που περίμεναν μόλις βγήκε η Αλιόνα, έφυγαν βιαστικά. Το κορίτσι έμεινε για λίγο, κοίταξε τον Χρήστο και του ‘ριξε ένα «Γεια» χαμογελώντας.
Παραξενευτήκαμε, τον θυμόταν μετά από τρεις βδομάδες;
Όπως και να ‘χε ήμουν καυλωμένος και περίεργος, «Εγώ θα περάσω», είπα στη τσατσά, ο Χρήστος έκανε μια κίνηση σαν ‘θελε να με εμποδίσει. Δεν πολυκατάλαβα και μπήκα στο δωμάτιο.
Η Αλιόνα μπήκε στο δωμάτιο βιαστική. Αμίλητη έβγαλε το στριγκάκι
της και ήρθε στο κρεβάτι. Πήρε το προφυλακτικό στα χέρια της και με πολύ προσοχή προσπάθησε να το εφαρμόσει στον ακαύλωτο πούτσο μου. Αφού κατάφερε να το βάλει με κινήσεις μάλλον άγαρμπες, με το ένα χέρι κράταγε τον κορμό κάνοντας μια πολύ κακή πίπα, γλείφοντας μόνο τη βάλανο. Μόλις ψιλοκαύλωσα, σταμάτησε και μου είπε το κλασσικό «Πως το θέλεις;». «Ξάπλωσε» της είπα ξενερωμένος. Πήρε το μαξιλάρι, το έβαλε στη πλάτη της και σήκωσε το πόδια προκειμένου να με δεχθεί μέσα της. Με αυτή τη στάση απέφευγε τις «βίαιες» παλινδρομήσεις. Οδήγησε  με προσοχή τον πούτσο μου στο μουνί της. Με δέχθηκε μέσα της αμίλητη. Την περιεργαζόμουν και προσπαθούσα να καταλάβω τι της είχε βρει ο Χρήστος. Κοίταγα το ανέκφραστο πρόσωπο της, τα πράσινα μάτια της δεν τα έβλεπα, είχε στραμμένο το βλέμμα της στον πούτσο μου που μπαινόβγαινε παθητικά χωρίς ένταση στο μουνί της. «Σκατά, σκέφτηκα, 2500 χιλιάρικα πεταμένα» κι άρχισα να την πηδάω με όλο και περισσότερη δύναμη μέχρι που τελείωσα αδιάφορα. Η Αλιόνα ανακουφισμένη, φόρεσε το στριγκάκι της, μούγκρισε ένα «Γεια» κι έφυγε.
Βγήκα τσαντισμένος απ’ το δωμάτιο, οι άλλοι δύο με περίμεναν έξω. «Μπράβο μαλάκα Χρήστο, του ‘πα όλο νεύρα, μου χρωστάς 2500 χιλιάρικα». Ο Χρήστος δε μίλαγε, έμεινε να με κοιτάει αυστηρά. «Το μουνόπανο, ούτε πίπα καλά καλά δε μου πήρε»
Καθώς, περπατάγαμε προς το σουβλατζίδικο, έβριζα πότε την πουτάνα και πότε τον Χρήστο. «Το παλιοτσόλι μου χάλασε τη βραδιά, καλύτερα να πήδαγα ένα πτώμα», «Και είναι και άβυζη» συμπλήρωνε ο Αλέκος. Ο Χρήστος δεν έκρυβε την τσαντίλα του κι αυτό με ερέθιζε περισσότερο. «Και τι της βρήκες ρε μεγάλε Χρήστο, αξίζουν γι ‘αυτήν 2500 χιλιάρικα;», « Ούτε για 500ρικο δεν κάνει η άβυζη», συμφωνούσε ο Αλέκος. Γι’ αυτό και σε θυμόταν Χρηστάκι μου, πελάτη δε σταυρώνει η παλιολινάτσα», «Εμένα με θυμόταν, γιατί δεν είμαι μαλάκας σαν κι εσένα» ούρλιαξε ο Χρήστος κόβοντας μου το δρόμο.  «Ίσα ρε Χρήστο, του είπα με ειρωνεία, λες να σε θυμόταν για τα όμορφά σου μάτια;», «Είσαι μεγάλος μαλάκας, εμένα με θυμόταν γιατί εγώ είμαι άνθρωπος, δεν είμαι γουρούνι σαν κι εσάς!», φώναξε δυνατά έτοιμος για καυγά.
Με τον Αλέκο μείναμε εμβρόντητοι. Ποιο γουρούνι, ποιος άνθρωπος, τι έλεγε ο Χρήστος; Και γιατί τόσα νεύρα; Την γκόμενα του θίξαμε;. Ο Αλέκος κατάλαβε ότι ήμασταν ένα βήμα πριν τον τσαμπουκά χωρίς να καταλαβαίνει κι αυτός τον λόγο. «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά, στον Χρήστο άρεσε, σε μας δεν άρεσε, δεν τρέχει τίποτα» είπε με ύφος συμβιβαστικό.
Άμα συνήλθα απ’ την έκπληξη, κοίταξα με άγριες διαθέσεις τον Χρήστο. «Ποιο γουρούνι ρε μαλάκα; Εμένα είπες γουρούνι;», «Ναι ρε εσένα και τον άλλο τον ηλίθιο», «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά» επανέλαβε χωρίς να θίγεται ο Αλέκος.
Πήρα μια βαθιά ανάσα να μου μαλακώσει η τσαντίλα.
«Εντάξει, ρε Χρηστάκι εμείς είμαστε γουρούνια που θέλουμε να γαμάμε με 2500 χιλιάρικά. Εσύ ρε Χρηστάκι την έχεις δει αδερφή του ελέους, μήπως μπέρδεψες το φιλόπτωχο με τη Φυλής; Πετάμε 2500 χιλιάρικα για τα πράσινα μάτια μιας πουτάνας; Αξίζει;» «Μη Μαλακίζεστε ρε παιδία» συνέχισε ο Αλέκος. «Εμένα ρε μαλάκα, είπε σχεδόν έξαλλος ο Χρήστος, τα μάτια της μου μίλησαν».
Του μίλησαν τα μάτια της πουτάνας; Ε, αυτό δε το ΄χα ξανακούσει. Άρχισα να γελάω δυνατά. «Άκου τι λέει, του μίλησαν τα μάτια της πουτάνας» γέλαγα τρανταχτά, «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά» ξαναείπε μπερδεμένος ο Αλέκος «Και τι σου είπαν ρε Χρηστάκι τα μάτια της πουτάνας», του είπα πνιγμένος απ’ τα γέλια, «Πίπα, Πισωκολλητό Ελεύθερα πιασίματα;». «Γαμιέσαι ρε μουνόπανο» ούρλιαξε και με έσπρωξε βίαια. Ο Αλέκος αμέσως μπήκε στη μέση «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά!», «Γιατί με έσπρωξες βρε μαλάκα;», είπα σαστισμένος. «Γιατί είσαι γουρούνι ρε μαλάκα!», «Τι θες ρε, φώναξα, να παίξουμε ξύλο εδώ και τώρα;», «Θα σε γαμήσω ρε μουνόπανο», ούρλιαξε, προσπαθώντας να ξεφύγει από τα χέρια του Αλέκου.
Σ’ εκείνο το στενό της Φυλής αν δεν ήταν ο Αλέκος μπορεί και να σκοτωνόμασταν. Και δεν θα είχα καταλάβει το γιατί. Με τα πολλά ο Αλέκος μας συνέφερε. Ήταν ψηλό και γεροδεμένο παλικάρι, μας έκανε καλά και τους δύο.
«Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά», είπε αγκομαχώντας άμα κατάφερε και μας χώρισε. «Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα φιλαράκια είμαστε, θα πούμε και μια κουβέντα παραπάνω, δε θα χαλάσουμε και την παρέα μας», είπε σε μια ύστατη προσπάθεια συμβιβασμού. «Άντε πάμε για καμιά μπύρα κερνάω εγώ σήμερα» είπε ψευτοχαμογελώντας. «Παράτα μας ρε με τις μπύρες σου» είπε ο Χρήστος όλο τσαντίλα και έφυγε προς Βικτώρια. « Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά» ξαναείπε ο Αλέκος στεναχωρημένος.
«Άστον ρε Αλέκο δε τον βλέπεις που τρελάθηκε», του χτύπησα τη πλάτη προσπαθώντας να τον παρηγορήσω, «Θα τηλεφωνηθούμε» είπα και ανέβηκα προς την Ιουλιανού.
Ο Αλέκος έμεινε πίσω μονολογώντας «Μαλακιστήκατε, όμως, ρε παιδιά»….


Ακολουθεί το 3ο και τελευταίο μέρος της Ιστορίας, γεμάτο από βίαια, αίμα, βρώμικο σεξ  και ένα λυτρωτικό τέλος.

 

[anestis_38]

Ήθελα να βάλω το 2ο Μέρος σαν ξεχωριστό θέμα αλλά δε μπορώ να το κάνω. Γιατί άραγε;

 

Έχετε φίλο βάζελο; Είναι άνω των 35; Θέλετε να τον τσαντίσετε ανασύροντας απ΄ τη μνήμη του παλιές ΚΑΚΕΣ αναμνήσεις; Λοιπόν, κάποια στιγμή που θα μιλάτε για ποδοσφαιρικά και εκείνος (ως συνήθως) θα διαμαρτύρεται για τη διαιτησία, κοιτάξτε τον σοβαρά στα μάτια και πείτε του: «Ένα Ένα στο ‘91». Κάντε μια μικρή παύση για να συνειδητοποιήσει τι άκουσε και επαναλάβατε μεγαλοφώνος «Ναι ρε,  Ένα Ένα στο ’91!». Οι αντιδράσεις του θα είναι προοδευτικά όλο και πιο αστείες, θα ξεκινήσουν με άναρθρους ήχους έκπληξης που σταδιακά θα γίνουν εκφράσεις -ας ελπίσουμε όχι πράξεις - θυμού και οργής (εφόσον όντως θυμηθεί γιατί πράγμα μιλάμε και δε σας περάσει για τελείως μαλάκες). Για λεπτομέρειες πάρτε το λινκ

]
Αν και είχαν περάσει αρκετά χρόνια από το 1992 ο Αλέκος (ας τον πούμε Αλέκο) βάζελος φανατικός αλλά όχι άρρωστος, όταν μου τά πρηζε με την «ευρωπαϊκή» ομάδα του, του πέταγα την ατάκα και ΠΑΝΤΑ τσαντιζόταν, «Γαμιέσαι ρε Γαύρε», μου  ‘λεγε όλο νεύρα και η ποδοσφαιρική συζήτηση λάμβανε τέλος.
Ο Αλέκος ήταν ο μεγαλύτερος της παρέας αλλά όχι ο εξυπνότερος. Παιδί μάλαμα, έξω καρδιά αλλά χαζούλης και μουνόδουλος. Η μοναδική σχέση που είχε κάνει στη ζωή του –μιλάμε για 25 χρονών μαντράχαλο- ήταν μια κοντή, άβυζη κακίστρο που του ‘κανε τη ζωή ποδήλατο και του «καθόταν» μόνο όταν της έκανε όλα τα χατίρια  και ήταν «καλό παιδί»... Ο Αλέκος τη μπουρδελοπαρέα την είχε περισσότερο ανάγκη από εμάς. Ήταν στερημένος από γυναίκα, όχι μόνο από σεξ.
Εκείνο το διάστημα τα’ χα με μια συμφοιτήτρια, καλό κορίτσι αλλά «σεμνό» στα ερωτικά. Δεν είχαμε δικό μας χώρο, σε ξενοδοχείο δε μπορούσε, αισθανόταν άσχημα. Έρωτα κάναμε αγχωμένα στο σπίτι της ή στο δικό μου. Εκείνη στρεσαριζόταν πολύ, και εγώ δεν την πίεζα περισσότερο. Άλλωστε, εγώ γάμαγα αβέρτα στη Φυλής και έτσι το έπαιζα «ανώτερος» άνθρωπος. «Δε πειράζει μωρό μου, της έλεγα τρυφερά, η δική μας σχέση δε βασίζεται στο σεξ, θα το κάνουμε όταν εμείς αισθανόμαστε άνετα» (τι ατάκες έχω πει κατά καιρούς στις γκόμενες, με παραδέχομαι). Εκείνη γλάρωνε και αισθανόταν ενοχές για τις αραιές επαφές μας και από σιγά σιγά οι σεξουαλικές συνευρέσεις αυξήθηκαν –τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα -μετά το εκ μέρους μου ρεσιτάλ κατανόησης και ανωτερότητας…BINGO!
Ο Χρήστος (ας τον πούμε Χρήστο) απ’ την άλλη μεριά ήταν ο απαιτητικός της παρέας. Ήταν όμορφος και γοητευτικός, δεν έκανε υπομονή στις κοριτσίστικες παραξενιές και εγωισμούς. «Δε θα κυνηγάω εγώ το μουνί», έλεγε με αυτοπεποίθηση και εγώ τον καμάρωνα, ενώ ο Αλέκος αμίλητος έσκυβε το κεφάλι. Είχε υψηλά γυναικεία πρότυπα. Δεν είναι ότι έψαχνε για γυναίκες σε πρότυπα μοντέλου, όσο για μια κοπέλα, «Να με συνεπάρει», όπως έλεγε. Ήταν άλλωστε παιδί του έρωτα. Η  Καναδή μάνα του (μιλάμε για milf διεθνών προδιαγραφών) ήρθε στην Ελλάδα για διακοπές, γνώρισε τον Έλληνα –εραστή- πατέρα του και παντρεύτηκαν. Γι΄ αυτό και πίστευε στον έρωτα με την πρώτη ματιά - ούτε καν στη δεύτερη… Αν μέσα σε μια βδομάδα δεν ερωτευόταν, σήμαινε πως δεν άξιζε τον κόπο και τελείωνε τον δεσμό άδοξα.

Ακόμη μια βραδιά στη Φυλής, περάσαμε την πράσινη –για να ξεχωρίζει- βαμμένη πόρτα ενός πορνείου. «Την ξέρετε την Αλιόνα;», παίνευε η τσατσά την «πραμάτεια»της. «Εξαιρετικό κορίτσι, πιπούλα, πισωκολλητό, ελεύθερα πιασίματα, πολύ καλή συμπεριφορά στο δωμάτιο.»
Από εμφάνιση η Αλιόνα δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Γύρω στα 22, 1,65 με μαλλιά καστανόξανθα μέχρι τους ώμους, στήθος ούτε δύο νούμερο, απλά ένα αδύνατο κορίτσι με. συμπαθητικό πρόσωπο. Για πάρτη της οι μπουρδελιάρηδες δε θα έκαναν ουρά. Κοίταξα τον Αλέκο, ήταν απογοητευμένος, του έκανα νόημα να φύγουμε. Απ’ του πουθενά ακούστηκε ο Χρήστος «Εγώ θα περάσω» είπε, μέτρησε 2500 χιλιάρικα και πέρασε στο βιαστικά δωμάτιο,
Μείναμε να τον περιμένουμε στο βρώμικο σαλόνι. Πέρασαν 5 λεπτά, πέρασαν 10. Κόσμο δεν είχε, η τσατσά έδειξε κατανόηση. Πέρασαν άλλα 5 λεπτά, αντί να αρχίσει να αγανακτεί η τσατσά αρχίσαμε να  αγανακτούμε εμείς «Τι σκατά κάνει τόση ώρα» ψιθύρισε ο Αλέκος. Τελικά η τσατσά χτύπησε την πόρτα αλλά ο Χρήστος βγήκε αφού πέρασε ακόμη ένα πεντάλεπτο.
Ο Χρήστος βγήκε απ’ το δωμάτιο όπως μπήκε, χωρίς να μας ρίξει ούτε ένα βλέμμα. Περπάτησε με αργά βήματα προς την πόρτα, την άνοιξε και βγήκε μόνος στο δρόμο σαν να ξέχασε ότι ήμασταν παρέα. «Τι έγινε ρε Χρήστο καλή ,καλή;» ρωτάγαμε εμείς. Ο Χρήστος με απλανές βλέμμα μας κοίταξε απαντώντας μονολεκτικά «Καλή…». 
Στο σουβλατζίδικο η διάθεση του Χρήστου ήταν ρεμβώδης. «Σε ποια στάση την πήρες;», «Ιεραποστολικό» είπε με τόνο αδιάφορο. «Εμένα δε μ’ άρεσε, είναι άβυζη», είπε ο Αλέκος που ήθελε τις κοπέλες μαστοφόρες (έβγαζε το άχτι του για την άβυζη στρίγγλα που τον παίδευε.). «Για να έμεινες τόση ώρα μέσα θα πει πως κάνει καλό κρεβάτι» ρώτησα περιμένοντας κάποιες  διαφωτιστικές λεπτομέρειες. Αλλά ο Χρήστος δεν ενδιαφερόταν για τις απορίες μας.
«Τα μάτια της είναι πράσινα», είπε κάποια στιγμή στο άσχετο, γι’ αυτό πέρασα μαζί της, ήθελα να δω τα μάτια της», «Καλά ρε μαλάκα, του είπα,  20 λεπτά τα μάτια της κοίταγες;», «Και τι να κοίταγε από δαύτη, πετάχτηκε ο Αλέκος, η κοπέλα είναι άβυζη». «Τα μάτια της είναι πράσινα και είναι από την Ουκρανία» συνέχισε ο Χρήστος, «Και τα δικά μου είναι καφέ και είμαι απ’ το Διακοφτό, άντε κέρνα τώρα τις μπύρες και πάμε», του είπα χαμογελώντας.
Πέρασαν τρεις βδομάδες από εκείνη τη βραδιά. Υποχρεώσεις και λοιπές συμπτώσεις δεν επέτρεψαν να «συνεδριάσουμε» νωρίτερα. Ο Αλέκος μετά από πολλά τηλεφωνήματα κατάφερε να μας συγκεντρώσει, «Μαλακίζεστε ρε παιδιά, τι θα γίνει, δε θα βρεθούμε;» μας έλεγε όλο αγανάκτηση. Δεν ήταν «καλό παιδί» και η στρίγγλα του, τον είχε βάλει στον «πάγο»
Περιδιαβαίναμε τη Φυλής ο Αλέκος και εγώ με πολλή όρεξη μετά από «νηστείỨτόσων εβδομάδων. Ο Χρήστος απλά ακολουθούσε. Ανοίγοντας την πόρτα ενός σπιτιού με σφουγγάρι αντί για πόμολο, βρεθήκαμε σε κοσμοπλημμύρα. «Ενδιαφέρον, για να περιμένει τόσος κόσμος θα είναι κάτι καλό» σκεφτήκαμε. Μετά από 5 λεπτά από το βάθος του διαδρόμου ακούστηκαν τα τακούνια της κοπέλας. Έχουν περάσει δυο δεκαετίες και βάλε, τέτοια γυναίκα δεν έχω πετύχει πουθενά, όχι σε μπουρδέλο, όχι σε στούντιο, ΠΟΥΘΕΝΑ λέμε. «Έπαιζε» στα ίσα τα μοντέλα της Victoria Secret.Πραγματική ξανθιά με μακριά φροντισμένα μαλλιά, το στήθος της στητό 3μισάρι τρεμόπαιζε σε κάθε βήμα. Καμπύλες για θάνατο, σαρκώδη χείλη, σμιλεμένα χυτά πόδια που κατέληγαν σε ένα ολοστρόγγυλο πάτο. Μεγάλα γαλάζια μάτια που φώτιζαν τις τέλειες αναλογίες του προσώπου της. Με κινήσεις αιθέριες, έκανε τρία βήματα στη γεμάτη αίθουσα και έστριψε το κορμί της σαν να έκανε πασαρέλα. Ακούστηκε ένα μαζικό και υπόκωφο επιφώνημα θαυμασμού. Πέσαμε πάνω στη τσατσά για το ποιος θα πρωτοπάρει σειρά «Σιγά καλέ, δε θα γαμήσετε εμένα», είπε μετρώντας μάτσο τα χιλιάρικα.
Μετά από μια ώρα η παρέα ξαναβγήκε στο δρόμο. Μόλις είχαμε τελειώσει και ήμασταν ακόμη καυλωμένοι. «Χρηστάρα, νομίζω πως αυτή καλύπτει τις απαιτήσεις σου», ρώτησα με βεβαιότητα. Ο Χρήστος χαμογελώντας μας αποκάλυψε πως δεν πέρασε μαζί της. Μέσα στο κόσμο και την καύλα μας δε το ‘χαμε προσέξει. «Δεν πέρασες; Καλά είναι δυνατόν; Που θα βρεις άλλο τέτοιο μουνί;», «Καλά, καλά θα περάσω μαζί της άλλη φορά», προσπάθησε να δικαιολογηθεί.
Ο Αλέκος έγινε έξαλλος, «Καλά ρε μαλάκα τα βυζιά της τα είδες;» ο Χρήστος δεν απάνταγε. «Δηλαδή η άλλη η άβυζη ήταν καλύτερη; Αλήθεια, που είναι το μπουρδέλο με την πράσινη πόρτα, να πάμε να κάνουμε μια σύγκριση, μόνο να τη δεις φτάνει» «Μπράβο, είπα εγώ, καλή ιδέα πάμε να συγκρίνουμε και ρίχνουμε και ένα δεύτερο» ο Χρήστος τινάχτηκε αλλά έμεινε σιωπηλός. «Μαλακίζεσαι ρε φίλε, είπε ο Αλέκος, μετά από αυτήν τη μουνάρα θα πας με την άβυζη;», «Γιατί όχι, άλλωστε σύμφωνα με τον Χρήστο κάνει καλό κρεβάτι», είπα κοιτάζοντας τον Χρήστο που είχε κατεβάσει τα μούτρα του.
Φτάνοντας στο μπουρδέλο με την πράσινη πόρτα ο Χρήστος κοντοστάθηκε, μπήκε τελευταίος. Οι λίγοι πελάτες που περίμεναν μόλις βγήκε η Αλιόνα, έφυγαν βιαστικά. Το κορίτσι έμεινε για λίγο, κοίταξε τον Χρήστο και του ‘ριξε ένα «Γεια» χαμογελώντας.
Παραξενευτήκαμε, τον θυμόταν μετά από τρεις βδομάδες;
Όπως και να ‘χε ήμουν καυλωμένος και περίεργος, «Εγώ θα περάσω», είπα στη τσατσά, ο Χρήστος έκανε μια κίνηση σαν ‘θελε να με εμποδίσει. Δεν πολυκατάλαβα και μπήκα στο δωμάτιο.
Η Αλιόνα μπήκε στο δωμάτιο βιαστική. Αμίλητη έβγαλε το στριγκάκι
της και ήρθε στο κρεβάτι. Πήρε το προφυλακτικό στα χέρια της και με πολύ προσοχή προσπάθησε να το εφαρμόσει στον ακαύλωτο πούτσο μου. Αφού κατάφερε να το βάλει με κινήσεις μάλλον άγαρμπες, με το ένα χέρι κράταγε τον κορμό κάνοντας μια πολύ κακή πίπα, γλείφοντας μόνο τη βάλανο. Μόλις ψιλοκαύλωσα, σταμάτησε και μου είπε το κλασσικό «Πως το θέλεις;». «Ξάπλωσε» της είπα ξενερωμένος. Πήρε το μαξιλάρι, το έβαλε στη πλάτη της και σήκωσε το πόδια προκειμένου να με δεχθεί μέσα της. Με αυτή τη στάση απέφευγε τις «βίαιες» παλινδρομήσεις. Οδήγησε  με προσοχή τον πούτσο μου στο μουνί της. Με δέχθηκε μέσα της αμίλητη. Την περιεργαζόμουν και προσπαθούσα να καταλάβω τι της είχε βρει ο Χρήστος. Κοίταγα το ανέκφραστο πρόσωπο της, τα πράσινα μάτια της δεν τα έβλεπα, είχε στραμμένο το βλέμμα της στον πούτσο μου που μπαινόβγαινε παθητικά χωρίς ένταση στο μουνί της. «Σκατά, σκέφτηκα, 2500 χιλιάρικα πεταμένα» κι άρχισα να την πηδάω με όλο και περισσότερη δύναμη μέχρι που τελείωσα αδιάφορα. Η Αλιόνα ανακουφισμένη, φόρεσε το στριγκάκι της, μούγκρισε ένα «Γεια» κι έφυγε.
Βγήκα τσαντισμένος απ’ το δωμάτιο, οι άλλοι δύο με περίμεναν έξω. «Μπράβο μαλάκα Χρήστο, του ‘πα όλο νεύρα, μου χρωστάς 2500 χιλιάρικα». Ο Χρήστος δε μίλαγε, έμεινε να με κοιτάει αυστηρά. «Το μουνόπανο, ούτε πίπα καλά καλά δε μου πήρε»
Καθώς, περπατάγαμε προς το σουβλατζίδικο, έβριζα πότε την πουτάνα και πότε τον Χρήστο. «Το παλιοτσόλι μου χάλασε τη βραδιά, καλύτερα να πήδαγα ένα πτώμα», «Και είναι και άβυζη» συμπλήρωνε ο Αλέκος. Ο Χρήστος δεν έκρυβε την τσαντίλα του κι αυτό με ερέθιζε περισσότερο. «Και τι της βρήκες ρε μεγάλε Χρήστο, αξίζουν γι ‘αυτήν 2500 χιλιάρικα;», « Ούτε για 500ρικο δεν κάνει η άβυζη», συμφωνούσε ο Αλέκος. Γι’ αυτό και σε θυμόταν Χρηστάκι μου, πελάτη δε σταυρώνει η παλιολινάτσα», «Εμένα με θυμόταν, γιατί δεν είμαι μαλάκας σαν κι εσένα» ούρλιαξε ο Χρήστος κόβοντας μου το δρόμο.  «Ίσα ρε Χρήστο, του είπα με ειρωνεία, λες να σε θυμόταν για τα όμορφά σου μάτια;», «Είσαι μεγάλος μαλάκας, εμένα με θυμόταν γιατί εγώ είμαι άνθρωπος, δεν είμαι γουρούνι σαν κι εσάς!», φώναξε δυνατά έτοιμος για καυγά.
Με τον Αλέκο μείναμε εμβρόντητοι. Ποιο γουρούνι, ποιος άνθρωπος, τι έλεγε ο Χρήστος; Και γιατί τόσα νεύρα; Την γκόμενα του θίξαμε;. Ο Αλέκος κατάλαβε ότι ήμασταν ένα βήμα πριν τον τσαμπουκά χωρίς να καταλαβαίνει κι αυτός τον λόγο. «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά, στον Χρήστο άρεσε, σε μας δεν άρεσε, δεν τρέχει τίποτα» είπε με ύφος συμβιβαστικό.
Άμα συνήλθα απ’ την έκπληξη, κοίταξα με άγριες διαθέσεις τον Χρήστο. «Ποιο γουρούνι ρε μαλάκα; Εμένα είπες γουρούνι;», «Ναι ρε εσένα και τον άλλο τον ηλίθιο», «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά» επανέλαβε χωρίς να θίγεται ο Αλέκος.
Πήρα μια βαθιά ανάσα να μου μαλακώσει η τσαντίλα.
«Εντάξει, ρε Χρηστάκι εμείς είμαστε γουρούνια που θέλουμε να γαμάμε με 2500 χιλιάρικά. Εσύ ρε Χρηστάκι την έχεις δει αδερφή του ελέους, μήπως μπέρδεψες το φιλόπτωχο με τη Φυλής; Πετάμε 2500 χιλιάρικα για τα πράσινα μάτια μιας πουτάνας; Αξίζει;» «Μη Μαλακίζεστε ρε παιδία» συνέχισε ο Αλέκος. «Εμένα ρε μαλάκα, είπε σχεδόν έξαλλος ο Χρήστος, τα μάτια της μου μίλησαν».
Του μίλησαν τα μάτια της πουτάνας; Ε, αυτό δε το ΄χα ξανακούσει. Άρχισα να γελάω δυνατά. «Άκου τι λέει, του μίλησαν τα μάτια της πουτάνας» γέλαγα τρανταχτά, «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά» ξαναείπε μπερδεμένος ο Αλέκος «Και τι σου είπαν ρε Χρηστάκι τα μάτια της πουτάνας», του είπα πνιγμένος απ’ τα γέλια, «Πίπα, Πισωκολλητό Ελεύθερα πιασίματα;». «Γαμιέσαι ρε μουνόπανο» ούρλιαξε και με έσπρωξε βίαια. Ο Αλέκος αμέσως μπήκε στη μέση «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά!», «Γιατί με έσπρωξες βρε μαλάκα;», είπα σαστισμένος. «Γιατί είσαι γουρούνι ρε μαλάκα!», «Τι θες ρε, φώναξα, να παίξουμε ξύλο εδώ και τώρα;», «Θα σε γαμήσω ρε μουνόπανο», ούρλιαξε, προσπαθώντας να ξεφύγει από τα χέρια του Αλέκου.
Σ’ εκείνο το στενό της Φυλής αν δεν ήταν ο Αλέκος μπορεί και να σκοτωνόμασταν. Και δεν θα είχα καταλάβει το γιατί. Με τα πολλά ο Αλέκος μας συνέφερε. Ήταν ψηλό και γεροδεμένο παλικάρι, μας έκανε καλά και τους δύο.
«Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά», είπε αγκομαχώντας άμα κατάφερε και μας χώρισε. «Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα φιλαράκια είμαστε, θα πούμε και μια κουβέντα παραπάνω, δε θα χαλάσουμε και την παρέα μας», είπε σε μια ύστατη προσπάθεια συμβιβασμού. «Άντε πάμε για καμιά μπύρα κερνάω εγώ σήμερα» είπε ψευτοχαμογελώντας. «Παράτα μας ρε με τις μπύρες σου» είπε ο Χρήστος όλο τσαντίλα και έφυγε προς Βικτώρια. « Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά» ξαναείπε ο Αλέκος στεναχωρημένος.
«Άστον ρε Αλέκο δε τον βλέπεις που τρελάθηκε», του χτύπησα τη πλάτη προσπαθώντας να τον παρηγορήσω, «Θα τηλεφωνηθούμε» είπα και ανέβηκα προς την Ιουλιανού.
Ο Αλέκος έμεινε πίσω μονολογώντας «Μαλακιστήκατε, όμως, ρε παιδιά»….


Ακολουθεί το 3ο και τελευταίο μέρος της Ιστορίας, γεμάτο από βίαια, αίμα, βρώμικο σεξ  και ένα λυτρωτικό τέλος.

Έχετε φίλο βάζελο; Είναι άνω των 35; Θέλετε να τον τσαντίσετε ανασύροντας απ΄ τη μνήμη του παλιές ΚΑΚΕΣ αναμνήσεις; Λοιπόν, κάποια στιγμή που θα μιλάτε για ποδοσφαιρικά και εκείνος (ως συνήθως) θα διαμαρτύρεται για τη διαιτησία, κοιτάξτε τον σοβαρά στα μάτια και πείτε του: «Ένα Ένα στο ‘91». Κάντε μια μικρή παύση για να συνειδητοποιήσει τι άκουσε και επαναλάβατε μεγαλοφώνος «Ναι ρε,  Ένα Ένα στο ’91!». Οι αντιδράσεις του θα είναι προοδευτικά όλο και πιο αστείες, θα ξεκινήσουν με άναρθρους ήχους έκπληξης που σταδιακά θα γίνουν εκφράσεις -ας ελπίσουμε όχι πράξεις - θυμού και οργής (εφόσον όντως θυμηθεί γιατί πράγμα μιλάμε και δε σας περάσει για τελείως μαλάκες). Για λεπτομέρειες πάρτε το λινκ

]
Αν και είχαν περάσει αρκετά χρόνια από το 1992 ο Αλέκος (ας τον πούμε Αλέκο) βάζελος φανατικός αλλά όχι άρρωστος, όταν μου τά πρηζε με την «ευρωπαϊκή» ομάδα του, του πέταγα την ατάκα και ΠΑΝΤΑ τσαντιζόταν, «Γαμιέσαι ρε Γαύρε», μου  ‘λεγε όλο νεύρα και η ποδοσφαιρική συζήτηση λάμβανε τέλος.
Ο Αλέκος ήταν ο μεγαλύτερος της παρέας αλλά όχι ο εξυπνότερος. Παιδί μάλαμα, έξω καρδιά αλλά χαζούλης και μουνόδουλος. Η μοναδική σχέση που είχε κάνει στη ζωή του –μιλάμε για 25 χρονών μαντράχαλο- ήταν μια κοντή, άβυζη κακίστρο που του ‘κανε τη ζωή ποδήλατο και του «καθόταν» μόνο όταν της έκανε όλα τα χατίρια  και ήταν «καλό παιδί»... Ο Αλέκος τη μπουρδελοπαρέα την είχε περισσότερο ανάγκη από εμάς. Ήταν στερημένος από γυναίκα, όχι μόνο από σεξ.
Εκείνο το διάστημα τα’ χα με μια συμφοιτήτρια, καλό κορίτσι αλλά «σεμνό» στα ερωτικά. Δεν είχαμε δικό μας χώρο, σε ξενοδοχείο δε μπορούσε, αισθανόταν άσχημα. Έρωτα κάναμε αγχωμένα στο σπίτι της ή στο δικό μου. Εκείνη στρεσαριζόταν πολύ, και εγώ δεν την πίεζα περισσότερο. Άλλωστε, εγώ γάμαγα αβέρτα στη Φυλής και έτσι το έπαιζα «ανώτερος» άνθρωπος. «Δε πειράζει μωρό μου, της έλεγα τρυφερά, η δική μας σχέση δε βασίζεται στο σεξ, θα το κάνουμε όταν εμείς αισθανόμαστε άνετα» (τι ατάκες έχω πει κατά καιρούς στις γκόμενες, με παραδέχομαι). Εκείνη γλάρωνε και αισθανόταν ενοχές για τις αραιές επαφές μας και από σιγά σιγά οι σεξουαλικές συνευρέσεις αυξήθηκαν –τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα -μετά το εκ μέρους μου ρεσιτάλ κατανόησης και ανωτερότητας…BINGO!
Ο Χρήστος (ας τον πούμε Χρήστο) απ’ την άλλη μεριά ήταν ο απαιτητικός της παρέας. Ήταν όμορφος και γοητευτικός, δεν έκανε υπομονή στις κοριτσίστικες παραξενιές και εγωισμούς. «Δε θα κυνηγάω εγώ το μουνί», έλεγε με αυτοπεποίθηση και εγώ τον καμάρωνα, ενώ ο Αλέκος αμίλητος έσκυβε το κεφάλι. Είχε υψηλά γυναικεία πρότυπα. Δεν είναι ότι έψαχνε για γυναίκες σε πρότυπα μοντέλου, όσο για μια κοπέλα, «Να με συνεπάρει», όπως έλεγε. Ήταν άλλωστε παιδί του έρωτα. Η  Καναδή μάνα του (μιλάμε για milf διεθνών προδιαγραφών) ήρθε στην Ελλάδα για διακοπές, γνώρισε τον Έλληνα –εραστή- πατέρα του και παντρεύτηκαν. Γι΄ αυτό και πίστευε στον έρωτα με την πρώτη ματιά - ούτε καν στη δεύτερη… Αν μέσα σε μια βδομάδα δεν ερωτευόταν, σήμαινε πως δεν άξιζε τον κόπο και τελείωνε τον δεσμό άδοξα.

Ακόμη μια βραδιά στη Φυλής, περάσαμε την πράσινη –για να ξεχωρίζει- βαμμένη πόρτα ενός πορνείου. «Την ξέρετε την Αλιόνα;», παίνευε η τσατσά την «πραμάτεια»της. «Εξαιρετικό κορίτσι, πιπούλα, πισωκολλητό, ελεύθερα πιασίματα, πολύ καλή συμπεριφορά στο δωμάτιο.»
Από εμφάνιση η Αλιόνα δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Γύρω στα 22, 1,65 με μαλλιά καστανόξανθα μέχρι τους ώμους, στήθος ούτε δύο νούμερο, απλά ένα αδύνατο κορίτσι με. συμπαθητικό πρόσωπο. Για πάρτη της οι μπουρδελιάρηδες δε θα έκαναν ουρά. Κοίταξα τον Αλέκο, ήταν απογοητευμένος, του έκανα νόημα να φύγουμε. Απ’ του πουθενά ακούστηκε ο Χρήστος «Εγώ θα περάσω» είπε, μέτρησε 2500 χιλιάρικα και πέρασε στο βιαστικά δωμάτιο,
Μείναμε να τον περιμένουμε στο βρώμικο σαλόνι. Πέρασαν 5 λεπτά, πέρασαν 10. Κόσμο δεν είχε, η τσατσά έδειξε κατανόηση. Πέρασαν άλλα 5 λεπτά, αντί να αρχίσει να αγανακτεί η τσατσά αρχίσαμε να  αγανακτούμε εμείς «Τι σκατά κάνει τόση ώρα» ψιθύρισε ο Αλέκος. Τελικά η τσατσά χτύπησε την πόρτα αλλά ο Χρήστος βγήκε αφού πέρασε ακόμη ένα πεντάλεπτο.
Ο Χρήστος βγήκε απ’ το δωμάτιο όπως μπήκε, χωρίς να μας ρίξει ούτε ένα βλέμμα. Περπάτησε με αργά βήματα προς την πόρτα, την άνοιξε και βγήκε μόνος στο δρόμο σαν να ξέχασε ότι ήμασταν παρέα. «Τι έγινε ρε Χρήστο καλή ,καλή;» ρωτάγαμε εμείς. Ο Χρήστος με απλανές βλέμμα μας κοίταξε απαντώντας μονολεκτικά «Καλή…». 
Στο σουβλατζίδικο η διάθεση του Χρήστου ήταν ρεμβώδης. «Σε ποια στάση την πήρες;», «Ιεραποστολικό» είπε με τόνο αδιάφορο. «Εμένα δε μ’ άρεσε, είναι άβυζη», είπε ο Αλέκος που ήθελε τις κοπέλες μαστοφόρες (έβγαζε το άχτι του για την άβυζη στρίγγλα που τον παίδευε.). «Για να έμεινες τόση ώρα μέσα θα πει πως κάνει καλό κρεβάτι» ρώτησα περιμένοντας κάποιες  διαφωτιστικές λεπτομέρειες. Αλλά ο Χρήστος δεν ενδιαφερόταν για τις απορίες μας.
«Τα μάτια της είναι πράσινα», είπε κάποια στιγμή στο άσχετο, γι’ αυτό πέρασα μαζί της, ήθελα να δω τα μάτια της», «Καλά ρε μαλάκα, του είπα,  20 λεπτά τα μάτια της κοίταγες;», «Και τι να κοίταγε από δαύτη, πετάχτηκε ο Αλέκος, η κοπέλα είναι άβυζη». «Τα μάτια της είναι πράσινα και είναι από την Ουκρανία» συνέχισε ο Χρήστος, «Και τα δικά μου είναι καφέ και είμαι απ’ το Διακοφτό, άντε κέρνα τώρα τις μπύρες και πάμε», του είπα χαμογελώντας.
Πέρασαν τρεις βδομάδες από εκείνη τη βραδιά. Υποχρεώσεις και λοιπές συμπτώσεις δεν επέτρεψαν να «συνεδριάσουμε» νωρίτερα. Ο Αλέκος μετά από πολλά τηλεφωνήματα κατάφερε να μας συγκεντρώσει, «Μαλακίζεστε ρε παιδιά, τι θα γίνει, δε θα βρεθούμε;» μας έλεγε όλο αγανάκτηση. Δεν ήταν «καλό παιδί» και η στρίγγλα του, τον είχε βάλει στον «πάγο»
Περιδιαβαίναμε τη Φυλής ο Αλέκος και εγώ με πολλή όρεξη μετά από «νηστείỨτόσων εβδομάδων. Ο Χρήστος απλά ακολουθούσε. Ανοίγοντας την πόρτα ενός σπιτιού με σφουγγάρι αντί για πόμολο, βρεθήκαμε σε κοσμοπλημμύρα. «Ενδιαφέρον, για να περιμένει τόσος κόσμος θα είναι κάτι καλό» σκεφτήκαμε. Μετά από 5 λεπτά από το βάθος του διαδρόμου ακούστηκαν τα τακούνια της κοπέλας. Έχουν περάσει δυο δεκαετίες και βάλε, τέτοια γυναίκα δεν έχω πετύχει πουθενά, όχι σε μπουρδέλο, όχι σε στούντιο, ΠΟΥΘΕΝΑ λέμε. «Έπαιζε» στα ίσα τα μοντέλα της Victoria Secret.Πραγματική ξανθιά με μακριά φροντισμένα μαλλιά, το στήθος της στητό 3μισάρι τρεμόπαιζε σε κάθε βήμα. Καμπύλες για θάνατο, σαρκώδη χείλη, σμιλεμένα χυτά πόδια που κατέληγαν σε ένα ολοστρόγγυλο πάτο. Μεγάλα γαλάζια μάτια που φώτιζαν τις τέλειες αναλογίες του προσώπου της. Με κινήσεις αιθέριες, έκανε τρία βήματα στη γεμάτη αίθουσα και έστριψε το κορμί της σαν να έκανε πασαρέλα. Ακούστηκε ένα μαζικό και υπόκωφο επιφώνημα θαυμασμού. Πέσαμε πάνω στη τσατσά για το ποιος θα πρωτοπάρει σειρά «Σιγά καλέ, δε θα γαμήσετε εμένα», είπε μετρώντας μάτσο τα χιλιάρικα.
Μετά από μια ώρα η παρέα ξαναβγήκε στο δρόμο. Μόλις είχαμε τελειώσει και ήμασταν ακόμη καυλωμένοι. «Χρηστάρα, νομίζω πως αυτή καλύπτει τις απαιτήσεις σου», ρώτησα με βεβαιότητα. Ο Χρήστος χαμογελώντας μας αποκάλυψε πως δεν πέρασε μαζί της. Μέσα στο κόσμο και την καύλα μας δε το ‘χαμε προσέξει. «Δεν πέρασες; Καλά είναι δυνατόν; Που θα βρεις άλλο τέτοιο μουνί;», «Καλά, καλά θα περάσω μαζί της άλλη φορά», προσπάθησε να δικαιολογηθεί.
Ο Αλέκος έγινε έξαλλος, «Καλά ρε μαλάκα τα βυζιά της τα είδες;» ο Χρήστος δεν απάνταγε. «Δηλαδή η άλλη η άβυζη ήταν καλύτερη; Αλήθεια, που είναι το μπουρδέλο με την πράσινη πόρτα, να πάμε να κάνουμε μια σύγκριση, μόνο να τη δεις φτάνει» «Μπράβο, είπα εγώ, καλή ιδέα πάμε να συγκρίνουμε και ρίχνουμε και ένα δεύτερο» ο Χρήστος τινάχτηκε αλλά έμεινε σιωπηλός. «Μαλακίζεσαι ρε φίλε, είπε ο Αλέκος, μετά από αυτήν τη μουνάρα θα πας με την άβυζη;», «Γιατί όχι, άλλωστε σύμφωνα με τον Χρήστο κάνει καλό κρεβάτι», είπα κοιτάζοντας τον Χρήστο που είχε κατεβάσει τα μούτρα του.
Φτάνοντας στο μπουρδέλο με την πράσινη πόρτα ο Χρήστος κοντοστάθηκε, μπήκε τελευταίος. Οι λίγοι πελάτες που περίμεναν μόλις βγήκε η Αλιόνα, έφυγαν βιαστικά. Το κορίτσι έμεινε για λίγο, κοίταξε τον Χρήστο και του ‘ριξε ένα «Γεια» χαμογελώντας.
Παραξενευτήκαμε, τον θυμόταν μετά από τρεις βδομάδες;
Όπως και να ‘χε ήμουν καυλωμένος και περίεργος, «Εγώ θα περάσω», είπα στη τσατσά, ο Χρήστος έκανε μια κίνηση σαν ‘θελε να με εμποδίσει. Δεν πολυκατάλαβα και μπήκα στο δωμάτιο.
Η Αλιόνα μπήκε στο δωμάτιο βιαστική. Αμίλητη έβγαλε το στριγκάκι
της και ήρθε στο κρεβάτι. Πήρε το προφυλακτικό στα χέρια της και με πολύ προσοχή προσπάθησε να το εφαρμόσει στον ακαύλωτο πούτσο μου. Αφού κατάφερε να το βάλει με κινήσεις μάλλον άγαρμπες, με το ένα χέρι κράταγε τον κορμό κάνοντας μια πολύ κακή πίπα, γλείφοντας μόνο τη βάλανο. Μόλις ψιλοκαύλωσα, σταμάτησε και μου είπε το κλασσικό «Πως το θέλεις;». «Ξάπλωσε» της είπα ξενερωμένος. Πήρε το μαξιλάρι, το έβαλε στη πλάτη της και σήκωσε το πόδια προκειμένου να με δεχθεί μέσα της. Με αυτή τη στάση απέφευγε τις «βίαιες» παλινδρομήσεις. Οδήγησε  με προσοχή τον πούτσο μου στο μουνί της. Με δέχθηκε μέσα της αμίλητη. Την περιεργαζόμουν και προσπαθούσα να καταλάβω τι της είχε βρει ο Χρήστος. Κοίταγα το ανέκφραστο πρόσωπο της, τα πράσινα μάτια της δεν τα έβλεπα, είχε στραμμένο το βλέμμα της στον πούτσο μου που μπαινόβγαινε παθητικά χωρίς ένταση στο μουνί της. «Σκατά, σκέφτηκα, 2500 χιλιάρικα πεταμένα» κι άρχισα να την πηδάω με όλο και περισσότερη δύναμη μέχρι που τελείωσα αδιάφορα. Η Αλιόνα ανακουφισμένη, φόρεσε το στριγκάκι της, μούγκρισε ένα «Γεια» κι έφυγε.
Βγήκα τσαντισμένος απ’ το δωμάτιο, οι άλλοι δύο με περίμεναν έξω. «Μπράβο μαλάκα Χρήστο, του ‘πα όλο νεύρα, μου χρωστάς 2500 χιλιάρικα». Ο Χρήστος δε μίλαγε, έμεινε να με κοιτάει αυστηρά. «Το μουνόπανο, ούτε πίπα καλά καλά δε μου πήρε»
Καθώς, περπατάγαμε προς το σουβλατζίδικο, έβριζα πότε την πουτάνα και πότε τον Χρήστο. «Το παλιοτσόλι μου χάλασε τη βραδιά, καλύτερα να πήδαγα ένα πτώμα», «Και είναι και άβυζη» συμπλήρωνε ο Αλέκος. Ο Χρήστος δεν έκρυβε την τσαντίλα του κι αυτό με ερέθιζε περισσότερο. «Και τι της βρήκες ρε μεγάλε Χρήστο, αξίζουν γι ‘αυτήν 2500 χιλιάρικα;», « Ούτε για 500ρικο δεν κάνει η άβυζη», συμφωνούσε ο Αλέκος. Γι’ αυτό και σε θυμόταν Χρηστάκι μου, πελάτη δε σταυρώνει η παλιολινάτσα», «Εμένα με θυμόταν, γιατί δεν είμαι μαλάκας σαν κι εσένα» ούρλιαξε ο Χρήστος κόβοντας μου το δρόμο.  «Ίσα ρε Χρήστο, του είπα με ειρωνεία, λες να σε θυμόταν για τα όμορφά σου μάτια;», «Είσαι μεγάλος μαλάκας, εμένα με θυμόταν γιατί εγώ είμαι άνθρωπος, δεν είμαι γουρούνι σαν κι εσάς!», φώναξε δυνατά έτοιμος για καυγά.
Με τον Αλέκο μείναμε εμβρόντητοι. Ποιο γουρούνι, ποιος άνθρωπος, τι έλεγε ο Χρήστος; Και γιατί τόσα νεύρα; Την γκόμενα του θίξαμε;. Ο Αλέκος κατάλαβε ότι ήμασταν ένα βήμα πριν τον τσαμπουκά χωρίς να καταλαβαίνει κι αυτός τον λόγο. «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά, στον Χρήστο άρεσε, σε μας δεν άρεσε, δεν τρέχει τίποτα» είπε με ύφος συμβιβαστικό.
Άμα συνήλθα απ’ την έκπληξη, κοίταξα με άγριες διαθέσεις τον Χρήστο. «Ποιο γουρούνι ρε μαλάκα; Εμένα είπες γουρούνι;», «Ναι ρε εσένα και τον άλλο τον ηλίθιο», «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά» επανέλαβε χωρίς να θίγεται ο Αλέκος.
Πήρα μια βαθιά ανάσα να μου μαλακώσει η τσαντίλα.
«Εντάξει, ρε Χρηστάκι εμείς είμαστε γουρούνια που θέλουμε να γαμάμε με 2500 χιλιάρικά. Εσύ ρε Χρηστάκι την έχεις δει αδερφή του ελέους, μήπως μπέρδεψες το φιλόπτωχο με τη Φυλής; Πετάμε 2500 χιλιάρικα για τα πράσινα μάτια μιας πουτάνας; Αξίζει;» «Μη Μαλακίζεστε ρε παιδία» συνέχισε ο Αλέκος. «Εμένα ρε μαλάκα, είπε σχεδόν έξαλλος ο Χρήστος, τα μάτια της μου μίλησαν».
Του μίλησαν τα μάτια της πουτάνας; Ε, αυτό δε το ΄χα ξανακούσει. Άρχισα να γελάω δυνατά. «Άκου τι λέει, του μίλησαν τα μάτια της πουτάνας» γέλαγα τρανταχτά, «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά» ξαναείπε μπερδεμένος ο Αλέκος «Και τι σου είπαν ρε Χρηστάκι τα μάτια της πουτάνας», του είπα πνιγμένος απ’ τα γέλια, «Πίπα, Πισωκολλητό Ελεύθερα πιασίματα;». «Γαμιέσαι ρε μουνόπανο» ούρλιαξε και με έσπρωξε βίαια. Ο Αλέκος αμέσως μπήκε στη μέση «Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά!», «Γιατί με έσπρωξες βρε μαλάκα;», είπα σαστισμένος. «Γιατί είσαι γουρούνι ρε μαλάκα!», «Τι θες ρε, φώναξα, να παίξουμε ξύλο εδώ και τώρα;», «Θα σε γαμήσω ρε μουνόπανο», ούρλιαξε, προσπαθώντας να ξεφύγει από τα χέρια του Αλέκου.
Σ’ εκείνο το στενό της Φυλής αν δεν ήταν ο Αλέκος μπορεί και να σκοτωνόμασταν. Και δεν θα είχα καταλάβει το γιατί. Με τα πολλά ο Αλέκος μας συνέφερε. Ήταν ψηλό και γεροδεμένο παλικάρι, μας έκανε καλά και τους δύο.
«Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά», είπε αγκομαχώντας άμα κατάφερε και μας χώρισε. «Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα φιλαράκια είμαστε, θα πούμε και μια κουβέντα παραπάνω, δε θα χαλάσουμε και την παρέα μας», είπε σε μια ύστατη προσπάθεια συμβιβασμού. «Άντε πάμε για καμιά μπύρα κερνάω εγώ σήμερα» είπε ψευτοχαμογελώντας. «Παράτα μας ρε με τις μπύρες σου» είπε ο Χρήστος όλο τσαντίλα και έφυγε προς Βικτώρια. « Μη μαλακίζεστε ρε παιδιά» ξαναείπε ο Αλέκος στεναχωρημένος.
«Άστον ρε Αλέκο δε τον βλέπεις που τρελάθηκε», του χτύπησα τη πλάτη προσπαθώντας να τον παρηγορήσω, «Θα τηλεφωνηθούμε» είπα και ανέβηκα προς την Ιουλιανού.
Ο Αλέκος έμεινε πίσω μονολογώντας «Μαλακιστήκατε, όμως, ρε παιδιά»….


Ακολουθεί το 3ο και τελευταίο μέρος της Ιστορίας, γεμάτο από βίαια, αίμα, βρώμικο σεξ  και ένα λυτρωτικό τέλος.

Πρεπει να εισαι λιγο αργοσχολος για να καθεσαι και να γραφεις στο σαιτ την ιστορια της ζωη σου.